چرا انتظار فرج افضل اعمال است؟ (پرسش): تفاوت میان نسخه‌ها

«در [[روایات]] [[شیعه]]، عبارت و اصطلاح بسیار لطیف و مناسبی برای [[انتظار]] در نظر گرفته شده و آن [[انتظار فرج]] است. [[فرج]]، به معنای [[نصرت]] و [[پیروزی]] و [[گشایش]] گره‏‏‌های زندگی از جانب [[خداوند]] است. مقصود از [[انتظار فرج]]، [[انتظار]] دگرگونی مثبت و گسترده در زندگی [[بشر]] و زدوده شدن ناکامی‌‏ها و نابسامانی‏‏‌ها از چهره غمزده [[جامعه انسانی]] است و [[پیروزی]] [[حکومت]] [[عدالت‌‏گستر]] و معنویت‌‏گرای [[مهدوی]] بر دولت‏‏‌های [[شرک]] و [[کفر]] و [[ستم]] است. در [[روایات]]، توصیه‏‌های فراوانی در مورد [[انتظار فرج]] و [[ارزش]]، و فضیلت‏‏‌های بی‌‏شمار آن شده است. [[پیامبر خاتم|پیامبر اکرم]] {{صل}} آن را [[برترین]] اعمال و [[عبادات]] می‌‏‏داند: {{متن حدیث|أَفْضَلُ أَعْمَالِ أُمَّتِي اِنْتِظَارُ اَلْفَرَجِ مِنَ اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ}}؛<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۸</ref>؛ [[انتظار فرج]] و گشایش‏ از جانب خدای بلند مرتبه، [[برترین]] عمل [[امت]] من است و نیز می‌‏‏فرماید: {{عربی|افضل العبادة انتظار الفرج}}؛<ref>معجم احادیث الامام المهدی، ج ۱، ص ۲۶۸.</ref> بافضیلت‌‏ترین [[عبادات]]، [[انتظار فرج]] است. [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} نیز آن را محبوب‏‌ترین اعمال در نزد [[خداوند]] و [[منتظر فرج]] را، همانند [[شهید]] راه [[حق]] می‌‏‏داند: [[منتظر فرج]] باشید و از [[رحمت خدا]] مأیوس نشوید که محبوب‏‌ترین اعمال نزد [[خداوند]] [[انتظار فرج]] است. کسی که پذیرای امر ما باشد، فرداها در [[حظیرة القدس]] با ما است و کسی که [[منتظر فرج]] باشد، مانند کسی است که در [[راه خدا]]، به [[خون]] خود آغشته گشته است.<ref>{{عربی|انتظروا الفرج و لا تیأسوا من روح الله فانّ احبّ الاعمال الی اللّه عزّ و جلّ انتظار الفرج الآخذ بامرنا معنا غدا فی حظیرة القدس و المنتظر للفرج کمتشحّط بدمه فی سبیل اللّه}}؛ بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۱۲۳</ref>

[[امام هادی]] {{ع}} به روشنی معنای [[فرج]] را -که همان [[انتظار ظهور]] [[مهدی موعود]] است- توضیح می‌‏‏دهد. [[علی بن مهزیار]] می‌‏‏گوید: نام‏‌ه‏ای به [[امام هادی]] {{ع}} نوشتم و از ایشان درباره [[فرج]] پرسیدم؛ [[حضرت]] فرمود: هرگاه [[امام]] شما از بین [[ظالمان]] و [[ستمگران]] مخفی شد، چشم به راه [[فرج]] باشید<ref>{{عربی|اذا غاب صاحبکم عن دار الظّالمین فتوقّعوا الفرج}}؛ [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج ۲، ص ۳۸۰، ح ۲.</ref>.