توابین: تفاوت میان نسخه‌ها

بر سر [[تربت]] [[سید الشهدا]] {{ع}} رفتند و پس از [[زیارت]] [[قبر]] [[حسین]]{{ع}} و گریه‌ها و ناله‌ها با [[خدا]] چنین [[راز و نیاز]] کردند: "پروردگارا! ما پسر دختر پیامبرمان را [[خوار]] و بی‌یاور ساختیم، گذشته ما را ببخشای و [[توبه]] ما را بپذیر که تو [[توبه]] پذیر [[مهربانی]]، بر [[حسین]] و [[یاران]] [[شهید]] و [[صدّیق]] او [[رحمت]] فرست. ما تو را [[شاهد]] می‌گیریم که بر همان [[راه]] و هدفی هستیم که آنان [[جان]] باختند، پس اگر ما را نبخشایی و رحم نکنی از زیانکاران خواهیم بود"<ref>ثوره الحسین، شمس الدین، ص۲۶۴.</ref>. به خاطر همین اظهار [[توبه]] و [[پشیمانی]]، به "توّابین" مشهور شدند. چون عامل اصلی فاجعه [[کربلا]] را [[حکومت]] [[یزید]] می‌دانستند، از آنجا رو به [[شام]] نهادند و به عین الورده آمدند و در آنجا با [[سپاه شام]] برخوردی شدید داشتند. پس از چندین روز [[نبرد]] سخت، سرانجام سران [[نهضت]]، از جمله [[سلیمان بن صرد]] که آن هنگام ۹۳ سال از عمرش می‌گذشت به [[شهادت]] رسیدند و [[انقلابیون]] چون توان مقابله با [[سپاه]] انبوه [[شام]] را که با [[فرماندهی]] "حصین بن نمیر" آمده بودند نداشتند، شبانه به [[کوفه]] رفتند، البته جمعی هم در درگیری [[شهید]] شدند<ref>حیاه الامام الحسین، باقر شریف القرشی، ج۳، ص۴۵۰؛ کامل ابن اثیر، حوادث سال ۶۵.</ref>. [[رهبران]] [[نهضت]]، به‌جز [[سلیمان]]، عبارت بودند از: مسیّب بن نجبه، [[عبد الله بن سعد ازدی]]، [[عبد الله بن وال]]، [[رفاعة بن شدّاد]]<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۱۳۰؛ [[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[ فرهنگ‌نامه دینی (کتاب)|فرهنگ‌نامه دینی]]، ص۵۹.</ref>.

== منابع ==