آمادگی فکری و اعتقادی برای ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[آمادگی فکری]] و [[فرهنگی]]؛ یعنی سطح افکار [[مردم]] [[جهان]] آنچنان بالا [[رود]] که بدانند مثلاً مسئلۀ نژاد یا مناطق مختلف جغرافیایی مسئلۀ قابل توجهی در [[زندگی]] [[بشر]] نیست<ref>ر.ک: [[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[پرسمان مهدویت (کتاب)|پرسمان مهدویت]]، ص ۲۲۳- ۲۲۶.</ref>. بی‌تردید، تحقق [[حکومت جهانی]] مستلزم [[پذیرش عمومی]] انسان‌هاست<ref>ر.ک: [[غلام رضا بهروزی لک|بهروزی لک، غلام رضا]]، [[حکومت جهانی حضرت مهدی (مقاله)|حکومت جهانی حضرت مهدی]]، ص ۳۳۷ ـ ۳۴۳.</ref>. البته [[جهانی شدن]] از دیدگاه [[اسلامی]] جنبۀ ارزشی دارد و با مبانی و [[تعالیم]] [[الهی]] پی‌ریزی می‌شود و [[حاکم]] آن [[پاک‌ترین]]، شجاع‌ترین، قاطع‌ترین و دل‌سوزترین فرد آن دوران خواهد بود<ref>ر.ک: [[حسین الهی‌نژاد|الهی‌نژاد، حسین]]، [[ویژگی‌های منتظران و جامعه منتظر (مقاله)|ویژگی‌های منتظران و جامعه منتظر]]، ص ۲۶۰-۲۶۱.</ref>.

* [[آمادگی]] در حوزۀ [[معرفت]]، تلاش و کوشش در [[اسلام‌شناسی]] و [[شناخت]] مفاهیم [[دینی]] است در [[عصر غیبت]] این امور اهمیت و حساسیت بیشتری دارند زیرا به تعبیر امیرالمؤمنین علی {{ع}}<ref>{{متن حدیث|"وَ لَا یَحْمِلُ هَذَا الْعَلَمَ إِلَّا أَهْلُ الْبَصَرِ وَ الصَّبْرِ وَ الْعِلْمِ [بِمَوَاقِعِ‏] بِمَوَاضِعِ الْحَقِّ"}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱۷۳.</ref>: «این [[پرچم]] را جز افراد هوشمند، پایدار و [[آگاه]] از مواضع [[حق]] به دوش نمی‌کشند»<ref>ر.ک: [[علی اوسط خانجانی|خانجانی، علی اوسط]]، [[رسالت فردی و شخصی انسان منتظر (مقاله)|رسالت فردی و شخصی انسان منتظر]]. ص؟؟؟</ref>. در [[احادیث]] از اهمیت [[ایمان]] در [[عصر غیبت]] چنین یاد شده است: [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرموده‌اند<ref>{{متن حدیث|"قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: اللَّهُمَّ لَقِّنِی إِخْوَانِی مَرَّتَیْنِ فَقَالَ مَنْ حَوْلَهُ مِنْ أَصْحَابِهِ أَ مَا نَحْنُ إِخْوَانَکَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ لَا إِنَّکُمْ أَصْحَابِی وَ إِخْوَانِی قَوْمٌ فِی آخِرِ الزَّمَانِ آمَنُوا وَ لَمْ یَرَوْنِی لَقَدْ عَرَّفَنِیهِمُ اللَّهُ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ یُخْرِجَهُمْ مِنْ أَصْلَابِ آبَائِهِمْ وَ أَرْحَامِ أُمَّهَاتِهِمْ لَأَحَدُهُمْ أَشَدُّ بَقِیَّةً عَلَی دِینِهِ مِنْ خَرْطِ الْقَتَادِ فِی اللَّیْلَةِ الظَّلْمَاءِ أَوْ کَالْقَابِضِ عَلَی جَمْرِ الْغَضَا أُولَئِکَ مَصَابِیحُ الدُّجَی یُنْجِیهِمُ اللَّهُ مِنْ کُلِّ فِتْنَةٍ غَبْرَاءَ مُظْلِمَةٍ"}} بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۲۴.</ref>: «... [[برادران]] من مردمی‌اند که در [[آخرالزمان]] می‌آیند. آنان به [[نبوت]] و [[دین]] من [[ایمان]] می‌آورند با اینکه مرا ندیده‌اند... هر یک از آنان [[اعتقاد]] و [[دین]] خویش را با هر [[سختی]] نگاه می‌دارند، چنانکه گویی درخت خار مغیلان را در شب تاریک با دست پوست می‌کنند یا [[آتش]] پردوام چوب داغ را در دست نگاه می‌دارند. آن [[مؤمنان]]، مشعل‌های فروزانند در تاریکی‌ها. [[خداوند]] آنان را از آشوب‌های تیره و تار [[آخرالزمان]] [[نجات]] خواهد داد»<ref>ر.ک: [[میرزا عباس مهدوی‌فرد|مهدوی‌فرد، میرزا عباس]]، [[فلسفه انتظار (کتاب)|فلسفه انتظار]]، ص۱۱۰-۱۱۸.</ref>.