سریه منذر بن عمرو ساعدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*"[[ابوبراء عامر بن مالک بن جعفر]]" که به "ملاعب الاسنّه"<ref>علت شهرت او به ملاعب الاسنّه به این مناسبت است که در جنگی میان قیس و تمیم، برادرش گریخت و شاعری خطاب به برادرش گفت: «از جنگ گریختی و برادرت عامر را واگذاشتی که با لبه‌های بران سنان‌ها ملاعبه و بازی کند».</ref> معروف بود، نزد [[پیامبر]]{{صل}} آمد و هدیه‌ای را تقدیم کرد؛ اما [[حضرت]] هدیه‌اش را نپذیرفت و فرمود:" من هدیه [[مشرک]] را نمی‌پذیرم". سپس [[اسلام]] را بر او عرضه داشت. [[ابوبراء عامر بن مالک بن جعفر|ابوبراء]] نه [[اسلام]] آورد و نه آن را رد کرد؛ اما گفت: "ای [[محمد]]! اگر چند نفری از [[یاران]] خود را به سوی نجد بفرستی، [[امید]] است [[قوم]] من [[دعوت]] تو را بپذیرند و از [[آیین]] تو [[پیروی]] کنند"<ref>خلیفه بن خیاط، تاریخ خلیفه، ص۳۳؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۱۸۴.</ref>. [[حضرت]] فرمود: "من از جانب [[مردم]] نجد برای [[یاران]] خود بیمناکم". عامر گفت: "نترسید که من آنها را در [[پناه]] خود می‌گیرم و هیچ کس از اهل نجد متعرض آنان نخواهد شد"<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۲۴۰؛ ابوبکر بیهقی، دلائل النبوة و معرفة احوال صاحب الشریعة، ص۳۳۹؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۶-۳۴۷.</ref>.

*میان [[انصار]]، هفتاد مرد [[جوان]] بودند که آنها را [[قاریان]] [[قرآن]] می‌نامیدند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۷.</ref>. آنها شب‌ها در گوشه‌ای از [[شهر مدینه]] جمع می‌شدند، [[نماز]] می‌گزاردند و درس می‌خواندند و تا هنگام صبح بیدار بودند. صبحگاه، برای خانه‌های [[پیامبر]]{{صل}} [[آب]] شیرین و هیزمی که جمع کرده بودند، می‌آوردند. خانواده‌هایشان [[گمان]] می‌کردند که در مسجدند و اهل [[مسجد]] [[تصور]] می‌کردند که در خانه‌هایشان هستند<ref>محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۶، ص۵۷-۵۸؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۷.</ref>.

*[[حارث بن صمّه]] و [[عمرو بن امیه]]، هنگامی که با [[گله]] از چرا برگشتند و پرواز لاشخورها را بر فراز اردوگاه دیدند، گفتند: "به [[خدا]] قسم! [[یاران]] ما کشته شده‌اند و کسی غیر از اهل نجد آنان را نکشته است". نزدیک‌تر که شدند، از بالای تپه‌ای، جسدهای یارانشان دیده می‌شد و سواران [[دشمن]] نیز آنجا بودند. [[حارث بن صمّه]] از [[عمرو بن امیه]] نظرش را خواست. عمرو گفت: "[[فکر]] می‌کنم باید خود را به [[پیامبر]]{{صل}} برسانم و این خبر را به او بدهم". [[حارث]] گفت:" من از جایی که [[منذر بن عمرو]] کشته شده است حرکت نمی‌کنم"<ref>ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۱۵۸؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>. آن دو به [[مشرکان]] حمله کردند و [[حارث]]، دو نفر از ایشان را کشت. سرانجام [[اسیر]] [[مشرکان]] شدند. آنها به [[حارث]] گفتند: "با تو چه کار کنیم؟ ما [[دوست]] نداریم تو را بکشیم". گفت: "مرا به محل کشته شدن [[منذر بن عمرو]] و [[حرام]] برسانید و از [[حمایت]] خود از من دست بردارید". آنان چنان کردند. سپس بندهایش را گشودند و آزادش ساختند؛ اما او دوباره حمله کرد و دو نفر از آنها را کشت. دیری نپایید که او هم به [[شهادت]] رسید<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>. عامر بن طفیل به [[عمرو بن امیه]] -که بدون [[جنگ]] [[اسیر]] شده بود<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>- گفت: "مادرم [[نذر]] کرده بود که برده‌ای [[آزاد]] کند، حالا تو از جانب او [[آزادی]]". موی جلوی سر او را کند و آزادش کرد<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰؛ ابن هشام، السیرة النبویة، ج۲، ص۱۸۵؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۸.</ref>.

*در آن شب، هم خبر بئر معونه و هم خبر کشته‌شدن [[مرثد بن ابی مرثد]] و گروه [[محمد بن مسلمه]] به [[پیامبر]]{{صل}} رسید<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۰؛ محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۴۹.</ref>. [[حضرت]] برای کشتگان [[جنگ]] بئر معونه، بیش از دیگر کشتگان، ناراحت شد<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۵۰.</ref><ref>[[هادی اکبری|اکبری، هادی]]، [[سریه منذر بن عمرو ساعدی (مقاله)|سریه منذر بن عمرو ساعدی]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۵۱۵-۵۱۹.</ref>.