امامت در فقه سیاسی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (جایگزینی متن - '== جستارهای وابسته == == منابع ==' به '== منابع ==') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{امامت}} | {{امامت}} | ||
{{مدخل مرتبط | |||
| موضوع مرتبط = امامت | |||
| عنوان مدخل = [[امامت]] | |||
| مداخل مرتبط = [[امامت در لغت]] - [[امامت در قرآن]] - [[امامت در حدیث]] - [[امامت در نهج البلاغه]] - [[امامت در کلام اسلامی]] - [[امامت در عرفان اسلامی]] - [[امامت در فلسفه اسلامی]] - [[امامت در معارف و سیره علوی]] - [[امامت در معارف و سیره رضوی]] - [[امامت در فرق و مذاهب]] - [[امامت در فقه سیاسی]] - [[امامت در معارف دعا و زیارات]] - [[امامت در معارف و سیره فاطمی]] - [[امامت در معارف و سیره حسینی]] - [[امامت در معارف و سیره سجادی]] - [[امامت در فرهنگ و معارف انقلاب اسلامی]] - [[امامت از دیدگاه اهل سنت]] | |||
| پرسش مرتبط = امامت (پرسش) | |||
}} | |||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
[[امامت]] در لغت، [[پیشوایی]] و [[رهبری]] است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۳، ص۳۳۰۷؛ لسان العرب، ج۱۲، ص۲۴.</ref> و در اصطلاح، به [[زمامداری]] و [[سرپرستی]] [[جامعه]] در پرتو [[احکام الهی]] گفته می‌شود<ref>اصول کافی، ج۱، کتاب الحجة، باب نادر جامع فضل الامام، ص۲۰۰؛ وسایل الشیعه، ج۱۸، کتاب القضا، ابواب صفات القاضی، باب ۱۱، ص۷، حدیث ۳؛ سفینة البحار، ج۱، ص۳۲؛ تذکرة الفقها، ج۴، ص۳۰۵.</ref>. [[امامت]]، یکی از مهمترین موضوعات اصلی در [[اسلام]] و محور [[تفکرات]] [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] [[جامعه اسلامی]] بوده و از چنان اهمیتی برخوردار است که [[خداوند]] آن را [[تکمیل دین]] و [[اتمام نعمت]] [[الهی]] بر شمرده است<ref>{{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}} «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. این [[مقام]] پیشتر، به پیامبرانی اطلاق می‌شد که علاوه بر [[مقام نبوت]]، دارای [[مقام امامت]] نیز بوده‌اند<ref>{{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ}} «و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref>. بعدها این عنوان، از سوی [[خداوند]]، بر [[ائمه معصومین]]{{عم}} - [[علی]]{{ع}} و یازده [[فرزند]] آن [[حضرت]] - اختصاص یافت<ref>ینابیع الموده، ج۱، ص۹۳؛ مسند احمد، ج۶، ص۲۹۶، حدیث ام سلمه؛ مستدرک الصحیحین، ج۳، ص۱۰۸؛ وسایل الشیعه، ج۱۸، ص۱۳۷؛ صحیح مسلم، ج۶، ص۳؛ صحیح بخاری، ج۴، ص۱۶۵؛ کنزالعمال، ج۱۳، ص۲۷-۲۶.</ref>. برخلاف نظر [[شیعه]]، [[اهل سنت]] [[امامت]] و [[خلافت]] را در دو [[مقام]] جدا از هم دانسته و می‌گویند: "[[پیامبر]]{{صل}} که حائز هر دو [[مقام]] بوده است، در [[واقعه غدیر]]، [[علی]]{{ع}} را به [[مقام امامت]] [[منصوب]] نمود، اما [[مقام خلافت]] را بر عهده [[مردم]] گزارده است تا با آرای عمومی "[[اجماع]]" و بر مبنای [[شور]] کسی را برای [[حکومت]] برگزینند"؛ ولی [[شیعه]]، قایل به یکی بودن [[مقام خلافت]] و [[امامت]] و [[انتصاب]] [[امامت]] از سوی [[خداوند]] است<ref>الغدیر، ج۱، ص۱۱؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۶۲، حدیث امام صادق{{ع}}؛ شرح دیوان منسوب به امیرالمؤمنین، ص۱۶۹-۲۱۱.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۴۳.</ref>. | [[امامت]] در لغت، [[پیشوایی]] و [[رهبری]] است<ref>لغت‌نامه دهخدا، ج۳، ص۳۳۰۷؛ لسان العرب، ج۱۲، ص۲۴.</ref> و در اصطلاح، به [[زمامداری]] و [[سرپرستی]] [[جامعه]] در پرتو [[احکام الهی]] گفته می‌شود<ref>اصول کافی، ج۱، کتاب الحجة، باب نادر جامع فضل الامام، ص۲۰۰؛ وسایل الشیعه، ج۱۸، کتاب القضا، ابواب صفات القاضی، باب ۱۱، ص۷، حدیث ۳؛ سفینة البحار، ج۱، ص۳۲؛ تذکرة الفقها، ج۴، ص۳۰۵.</ref>. [[امامت]]، یکی از مهمترین موضوعات اصلی در [[اسلام]] و محور [[تفکرات]] [[اجتماعی]] و [[سیاسی]] [[جامعه اسلامی]] بوده و از چنان اهمیتی برخوردار است که [[خداوند]] آن را [[تکمیل دین]] و [[اتمام نعمت]] [[الهی]] بر شمرده است<ref>{{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتِي وَرَضِيتُ لَكُمُ الْإِسْلَامَ دِينًا}} «امروز دینتان را کامل و نعمتم را بر شما تمام کردم و اسلام را (به عنوان) آیین شما پسندیدم» سوره مائده، آیه ۳.</ref>. این [[مقام]] پیشتر، به پیامبرانی اطلاق می‌شد که علاوه بر [[مقام نبوت]]، دارای [[مقام امامت]] نیز بوده‌اند<ref>{{متن قرآن|وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنَا وَأَوْحَيْنَا إِلَيْهِمْ فِعْلَ الْخَيْرَاتِ وَإِقَامَ الصَّلَاةِ وَإِيتَاءَ الزَّكَاةِ وَكَانُوا لَنَا عَابِدِينَ}} «و آنان را پیشوایانی کردیم که به فرمان ما راهبری می‌کردند و به آنها انجام کارهای نیک و برپا داشتن نماز و دادن زکات را وحی کردیم و آنان پرستندگان ما بودند» سوره انبیاء، آیه ۷۳.</ref>. بعدها این عنوان، از سوی [[خداوند]]، بر [[ائمه معصومین]]{{عم}} - [[علی]]{{ع}} و یازده [[فرزند]] آن [[حضرت]] - اختصاص یافت<ref>ینابیع الموده، ج۱، ص۹۳؛ مسند احمد، ج۶، ص۲۹۶، حدیث ام سلمه؛ مستدرک الصحیحین، ج۳، ص۱۰۸؛ وسایل الشیعه، ج۱۸، ص۱۳۷؛ صحیح مسلم، ج۶، ص۳؛ صحیح بخاری، ج۴، ص۱۶۵؛ کنزالعمال، ج۱۳، ص۲۷-۲۶.</ref>. برخلاف نظر [[شیعه]]، [[اهل سنت]] [[امامت]] و [[خلافت]] را در دو [[مقام]] جدا از هم دانسته و می‌گویند: "[[پیامبر]]{{صل}} که حائز هر دو [[مقام]] بوده است، در [[واقعه غدیر]]، [[علی]]{{ع}} را به [[مقام امامت]] [[منصوب]] نمود، اما [[مقام خلافت]] را بر عهده [[مردم]] گزارده است تا با آرای عمومی "[[اجماع]]" و بر مبنای [[شور]] کسی را برای [[حکومت]] برگزینند"؛ ولی [[شیعه]]، قایل به یکی بودن [[مقام خلافت]] و [[امامت]] و [[انتصاب]] [[امامت]] از سوی [[خداوند]] است<ref>الغدیر، ج۱، ص۱۱؛ اصول کافی، ج۱، ص۳۶۲، حدیث امام صادق{{ع}}؛ شرح دیوان منسوب به امیرالمؤمنین، ص۱۶۹-۲۱۱.</ref><ref>[[اباصلت فروتن|فروتن، اباصلت]]، [[علی اصغر مرادی|مرادی، علی اصغر]]، [[واژه‌نامه فقه سیاسی (کتاب)|واژه‌نامه فقه سیاسی]]، ص ۴۳.</ref>. | ||