امامت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها
←منابع
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←منابع) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
||
| خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
آن خدایی که یکتای بی‌همتاست و [[قادر]] به [[خلق]] موجودات است، در مرحله اول، آسمان‌های هفت‌گانه را [[آفریده]] است، در مرحله دوم، ملایکه را پدید آورده تا امر و [[فرمان]] او را در [[آسمان‌ها]] [[اجرا]] کنند. ملایکه انواع کارکردها را دارند و در [[شناخت خدا]] به عالی‌ترین مرحله رسیده‌اند، یعنی علاوه بر [[تصدیق]]، [[توحید]] و [[اخلاص]]، به مرحله [[نفی]] صفات [[مخلوقات]] از [[خداوند]] رسیده‌اند. چنان که [[امیرمؤمنان]] فرموده‌اند: | آن خدایی که یکتای بی‌همتاست و [[قادر]] به [[خلق]] موجودات است، در مرحله اول، آسمان‌های هفت‌گانه را [[آفریده]] است، در مرحله دوم، ملایکه را پدید آورده تا امر و [[فرمان]] او را در [[آسمان‌ها]] [[اجرا]] کنند. ملایکه انواع کارکردها را دارند و در [[شناخت خدا]] به عالی‌ترین مرحله رسیده‌اند، یعنی علاوه بر [[تصدیق]]، [[توحید]] و [[اخلاص]]، به مرحله [[نفی]] صفات [[مخلوقات]] از [[خداوند]] رسیده‌اند. چنان که [[امیرمؤمنان]] فرموده‌اند: | ||
«ملایکه به مرتبه‌ای رسیده‌اند که [[پروردگار]] خود را در قالب تصاویر محدود نمی‌کنند و صفات مصنوعات و مخلوقات را بر او حمل نمی‌کنند»<ref>{{متن حدیث|لَا يَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِيرِ وَ لَا يُجْرُونَ عَلَيْهِ صِفَاتِ الْمَصْنُوعِينَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱، ص۴۱ - ۴۲.</ref>.<ref>[[عباس حیدری بهنوئیه|حیدری بهنوئیه، عباس]]، [[جایگاه رهبری در دولت اسلامی (مقاله)|جایگاه رهبری در دولت اسلامی]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۳۷.</ref> | «ملایکه به مرتبه‌ای رسیده‌اند که [[پروردگار]] خود را در قالب تصاویر محدود نمی‌کنند و صفات مصنوعات و مخلوقات را بر او حمل نمی‌کنند»<ref>{{متن حدیث|لَا يَتَوَهَّمُونَ رَبَّهُمْ بِالتَّصْوِيرِ وَ لَا يُجْرُونَ عَلَيْهِ صِفَاتِ الْمَصْنُوعِينَ}}؛ نهج البلاغه، خطبه ۱، ص۴۱ - ۴۲.</ref>.<ref>[[عباس حیدری بهنوئیه|حیدری بهنوئیه، عباس]]، [[جایگاه رهبری در دولت اسلامی (مقاله)|جایگاه رهبری در دولت اسلامی]]، [[سیره سیاسی پیامبر اعظم (کتاب)|سیره سیاسی پیامبر اعظم]] ص ۳۳۷.</ref> | ||
== رهبری الهی == | |||
[[هدایت الهی]] از طریق [[رهبران]] شایسته‌ای که [[خدا]] آنان را برای [[هدایت]] بندگانش [[برگزیده]]، [[سنّت]] همیشگی [[خداوند]] در مورد آن دسته از [[آفریدگان]] خویش بوده است که از [[اندیشه]] و [[دانش]] بهره‌مند و به [[اراده]] و [[اختیار]] مسلّحشان ساخته است. | |||
این [[سنّت الهی]] برای [[بشر]] با [[گزینش]] [[حضرت آدم]] به عنوان برگزیده‌ترین آفریده‌های او، آغاز می‌گردد: "... خداوند او [آدم] را پس از [[توبه]] از [[بهشت]] به [[زمین]] فرستاد تا با [[نسل]] خود زمین را آباد سازد و بدین وسیله [[حجت]] را بر [[بندگان]] تمام کرد. پس از [[مرگ]] حضرت آدم، زمین را خالی از [[حجّت]] نگذاشت و میان [[فرزندان]] آن [[حضرت]] و [[شناسایی]] خود پیوندی برقرار کرد. حجّت‌ها و دلیل‌های خود را قرن به قرن بر زبان [[پیامبران برگزیده]] و [[حاملان رسالت]] خویش برای آنان اقامه نمود... ذریّه [[پاک]] آنها را در بهترین جایگاه به [[ودیعه]] نهاد، و در بهترین مکان مستقر ساخت از صلب کریمانه [[پدران]] به رحم‌های پاک [[مادران]] منتقل نمود... و [[پیامبر]] ما [[حضرت محمد]]{{صل}} را به عنوان [[آخرین پیامبر]] از اصیل‌ترین و عزیزترین [[خاندان‌ها]] و از همان درختی که [[پیامبران]] و امینان درگاه خود را [[آفریده]] بود، به وجود آورد". | |||
[[امام]]{{ع}} [[زهد]] و [[شجاعت]] و [[تواضع]] و [[فروتنی]] پیامبران و [[نظارت]] [[الهی]] بر آنان و [[تربیت]] آنها به وسیله [[آزمایش]] و [[گرفتاری]] و [[اذیت]] و آزاری را که در [[راه خدا]] دیدند، به تصویر کشیده و به بیان [[وظایف]] آنان پرداخته است وظایف و مسئولیت‌هایی که در [[تبلیغ]] و [[دعوت]] به سوی خدا و مژده و [[بیم]] دادن و اقامه [[حکم الهی]] در زمین و هدایت و [[ارشاد]] [[مردم]] با [[رهایی]] آنان از بند [[جهل]] و [[گمراهی]] و [[مبارزه]] با [[دشمنان خدا]] تجسّم داشت. | |||
روند هدایت الهی طی روزگاران تا [[قیامت]] ادامه خواهد داشت و زمین از [[حجت خدا]] خالی نخواهد ماند یا آشکار است و شناخته شده و یا بیمناک و پنهان، تا [[حجت‌های الهی]] و نشانه‌های او به [[تباهی]] نگراید... با پایان یافتن [[نبوّت]] به وجود [[مقدس]] [[خاتم الانبیاء]]{{صل}} [[مسئولیت]] [[هدایت]] و [[ارشاد]] [[مردم]] به [[عترت پاک پیامبر]] که [[برترین]] عترت‌هایند، موکول گردید. آنان که اگر سخن گویند به [[راستی]] سخن گویند و اگر [[سکوت]] کنند، کسی بر آنان پیشی نگیرد، [[شجره]] نبوّت و خاستگاه [[رسالت]] و جایگاه آمد و شد [[فرشتگان]] و [[معادن]] [[علم]] و [[دانش]] و چشمه‌های حکمت‌اند و در پیشگاه [[خدا]] از پرارج‌ترین [[مقام]] و رتبه برخوردارند. | |||
[[خداوند]] به وسیله آنان [[حجت‌ها]] و نشانه‌های آشکار خود را [[حفظ]] می‌کند... | |||
به وسیله آنان [[کتاب الهی]] دانسته می‌شود و آنان به وسیله [[قرآن]] شناخته می‌شوند، [[آیات]] کریمه‌ای در [[حق]] آنان نازل شده است و گنج‌های [[علوم]] [[خدای رحمان]] و [[راسخان در علم]] و دانش‌اند. | |||
[[حلم]] و [[بردباری]] آنان حاکی از علم و دانش آنها و ظاهرشان گویای [[باطن]] آنان و سکوتشان حاکی از [[حکمت]] [[منطق]] آنهاست. هرگز با حق [[مخالفت]] نمی‌ورزند و در آن [[اختلاف]] ندارند، پایه و ارکان اسلام‌اند و [[پناهگاه]] تمسّک مردم‌اند به وسیله آنان حق به نصاب خود رسید و [[باطل]] ریشه‌کن گردید، [[اساس دین]] و ارکان یقین‌اند، غلّوکننده باید به سوی آنان باز گردد، و عقب مانده باید بدانان بپیوندد، ویژگی‌های [[ولایت]] و [[حکومت]] از آن [[عترت]] و [[وصیّت]] [[پیامبر]] و [[وراثت]] وی میان آن بزرگواران است. | |||
[[امام علی]]{{ع}} با تأکید بر موقعیت [[رهبری فکری]] و [[سیاسی]] [[اهل بیت]]، جابه‌جا کردن [[رهبری]] را از جایگاهی که [[رسول خدا]]{{صل}} معیّن فرموده بود، محکوم نمود و با اینکه ناگزیر شد از حق خویش بگذرد، خط و مشی [[خلفا]] را مختصر و مشروح مورد [[اعتراض]] قرار داد، طرح‌های [[نبوی]] را در امر رهبری پس از رسول خدا{{صل}} خالصانه ارائه داد و برای [[احقاق حق]] مردم به گونه‌ای حکیمانه و به شیوه‌ای تلاش کرد که با حساسیّت شرایط و اوضاعی که بر [[دولت]] و [[امّت اسلامی]] در آن دوران، حکمفرما بود، سازگاری داشت و توانست در این زمینه نظریه کاملی ارائه دهد و برای اجرای آن در صورت به وجود آمدن شرایط، [[تدارک]] لازم را ببیند<ref>معجم موضوعی نهج البلاغه، ص۸۷- ۱۱۶ و ۳۷۴- ۴۴۵.</ref>.<ref>[[سید منذر حکیم|حکیم، سید منذر]]، [[پیشوایان هدایت ج۲ (کتاب)|پیشوایان هدایت ج۲]] ص ۳۲۸.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||