آسیب‌های انتظار: تفاوت میان نسخه‌ها

{{مهدویت}}

==مقدمه==

#'''نگاه بیمار‌گونه به [[انتظار]]:''' از آسیب‌های اساسی [[انتظار]] ورود از دریچه [[خواب]]، داستان‌ها یا راه‌هایی از این قبیل به حیطه ارتباط با [[امام عصر]]{{ع}} است؛ بدین معنا که [[منتظر]] همه [[شخصیت امام]] عصر{{ع}} را همان انگارد که در [[خواب]] دیده و یا در داستان‌های [[تشرف]] خوانده و برای تکمیل نگاه خود، [[منتظر]] [[خواب]] بعدی یا [[تشرف]] بعدی می‌باشد و یا همه پیوند با [[امام]] را منحصر در [[رؤیا]] یا [[تشرف]] بد‌اند. این نگاه علاوه بر آنکه از [[منتظر]]، فردی تک بعدی در حیطه [[انتظار]] خواهد ساخت، می‌تواند آسیب‌های بزرگ و حتی انحراف‌های خطرناک و پیچیده [[اعتقادی]]، عملی و [[اجتماعی]] را بیافریند؛ زیرا بسیاری از رؤیاها یا داستان‌های [[تشرف]]، که گاه امری مشتمل بر کارهای نامتعارف [[اخلاقی]] و عملی از ساحت [[معصوم]]{{ع}} است، به [[یقین]] نادرست و از تسویلات [[شیطان]] رجیم است. [[منتظر]] نباید با هوس‌بازی یا جاه‌طلبی، خود یا اجتماع را دچار آثار این شیطنت‌ها یا خیال‌پردازی‌ها بکند.

#'''[[انتظار]] متوقعانه [[دیدار]]:''' [[مسلم]] است که [[غیبت ولی]] عصر{{ع}} بر اساس [[مصالح]] حکیمانه [[الهی]] است و طبق برخی [[روایات]] تا [[بعد از ظهور]]، [[حکمت]] اصلی [[غیبت]] پوشیده خواهد ماند<ref>کمال الدین، ج ۲، ص ۴۸۲.</ref>. بنابراین خروج فرد یا افرادی از حیطه [[غیبت]] و [[توفیق]] [[تشرف]] به محضر ایشان نیز به [[مصلحت]] حکیمانه دیگری است<ref>همان‌گونه که از داستان تشرف علی بن عیسی بحرینی این نکته به خوبی استفاده می‌شود.</ref>. رؤیت در [[زمان غیبت]]، اگر همراه با نوعی توقع باشد، به طور قطع [[انتظار]] بجا و صحیحی نخواهد بود و [[تشویق]]، ترغیب یا ایجاد حالت‌های افراطی [[عاطفی]] در افراد از طریق بیان داستان‌های مشکوک [[تشرف]] و خیال‌پردازی‌های آمیخته با هوس‌بازی - که در برخی کتاب‌ها، سخنرانی‌ها با مداحی‌ها به چشم می‌خورد - مورد [[رضایت]] [[شارع مقدس]] نیست. این امور گاه سبب رفتارهای غیرمؤدبانه با ابراز کلمات خالی از متانت خطاب به [[بقیة الله الاعظم]]{{ع}} می‌گردد و شخصیتی [[عظیم]] که [[خدمت]] به او آرزوی [[انبیا]] و [[اولیای الهی]] است، با سخنانی ساده‌لوحانه و دور از [[معرفت]]، مخاطب قرار می‌گیرد‌<ref>متأسفانه هر چه که پیش می‌رویم مصادیق متعدد و بیشتری از این پدیده نامطلوب در جامعه پیدا می‌شود. از جمله این پدیده‌های نامطلوب عبارت‌اند از: - نوشتن کتاب‌هایی که مروج دیدار‌های بی‌حساب و کتاب با امام{{ع}} حتی برای فاسقان و بدکاران است؛ - ادعای رؤیت امام{{ع}} در برخی هیئت‌ها و تکایا - ادعای همسفره بودن امام با برخی در مجالس گوناگون - امضا گرفتن از امام{{ع}} - ادعای همسری امام{{ع}} - بی‌توجه جلوه دادن امام{{ع}} به حال شیعیان با عباراتی از قبیل: آقا! مگر تو این همه ظلم و فساد را نمی‌بینی؟ و...</ref>.

#'''[[مرید]] و مراد بازی:''' به بهانه مجالس [[مهدوی]] گاه کسی - اعم از [[بانی]] مجلس، سخنران یا دیگری – در [[مجلسی]] آن‌قدر اهمیت می‌یابد که در نبود او دیگر بهانه‌ای برای برگزاری "[[دعای ندبه]]" یا "مجلس [[مهدوی]]" نمی‌ماند؛ گویا [[امام]] [[معصوم]]{{ع}} را جز از طریق این شخص یا این جلسه خاص نمی‌توان [[شناخت]]! آری! علاقه [[مردم]] به جلسه با شخص خاصی بر پایه [[دلیل]] [[مشروع]] و معقول، نه تنها [[عیب]] نمی‌باشد؛ بلکه مطلوب نیز هست، اما پیوند زدن [[انتظار]] و ارتباط [[عاطفی]] و عملی [[مردم]] با [[امام عصر]]{{ع}} به این امور بنابر [[ادله]] نفی [[نیابت خاص]] و [[ادله]] دیگر به طور قطع مردود است. باید تأکید کرد که جز [[مراجع عظام تقلید]] و فقهای عظیم‌الشان - که [[نواب عام]] حضرت‌اند - هیچ کس و هیچ چیز دیگری نسبت به [[امام مهدی]]{{ع}} [[اولویت]] خاصی ندارد و نمی‌تواند ادعای باب یا رابط بودن یا مرشد و مراد بودن داشته باشد. روی آوردن برخی به این اشخاص، به [[دلیل]] [[حقانیت]]، که ناشی از ترکیب دو عنصر هوس‌بازی و جاه‌طلبی از یک طرف و [[ساده‌لوحی]] و بی‌معرفتی از سوی دیگر است.  

#'''علم‌زدگی:''' گاه [[غرق]] شدن در مطالعه مباحث [[دینی]]، به ویژه مباحث [[امامت]] به گونه‌ای است که فرد همین اندازه از ارتباط با [[امام عصر]]{{ع}} را کافی می‌بیند و در بعد عواطف و احساسات، میان خود و [[امام]] پل نمی‌زند. خوشبختانه این آسیب کمتر دیده می‌شود.