حق (اسم الهی): تفاوت میان نسخه‌ها

#فوق تمام: موجودی که افزون بر دارا بودن تمام کمالات ممکن خویش، دیگران را به کمال درخورشان می‌رساند؛ همچون [[خدا]] و سپس با توجه به تقسیم یادشده تأکید کرده‌اند مراد از {{متن قرآن|بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ}} تمام بودن خدا و مقصود از {{متن قرآن|أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْعَلِيُّ الْكَبِيرُ}} فوق تمام بودن وی است.<ref>التفسیر الکبیر، ج ۲۵، ص۱۶۱.</ref> آیاتی که [[حق]] در آنها [[وصف]] [[اللّه]] ‌، [[ربّ]]، [[مولی]] و [[مَلِک]] است، می‌فهمانند [[معبود]]، ربّ، مولی و مَلِک، گاهی [[واقعی]] و [[حقیقی]] است؛ مانند خدای متعالی؛ و زمانی هم [[دروغین]] است؛ نظیر جز خدا ـ هرکس یا هرچیز که باشد ـ چنان که هنگام هلاک و [[سقوط]] تأثیر اسباب و آشکار شدن [[عجز]] [[انسانی]] که [[گمان]] می‌کرد [[بی‌نیاز]] و مستقل است، دانسته می‌شود که [[ولایت]] و [[مالکیت]] [[تدبیر امر]] [[انسان]] و همه اشیا از آنِ خداست؛ زیرا اوست که [[معبود]] [[حق]] است و [[تدبیر]] و تأثیر [[واقعی]] از آن وی است و دیگران که انباز او خوانده می‌شوند همه باطل‌اند و چیزی ندارند، جز آنچه [[خدا]] به آنها داده است؛ آنها از [[استقلال]] جز اسم ندارند، که آن هم توهّمی بیش نیست و در ذات خود [[باطل]] و با تکیه بر [[خدای سبحان]] حقّ‌اند و تنها خداست که ذاتا [[حق]] و مستقل و [[غنی]] است: {{متن قرآن|هُنَالِكَ الْوَلَايَةُ لِلَّهِ الْحَقِّ هُوَ خَيْرٌ ثَوَابًا وَخَيْرٌ عُقْبًا}}<ref>«آنجا، سروری از آن خداوند راستین است، او در پاداش دادن نیکوتر و در بخشیدن بهتر است» سوره کهف، آیه ۴۴.</ref>.<ref> المیزان، ج ۱۳، ص۳۱۷ ـ ۳۱۸.</ref> خدا در [[آیه]] {{متن قرآن|هُنَالِكَ تَبْلُو كُلُّ نَفْسٍ مَا أَسْلَفَتْ وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ}}<ref>«آنجاست که هر کس (کیفر) آنچه را از پیش فرستاده است خواهد دید و (همگان) به سوی خداوند- سرور راستینشان- باز برده می‌شوند و آنچه دروغ می‌بافتند از (چشم) آنان ناپدید می‌گردد» سوره یونس، آیه ۳۰.</ref> نیز به [[امتحان]] و [[ابتلاء]] [[نفوس]] و [[مشاهده]] [[حقیقت]] [[اعمال]] و [[حقایق]] اشیا اشاره کرده و می‌فرماید: درآن هنگام آشکار می‌شود مولای حق خداست و بس؛ نیز همان [[زمان]] همه اوهام و خیالات پوچ افراد منهدم گشته و تمام ادعاها و افتراهای برخاسته از آن اوهام که به [[حقّ]] متوجه می‌کردند، فرو می‌ریزند. برخی از [[مفسران]] ذیل این آیه افزوده‌اند: تمام این افتراها و ادعاها از روابطی که خدا میان اسباب و مسببّات در [[زندگی دنیا]] وضع کرده و از استقلال و مولویتی که به اسباب داده، برخاسته‌اند و هنگامی که حقیقت[[امر]] آشکار گردد و ابرهای [[وهم]] برطرف و [[حجاب]] ادعاهای پوچ دریده شوند، روشن می‌گردد که تنها مولایی که به حق مولاست، خداست و تمام معبودهایی که [[اثبات]] آنها افترایی بیش نیست، [[باطل]] و پوچ بوده‌اند،<ref> المیزان، ج ۱۰، ص۴۷.</ref> از این رو خدا در ادامه آیه یادشده پس از آنکه نشانه‌هایی از [[ربوبیت]] خود را چون رازقیت، [[احیاء]]، [[اماته]] و [[تدبیر امور]] گوشزد می‌کند می‌فرماید: این است خدا و [[پروردگار]] [[حقیقی]] شما: {{متن قرآن|فَذَلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمُ الْحَقُّ فَمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلَّا الضَّلَالُ فَأَنَّى تُصْرَفُونَ}}<ref>«این است خداوند پروردگار راستین شما بنابراین، پس از حقّ جز گمراهی چه خواهد بود؟ و چگونه (از حق) روی گردانتان می‌کنند؟» سوره یونس، آیه ۳۲.</ref> رویکرد [[قرآن]] به [[مُلک]] ([[فرمانروایی]]) نیز همین گونه است؛ زیرا [[مَلِک]] (فرمانروای) واقعی و حقیقی را خدا می‌داند و بس: {{متن قرآن|فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ}}<ref>«پس، فرابرترا که خداوند است، آن فرمانفرمای راستین، هیچ خدایی جز او نیست که پروردگار اورنگ ارجمند (فرمانفرمایی جهان) است» سوره مؤمنون، آیه ۱۱۶.</ref>، گرچه برخی {{متن قرآن|الْحَقُّ}} را در این [[آیه]] کنار {{متن قرآن|الْمَلِكُ}} و {{متن قرآن|لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ}} و {{متن قرآن|رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ}} صفتی مستقل دانسته و گفته‌اند: [[خدا]] خودش را در کلمه [[تنزیه]] (تعالی [[اللّه]]) به اوصاف چهارگانه ستوده است، پس او را رسد تا به آنچه مشیتش تعلق گیرد [[حکم]] کند و حکم وی نافذ باشد و معلوم است که هر حکمی از او صادر شود [[حق]] است؛ زیرا وی حق است و از حق، چیزی جز حق صادر نمی‌شود،<ref> المیزان، ج ۱۵، ص۷۸.</ref> چنان‌که برخی ذیل آیه {{متن قرآن|ثُمَّ رُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ أَلَا لَهُ الْحُكْمُ وَهُوَ أَسْرَعُ الْحَاسِبِينَ}}<ref>«سپس به سوی سرور بر حقّشان خداوند برگردانده می‌شوند؛ آگاه باشید که داوری با اوست و او سریع‌ترین حسابرسان است» سوره انعام، آیه ۶۲.</ref> که ترکیبی شبیه آیه {{متن قرآن|هُنَالِكَ تَبْلُو كُلُّ نَفْسٍ مَا أَسْلَفَتْ وَرُدُّوا إِلَى اللَّهِ مَوْلَاهُمُ الْحَقِّ وَضَلَّ عَنْهُمْ مَا كَانُوا يَفْتَرُونَ}}<ref>«آنجاست که هر کس (کیفر) آنچه را از پیش فرستاده است خواهد دید و (همگان) به سوی خداوند- سرور راستینشان- باز برده می‌شوند و آنچه دروغ می‌بافتند از (چشم) آنان ناپدید می‌گردد» سوره یونس، آیه ۳۰.</ref> دارد، اسم {{متن قرآن|الْحَقِّ}} را کنار «مولیهم» اسمی مستقل گرفته و گفته‌اند: ممکن است حق به معنای موجود باشد؛ امّا از آنجا که خدا واجب‌الوجود و سزاوارترین اشیا به موجودیت است، او سزاوارتر از همه به حق بودن است.<ref> التفسیر الکبیر، ج ۱۳، ص۱۸.</ref> به دیده بسیاری از [[مفسران]] <ref> التبیان، ج ۷، ص۴۰۲؛ منهج الصادقین، ج ۶ و ص۲۶۳؛ اطیب البیان، ج ۹، ص۴۸۲.</ref> {{متن قرآن|الْحَقِّ}} در آیه {{متن قرآن|فَتَعَالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُّ لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْكَرِيمِ}}<ref>«پس، فرابرترا که خداوند است، آن فرمانفرمای راستین، هیچ خدایی جز او نیست که پروردگار اورنگ ارجمند (فرمانفرمایی جهان) است» سوره مؤمنون، آیه ۱۱۶.</ref> صفت {{متن قرآن|الْمَلِكُ}} است و می‌فهماند که خدا [[فرمانروایی]] [[حق]] است و دیگران که خود را برابر او می‌نهند و فرمانروایی را ـ آن هم به شکل مستقل ـ ادعا می‌کنند، مدّعیان دروغین‌اند.