اعجاز بیانی قرآن در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۲: | خط ۱۲: | ||
در مقابل [[اندیشه]] [[اعجاز ادبی قرآن]]، برخی [[متکلمین]] نظر دیگری ارائه کرده‌اند که به نظریه صرفه معروف است<ref>الذخیرة فی علم الکلام، ص۳۷۸، اوائل المقالات، ص۱۶۶ و ۱۶۷و تقریب المعارف، ص۱۵۷.</ref>. قائلین به نظریه صرفه معتقدند هر چند [[قرآن]] در جایگاه بسیار بلندی از فصاحت و بلاغت قرار دارد، اما آوردن کلامی همانند قرآن امکان دارد و خارج از حیطه قدرت انسان نیست و بعضی از انسان‌ها [[توانایی]] معارضه با قرآن را دارند ولی [[خداوند]] با قدرت خویش از این کار جلوگیری می‌کند و نمی‌گذارد کسی در انجام این کار کامیاب شود<ref>الطراز، ج۳، ص۳۹۱ و ۳۹۲، قواعد المرام، ص۱۳۲.</ref> | در مقابل [[اندیشه]] [[اعجاز ادبی قرآن]]، برخی [[متکلمین]] نظر دیگری ارائه کرده‌اند که به نظریه صرفه معروف است<ref>الذخیرة فی علم الکلام، ص۳۷۸، اوائل المقالات، ص۱۶۶ و ۱۶۷و تقریب المعارف، ص۱۵۷.</ref>. قائلین به نظریه صرفه معتقدند هر چند [[قرآن]] در جایگاه بسیار بلندی از فصاحت و بلاغت قرار دارد، اما آوردن کلامی همانند قرآن امکان دارد و خارج از حیطه قدرت انسان نیست و بعضی از انسان‌ها [[توانایی]] معارضه با قرآن را دارند ولی [[خداوند]] با قدرت خویش از این کار جلوگیری می‌کند و نمی‌گذارد کسی در انجام این کار کامیاب شود<ref>الطراز، ج۳، ص۳۹۱ و ۳۹۲، قواعد المرام، ص۱۳۲.</ref> | ||
بر نظریه صرفه نقدهای فراوانی وارد شده است، مانند: "بر اساس نظریه صرفه، بزرگان فصاحت و بلاغت [[عرب]]، ذاتاً توانایی آوردن مثل قرآن را داشتند، ولی [[خداوند]] پس از [[بعثت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[نزول قرآن]] به طریق [[خارق‌العاده]] از این کار جلوگیری کرده است، بنابراین باید قبل از نزول قرآن صرفی نبوده و لازم می‌آید که میان [[عرب جاهلی]] سخنانی که به لحاظ [[فصاحت]] و [[بلاغت]] همانند [[قرآن]] باشند، یافت شود در حالی که هیچ یک از آثار به جای مانده از [[ادبیات]] [[دوران جاهلیت]] [[همتای قرآن]] نیست. همین امر نشان می‌دهد که [[اعجاز قرآن]] صرفه نیست بلکه به [[کمالات ذاتی]] آن است که در تک تک آیاتش، وجود دارد<ref>البیان فی تفسیر القرآن، ص۸۳.</ref>.<ref>[[محمد رضا بهدار|بهدار، محمد رضا]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی]] | بر نظریه صرفه نقدهای فراوانی وارد شده است، مانند: "بر اساس نظریه صرفه، بزرگان فصاحت و بلاغت [[عرب]]، ذاتاً توانایی آوردن مثل قرآن را داشتند، ولی [[خداوند]] پس از [[بعثت]] [[پیامبر اکرم]]{{صل}} و [[نزول قرآن]] به طریق [[خارق‌العاده]] از این کار جلوگیری کرده است، بنابراین باید قبل از نزول قرآن صرفی نبوده و لازم می‌آید که میان [[عرب جاهلی]] سخنانی که به لحاظ [[فصاحت]] و [[بلاغت]] همانند [[قرآن]] باشند، یافت شود در حالی که هیچ یک از آثار به جای مانده از [[ادبیات]] [[دوران جاهلیت]] [[همتای قرآن]] نیست. همین امر نشان می‌دهد که [[اعجاز قرآن]] صرفه نیست بلکه به [[کمالات ذاتی]] آن است که در تک تک آیاتش، وجود دارد<ref>البیان فی تفسیر القرآن، ص۸۳.</ref>.<ref>[[محمد رضا بهدار|بهدار، محمد رضا]]، [[اعجاز قرآن - بهدار (مقاله)|مقاله «اعجاز قرآن»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|دانشنامه کلام اسلامی ج۱]] ص ۳۲۴-۳۳۰.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[محمد رضا بهدار|بهدار، محمد رضا]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']] | #[[پرونده:440259451.jpg|22px]] [[محمد رضا بهدار|بهدار، محمد رضا]]، [[اعجاز قرآن - بهدار (مقاله)|مقاله «اعجاز قرآن»]]، [[دانشنامه کلام اسلامی ج۱ (کتاب)|'''دانشنامه کلام اسلامی ج۱''']] | ||
# [[پرونده:1368921.jpg|22px]] [[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|'''انسان‌شناسی''']] | # [[پرونده:1368921.jpg|22px]] [[صفدر الهی راد|الهی راد، صفدر]]، [[انسان‌شناسی (کتاب)|'''انسان‌شناسی''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||