حب خدا: تفاوت میان نسخه‌ها

با دقت در [[ادعیه]] [[صحیفه]] می‌بینیم که [[حضرت]] در سخن از محبت، آن را در گستره [[اجتماع]] و چگونگی برقراری [[روابط اجتماعی]] هم مطرح می‌کند: «بار خدایا،... قلبم را از بدسیرتان به [[بیم]] افکن و [[انس]] خود و [[دوستان]] خود و [[بندگان]] فرمانبردارت را نصیب من کن»<ref>نیایش بیست‌ویکم.</ref>. هم‌چنین: «خدایا،... چنان مکن که دیدگانم از دیدن راه تو [[نابینا]] بود یا به خلاف محبت تو گام بردارم، یا به آنان که از تو بریده‌اند پیوندم، یا از آنان که به تو پیوسته‌اند بریده شوم»<ref>نیایش بیستم.</ref>.

همان‌طور که در ابتدای نوشتار مذکور آمد افراد با [[ایمانی]] هستند که [[خدا]] را [[دوست]] می‌دارند و خدا نیز ایشان را دوست می‌دارد<ref>{{متن قرآن|فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ}} «خداوند به زودی گروهی را می‌آورد که دوستشان می‌دارد و دوستش می‌دارند» سوره مائده، آیه ۵۴.</ref>. لازمه [[محبت خدا]] به این افراد آن است که ایشان پروردگارشان را بر همه چیز ترجیح می‌دهند؛ بر هر چیزی، مثل [[مال]] و [[ثروت]]، [[شرف]] و [[منزلت]]، [[قوم]] و خویش و [[یاران]] و غیر اینها. در نتیجه در عرصه اجتماع آنان با هیچ‌کس از [[دشمنان خدا]] پیوند [[دوستی]] برقرار نمی‌کنند و پیوند [[ولایت]] و دوستی آنها تنها با [[اولیای الهی]] است<ref>المیزان فی تفسیر القرآن، ج۵، ص۳۸۳.</ref>. دعاهای اخیر که از [[امام سجاد]]{{ع}} [[نقل]] شد انعکاس همین [[فرهنگ]] [[قرآنی]] است.<ref>التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، حسن مصطفوی، دارالکتب العلمیه، بیروت، لبنان، ۱۴۳۰ هجری؛ الصحیفة السجادیة الجامعة، (تصحیح) سیدمحمدباقر موحّد ابطحی اصفهانی، مؤسسه الامام الهدی، قم، ۱۳۸۱ش، ۱۴۲۳ق؛ صحیفه سجادیه، ترجمه عبدالمحمد آیتی، انتشارات سروش، تهران، ۱۳۹۱ش؛ مفاتیح الجنان، عباس قمی، انتشارات اسلامی، تهران؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، منشورات جامعه المدرسین فی الحوزة العلمیه، قم؛ المیزان فی تفسیر القرآن، سیدمحمدحسین طباطبایی، انشارات الاعلمی للمطبوعات، بیروت، لبنان.</ref>.<ref>[[فاطمه رکنی یزدی|رکنی یزدی، فاطمه]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «حب خدا»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۱۷۹.</ref>

== منابع ==