سید حمیری: تفاوت میان نسخه‌ها

[[حضرت صادق]]{{ع}} در [[منزل]] خود او را نشاند و خانوادۀ [[امام]]، پشت پرده نشستند. [[امام]] از او خواست در سوگ [[حسین]]{{ع}} [[شعر]] بخواند. او هم مرثیه‌ای خواند، با این مطلع: {{متن حدیث|امْرُرْ عَلَى جَدَثِ الْحُسَيْنِ * فَقُلْ لِأَعْظُمِهِ الزَّكِيَّةِ}}. و [[امام صادق]]{{ع}} گریست و صدای ناله از خانۀ آن [[حضرت]] بلند شد، تا حدّی که به او گفتند: دیگر بس است. او نیز شعرش را متوقّف کرد<ref>اعیان الشیعه، ج۱، ص۵۸۶.</ref>. سرانجام، در رمیلۀ [[بغداد]]، در سال ۱۷۳ه.ق [[وفات]] یافت<ref>پیرامون شخصیت او، از جمله ر.ک: «الغدیر»، ج۲، «شاعر العقیده»، محمد تقی حکیم، «سید حمیری، سالار شاعران»، محمد صحتی. این ویژگی‌های رفتاری در منابع زیر آمده است: مناقب، ابن شهر آشوب، ج۴، ص۶۵؛ حیاة الامام الحسین، ج۱، ص۱۱۲؛ المحجة البیضاء، ج۴، ص۲۲۲؛ سیرة الائمه الاثنی عشر، ج۲، ص۲۹؛ کشف الغمه، ج۲، ص۲۲۶؛ بحار الأنوار، ج۴۴، ص۱۸۹؛ و عوالم (ج ۱۳، الامام الحسین) ص۵۹.</ref><ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ عاشورا (کتاب)|فرهنگ عاشورا]]، ص ۲۵۳.</ref>.

== منابع ==