شفاعت تشریعی: تفاوت میان نسخه‌ها

#[[شهداء]]: اصل در معنای [[شهادت]]، حضور و [[شهود]] در نزد امری است و [[شهید]] به کسی گفته می‌شود که به [[مقام]] حضور در مراتبی از [[عالم غیب]] رسیده باشد. کسی که در میدان [[جهاد]] با [[دشمنان دین]] کشته می‌شود، [[خداوند]] تفضّلاً [[مقامات]] عالی در [[برزخ]] و [[قیامت]] را به او [[عنایت]] می‌کند؛ از جمله حضور در مراتبی از [[عوالم ملکوت]] و [[مشاهده]] مراتبی از عالم غیب و [[ارتزاق]] از رحمت‌های خاص و [[معارف الهی]] به وی ارزانی می‌شود؛ در نتیجه، اصطلاحاً به او «[[شهید]]» گفته می‌شود: {{متن قرآن|وَلَا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْوَاتًا بَلْ أَحْيَاءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ}}<ref>«و کسانی را که در راه خداوند کشته شده‌اند مرده مپندار که زنده‌اند، نزد پروردگارشان روزی می‌برند» سوره آل عمران، آیه ۱۶۹.</ref>. خلاصه آنکه، همه [[شهداء]]، خواه شهید در میدان [[جهاد اصغر]] باشند و یا اکبر، اجازه [[شفاعت]] دیگران را در قیامت دارند: {{متن قرآن|وَلَا يَمْلِكُ الَّذِينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِهِ الشَّفَاعَةَ إِلَّا مَنْ شَهِدَ بِالْحَقِّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ}}<ref>«و کسانی که (مشرکان آنان را) به جای او (به پرستش) می‌خوانند اختیار میانجیگری ندارند مگر آنان که با دانایی به حق گواهی دهند» سوره زخرف، آیه ۸۶.</ref><ref>برای مطالعه بیشتر، ر.ک: برهان دوازدهم از این مجموعه، آیه شهادت.</ref>

#[[مؤمنین]]، اعم از [[صدیقین]] و یا [[صالحین]]: به تعبیر [[قرآن]]، ایشان در [[روز قیامت]] ملحق به شهداء می‌شوند. بنابراین، آنان نیز از [[شفیعان]] به شمار می‌آیند: {{متن قرآن|وَالَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرُسُلِهِ أُولَئِكَ هُمُ الصِّدِّيقُونَ وَالشُّهَدَاءُ عِنْدَ رَبِّهِمْ}}<ref>«و کسانی که به خداوند و پیامبرانش ایمان آورده‌اند، نزد پروردگار خویش همان راستگویان و شهیدانند؛ آنان راست پاداش و فروغشان؛ و آن کسان که کافر شدند و آیات ما را دروغ شمردند دوزخی‌اند» سوره حدید، آیه ۱۹.</ref>.<ref>[[محمد تقی فیاض‌بخش|فیاض‌بخش]] و [[فرید محسنی|محسنی]]، [[ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴ (کتاب)|ولایت و امامت از منظر عقل و نقل ج۴]] ص ۵۸۰.</ref>

== منابع ==