امامت در کلام اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

در تعاریف خاصِ «[[امامت]]»، بر عنصر [[خلافت]] و [[نیابت]] از [[پیامبر]]{{صل}} تأکید شده است. [[شیخ مفید]] می‌نویسد: "[[امام]]، کسی است که دارای [[رهبری عمومی]] در امور [[دین]] و [[دنیا]] به صورت نیابت از پیامبر است"<ref>{{عربی|الإمام هو الإنسان الذی له رئاسة عامة فی أمور الدین و الدنیا نیابة عن‏ النبی‏}}؛ النکت الاعتقادیة، شیخ مفید، ص۳۹.</ref>. [[سید مرتضی]] از [[عالمان]] بزرگ [[شیعی]] در [[تعریف امامت]] می‌نویسد: "امامت، [[ریاست]] فراگیر در امور دین است به صورت اصلی و استقلالی، نه به نیابت از کسانی که در [[دار تکلیف]] هستند"<ref>{{عربی|الامامة ریاسة عامة فی‏ الدین‏ بالاصالة لا بالنیابة عمن هو فی دار التکلیف‏}}، مراد از قید «بالاصالة لا بالنیابة» در تعریف امامت این است که امامت مورد نظر اسلام و شیعه، امری اصلی و منصبی الهی است، نه امری نیابتی و وکالتی از سوی مردم، که امامت و رهبری مطرح در حکومت‌های رایج در گذشته و حال از این قسم است، سید مرتضی علم الهدی الحدود والحقایق، ص۴۱.</ref>.<ref>رک: [[علی ربانی گلپایگانی|ربانی گلپایگانی، علی]]، [[امامت در بینش اسلامی (کتاب)|امامت در بینش اسلامی]]، ص۲۵-۳۳.</ref>.