عایشه در تاریخ اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

عایشه در تاریخ اسلامی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۶ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۲۰

هیچ تغییری در اندازه به وجود نیامده‌ است. ، ‏۲۶ ژوئن ۲۰۲۲

جز

جایگزینی متن - 'امیرالمؤمنان' به 'امیرالمؤمنین'

دیداریویکی‌متن

Wasity

دیوان‌سالاران، مدیران

۲۱۸٬۸۳۴

ویرایش

@@ خط ۵۰: / خط ۵۰: @@
 ==[[عایشه]] و [[اهل بیت]]{{عم}}==
-[[عایشه]] از زمان [[حیات پیامبر]]{{صل}} پیوسته [[بغض]] آن [[حضرت]]{{ع}} را در [[دل]] داشت و همان‌گونه که [[ابن عباس]] گفته بود "هیچ‌گاه نفس [[عایشه]] به ذکر خیر از [[امام علی|امیرالمؤمنان]]{{ع}} خوش نمی‌شد"<ref>محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۱۷۵؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۷۹.</ref>. این [[کینه]] و [[عداوت]]، به [[علی]]{{ع}} اختصاص نداشت؛ بلکه بسیار عمیق‌تر و وسیع‌تر از آن بود؛ به گونه‌ای که [[نقل]] شده است [[عایشه]] خود را از [[حسن]]{{ع}} و [[حسین]]{{ع}} که [[محرم]] او بودند، مستور می‌ساخت<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۱۴۳.</ref>.
+[[عایشه]] از زمان [[حیات پیامبر]]{{صل}} پیوسته [[بغض]] آن [[حضرت]]{{ع}} را در [[دل]] داشت و همان‌گونه که [[ابن عباس]] گفته بود "هیچ‌گاه نفس [[عایشه]] به ذکر خیر از [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} خوش نمی‌شد"<ref>محمد بن یوسف صالحی، سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد، ج۱۱، ص۱۷۵؛ ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۱۷۹.</ref>. این [[کینه]] و [[عداوت]]، به [[علی]]{{ع}} اختصاص نداشت؛ بلکه بسیار عمیق‌تر و وسیع‌تر از آن بود؛ به گونه‌ای که [[نقل]] شده است [[عایشه]] خود را از [[حسن]]{{ع}} و [[حسین]]{{ع}} که [[محرم]] او بودند، مستور می‌ساخت<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۸، ص۱۴۳.</ref>.
 این عمل او [[اعتراض]] برخی [[صحابه]] از جمله [[ابن‌عباس]] را در پی داشت. البته منظور [[عایشه]] از [[حجاب]] گرفتن در مقابل [[حسنین]]{{ع}} این بود که [[مقام]] فرزندی آنان را نسبت به [[پیامبر]]{{صل}} [[انکار]] کند؛ وگرنه خود به [[حکم شرعی]] مسئله [[آگاه]] بود<ref>سید مرتضی عسکری، عایشه در دوران علی{{ع}}، ص۳۰۸-۳۰۹.</ref>. [[عایشه]] به علت [[خشم]] و [[کینه]] بسیاری که از [[علی]]{{ع}} به [[دل]] داشت، وقتی خبر [[شهادت]] ایشان را شنید اظهار [[شادمانی]] کرد و از [[شادمانی]]، شعری سرود که مورد [[توبیخ]] [[زینب]] دختر [[ام‌سلمه]] قرار گرفت<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۵، ص۱۵۰.</ref>.