حج در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

۲٬۴۵۹ بایت اضافه‌شده ،  ‏۵ ژوئیهٔ ۲۰۲۲
خط ۱۴۲: خط ۱۴۲:


=== [[اخلاص]] در [[حج]] ===
=== [[اخلاص]] در [[حج]] ===
حج از [[حقوق الهی]] بر [[بندگان]] است که باید تنها برای [[خدا]] انجام گیرد: «ولِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ البَیتِ». ([[آل‌عمران]] / ۳، ۹۷) این امر از [[آیه]] ۱۹۶ بقره که به اتمام حج برای خدا [[فرمان]] داده نیز استفاده می‌شود.<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص۳۸؛ المیزان، ج ۲، ص۷۶.</ref> در روایتی [[پیامبر اکرم]] افرادی را [[مذمت]] کرد که حج را به قصد [[تفریح]] یا [[تجارت]] یا [[ریا]] و [[خودنمایی]] انجام می‌دهند.<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص۳۴۹؛ بحارالانوار، ج ۶، ص۳۰۸؛ جامع احادیث الشیعه، ج ۱۰، ص۳۷۵.</ref> در [[حدیثی]] دیگر [[امام صادق]] [[ثواب]] حجی را که برای خدا باشد بر عهده خدا و [[پاداش]] حجی را که برای دیگران باشد بر عهده [[مردم]] دانست.<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص۱۰۹؛ بحارالانوار، ج ۹۶، ص۲۴.</ref>
حج از [[حقوق الهی]] بر [[بندگان]] است که باید تنها برای [[خدا]] انجام گیرد: {{متن قرآن|وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ}}<ref>« و حجّ این خانه برای خداوند بر عهده مردم است» سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> این امر از [[آیه]] {{متن قرآن|وَأَتِمُّوا الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلَّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ وَلَا تَحْلِقُوا رُءُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَنْ كَانَ مِنْكُمْ مَرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِنْ رَأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِنْ صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ فَإِذَا أَمِنْتُمْ فَمَنْ تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَنْ لَمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلَاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ذَلِكَ لِمَنْ لَمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُوا اللَّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ}}<ref>«و حجّ و عمره را برای خداوند تمام (و کامل) بجا آورید، پس اگر بازداشته شدید؛ از قربانی آنچه دست دهد (قربانی کنید)، و سر نتراشید تا هنگامی که قربانی به قربانگاه خود برسد، و اگر کسی از شما بیمار بود یا در سر آسیبی داشت (و ناچار از تراشیدن سر شد) بر (عهده) او (جایگزینی) است از روزه گرفتن یا صدقه دادن یا قربانی کردن و چون ایمن شدید آنکه از عمره به حجّ تمتّع می‌پردازد آنچه از قربانی دست دهد (قربانی کند)، و هر کس (که قربانی) نیافت روزه سه روز از ایّام حج و هفت روز هنگامی که (از حج) بازگشتید (بر عهده اوست)؛ این ده روز کامل است؛ این (حکم تمتّع) برای کسی است که خانواده‌اش ساکن مکّه نباشند و از خداوند پروا کنید و بدانید که خداوند سخت کیفر است» سوره بقره، آیه ۱۹۶.</ref> که به اتمام حج برای خدا [[فرمان]] داده نیز استفاده می‌شود.<ref>مجمع البیان، ج ۲، ص۳۸؛ المیزان، ج ۲، ص۷۶.</ref> در روایتی [[پیامبر اکرم]] افرادی را [[مذمت]] کرد که حج را به قصد [[تفریح]] یا [[تجارت]] یا [[ریا]] و [[خودنمایی]] انجام می‌دهند.<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۵، ص۳۴۹؛ بحارالانوار، ج ۶، ص۳۰۸؛ جامع احادیث الشیعه، ج ۱۰، ص۳۷۵.</ref> در [[حدیثی]] دیگر [[امام صادق]] [[ثواب]] حجی را که برای خدا باشد بر عهده خدا و [[پاداش]] حجی را که برای دیگران باشد بر عهده [[مردم]] دانست.<ref>وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص۱۰۹؛ بحارالانوار، ج ۹۶، ص۲۴.</ref>


=== تهیه توشه و لوازم حج ===
=== تهیه توشه و لوازم حج ===
۱۱۵٬۱۸۳

ویرایش