۶۴٬۶۴۲
ویرایش
جز (جایگزینی متن - '</ref>.↵↵{{پرسمان کلیات عصر ظهور}}' به '</ref>. == پرسشهای وابسته == {{پرسمان کلیات عصر ظهور}}') |
جز (جایگزینی متن - '↵{{پرسمان کلیات عصر ظهور}}' به ' == پرسشهای وابسته == {{پرسمان کلیات عصر ظهور}}') |
||
خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
«همه ما میدانیم که [[کشاورزی]] از منابع [[ثروت]] و موارد [[رزق]] رسانی به عموم [[مردم]] شمرده میشود و از وسایل تأمین مواد غذایی [[بشر]] و حیوانات است و [[خداوند]]، [[آب]] و [[خاک]] را تحت [[اختیار]] [[بشر]] قرار داد تا از [[برکات]] [[زمین]] استفاده کند؛ [[آب]] در هر مکانی که باشد چه روی [[زمین]] و چه زیر [[زمین]]، [[انسان]] آن را خارج میکند و [[زمین]] را شخم زده، میکارد یا حبوبات در آن پخش میکند و [[زمین]] را آبیاری مینماید تا محصول دهد. اما تعاملی که بین [[خورشید]]، هوا، [[آب]]، [[خاک]] و نباتات صورت میگیرد، خارج از [[مسئولیت انسان]] است و فقط در دست [[قدرت]] [[خدای متعال]] میباشد که در این عناصر چهارگانه، این [[خواص]] را نهادینه کرده است؛ [[خدای متعال]] میفرماید: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ}}<ref> آیا آنچه را میکارید، میبینید؛ آیا شما آن را میرویانید یا ما رویانیدهایم؛ سوره واقعه، آیات ۶۳- ۶۴.</ref>. با وجود [[برکات]] فروان و فایدههای زیادی که از [[کشاورزی]] به دست میآید؛ ولی میلیونها نفر از سوء تغذیه [[رنج]] میبرند. کودکانی که در [[گرسنگی]] به سر میبرند، به مخصوص در قاره آفریقا!! میپرسیم: آیا [[زمین]] تنگ است که [[کشاورزی]] وسعت نمییابد؟! جواب: هرگز! [[زمین]] [[خدا]] وسیع است. آیا برای رفع احتیاجات [[بشر]] کافی نیست؟ جواب: هرگز! میلیاردها تُن [[آب]] در هر روز هدر میرود!! علت [[گرسنگی]]، کمی روزیها و کمبود محصولات چیست؟ جواب: تنها علت، همان حکومتهای [[ستمکاری]] هستند که بین [[بشر]] و بین آنچه [[خدای متعال]] از منابع طبیعی برای آنها خلق کرده، مانع میشوند و نتیجهاش آنچه میبینی، میشود از جمله بدبختیها، [[فقر]]، محرومیت، [[گرسنگی]]، کمبود و کمی [[اموال]] و محصولات. زمانی که [[امام زمان]] {{ع}} [[قیام]] کند، حیات [[کشاورزی]] به [[بهترین]] و زیباترین شکل تبدیل میشود. قسمت کمی از [[احادیث]] [[مهدویت]]- که به این موضوع مربوط میشود- را بیان میکنیم: [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "...او [[دستور]] میدهد از پشت [[کربلا]] و [[حرم]] [[امام حسین]]{{ع}}، نهری تا نزدیکیهای [[کوفه]] بکنَند که [[آب]] به [[نجف]] برسد و بر دهانهاش، پل و در مسیرش آسیابی میسازد؛ گو اینکه [[زن]] بسیار پیری را میبینم که بر سرش زنبیلی- که در آن گندم است- گذاشته، به آن آسیاب میرود و گندمش را بدون مزد، آسیاب میکند"<ref>{{عربی|" ثُمَّ يَأْمُرُ مَنْ يَحْفِرُ مِنْ ظَهْرِ مَشْهَدِ الْحُسَيْنِ {{ع}} نَهَراً يَجْرِي إِلَى الْغَرِيَّيْنِ حَتَّى يَنْزِلَ الْمَاءُ فِي النَّجَفِ وَ يَعْمَلُ عَلَى فَوْهَتِهِ الْقَنَاطِيرُ وَ الْأَرْحَاءُ فَكَأَنِّي بِالْعَجُوزِ عَلَى رَأْسِهَا مِكْتَلٌ فِيهِ بُرٌّ تَأْتِي تِلْكَ الْأَرْحَاءَ فَتَطْحَنُهُ بِلَا كِرَاءٍ "}}؛ غیبت؛ طوسی؛ فصل آخر کتاب، ص ۲۸۱.</ref>. از این [[حدیث]]، چنین به دست میآید که [[امام زمان]] {{ع}}، [[دستور]] حفر رودخانهها، ساختن پُلها و سدها بر رودها را میدهد و بر آنها آسیاب میسازد که حبوبات را آرد کنند و برای هر کس، امکانی قرار میدهد که از آرد کردن به طور رایگان استفاده کند حتی اینکه پیرزنی در زنبیلش گندم میگذارد و آن را بدون اجرت برایش آسیاب میکنند. شاید [[امام زمان]] {{ع}}، [[دستور]] به کندن نهری بین [[کربلا]] و [[نجف]] دهد؛ چون آن منطقه به صحرا و بیابان وصل است و هزاران کیلومتر از زمینهای شرقی، غربی و جنوبی آن مثل بیابان [[شام]] و مرزهای [[عراق]] با [[اردن]]، [[سوریه]]، صحرای "نفود" و اطرافش- که به کویت و [[حجاز]] میرسد- و "ربع خالی" و اطرافش- که مسقط و [[یمن]] است- همگی آباد میشوند. این بیابانها و صحراها، همگی خشک، بیآب و علف، غیر مسکونی و غیر قابل کشت هستند؛ چون در آن جا، [[آب]] وجود ندارد؛ بنابراین بزودی، آن بیابانها- از نهرهایی که [[امام زمان]] {{ع}} آنها را حفر میکند- سیراب خواهند شد. روشن است، آن نهر از رودخانه فرات- که طولانی، عریض و عمیق است و در آن میلیونها تُن [[آب]] در هر دقیقه جاری و در خلیج ریخته میشود و به هدر میرود- منشعب خواهد شد. آیا ممکن است، حدس بزنیم، چه مقدار خیرات، [[برکات]]، راحتی و [[آسایش]]، نصیب صدها میلیون بشری که در این مناطق وسیع ساکن هستند، میشود؟ و آن زمینها را با [[کشاورزی]]، درختکاری و ساختن خانهها آباد میکنند؟ چقدر جو، لطیف و ملایم خواهد شد، [[آب]] و هوا تغییر میکند، مریضیها کم میشود، بیشتر مشکلات [[انسانها]] برطرف میگردد، آمار جرایم پایین میآید (اگر نگوییم: جرایم به طور کلی برداشته میشود) بزودی [[مردم]] بینیاز میشوند، [[بیکاری]] از بین میرود و نعمتها نمایان میگردد. آن جا، منطقهای از مناطق عالم است که در آن، زندگی تداوم مییابد و همین کار در بقیه زمینهای مرده، صحراها و بیابانهای خالی از محصول، [[اجرا]] خواهد شد. روشن است، [[امام زمان]] {{ع}} طراح و [[دستور]] دهنده این پروژههاست، نه اینکه خودش این اعمال را انجام دهد؛ زیرا احتیاجی به این کار نیست و صدور [[دستورات]] و [[تعالیم]] از او کافی است تا بدون احتیاج به تشریفات یا اشکال تراشیهای موجود در وزارتخانهها، ادارهها، کاغذبازیها و مخالفتهای بیجا، سریع [[اجرا]] شود. آباد کردن زمینها، فقط از طریق آبیاری شان به وسیله [[آب]] رودخانهها نیست؛ بلکه [[خدای متعال]]، درهای [[آسمان]] را به خیرات و [[برکات]] باز میکند؛ به وسیله [[احادیث]] ذیل، بعضی از آنها برای ما روشن میشود: [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[امت]] من در زمان [[مهدی]]{{ع}} از نعمتی بهرهمند میشوند که هیچ کس به مثلِ آن بهرهمند نشده است؛ [[آسمان]] بر آنها [[باران]] فراوان میفرستد و [[زمین]] چیزی از گیاهانش را باقی نمیگذارد، مگر اینکه آن را نمایان میکند"<ref>{{عربی|" تَتَنَعَّمُ أُمَّتِي فِي زَمَنِ الْمَهْدِيِ نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ يُرْسِلُ اللَّهُ السَّمَاءَ عَلَيْهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَدَعِ الْأَرْضُ شَيْئاً مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ "}}؛ در رساله شافعی و طبرانی در معجم اکبرش، آن را روایت کردهاند.</ref>؛ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]]{{ع}} در [[آخرالزمان]] [[قیام]] میکند؟ [[خداوند]] او را از [[باران]] سیراب مینماید، [[زمین]] گیاهانش را از خود خارج مینماید، و [[اموال]] به طور صحیح تقسیم میشود، چهارپایان زیاد میگردند و [[امت]] بزرگ میشود"<ref>{{عربی|" يَخْرُجُ فِي آخِرِ أُمَّتِي الْمَهْدِيِّ، يَسْقِيَهُ اللَّهُ الْغَيْثِ، وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا، وَ يُعْطِي الْمَالَ صِحَاحاً، وَ تُكْثِرُ الْمَاشِيَةِ، وَ تَعْظُمُ الْأَمَةِ"}}؛ عقد الدرر؛ باب ۷، ص ۱۴۴.</ref>. [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "[[انسان]] یک مُد (۷۵۰ گرم) میکارد و برای او، هفتصد برابر محصول میدهد؛ همان طور که [[خدای متعال]] فرمود: "مانند دانهای که هفت خوشه از آن میروید که در هر خوشهای، صد دانه است و [[خداوند]] برای هر کسی که بخواهد، چند برابر میکند"<ref>{{عربی|" وَ يَزْرَعُ الانسان مُدّاً يَخْرُجُ لَهُ سَبْعَمِائَةِ مُدُّ، كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: {{متن قرآن| كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ}} "}}؛ عقدالدرر؛ باب ۹، ص ۲۰۰، بقره، آیه ۲۶۱.</ref>. از این [[احادیث]] برای ما روشن شد که صحراهای خالی، سرزمینهای بیآب و علف و زمینهای خشک- که [[کشاورزی]] در آن نیست- تبدیل به مرزعههای سر سبز میشوند که این به سبب فراوانی [[ریزش باران]]، رودخانهها و احیای زمینهاست. آمدن [[باران]] به صورتی است که [[زمین]] از آن نفع ببرد، نه مثل بارانهایی که از آنها، سیلها درست میشود خانهها ویران شده، مزرعهها غرق میشود و [[انسان]] و حیوان را هلاک میکند همان طور که هر از گاهی در بعضی کشورها به وقوع میپیوندد. واضح است [[مردم]] بزودی در [[کشاورزی]] و درختکاری آزاد میشوند و در برابر آنها، موانع و مشکل تراشی مثل مالیاتهای ظالمانه و [[قوانین]] [[کفار]] قرار داده نمیشود برای اینکه [[اسلام]]، [[آزادی]] را به [[انسان]] عطا میکند. همان طور که از [[پیامبر]] {{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: "هر کس [[زمین]] مردهای را آباد کند، آن [[زمین]] [[مال]] اوست"<ref>{{عربی|" مِنْ أَ حَيِّى أَرْضاً مَوَاتاً فَهِيَ لَهُ "}}وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "کسی که درختی بهکارد یا رودخانهای حفر کند که کسی قبل از او، این کار نکرده است یا [[زمین]] مردهای را آباد کند؛ پس [[مال]] اوست؛ این حکمی از [[خداوند]] و [[رسول]] او {{صل}} است"<ref>{{عربی|" مَنْ غَرَسَ شَجَراً أَوْ حَفَرَ وَادِياً، لَمْ يَسْبِقْهُ إِلَيْهِ أَحَدُ، أَوْ أَحْيَا أَرْضاً مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ، قَضَاءً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ رَسُولَهُ "}}؛ وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۸.</ref>؛ [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "هر گروهی که چیزی از [[زمین]] را زنده کرده، آن را آباد کنند، مستحق به آن هستند و آن مقدار [[مال]] آنهاست"<ref>وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. اگر [[انسان]] قطعهای از [[زمین]] را [[اختیار]] کند و آن را زنده کند، [[مال]] اوست به شرطی که قبلاً [[مال]] کسی نبوده باشد و [[کشاورزی]] و درختکاری، [[مال]] خود [[انسان]] است، نه برای فئودالها و نه برای [[حکومتها]]، همان طور که الان در دولتهای سوسیالیستی، این چنین است به طوری که از میلیاردها هکتار از [[زمین]] استفاده نمیشود و در آن [[کشاورزی]] نمیگردد یا اینکه در آن [[کشاورزی]] میشود؛ ولی حاصل آن، فقط برای فئودال هاست... همه آنها به علت [[قوانین]] [[کفار]] است که از بلاد [[استعمار]] کنندگان، وارد شده است. [[هنگام قیام]] [[امام زمان]] {{ع}}، [[انسان]] [[زمین]] را با [[آزادی]] به دست میآورد؛ خودش و برای خودش [[کشاورزی]] میکند و از [[برکات]] [[خاک]]، انواع حبوبات، میوهها و کشتنیهای گوناگون استفاده میکند و [[خدای متعال]] میداند، فضای راحتی که [[انسان]] به آن بهره مند میگردد، چقدر است، خیرات زیاد شده، [[برکات]] چند برابر میشود به سبب اینکه [[کشاورزی]] زیاد شده، ظرفیتها پر گشته، نعمتها فراوان، [[آبادانی]] زیاد و حیوانات به خصوص مرغ، خروس و چهارپایان [[جان]] میگیرند»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۴۵۰-۴۵۵.</ref>. | «همه ما میدانیم که [[کشاورزی]] از منابع [[ثروت]] و موارد [[رزق]] رسانی به عموم [[مردم]] شمرده میشود و از وسایل تأمین مواد غذایی [[بشر]] و حیوانات است و [[خداوند]]، [[آب]] و [[خاک]] را تحت [[اختیار]] [[بشر]] قرار داد تا از [[برکات]] [[زمین]] استفاده کند؛ [[آب]] در هر مکانی که باشد چه روی [[زمین]] و چه زیر [[زمین]]، [[انسان]] آن را خارج میکند و [[زمین]] را شخم زده، میکارد یا حبوبات در آن پخش میکند و [[زمین]] را آبیاری مینماید تا محصول دهد. اما تعاملی که بین [[خورشید]]، هوا، [[آب]]، [[خاک]] و نباتات صورت میگیرد، خارج از [[مسئولیت انسان]] است و فقط در دست [[قدرت]] [[خدای متعال]] میباشد که در این عناصر چهارگانه، این [[خواص]] را نهادینه کرده است؛ [[خدای متعال]] میفرماید: {{متن قرآن|أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ}}<ref> آیا آنچه را میکارید، میبینید؛ آیا شما آن را میرویانید یا ما رویانیدهایم؛ سوره واقعه، آیات ۶۳- ۶۴.</ref>. با وجود [[برکات]] فروان و فایدههای زیادی که از [[کشاورزی]] به دست میآید؛ ولی میلیونها نفر از سوء تغذیه [[رنج]] میبرند. کودکانی که در [[گرسنگی]] به سر میبرند، به مخصوص در قاره آفریقا!! میپرسیم: آیا [[زمین]] تنگ است که [[کشاورزی]] وسعت نمییابد؟! جواب: هرگز! [[زمین]] [[خدا]] وسیع است. آیا برای رفع احتیاجات [[بشر]] کافی نیست؟ جواب: هرگز! میلیاردها تُن [[آب]] در هر روز هدر میرود!! علت [[گرسنگی]]، کمی روزیها و کمبود محصولات چیست؟ جواب: تنها علت، همان حکومتهای [[ستمکاری]] هستند که بین [[بشر]] و بین آنچه [[خدای متعال]] از منابع طبیعی برای آنها خلق کرده، مانع میشوند و نتیجهاش آنچه میبینی، میشود از جمله بدبختیها، [[فقر]]، محرومیت، [[گرسنگی]]، کمبود و کمی [[اموال]] و محصولات. زمانی که [[امام زمان]] {{ع}} [[قیام]] کند، حیات [[کشاورزی]] به [[بهترین]] و زیباترین شکل تبدیل میشود. قسمت کمی از [[احادیث]] [[مهدویت]]- که به این موضوع مربوط میشود- را بیان میکنیم: [[امام باقر]] {{ع}} فرمود: "...او [[دستور]] میدهد از پشت [[کربلا]] و [[حرم]] [[امام حسین]]{{ع}}، نهری تا نزدیکیهای [[کوفه]] بکنَند که [[آب]] به [[نجف]] برسد و بر دهانهاش، پل و در مسیرش آسیابی میسازد؛ گو اینکه [[زن]] بسیار پیری را میبینم که بر سرش زنبیلی- که در آن گندم است- گذاشته، به آن آسیاب میرود و گندمش را بدون مزد، آسیاب میکند"<ref>{{عربی|" ثُمَّ يَأْمُرُ مَنْ يَحْفِرُ مِنْ ظَهْرِ مَشْهَدِ الْحُسَيْنِ {{ع}} نَهَراً يَجْرِي إِلَى الْغَرِيَّيْنِ حَتَّى يَنْزِلَ الْمَاءُ فِي النَّجَفِ وَ يَعْمَلُ عَلَى فَوْهَتِهِ الْقَنَاطِيرُ وَ الْأَرْحَاءُ فَكَأَنِّي بِالْعَجُوزِ عَلَى رَأْسِهَا مِكْتَلٌ فِيهِ بُرٌّ تَأْتِي تِلْكَ الْأَرْحَاءَ فَتَطْحَنُهُ بِلَا كِرَاءٍ "}}؛ غیبت؛ طوسی؛ فصل آخر کتاب، ص ۲۸۱.</ref>. از این [[حدیث]]، چنین به دست میآید که [[امام زمان]] {{ع}}، [[دستور]] حفر رودخانهها، ساختن پُلها و سدها بر رودها را میدهد و بر آنها آسیاب میسازد که حبوبات را آرد کنند و برای هر کس، امکانی قرار میدهد که از آرد کردن به طور رایگان استفاده کند حتی اینکه پیرزنی در زنبیلش گندم میگذارد و آن را بدون اجرت برایش آسیاب میکنند. شاید [[امام زمان]] {{ع}}، [[دستور]] به کندن نهری بین [[کربلا]] و [[نجف]] دهد؛ چون آن منطقه به صحرا و بیابان وصل است و هزاران کیلومتر از زمینهای شرقی، غربی و جنوبی آن مثل بیابان [[شام]] و مرزهای [[عراق]] با [[اردن]]، [[سوریه]]، صحرای "نفود" و اطرافش- که به کویت و [[حجاز]] میرسد- و "ربع خالی" و اطرافش- که مسقط و [[یمن]] است- همگی آباد میشوند. این بیابانها و صحراها، همگی خشک، بیآب و علف، غیر مسکونی و غیر قابل کشت هستند؛ چون در آن جا، [[آب]] وجود ندارد؛ بنابراین بزودی، آن بیابانها- از نهرهایی که [[امام زمان]] {{ع}} آنها را حفر میکند- سیراب خواهند شد. روشن است، آن نهر از رودخانه فرات- که طولانی، عریض و عمیق است و در آن میلیونها تُن [[آب]] در هر دقیقه جاری و در خلیج ریخته میشود و به هدر میرود- منشعب خواهد شد. آیا ممکن است، حدس بزنیم، چه مقدار خیرات، [[برکات]]، راحتی و [[آسایش]]، نصیب صدها میلیون بشری که در این مناطق وسیع ساکن هستند، میشود؟ و آن زمینها را با [[کشاورزی]]، درختکاری و ساختن خانهها آباد میکنند؟ چقدر جو، لطیف و ملایم خواهد شد، [[آب]] و هوا تغییر میکند، مریضیها کم میشود، بیشتر مشکلات [[انسانها]] برطرف میگردد، آمار جرایم پایین میآید (اگر نگوییم: جرایم به طور کلی برداشته میشود) بزودی [[مردم]] بینیاز میشوند، [[بیکاری]] از بین میرود و نعمتها نمایان میگردد. آن جا، منطقهای از مناطق عالم است که در آن، زندگی تداوم مییابد و همین کار در بقیه زمینهای مرده، صحراها و بیابانهای خالی از محصول، [[اجرا]] خواهد شد. روشن است، [[امام زمان]] {{ع}} طراح و [[دستور]] دهنده این پروژههاست، نه اینکه خودش این اعمال را انجام دهد؛ زیرا احتیاجی به این کار نیست و صدور [[دستورات]] و [[تعالیم]] از او کافی است تا بدون احتیاج به تشریفات یا اشکال تراشیهای موجود در وزارتخانهها، ادارهها، کاغذبازیها و مخالفتهای بیجا، سریع [[اجرا]] شود. آباد کردن زمینها، فقط از طریق آبیاری شان به وسیله [[آب]] رودخانهها نیست؛ بلکه [[خدای متعال]]، درهای [[آسمان]] را به خیرات و [[برکات]] باز میکند؛ به وسیله [[احادیث]] ذیل، بعضی از آنها برای ما روشن میشود: [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[امت]] من در زمان [[مهدی]]{{ع}} از نعمتی بهرهمند میشوند که هیچ کس به مثلِ آن بهرهمند نشده است؛ [[آسمان]] بر آنها [[باران]] فراوان میفرستد و [[زمین]] چیزی از گیاهانش را باقی نمیگذارد، مگر اینکه آن را نمایان میکند"<ref>{{عربی|" تَتَنَعَّمُ أُمَّتِي فِي زَمَنِ الْمَهْدِيِ نِعْمَةً لَمْ يَتَنَعَّمُوا مِثْلَهَا قَطُّ يُرْسِلُ اللَّهُ السَّمَاءَ عَلَيْهِمْ مِدْرَاراً وَ لَا تَدَعِ الْأَرْضُ شَيْئاً مِنْ نَبَاتِهَا إِلَّا أَخْرَجَتْهُ "}}؛ در رساله شافعی و طبرانی در معجم اکبرش، آن را روایت کردهاند.</ref>؛ [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "[[مهدی]]{{ع}} در [[آخرالزمان]] [[قیام]] میکند؟ [[خداوند]] او را از [[باران]] سیراب مینماید، [[زمین]] گیاهانش را از خود خارج مینماید، و [[اموال]] به طور صحیح تقسیم میشود، چهارپایان زیاد میگردند و [[امت]] بزرگ میشود"<ref>{{عربی|" يَخْرُجُ فِي آخِرِ أُمَّتِي الْمَهْدِيِّ، يَسْقِيَهُ اللَّهُ الْغَيْثِ، وَ تُخْرِجُ الْأَرْضُ نَبَاتَهَا، وَ يُعْطِي الْمَالَ صِحَاحاً، وَ تُكْثِرُ الْمَاشِيَةِ، وَ تَعْظُمُ الْأَمَةِ"}}؛ عقد الدرر؛ باب ۷، ص ۱۴۴.</ref>. [[امام علی|امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمود: "[[انسان]] یک مُد (۷۵۰ گرم) میکارد و برای او، هفتصد برابر محصول میدهد؛ همان طور که [[خدای متعال]] فرمود: "مانند دانهای که هفت خوشه از آن میروید که در هر خوشهای، صد دانه است و [[خداوند]] برای هر کسی که بخواهد، چند برابر میکند"<ref>{{عربی|" وَ يَزْرَعُ الانسان مُدّاً يَخْرُجُ لَهُ سَبْعَمِائَةِ مُدُّ، كَمَا قَالَ اللَّهُ تَعَالَى: {{متن قرآن| كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنْبَتَتْ سَبْعَ سَنابِلَ فِي كُلِّ سُنْبُلَةٍ مِائَةُ حَبَّةٍ وَ اللَّهُ يُضاعِفُ لِمَنْ يَشاءُ}} "}}؛ عقدالدرر؛ باب ۹، ص ۲۰۰، بقره، آیه ۲۶۱.</ref>. از این [[احادیث]] برای ما روشن شد که صحراهای خالی، سرزمینهای بیآب و علف و زمینهای خشک- که [[کشاورزی]] در آن نیست- تبدیل به مرزعههای سر سبز میشوند که این به سبب فراوانی [[ریزش باران]]، رودخانهها و احیای زمینهاست. آمدن [[باران]] به صورتی است که [[زمین]] از آن نفع ببرد، نه مثل بارانهایی که از آنها، سیلها درست میشود خانهها ویران شده، مزرعهها غرق میشود و [[انسان]] و حیوان را هلاک میکند همان طور که هر از گاهی در بعضی کشورها به وقوع میپیوندد. واضح است [[مردم]] بزودی در [[کشاورزی]] و درختکاری آزاد میشوند و در برابر آنها، موانع و مشکل تراشی مثل مالیاتهای ظالمانه و [[قوانین]] [[کفار]] قرار داده نمیشود برای اینکه [[اسلام]]، [[آزادی]] را به [[انسان]] عطا میکند. همان طور که از [[پیامبر]] {{صل}} [[روایت]] شده است که فرمود: "هر کس [[زمین]] مردهای را آباد کند، آن [[زمین]] [[مال]] اوست"<ref>{{عربی|" مِنْ أَ حَيِّى أَرْضاً مَوَاتاً فَهِيَ لَهُ "}}وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: "کسی که درختی بهکارد یا رودخانهای حفر کند که کسی قبل از او، این کار نکرده است یا [[زمین]] مردهای را آباد کند؛ پس [[مال]] اوست؛ این حکمی از [[خداوند]] و [[رسول]] او {{صل}} است"<ref>{{عربی|" مَنْ غَرَسَ شَجَراً أَوْ حَفَرَ وَادِياً، لَمْ يَسْبِقْهُ إِلَيْهِ أَحَدُ، أَوْ أَحْيَا أَرْضاً مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ، قَضَاءً مِنَ اللَّهِ تَعَالَى وَ رَسُولَهُ "}}؛ وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۸.</ref>؛ [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "هر گروهی که چیزی از [[زمین]] را زنده کرده، آن را آباد کنند، مستحق به آن هستند و آن مقدار [[مال]] آنهاست"<ref>وسائل الشیعه؛ ج ۱۷، ص ۳۲۷.</ref>. اگر [[انسان]] قطعهای از [[زمین]] را [[اختیار]] کند و آن را زنده کند، [[مال]] اوست به شرطی که قبلاً [[مال]] کسی نبوده باشد و [[کشاورزی]] و درختکاری، [[مال]] خود [[انسان]] است، نه برای فئودالها و نه برای [[حکومتها]]، همان طور که الان در دولتهای سوسیالیستی، این چنین است به طوری که از میلیاردها هکتار از [[زمین]] استفاده نمیشود و در آن [[کشاورزی]] نمیگردد یا اینکه در آن [[کشاورزی]] میشود؛ ولی حاصل آن، فقط برای فئودال هاست... همه آنها به علت [[قوانین]] [[کفار]] است که از بلاد [[استعمار]] کنندگان، وارد شده است. [[هنگام قیام]] [[امام زمان]] {{ع}}، [[انسان]] [[زمین]] را با [[آزادی]] به دست میآورد؛ خودش و برای خودش [[کشاورزی]] میکند و از [[برکات]] [[خاک]]، انواع حبوبات، میوهها و کشتنیهای گوناگون استفاده میکند و [[خدای متعال]] میداند، فضای راحتی که [[انسان]] به آن بهره مند میگردد، چقدر است، خیرات زیاد شده، [[برکات]] چند برابر میشود به سبب اینکه [[کشاورزی]] زیاد شده، ظرفیتها پر گشته، نعمتها فراوان، [[آبادانی]] زیاد و حیوانات به خصوص مرغ، خروس و چهارپایان [[جان]] میگیرند»<ref>[[سید محمد کاظم قزوینی|قزوینی، سید محمد کاظم]]، [[امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور (کتاب)|امام مهدی از تولد تا بعد از ظهور]]، ص ۴۵۰-۴۵۵.</ref>. | ||
== پرسشهای وابسته == | |||
== پرسشهای وابسته == | == پرسشهای وابسته == | ||
{{پرسمان کلیات عصر ظهور}} | {{پرسمان کلیات عصر ظهور}} |