احیای موات: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فقها]] به استناد [[حدیث]] معروف: {{متن حدیث|مَنْ أَحْيَا أَرْضاً مَيْتَةً فَهِيَ لَهُ‌}}<ref>وسائل‌الشیعه، ج۱۷، ص۳۲۸.</ref> آباد کردن و بهره‌برداری از زمین‌های موات را موجب [[مالکیت]] آباد کننده نسبت به زمین آباد شده دانسته‌اند<ref>جواهر الکلام، ج۱۶، ص۱۳۴؛ جامع المقاصد، ج۱، ص۴۰۸؛ کتاب البیع، ج۳، ص۱۵؛ تحریرالوسیله، ج۲، ص۲۰۸.</ref> ولی اغلب آن را مشروط به [[اذن امام]] دانسته و [[نظارت]] [[دولت اسلامی]] را بر شیوه و محدوده احیای زمین‌های موات، امری ضروری و غیر قابل تردید تلقی کرده‌اند<ref>فقه سیاسی، ج۴، ص۳۱.</ref>.<ref>[[عباس علی عمید زنجانی|عمید زنجانی، عباس علی]]، [[دانشنامه فقه سیاسی ج۱ (کتاب)|دانشنامه فقه سیاسی]]، ص ۱۱۰.</ref>