پرش به محتوا

استدراج در معارف دعا و زیارات: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
جز (جایگزینی متن - '\<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(252\,\s252\,\s233\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\'\'\'\[\[(.*)\]\]\'\'\'(.*)\"\'\'\'(.*)\'\'\'\"(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(255\,\s245\,\s227\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\snormal\;\"\>(.*)\<\/div\> \<div\sstyle\=\"background\-color\:\srgb\(206\,242\,\s299\)\;\stext\-align\:center\;\sfont\-size\:\s85\%\;\sfont\-weight\:\sn...)
خط ۱۵: خط ۱۵:
[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[روز]] [[عرفه]] از [[خدای متعال]] می‌خواهد که او را دچار استدراج نکند: {{متن حدیث|وَ لَا تَسْتَدْرِجْنِي‏ بِإِمْلَائِكَ‏ لِي‏...}}؛ «خداوندا مرا با مهلت دادنت کم‌کم سزاوار [[مجازات]] مفرما، [[کیفر]] تدریجی کسی که مرا از خیراتی که نزدش است بازداشته و در رسیدن نعمتش به من [[شریک]] تو نبوده است»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.
[[امام سجاد]]{{ع}} در دعای [[روز]] [[عرفه]] از [[خدای متعال]] می‌خواهد که او را دچار استدراج نکند: {{متن حدیث|وَ لَا تَسْتَدْرِجْنِي‏ بِإِمْلَائِكَ‏ لِي‏...}}؛ «خداوندا مرا با مهلت دادنت کم‌کم سزاوار [[مجازات]] مفرما، [[کیفر]] تدریجی کسی که مرا از خیراتی که نزدش است بازداشته و در رسیدن نعمتش به من [[شریک]] تو نبوده است»<ref>نیایش چهل‌وهفتم.</ref>.


امام سجاد{{ع}} در این [[دعا]] [[انسانی]] را فرض می‌کند که خداوند به او [[نعمت]] داده است و او [[نعمت‌های الهی]] را [[احتکار]] می‌کند و آنها را برای [[خدا]] [[انفاق]] نمی‌کند. [[خدای سبحان]] به او مهلت می‌دهد تا این که او [[معصیت]] و [[طغیان]] خویش را ادامه دهد و آنگاه خدای [[عزیز]] و [[مقتدر]] او را گرفته و به مجازات می‌رساند. [[امام]]{{ع}} از این که همانند چنین [[انسان]] [[بدبخت]] و مغروری باشد به خدای متعال [[پناه]] می‌برد<ref>فی ظلال الصحیفة السجادیه، ذیل دعای عرفه.</ref>.<ref>تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول، فی ظلال الصحیفة السجادیة، محمدجواد مغنیه، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۹، چاپ دوم؛ قاموس قرآن، سیدعلی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۱، چاپ ششم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref>.<ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «استدراج»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۴.</ref>
امام سجاد{{ع}} در این [[دعا]] [[انسانی]] را فرض می‌کند که خداوند به او [[نعمت]] داده است و او [[نعمت‌های الهی]] را [[احتکار]] می‌کند و آنها را برای [[خدا]] [[انفاق]] نمی‌کند. [[خدای سبحان]] به او مهلت می‌دهد تا این که او [[معصیت]] و [[طغیان]] خویش را ادامه دهد و آنگاه خدای [[عزیز]] و [[مقتدر]] او را گرفته و به مجازات می‌رساند. [[امام]]{{ع}} از این که همانند چنین [[انسان]] [[بدبخت]] و مغروری باشد به خدای متعال [[پناه]] می‌برد<ref>فی ظلال الصحیفة السجادیه، ذیل دعای عرفه.</ref><ref>تفسیر نمونه، ناصر مکارم شیرازی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۴، چاپ اول، فی ظلال الصحیفة السجادیة، محمدجواد مغنیه، دارالتعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۳۹۹، چاپ دوم؛ قاموس قرآن، سیدعلی اکبر قرشی، دارالکتب الاسلامیة، تهران، ۱۳۷۱، چاپ ششم؛ قرآن حکیم، ترجمه ناصر مکارم شیرازی.</ref><ref>[[امیر شیرزاد|شیرزاد، امیر]]، [[دانشنامه صحیفه سجادیه (کتاب)|مقاله «استدراج»، دانشنامه صحیفه سجادیه]]، ص ۴۴.</ref>


== منابع ==
== منابع ==
۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش