امیدواری به خدا در حدیث: تفاوت میان نسخه‌ها

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "چون [[روز قیامت]] فرارسد، [[خداوند]] [[رحمت]] خود را می‌‌گسترد، آنچنان که [[شیطان]] نیز در [[رحمت]] او [[طمع]] می‌‌ورزد تا از جهنّم خلاصی یابد"<ref>{{متن حدیث| قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ{{ع}} إِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ نَشَرَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى رَحْمَتَهُ حَتَّى يَطْمَعَ إِبْلِيسُ فِي رَحْمَتِهِ}}؛ بحار الأنوار، ج۷، ص۲۸۷.</ref>؛  

# [[امام صادق]]{{ع}} فرمودند: "بند‌ه‌ای [[بدکردار]] را در [[قیامت]] به محضر [[الهی]] می‌‌آورند. [[خداوند]] به او خطاب می‌نماید: آیا تو را امر نمودم که از من [[اطاعت]] کنی؟ آیا تو را از [[گناه]] [[نهی]] نکردم؟ آن [[بنده]] پاسخ می‌دهد: پروردگارا! آری! هم امر کردی و هم [[نهی]] فرمودی، امّا خواست‌های نفسانیِ من بر من غالب شد، از این‌رو اگر هم‌اکنون مرا [[عذاب]] فرمائی ظلمی بر من روا نداشته‌ای. در این حال [[حضرت حق]] [[فرمان]] می‌‌دهد که او را به سوی [[آتش]] برند. آن [[بنده]] چون این [[فرمان]] شنود گوید: پرروردگارا! [[گمان]] من به تو اینگونه نبود! [[حضرت حق]] فرماید: چه گمانی در [[حق]] من داشتی؟ گوید: [[گمان]] من در [[حق]] تو [[نیکوترین]] و [[شایسته‌ترین]] گمانها بود! [[حضرت حق]] نیز امر می‌‌فرماید تا او را به [[بهشت]] برند. آنگاه می‌‌فرماید: [[گمان]] [[نیکی]] که در [[حق]] من داشتی، اکنون تو را فائده داد و از [[جهنم]] خلاصی بخشیده [[بهشت]] را نصیبت نمود!" <ref>{{متن حدیث| عَنِ ابْنِ رِئَابٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ{{ع}} يَقُولُ: يُؤْتَى بِعَبْدٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ ظَالِمٌ لِنَفْسِهِ فَيَقُولُ اللَّهُ لَهُ أَ لَمْ آمُرْكَ بِطَاعَتِي؟ أَ لَمْ أَنْهَكَ عَنْ مَعْصِيَتِي؟ فَيَقُولُ بَلَى يَا رَبِّ! وَ لَكِنْ غَلَبَتْ عَلَيَّ شَهْوَتِي فَإِنْ تُعَذِّبْنِي فَبِذَنْبِي لَمْ تَظْلِمْنِي فَيَأْمُرُ اللَّهُ بِهِ إِلَى النَّارِ. فَيَقُولُ: مَا كَانَ هَذَا ظَنِّي بِكَ! فَيَقُولُ: مَا كَانَ ظَنُّكَ بِي؟ قَالَ: كَانَ ظَنِّي بِكَ أَحْسَنَ الظَّنِّ! فَيَأْمُرُ اللَّهُ بِهِ إِلَى الْجَنَّةِ!. فَيَقُولُ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى! لَقَدْ نَفَعَكَ حُسْنُ ظَنِّكَ بِيَ السَّاعَةَ}}؛ بحار الأنوار، ج۷،‌ ص۲۸۸.</ref>؛  

# [[امام باقر]]{{ع}} فرمودند: "اگر [[بهشتیان]] تنها بواسطه [[اعمال]] خود به [[بهشت]] وارد شوند، پس آنان که [[خداوند]] از [[آتش]] رهائیشان بخشیده است، کجا خواهند بود؟!"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي بَصِيرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ{{ع}} يَقُولُ: إِذَا دَخَلَ أَهْلُ الْجَنَّةِ الْجَنَّةَ بِأَعْمَالِهِمْ فَأَيْنَ عُتَقَاءُ اللَّهِ مِنَ النَّارِ}}؛ بحار الأنوار، ج۶،‌ ص۵.</ref>؛  

# [[ابوعبیده]] گوید: به یکی از [[ائمه هدی]]{{عم}} عرض کردم: فدایت شوم! در [[حق]] من [[دعای خیر]] فرما که مرا [[گناهان]] بسیاری است. [[امام]] فرمودند: [[ابوعبیده]]! ساکت شو تا [[شیطان]] [[کمک]] کار نفست نباشد!، [[عفو]] [[خدا]] با هیچ چیزی قابل [[قیاس]] نیست، نه با [[گناهان]] تو و نه با غیر آن"<ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي عُبَيْدَةَ قَالَ: قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ ادْعُ اللَّهَ لِي فَإِنَّ لِيَ ذُنُوباً كَثِيرَةً! فَقَالَ: مَهْ يَا أَبَا عُبَيْدَةَ! لَا يَكُونُ الشَّيْطَانُ عَوْناً عَلَى نَفْسِكَ إِنَّ عَفْوَ اللَّهِ لَا يُشْبِهُهُ شَيْءٌ}}؛ بحار الأنوار، ج۶،‌ ص۵.</ref>؛

# [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "در [[کتاب علی]]{{ع}} یافتیم که [[پیامبر اکرم]]{{صل}} بر فراز [[منبر]] فرمود: قسم به آنکه هیچ خدائی جز او نیست، هیچ مؤمنی به هیچ یک از خیرات [[دنیا]] و [[آخرت]] دست نمی‌یابد، مگر بواسطه [[اعتقاد]] نیکویش در [[حق]] [[حضرت حق]]، و امیدش به او، و نیکوئی اخلاقش، و بازداشتن خویشتن از [[غیبت]] [[مؤمنان]]. قسم به آنکه هیچ خدائی جز او نیست [[خداوند]] هیچ مؤمنی را بعد از [[توبه]] و [[استغفار]] از [[گناهان]] به [[عذاب]] [[مبتلا]] نمی‌سازد، مگر بواسطه [[سوء ظن]] و قطع امیدش از درگاه [[الهی]]، و [[بدی]] اخلاقش، و دست یازیدن به [[غیب]] [[مؤمنین]]؛ چرا که [[خداوند]] [[بخشنده]] و بزرگوار است، و تمامی نیکی‌ها به‌دست اوست؛ او [[حیا]] می‌کند که بندة مؤمنش به او [[امید]] [[نیک]] برد اما او با این [[امید]] [[مخالفت]] ورزیده [[گمان]] [[نیک]] [[بنده]]‌اش را [[باطل]] نماید. از این‌رو به [[خداوند]] [[حسن ظن]] ببرید، و به [[رحمت]] و بزرگواریش رغبت نمائید" <ref>{{متن حدیث| عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} قَالَ: وَجَدْنَا فِي كِتَابِ عَلِيٍّ{{ع}} أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} قَالَ وَ هُوَ عَلَى مِنْبَرِهِ وَ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ مَا أُعْطِيَ مُؤْمِنٌ قَطُّ خَيْرَ الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ إِلَّا بِحُسْنِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ رَجَائِهِ لَهُ وَ حُسْنِ خُلُقِهِ وَ الْكَفِّ عَنِ اغْتِيَابِ الْمُؤْمِنِينَ وَ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا يُعَذِّبُ اللَّهُ مُؤْمِناً بَعْدَ التَّوْبَةِ وَ الِاسْتِغْفَارِ إِلَّا بِسُوءِ ظَنِّهِ بِاللَّهِ وَ تَقْصِيرِهِ مِنْ رَجَائِهِ وَ سُوءِ خُلُقِهِ وَ اغْتِيَابِهِ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الَّذِي لَا إِلَهَ إِلَّا هُوَ لَا يَحْسُنُ ظَنُّ عَبْدٍ مُؤْمِنٍ بِاللَّهِ إِلَّا كَانَ اللَّهُ عِنْدَ ظَنِّ عَبْدِهِ الْمُؤْمِنِ لِأَنَّ اللَّهَ كَرِيمٌ بِيَدِهِ الْخَيْرَاتُ يَسْتَحْيِي أَنْ يَكُونَ عَبْدُهُ الْمُؤْمِنُ قَدْ أَحْسَنَ بِهِ الظَّنَّ ثُمَّ يُخْلِفَ ظَنَّهُ وَ رَجَاءَهُ فَأَحْسِنُوا بِاللَّهِ الظَّنَّ وَ ارْغَبُوا إِلَيْهِ}}بحار الأنوار، ج۲،‌ ص۷۲.</ref>؛

# [[امام رضا]]{{ع}} فرمودند در [[حق]] [[خداوند]] ظن [[نیکو]] برید چرا که او می‌‌فرماید من همانگونه‌ام که [[بنده]] مؤمنم تصورم می‌‌نماید اگر در [[حق]] من [[گمان]] خیر برد برای او خیر خواهم بود و اگر [[گمان]] [[ناپسند]] برد برایش همانگونه خواهم بود. <ref>{{متن حدیث| عَنِ الرِّضَا{{ع}} قَالَ: أَحْسِنِ الظَّنَ بِاللَّهِ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ يَقُولُ أَنَا عِنْدَ حُسْنِ ظَنِّ عَبْدِيَ الْمُؤْمِنِ بِي إِنْ خَيْراً فَخَيْراً وَ إِنْ شَرّاً فَشَرّاً}}؛ بحار الأنوار، ج۷۰،‌ ص۳۶۶.</ref>؛  

# [[پیامبر اکرم]]{{صل}} فرمودند هیچیک از شما نباید پیش از آنکه به [[خداوند]] ظن [[نیکو]] یابد از این [[دنیا]] خارج شود چراکه [[حسن ظن]] به [[خدا]] بهای [[بهشت]] است<ref>{{متن حدیث| قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}: لَا يَمُوتَنَّ أَحَدُكُمْ حَتَّى يُحْسِنَ ظَنَّهُ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنَّ حُسْنَ الظَّنِّ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ ثَمَنُ الْجَنَّةِ}}؛ بحار الأنوار، ج۷۰،‌ ص۳۸۵.</ref>؛  

# [[امیرالمؤمنین]]{{ع}} فرمودند [[فرزند]] عزیزم چنان از [[خدا]] بترس که گوئی اگربا [[حسنات]] تمامی [[مردم]] روزگاران به درگاه او حاضر شوی آن را از تو نخواهد پذیرفت و چنان به او [[امیدوار]] باش که اگر [[گناهان]] تمامی [[مردم]] [[دنیا]] را به همراه داشته باشی تو را خواهد بخشید <ref>{{متن حدیث| قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ{{ع}} يَا بُنَيَّ خَفِ اللَّهَ خَوْفاً أَنَّكَ لَوْ أَتَيْتَهُ بِحَسَنَاتِ أَهْلِ الْأَرْضِ لَمْ يَقْبَلْهَا مِنْكَ وَ ارْجُ اللَّهَ رَجَاءً أَنَّكَ لَوْ أَتَيْتَهُ بِسَيِّئَاتِ أَهْلِ الْأَرْضِ غَفَرَهَا لَكَ}}؛ بحار الأنوار، ج ۷۰، ص ۳۹۴.</ref>؛