ایمان در معارف و سیره حسینی: تفاوت میان نسخه‌ها

در کتاب [[الخصال (کتاب)|الخصال]] به سندش، از [[امام حسین]]{{ع}}، از [[امام علی]]{{ع}} آمده است: [[پیامبر خدا]]{{صل}} فرمود: «ایمان، [[معرفت قلبی]]، [[اقرار زبانی]]، و عمل با اعضا و جوارح است»<ref>{{متن حدیث|قَالَ رَسُولُ اللَّهِ{{صل}}:‏ الْإِيمَانُ‏ مَعْرِفَةٌ بِالْقَلْبِ‏ وَ إِقْرَارٌ بِاللِّسَانِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْكَانِ}} (الخصال، ص۱۷۸، ح۲۳۹).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۲۴.</ref>

[[شیخ طوسی]] در کتاب [[الأمالی (کتاب)|الأمالی]] از امام حسین{{ع}} نقل کرده است: چون پیامبر خدا{{صل}} [[مناسک]] حَجّة [[الوداع]] را تمام کرد، بر مَرکبش سوار شد و با این گفته آغاز کرد: «جز [[مسلمان]]، به [[بهشت]] در نمی‌آید». [[ابو ذر]] غِفاری برخاست و گفت: ای پیامبر خدا! اسلام چیست؟ [[پیامبر]]{{صل}} فرمود: «اسلام، [مانند انسانِ] برهنه‌ای است که [[پوشش]] آن، [[پرهیزگاری]]، و زیورش [[حیا]]، و تکیه‌گاهش [[پارسایی]]، و زیبایی‌اش، [[طاعت]]، و دستاوردش، کار [[شایسته]] ([[عمل صالح]]) است<ref>در کنزالعمّال، به نقل از ابن نجّار آمده است: «اسلام، برهنه است و لباس آن، حیا و زیور آن، وفا و خوی مردانگی‌اش، عمل صالح و تکیه‌گاه آن، پارسایی است و هر چیزی.»...</ref>. هر چیزی، اساسی دارد و [[اساس اسلام]]، [[محبّت]] ما [[اهل بیت]] است»<ref>{{متن حدیث|لَمَّا قَضَى رَسُولُ اللَّهِ{{صل}} مَنَاسِكَهُ‏ مِنْ‏ حِجَّةِ الْوَدَاعِ‏، رَكِبَ رَاحِلَتَهُ وَ أَنْشَأَ يَقُولُ: لَا يَدْخُلُ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كَانَ مُسْلِماً. فَقَامَ إِلَيْهِ أَبُو ذَرٍّ الْغِفَارِيُّ (رَحِمَهُ اللَّهُ) فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ، وَ مَا الْإِسْلَامُ فَقَالَ{{صل}}: الْإِسْلَامُ عُرْيَانٌ لِبَاسُهُ التَّقْوَى، وَ زِينَتُهُ الْحَيَاءُ، وَ مِلَاكُهُ الْوَرَعُ، وَ جَمَالُهُ الدِّينُ، وَ ثَمَرُهُ الْعَمَلُ الصَّالِحُ، وَ لِكُلِّ شَيْ‏ءٍ أَسَاسٌ، وَ أَسَاسُ الْإِسْلَامِ حُبُّنَا أَهْلَ الْبَيْتِ}} (الأمالی، طوسی، ص۸۴، ح۱۲۶).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۲۴.</ref>

[[شیخ صدوق]] در کتاب الأمالی (کتاب)|الأمالی از امام حسین{{ع}} نقل کرده است: از [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} سؤال شد: مایه استواری ایمان چیست؟ فرمود: «پارسایی». به ایشان گفته شد: زوال آن به چیست؟ فرمود: «[[طمع]]»<ref>{{متن حدیث|سُئِلَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ{{ع}}: مَا ثَبَاتُ‏ الْإِيمَانِ‏ فَقَالَ الْوَرَعُ فَقِيلَ لَهُ مَا زَوَالُهُ قَالَ الطَّمَعُ}} (الأمالی، صدوق (طبعة مؤسّسة الأعلمی)، ص۲۳۸، ح۱۱ به نقل از عبداللّه بن سنان از امام صادق{{ع}} از اجدادش{{ع}}، بحار الأنوار، ج۷۰، ص۳۰۵، ح۲۳).</ref>.<ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]] ص ۹۲۵.</ref>