ایمان به غیب: تفاوت میان نسخه‌ها

«[[ایمان]]» - به معنای «[[تصدیق]]» و «[[تأیید]]»<ref>ابن‌منظور، محمد بن مکرم، لسان ‌العرب، ج ۱، ص ۱۰۸.</ref> - عبارت است از جای‌گیر شدن اعتقاد در قلب<ref>[http://lib.eshia.ir/50081/1/72 ترجمه تفسیر المیزان، ج۱ ، ص۷۲.]</ref>، که علاوه بر گفتار، در عمل شخص نیز ظاهر می‌گردد<ref>فیض کاشانی، ملامحسن، محجة البیضاء، ج ۷، ص ۲۳۹ و سبحانی، جعفر، الإلهیات، ج ۴، ص ۳۱۶.</ref>. و «[[غیب]]» هر چیزی است که در دایرۀ محسوسات نباشد<ref>[http://lib.eshia.ir/50081/1/72 ترجمه تفسیر المیزان، ج۱ ، ص۷۲.]، دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامه دهخدا، ج ۱۱، ص ۱۶۸۸۹.</ref> و برخی هم [[غیب]] را به معنای حقایق وجودی دور از دسترس حس و اشاره دانسته‌اند<ref>پناهی آزاد، مقالۀ معنا و عقلانیت «ایمان به غیب» با توجه به آرای امام خمینی و صدرالمتألهین.</ref>. ایمان به غیب که در آیۀ {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}}﴾}} <ref> همان کسانی که «غیب» را باور می‌دارند؛ سوره بقره، آیه: ۳.</ref> آمده، اعتقاد قلبی است به حقایق فراحسی<ref>محمد تقی مصباح یزدی، کتاب نظریه حقوقی اسلام، ج ۱، جلسه سیزدهم، پناهی آزاد، مقالۀ معنا و عقلانیت «ایمان به غیب» با توجه به آرای امام خمینی و صدرالمتألهین.</ref> و التزام عملی به آن<ref>محمد تقی مصباح یزدی، عوامل ترقی و انحطاط انسان، جلسه یازدهم.</ref>؛ اعتقادی که ایجاد آن از اساسی‌ترین کارهای [[انبیا]] بوده<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج ۲۶، ص ۶۷۳ و محمد تقی مصباح یزدی، کتاب قرآن در آیینه نهج‌‌البلاغه، ص ۹۳.</ref> و مرز دین‌داری و بی‌ایمانی است<ref>فنایی اشکوری، در مقالۀ «دو ساحت ظاهر و باطن در جهان بینی جلال الدین مولوی».</ref>. در قرآن کریم ایمان به غیب از نشانه‌های متقیان شمرده شده است: {{عربی|اندازه=150%|﴿{{متن قرآن|هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ * الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ}}﴾}} <ref>رهنمودی برای پرهیزگاران است * همان کسانی که «غیب» را باور می‌دارند؛ سوره بقره، آیه: ۳.</ref>. البته از طریق [[عقل]] باید ایمان به غیب آورد، اگر کسی بگوید هر چه نمی‌بینم نیست، چگونه به خدا اعتقاد داشته باشم؟ اساس کار [[انبیا]] برای هدایت مردم این است که به آنها بفهمانند که همه چیز دیدنی و حس‌کردنی نیست، چیزهای دیگری هم هست که در حس ما نمی‌گنجد؛ ولی خداوند به ما عقل داده است تا وجود آنها را بفهمیم و بعد از اینکه دانستیم [[ایمان]] بیاوریم و به لوازمش ملتزم باشیم<ref>مصباح یزدی، محمدتقی، عوامل ترقی و انحطاط انسان، جلسه یازدهم.</ref>. در آیۀ مذکور، [[غیب]] به صورت مطلق مطلق (بدون قیدی که معنای آن را محدود کند) به کار رفته<ref>مرتضی مطهری، مجموعه آثار، ج ۲۳، ص ۶۴۶.</ref>. و دارای مفهوم وسیعی است<ref>ناصر مکارم، تفسیر نمونه ج ۱، ص ۱۰۱.</ref>، اما مصادیق مختلفی دارد<ref>محمد علی رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ج ۱، ص ۱۶۴.</ref>؛ بر اساس آیات و [[روایات]] برخی از مصادیق آن عبارت‌اند از: خداوند متعال و آیات کبرای او<ref>[http://lib.eshia.ir/50081/1/72 ترجمه تفسیر المیزان، ج۱ ، ص۷۲.] و عبدالله جوادی آملی، تفسیر تسنیم.</ref>، قیامت<ref>سید محمد مهدی میرباقری، در جلسۀ اول بررسی صفات متقین.</ref>، بهشت و جهنم، عرش و کرسی، [[ایمان به انبیای گذشته]]<ref>سورۀ بقره، آیۀ ۴.</ref>، [[ایمان به حقیقت ولایت]]<ref>سید محمد مهدی میرباقری، در جلسۀ اول بررسی صفات متقین.</ref> و [[امام زمان]]{{ع}} <ref>پایگاه اطلاع‌رسانی صافی. و سید عبدالحسین طیب، اطیب البیان فی تفسیر القرآن، ج ۱، ص ۱۴۹.</ref> و غیره.