بایسته‌های ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

==حداقل نصاب [[معرفت]]==

*در این مورد، [[امام صادق]]{{ع}} در [[حدیثی]]، حداقل نصاب [[معرفت امام]]{{ع}} را هم سنگ دانستن [[امام]] با [[پیامبر اکرم]]{{صل}} ذکر نموده است. [[حضرت]] می‌‌فرماید: "کم‌ترین درجه [[معرفت امام]]{{ع}}، [[اعتقاد]] به هم‌وزن و هم‌شأن بودن [[امام]]{{ع}} با [[پیامبر]]{{صل}} است مگر در [[شأن]] و مرتبه [[نبوت]] که از این نظر [[امام]] [[وارث پیامبر]] است و [[اطاعت]] او [[اطاعت خدا]] و [[پیامبر خدا]]، [[فرمان]] بری از او، واگذاری أمور به او، عمل به گفته‌های او و [[اعتقاد]] به این موضوع که بعد از [[پیامبر]]{{صل}} [[علی بن ابی‌طالب]]{{ع}} و بعد از او [[حسن]] و [[حسین]] تا [[حضرت حجت]]{{ع}}، [[جانشینان پیامبر]] و [[پیشوایان]] مسلمین‌اند که [[خداوند]] آنان را بدین [[منصب]] برگزیده‌اند"<ref>{{متن حدیث|أَدْنَى مَعْرِفَةِ الْإِمَامِ أَنَّهُ عِدْلُ النَّبِيِّ إِلَّا دَرَجَةَ النُّبُوَّةِ وَ وَارِثُهُ وَ أَنَّ طَاعَتَهُ طَاعَةُ اللَّهِ وَ طَاعَةُ رَسُولِ اللَّهِ وَ التَّسْلِيمُ لَهُ فِي كُلِّ أَمْرٍ وَ الرَّدُّ إِلَيْهِ وَ الْأَخْذُ بِقَوْلِهِ وَ يَعْلَمُ أَنَّ الْإِمَامَ بَعْدَ رَسُولِ اللَّهِ{{صل}} عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ ثُمَّ الْحَسَنُ ثُمَّ الْحُسَيْنُ... وَ الْحُجَّةُ مِنْ وُلْدِ الْحَسَنِ}}؛ کفایة الاثر، ص۲۶۳، بحار الانوار، ج ۴، ص۵۵ و ج۳۶، ص۴۰۷.</ref>.

*طبق صریح [[کلام]] [[امام صادق]]{{ع}}، پایین‌ترین درجه [[معرفت امام]]، این است که

#این [[شناخت]] صرفاً با [[معرفت]] [[شیعی]] و دیدگاه [[کلامی]] [[امامیه]]، قابل حصول است که خلفای [[بلافصل]] [[پیامبر]]{{صل}} را در [[دوازده امام]] [[معصوم]]{{ع}} منحصر می‌‌دانند چون خاستگاه واقعی [[امامت]] و [[خلافت]]، فقط در [[بینش]] [[کلامی]] [[شیعه]]، عینیت و تبلور می‌‌یابد نه در غیر آن.

*البته باید توجه داشت که به [[دلیل]] عمق و گستردگی ابعاد [[مقام امامت]]، [[درک]] [[حقیقت]] و ژرفای [[شخصیت امام]]{{ع}} آنچنان‌که هست، برای ما افراد عادی، میسر و ممکن نمی‌باشد.

*بلکه باید گفت: اساساً توقع [[شناخت]] و [[معرفت]] [[حقیقت]] [[مقام امام]]{{ع}}، به [[دلیل]] عدم گنجایش [[فهم]] و [[خرد]] ما، امری است نامعقول. چون [[احاطه علمی]] به زوایای [[شخصیت امام]]{{ع}} مقدور ما نیست و لذا کسی بدان [[مکلف]] نگردیده است بلکه آنچه [[ضرورت]] دارد و لازمه حیات [[دینی]] و [[اعتقادی]] است، [[معرفت]] حداقلی نسبت به [[امام عصر]]{{ع}} است که در [[آموزه‌های دینی]]، به عنوان یک [[تکلیف]] همگانی شمرده شده است<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص ۱۲۱-۱۲۲.</ref>

==ارکان [[معرفت]] حداقلی==

*این عناصر پنج‌گانه، حداقل نصاب [[معرفتی]] است که بدون آن و یا تردید در هر کدام از این موارد، موجب عدم [[معرفت]] صحیح در حوزه [[امام‌شناسی]] بوده و حرکت در جاده [[انتظار]] را، ناممکن می‌‌نماید<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص۱۲۲.</ref>

*این که در [[روایات]]، [[معرفت امام عصر]]{{ع}} را، اساس [[انتظار]] دانسته است بگونه‌ای که با وجود چنین [[معرفتی]] حتی کسانی که موفق به [[درک]] [[عصر ظهور]] نگردیده‌اند نیز در زمره همراهان و پا در رکابان [[حضرت حجت]]{{ع}} قرار داده شده و [[اجر]] و [[پاداش]] یکسانی برای آنان ذکر گردیده است، به خاطر اهمیت عنصر "[[معرفت]]" است که زیربنای اصلی [[اندیشه]] [[انتظار ظهور]] می‌‌باشد.

*در این زمینه [[امام محمد باقر]]{{ع}} می‌‌فرماید: "[[مردم]] همگی مکلف‌اند تا [[امام]] و [[حجت الهی]] را بشناسند و در این مورد هیچ‌گاه مغذور نمی‌باشند. هرگاه کسی با [[معرفت امام]] زمانش بمیرد، زیانی نخواهند دید چه امر [[ظهور]] جلو بیافتدو یا به تأخیر انداخته شود چنین کسی همانند کسی است که در رکاب [[حضرت قائم]]{{ع}} و زیر [[خیمه]] او حضور دارد"<ref>{{متن حدیث|وَ لَا يُعْذَرُ النَّاسُ حَتَّى يَعْرِفُوا إِمَامَهُمْ وَ مَنْ مَاتَ وَ هُوَ عَارِفٌ لِإِمَامِهِ لَا يَضُرُّهُ تَقَدُّمُ هَذَا الْأَمْرِ أَوْ تَأَخُّرُهُ وَ مَنْ مَاتَ عَارِفاً لِإِمَامِهِ كَانَ كَمَنْ هُوَ مَعَ الْقَائِمِ فِي فُسْطَاطِهِ}}؛ المحاسن، ج۱، ص۱۵۶؛ بحارالانوار، ج۲۳، ص۷۸؛ ج۲۳، ص ۷۸؛ ج۲۷، ص۱۲۷.</ref>.

*بر این اساس این [[احادیث]]، [[ضرورت معرفت امام]] و [[حجت]] [[حی]] در هر عصر و زمانی، همان بایسته مهم و عذرناپذیری است که [[هدایت]] و [[دیانت]] [[انسان‌ها]] در گرو آن دانسته شده و [[خداوند]] همگان را موظف به تحصیل آن نموده و احدی را از چنین [[تکلیف]] [[معرفتی]]، معاف ننموده است<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص ۱۲۲-۱۲۴.</ref>

===[[سطحی‌نگری]]===

*سطحی‌نگری و عوام‌گرایی در طرح مسائل [[مهدویت]]، عامل مخربی است که [[اندیشه مهدویت]] و [[انتظار]] را از محتوای اصیل و سازنده آن تهی نموده و اذهان عمومی را از توجه به مفاهیم و اهداف متعالی [[اندیشه]] [[انتظار]]، بازمی‌دارد و به سمت خرافه‌گرایی، [[کج‌اندیشی]] و [[انحراف]]، سوق می‌‌دهد.

*آنچه موجب رونق بازار نقلیات و حکایات‌نویسی شده است، عوام‌گرایی، برخورد سلیقه‌ای و درآمد‌های [[مالی]] این‌گونه کتاب‌ها است که به خاطر جنبه داستانی بودن آن، در میان قشر عوام، پرفروش و پرمخاطب نیز هست. برخی از این نقلیات به حدی خفیف و بی‌اساس است که با اندک تأملی، رنگ و بوی [[ریا]] و [[تظاهر]] و دور از واقعیت داشتن آن، به خوبی مشهود است.

*بدون [[شک]]، شیوع بی‌رویه این‌گونه [[افکار]] [[سست]] و مضحک در اذهان عوام، موجب وهن [[اعتقادات]] [[مردم]] و [[غفلت]] از جنبه‌های سازنده و محتوای اصیل [[اندیشه مهدویت]]، خواهند بود و تبعات زیان‌باری را بدنبال خوهند داشت.

*همچنان که در [[جبهه]] مقابل نیز، تلاش [[اهل باطل]] همواره دین‌زدایی و [[ترویج]] اباحه‌گری بوده است تا با کشاندن [[جوامع انسانی]] به ورطه [[فساد]] و [[تباهی]] به اهداف پلید [[دنیا‌طلبی]] خود دست یابند. چون [[بهترین]] راه و موفق‌ترین شیوه، برای رسیدن به این [[هدف]] [[شیطانی]]، شیوع انواع [[فساد]] [[اخلاقی]]، لابالی‌گری و زدودن [[تعهد]] [[دینی]] و انگیزه‌های ایمانی انسان‌های [[مؤمن]] مخصوصا طبقه [[جوان]] است تا از این طریق آنان را به سوی بی‌هویتی سوق‌دهند، به گونه‌ای که حتی [[آموزه‌های دینی]] نظیر: [[ثواب]] و [[عقاب]] را [[خرافه]] پندارند و معتقدات مذهبی همچون [[ظهور امام زمان]]{{ع}} را و افسانه انگارند و تدریجاً از آن فاصله بگیرند و در نتیجه [[فرهنگ]] [[دنیا‌طلبی]]، [[هوسرانی]] و تنوع‌خواهی بی‌ضابطه را جایگزین [[اطاعت]] از [[فرمان‌های الهی]] و توجه به [[ارزش‌های دینی]] و [[انسانی]] نمایند و [[اراده]] جمعی را به‌صورت افسارگسیخته به سمت اشباع [[هواهای نفسانی]] و تفاخرات کاذب [[دنیوی]]، معطوف سازند.

*اما در [[اندیشه]] [[انتظار]]، تصلب [[دینی]] و پای‌بندی شدید به [[موازین]] و معیار‌های [[دینی]]، یک شاخص تلقی گردیده و بر [[ضرورت]] آن تأکید شده است:

*تعبیر {{متن حدیث|وَ هُوَ مُقْتَدٍ بِهِ<ref>در بعضی از نقل‌ها {{متن حدیث|وَ هُوَ يَأْتَمُّ بِهِ}} دارد.</ref> فِي غَيْبَتِهِ}} گویای [[لزوم]] سنخیت و همگونی میان [[امام]] و [[پیروان]] آن [[حضرت]] و ایجاد پیوند [[معنوی]] از طریق عمل به مقتضای [[دین]] و [[همراهی]] با [[دوستان]] و [[برائت]] از [[دشمنان]] [[امام]]{{ع}} است.

*در ذیل [[آیه شریفه]]: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ}}<ref>"ای مؤمنان! شکیبایی ورزید و یکدیگر را به شکیب فرا خوانید  و از مرزها نگهبانی کنید  و از خداوند پروا بدارید باشد که رستگار شوید" سوره آل عمران، آیه ۲۰۰.</ref>، [[امام باقر]]{{ع}} در توضیح [[آیه]] می‌‌فرماید: "معنای [[آیه]] این است که در انجام [[واجبات]] [[دینی]] مقاوم و [[استوار]] باشید و در مقابل دشمنان‌تان محکم و با امامی که در [[انتظار]] او نشسته‌اید، پیوند [[معنوی]] ایجاد نمایید"<ref>{{متن حدیث|اصْبِرُوا عَلَى أَدَاءِ الْفَرَائِضِ وَ صابِرُوا عَدُوَّكُمْ وَ رابِطُوا إِمَامَكُمُ الْمُنْتَظَرَ}}؛ الغیبه نعمانی، ص ۳۴ و ص۲۰۶؛ معجم احادیث الامام المهدی، ج۵، ص۶۶.</ref>.

*همچنین سفارش اصلی خود [[امام عصر]]{{ع}} به [[پیروان]] و [[منتظران]] ظهورش، جز [[ولایت‌پذیری]] و عمل به [[احکام]] و [[دستورات الهی]]، چیزی دیگری نیست. [[حضرت]] در توقیعی به [[شیخ مفید]] صادر فرموده است، به [[شیعیان]] توصیه نموده است که: "پس عمل کنید هر کدام از شما به آنچه موجب نزدیکی و جلب [[محبت]] ما [[اهل بیت]] می‌‌گردد. و دوری گزینید از کارهای که [[ناراحتی]] و [[خشم]] و موجبات رنجش ما می‌‌گردد"<ref>{{متن حدیث|فَلْيَعْمَلْ كُلُّ امْرِئٍ مِنْكُمْ بِمَا يَقْرُبُ بِهِ مِنْ مَحَبَّتِنَا وَ يَتَجَنَّبُ مَا يُدْنِيهِ مِنْ كَرَاهَتِنَا وَ سَخَطِنَا}}؛ الاحتجاج، ج۲، ص۳۲۳.</ref>. در ادامه می‌‌فرماید: "زیرا [[فرمان]] [[ظهور]] دفعی و ناگهانی است آن وقت [[توبه]] برای کسی سودی نخواهد داشت و نیز [[پشیمانی]] کسی از کار [[زشت]] وی را از مجازات ما [[نجات]] نخواهند داد"<ref>{{متن حدیث|فَإِنَّ أَمْرَنَا بَغْتَةٌ فُجَاءَةٌ حِينَ لَا تَنْفَعُهُ تَوْبَةٌ وَ لَا يُنْجِيهِ مِنْ عِقَابِنَا نَدَمٌ عَلَى حَوْبَةٍ}}</ref>؛ یعنی خود را با [[عمل صالح]] و [[اخلاق نیکو]]، آماده نگهدارید و [[منتظر]] امر [[ظهور]] باشید.

*پس می‌شود با اقدامات مثبت و برداشتن برخی از موانع، زمینه حضور [[حضرت]] را فراهم آورد و [[ظهور]] را [[درک]] کرد. از این‌رو، عمل به الزامات [[دینی]]- اعم از [[تکالیف فردی]] و [[اجتماعی]]- معیار [[مهدی]] زیستن و [[مهدوی]] بودن است و این یک شاخص [[استواری]] است که می‌‌توان براساس آن، [[منتظران]] [[صادق]] را از مدعیان [[انتظار]]، تفکیک نمود و [[میزان]] [[قرب]] و بعد افراد نسبت [[حضرت]] را، عمل به [[وظایف]] و [[دستورات]] [[دینی]] دانست زیرا [[امام]]{{ع}} خود دین‌دار‌ترین [[انسان]] و عامل‌ترین آنها، نسبت به [[تکالیف الهی]] است. او [[امام]] [[مردم]] و [[خلیفه رسول خدا]] است. همان کسی که از طرف [[خداوند]] [[دین]] را برای [[مردم]] آورد.

*بنابراین اگر کسی بخواهد راه و رسم [[مهدی]] زیستی را در پیش گیرد، باید شیوه [[دین‌داری]] را در پیش گیرد و به [[تکالیف]] و [[وظایف دینی]] شدیداً پای‌بند باشد. [[دوران غیبت]] نیز، یک دوره ویژه است به این معنا که چون [[وظیفه الهی]] [[امام عصر]]{{ع}} [[قیام]] و اقامه [[عدالت]] در سرتاسر [[جهان]] و نابودی مظاهر [[شرک]] و [[کفر]] و [[فساد]] است از این‌رو، [[امام مهدی]]{{ع}} در [[زمان غیبت]]، به [[زمینه‌سازی]] برای این امر مهم مشغول می‌باشد. بنابراین کسی که بخواهد روش [[امام زمان]]{{ع}} را در [[زندگی]] به کار گیرد باید در مورد [[زمینه‌سازی برای ظهور]] نیز فعال باشد،

==[[ثبات]] قدم در شدائد و امتحانات==

*وقتی یکی از [[یاران امام]] [[باقر]]{{ع}} از [[حضرت]] سؤال می‌‌کند: یابن [[رسول الله]] [[فرج]] شما کی حاصل می‌‌شود؟ [[امام]] در پاسخ می‌‌فرماید: "هیهات [[فرج]] ما نرسد تا [[غربال]] شوید، باز هم [[غربال]] شوید و باز هم [[غربال]] شوید تا اینکه کدرها برود و صافی‌ها بماند"<ref>{{متن حدیث|هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ لَا يَكُونُ فَرَجُنَا حَتَّى تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا ثُمَّ تُغَرْبَلُوا يَقُولُهَا ثَلَاثاً حَتَّى يَذْهَبَ الْكَدِرُ وَ يَبْقَى الصَّفْوُ}}؛ الغیبه طوسی، ص ۳۳۹؛ بحار الانوار، ج۵۲، ص۱۱۳.</ref>.  

*در جای دیگر [[حضرت]] می‌‌فرماید: "هیهات از آنچه آرزوی آن را در [[دل]] می‌‌پرورانید! بخدا [[سوگند]] بدان‌چه چشم دوخته‌اید نخواهید رسید مگر اینکه همگی در [[غربال]] [[امتحان]] تکان [[سختی]] بخورید و در این [[امتحان]] آزموده شوید تا صف خوبان از بدان و ثابت قدمان از مدعیان، جدا گردد. بخدا [[سوگند]] این [[آرزو]] عملی نخواهند شد مگر بعد از [[یأس]] و [[ناامیدی]] و تا زمانی که افراد [[شقی]]، شقاوتش را و افراد اهل [[سعادت]]، [[لیاقت]] و صلاحیتش را آشکار سازد"<ref>{{متن حدیث|هَيْهَاتَ لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى تُغَرْبَلُوا لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى تُمَحَّصُوا لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى تُمَيَّزُوا لَا وَ اللَّهِ مَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ إِلَّا بَعْدَ إِيَاسٍ لَا وَ اللَّهِ لَا يَكُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ حَتَّى يَشْقَى مَنْ يَشْقَى وَ يَسْعَدَ مَنْ يَسْعَدُ}}؛ الغیبه طوسی، ص ۳۳۶؛ بحار الانوار، ج۵، ص۲۲۰.</ref>.

*در بعضی از نقل‌ها به جای {{متن حدیث|تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْيُنَكُمْ}} تعبیر {{متن حدیث|تَمُدُّونَ إِلَيْهِ أَعْنَاقَكُمْ}}<ref>الغیبه نعمانی، ص۲۱۷.</ref> آمده است یعنی گردن کشیدن و با [[حرص]] و ولع در پی چیزی بودن و این تعبیر حاکی از شدت تقاضای [[مردم]] برای رسیدن به این آرزوی بزرگ است. در هر دو صورت، [[کلام]] [[امام باقر]]{{ع}} بیانگر این [[حقیقت]] است که این آرزوی بزرگ، بدون هزینه قابل دست‌رسی نخواهند بود بلکه به پختگی و [[استقامت]] نیاز دارد و این پختگی و [[استقامت]]، امری است لازم که باید در [[دوران انتظار]] حاصل شود زیرا [[انتظار]] [[ظهور حضرت حجت]]{{ع}} بدون چنین پختگی و [[عزم]] عمومی در مهیاسازی [[زمینه‌های ظهور]]، فریادی است بی‌پاسخ و [[خداوند]] این [[نعمت]] بزرگ را، بدون هزینه‌های سنگین و [[امتحانات سخت]]، به [[جامعه بشری]] هدیه نخواهند کرد.

*نکته قابل توجه و تکان‌دهنده در این [[روایت]] این است که در این [[غربال]]، کثرت ریزش‌ها به حدی است که اندک‌اند تعداد کسانی که در این جریان خود را حفظ کنند و از شدت این [[غربال]]، سقوط ننمایند.

==[[آمادگی]]==

*از بایسته‌های مهم دیگر [[عصر انتظار]]، موضوع [[آمادگی]] برای ورود به [[عصر ظهور]] و [[درک]] و استعداد لازم برای پذیرش [[حکومت عدل جهانی]] [[مهدوی]] است.

*این بایستگی، در دو سطح قابل بررسی است:

===[[آمادگی عمومی]]===

*ازین روی، [[آمادگی]] [[فرهنگی]] و احیای [[فرهنگ مهدوی]] در [[جامعه]]، عامل مؤثری برای انگیزش وحرکت اصلاح‌گرایانه در [[زندگی]] [[مردم]] خواهند بود که [[رفتار]] [[فرهنگی]] معیّنی از آن سرچشمه می‌‌گیرد.

*'''۲. [[تربیت]] [[یاوران]]''' همان‌گونه که یک رشته علل و عواملی، باعث پیدایش [[غیبت]] و [[محرومیت]] [[مردم]] از [[نعمت]] [[حضور امام]]{{ع}} شده‌اند، پایان یافتن [[دوران غیبت]] و تحقق [[ظهور امام زمان]]{{ع}} نیز، مشروط به رفع موانع و تحقق زمینه‌ها و شرایط آن است. تا این شرایط فراهم نگردد، [[انتظار ظهور]] [[حضرت]]، یک آرزوی عبثی خواهند بود. در این راستا، یکی از عوامل عمده و مؤثر، وجود یاورانی است که به همراه [[امام]] بارسنگین [[قیام]] را بر دوش بکشند و تا آخر از [[همراهی]] و [[یاری]] [[رهبر]] خود دست برندارند و او را تنها نگذارند. [[تربیت]] و شکل‌گیری مجموعه از گروه [[یاوران]] به عنوان هسته‌های اولیه [[قیام جهانی]] [[حضرت]]، امری لازم و اجتناب ناپذیر است که می‌‌باید عناصر [[فداکار]] و جمعیت پیشاهنگ برای جانبازی و [[حمایت]] از [[نهضت جهانی حضرت مهدی]]، در [[جامعه]] حضور داشته باشد. و این [[ضرورت]] نیز، مبتنی بر اصل طبیعی بودن [[قیام]] و [[پیروزی]] [[حضرت]] در سراسر [[جهان]] است چنانکه از مفاد [[روایات]] استتفاده می‌‌شود.

*اگر سبب [[تأخیر در فرج]]، عدم وجود یارانی باشد که [[جامعه]] و در گستره‌ای وسیع‌تر [[دنیا]] را برای [[ظهور امام]] و [[قیام]] فراگیر وی آماده سازند و [[پشتیبان]] و تکیه‌گاه [[انقلاب]] [[امام]] تلقّی شوند، برای تحقق این مهم، چاره‌ای جز [[اقدام]] و تجهیز وآمادگی و [[امر به معروف و نهی از منکر]] به منظور برپائی [[اقتدار]] [[حق]] بر [[زمین]] و حصول [[فرج]] به سبب [[ظهور امام]]{{ع}} نخواهند بود. به بیان دیگر، برای ریشه‌یابی و [[فهم]] صحیح علل [[تأخیر فرج]] و [[ظهور]]، می‌‌باید به علل واقعی این امر تکیه نمود. یکی از مهم‌ترین آنها، عدم وجود [[انصار]] [[امام]]{{ع}} و [[یاوران]] کافی از جهت کمیّت و کیفیت در میان [[شیعیان]] و طرفداران آن [[حضرت]] است زیرا انقلابی که [[امام مهدی]]{{ع}} [[رهبری]] آن را به عهده خواهند داشت، انقلابی جهانی و همگانی است که در آن [[مستضعفان]] و محرومان، [[سروری]] و [[سرپرستی]] [[جامعه بشری]] را بر عهده خواهند داشت: {{متن قرآن|وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}<ref>"و برآنیم که بر آنان که در زمین ناتوان شمرده شده‌اند  منّت گذاریم و آنان را پیشوا گردانیم و آنان را وارثان (روی زمین) کنیم" سوره قصص، آیه ۵.</ref>. براساس این [[آیه]]، [[مؤمنان]] و [[مستضعف]] در این مرحله، تمام [[قدرت]] و [[ثروت]] [[طاغوت‌ها]] را، به [[ارث]] خواهند برد {{متن قرآن|وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ}}، {{متن قرآن|أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُهَا عِبَادِيَ الصَّالِحُونَ}}<ref>"بی‌گمان زمین را بندگان شایسته من به ارث خواهند برد" سوره انبیاء، آیه ۱۰۵.</ref>. و [[سلطه]] بر گستره [[زمین]]، نصیب آنان خواهد بود: {{متن قرآن|وَنُمَكِّنَ لَهُمْ فِي الْأَرْضِ}}<ref>"و به آنان در این (سر) زمین توانایی بخشیم" سوره قصص، آیه ۶.</ref>.

*در این مرحله، [[حضرت مهدی]]{{ع}} تمام [[زمین]] را از لوث [[شرک]] و [[ظلم]] [[پاک]] کرده و [[عدل و داد]] را جایگزین خواهند نمود؛ چنان که از [[ظلم و جور]] پر شده است {{متن حدیث| يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً}} به گونه‌ای که در [[شرق]] و [[غرب]] عالم جایی که در آن ندای {{متن حدیث|لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ}} طنین‌انداز نباشد، یافت نخواهند شد<ref>انتظار پویا، ص۲۷.</ref>. بدیهی است چنین [[انقلاب]] و [[اصلاحات]] فراگیری، در مرحله نخست، [[حمایت]] مؤثری مجموعه [[فداکار]] را می‌‌طلبد.

*'''۳. [[آمادگی]] دفاعی و رزمی:''' [[توانایی]] رزمی و [[قدرت]] باز دارندگی [[جامعه منتظر]] که خود را [[پرچم]] دار [[ظلم‌ستیزی]] و [[عدالت‌خواهی]] در [[جهان]] می‌‌دانند، یکی از ضرورت‌های اجتناب‌ناپذیر [[آمادگی]]، در [[عصر انتظار]] است زیرا یکی از پیامد‌های قطعی [[رخداد ظهور]]، تقابل خصمانه [[دشمنان]] با انواع سلاح‌های [[جنگی]] برای براندازی آن است، در این تقابل نظامی [[ضرورت]] [[نبرد]] تمام عیار با [[دشمنان]] عنود، اجتناب‌ناپذیر است چنان‌که [[آیات]] [[جهاد]] نظیر: {{متن قرآن|وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لَا تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ كُلُّهُ لِلَّهِ}}<ref>"و با آنان نبرد کنید تا آشوبی  بر جا نماند و دین، یکجا از آن خداوند باشد" سوره انفال، آیه ۳۹.</ref> ناظر به [[عصر ظهور]] است و اساساً این [[آیات]] در [[عصر ظهور]] عملی خواهد شد در این رویارویی، [[پیروزی]] [[حضرت]] بر [[دشمنان]] عنود، در سایه برق [[شمشیر]] و [[جنگ]] نظامی خواهد بود {{متن حدیث|وَ أَنَّهُ يُنْصَرُ بِالسَّيْفِ}}<ref>اعلام الوری باعلام الهدی، ج۲، ص۲۳۳.</ref> او با [[قدرت]] [[شمشیر]] ([[سلاح]]) [[دشمنان]] را [[شکست]] خواهد داد.

*وقتی [[بشیر]] نبال از [[امام باقر]]{{ع}} سؤال می‌‌کند که [[مردم]] می‌‌گویند: هر وقت [[مهدی]]{{ع}} [[قیام]] کند همه چیز خود به خود درست می‌‌شود و به اندازه یک حجامت، از کسی [[خون]] نمی‌ریزد! [[امام باقر]]{{ع}} در تخطئه و رد این [[تفکر]] غلط، می‌‌فرماید: "[[سوگند]] به آن خدای که جانم در دست اوست! اگر [[اصلاح]] امور بدون [[خون‌ریزی]] و [[مشکلات]] ممکن بود، چنین چیزی برای [[پیامبر اکرم]]{{صل}} عملی می‌‌گردید هنگامی که دندانش [[شکست]] و صورتش مجروح گردید"<ref>{{متن حدیث|كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَوِ اسْتَقَامَتْ لِأَحَدٍ عَفْواً لَاسْتَقَامَتْ لِرَسُولِ اللَّهِ{{صل}} حِينَ أُدْمِيَتْ رَبَاعِيَتُهُ وَ شُجَّ فِي وَجْهِهِ كَلَّا وَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ حَتَّى نَمْسَحَ نَحْنُ وَ أَنْتُمُ الْعَرَقَ وَ الْعَلَقَ}}؛ مکیال المکارم، ج۱، ص۷۰.</ref>. بخدا قسم که هرگز این موفقیت حاصل نشود مگر اینکه ما و شما (یعنی [[شیعیان]] و [[پیروان]] [[مهدی]]) در عرق و [[خون]] خود، [[غرق]] شویم! تعابیر بکار رفته در این نوع [[روایات]]، حاکی از شدت تلاش و [[پیکار]] [[پیروان]] و [[یاران حضرت مهدی]]{{ع}} در [[هنگام ظهور]] است.

*این فراخوان و [[لزوم]] [[آمادگی]]، اختصاص به زمان و شرایط خاصی نشده است بلکه [[تکلیف]] [[آمادگی]]، سراسر [[دوران انتظار]] را شامل می‌‌شود.

*براساس این [[روایات]]، [[جامعه منتظر]]، همواره به [[آمادگی نظامی]] و دفاعی، و تهیه ابزار [[جنگ]] و [[قدرت]]، فرا خوانده شده است. چه اینکه، صریح [[آیات قرآن]] نیز بر [[ضرورت]] [[آمادگی]] دفاعی آن هم در حد اعلای توان و استطاعت، تأکید نموده است {{متن قرآن|وَأَعِدُّوا لَهُمْ مَا اسْتَطَعْتُمْ مِنْ قُوَّةٍ}}<ref>"و آنچه در توان دارید از نیرو و اسبان آماده در برابر آنان فراهم سازید" سوره انفال، آیه ۶۰.</ref>.

==[[زمینه‌سازی]]==

*منظور از "[[زمینه‌سازی]]" در اینجا، صرفاً باید‌های تکلیفی در حوزه [[وظایف]] شرعی نیست بلکه مراد مجموعه گزاره‌ها، [[اندیشه‌ها]]، طرح‌ها، کارکردها، ساز و [[کارها]]، دستورالعمل‌ها، رویکردها، و دیگر عواملی است که نسبت به پدیده [[ظهور]]، جنبه‌ای تمهیدی داشته و به نحوی از عوامل مؤثر در [[تعجیل]] [[ظهور]] به شمار می‌‌آید.

*در قسمت‌های قبل، برخی از بایسته‌ها، [[وظایف]] و دستورالعمل‌های [[عصر انتظار]] و مخصوصاً موضوع [[آمادگی]] و ابعاد فردی و [[اجتماعی]] آن، تبیین گردید. آنچه در این نوشتار، محور بحث ما است، موضوع "[[زمینه‌سازی]]" و نقش آن در رابطه با مسأله [[ظهور]] است<ref>[[قنبر علی صمدی|صمدی، قنبر علی]]، [[بایسته‌های ظهور (مقاله)|بایسته‌های ظهور]]، ص ۱۳۸.</ref>.