برهان صرف‌الوجود: تفاوت میان نسخه‌ها

==مقدمه==

*وجودِ صرف تعدد نمی‌پذیرد؛ به [[دلیل]] اینکه صرافت وجود، [[وحدت]] و عین امتناع، فرض ثانی و مثل را برای ذات [[واجب]]، اقتضا می‌‌کند. پس [[واجب]] لذاته واحد لذاته است.

*این نکته بدان معناست که [[حقیقت]] وجود، خواه ممکن و خواه [[واجب]]، در مرتبه ذات خود واحد است. بنابراین، مقسمِ واحد و کثیر واقع نمی‌شود و این ماهیت است که (بما هو کلی) مقسم واحد و کثیر واقع می‌‌شود و تا طبیعتی را به صورت کلی و معقول در نظر نگیریم، مقسم واحد و کثیر واقع نمی‌شود؛ ولی مطلبی که هست اینکه منافاتی نیست بین اینکه [[حقیقت]] وجود به صفت کثرت متصف نشود، به واسطه آنکه موصوف کثرت و [[وحدت]] مقابل آن ماهیت کلیه است؛ ولی موصوف مماثلت: {{عربی| و ان له مثل او لا مثل له و لیس شیء کمثله }} بشود؛ زیرا صفت کثرت از آن ماهیت است؛ ولی صفت مماثلت از آن افراد است<ref>[[مسلم محمدی|محمدی، مسلم]]، [[فرهنگ اصطلاحات علم کلام (کتاب)|فرهنگ اصطلاحات علم کلام]]، ص ۶۹.</ref>.

*ما می‌‌گوییم [[انسان]] کثیر است و [[زید]] مثل عمرو است، آری می‌‌توان گفت که تا دو شیء در نوع و ماهیت نوعیه با هم شرکت نداشته باشند، مماثل یکدیگر هم نیستند. پس اگر ما ذات [[واجب]] را صرف‌الوجود فرض کنیم که تحت هیچ ماهیت نوعیه‌ای در نمی‌آید، قهراً چون از سنخ وجود است به کثرت متصف نمی‌شود و چون وجود صرف است، مماثل هم ندارد.