بلاغت در نهج البلاغه: تفاوت میان نسخه‌ها

* [[سیدرضی]]، گردآورنده [[نهج البلاغه]]، [[علت]] تدوین [[نهج البلاغه]] را بیان جملاتی نغز از [[کلام]] [[علی]] {{ع}} و بیان لطایف و زیبایی‌های لفظی و ادبی، [[فصاحت]] و [[بلاغت]]، در کنار زیبایی‌های معنوی و محتوایی [[کلام امام]] بیان می‌کند: زیرا [[سخنان امام]]، شگفتی‌های [[بلاغت]] و دُردانه‌های [[فصاحت]] و گوهر‌های [[ادب]] تازی و کلمات پرمغز روشنگر [[دین]] و دنیاست و این مجموعه نفیس در هیچ [[کلامی]] و کتابی یافت نشود، چون [[کلام امام علی]] {{ع}} سرچشمه [[فصاحت]] و [[بلاغت]] است؛ و از آن بزرگوار گنج [[فرهنگ]] و [[ادب]] و قانون‌های آن پدید آید و هر سخنوری بر شیوه و روش آن [[حضرت]] ره پوید و هر واعظ شیرین‌سخن و رساگویی از او کمک گیرد... [[کلام]] آن [[حضرت]] سخنی است که [[نور]] نشانه خدایی دارد و از آن رنگ و بوی سخن [[نبوی]] تراود...<ref>نهج البلاغة پارسی، مقدمه</ref><ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 615- 616.</ref>.

* [[بلاغت]] در لغت به‌معنای وصول یا به انتها رسیدن است. در اصطلاح عبارت از مطابقت [[کلام]] با مقتضای حال، همراه با رعایت [[فصاحت]] است. جملات بلاغت‌نشان افزون بر دریافت [[نیکو]]، ساختمان کلمه و جمله، رعایت سجع ... با [[جان]] [[آدمی]] سروکار دارد، زیرا مراد از آن نوازش خاطر و ایجاد مسرتی است که در پس بیان در [[جان]] ما پدید می‌آید<ref>[[دانشنامه نهج البلاغه ج۲ (کتاب)|دانشنامه نهج البلاغه]]، ج۲، ص 616.</ref>.