بیعت در سیره معصوم: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابراین می‌توان گفت ماهیت [[بیعت]] با پیمان دینی - سیاسی با [[امت]]، به عنوان مهم‌ترین ابزار [[تقویت پایگاه مردمی]] و [[اجتماعی]] بود که در [[درجه]] نخست، [[پذیرش اسلام]] از سوی بیعت‌کنندگان و در درجه دوم [[رضایت]] به [[تشکیل حکومت اسلامی]] را به دنبال داشت. به این ترتیب نقطه آغازین و زیربنای اساسی تشکیل [[حاکمیت سیاسی]] [[اسلام]] در [[زمان]] رسول خدا{{صل}} از طریق بیعت و با اعلام رضایت و [[حمایت]] [[مردم]] پدید آمد و رسول خدا{{صل}} نیز پس از تشکیل [[پایگاه مردمی]] و [[اطمینان]] یافتن از آن، به سمت تشکیل حکومت اسلامی حرکت کرد. چنین رویکردی در رابطه با [[ائمه اطهار]]{{عم}} نیز ادامه داشت. حاکمیت سیاسی [[امیر مؤمنان علی]]{{ع}} و [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} پس از انجام بیعت تحقق یافت<ref>پس از بیعت مردم با امام حسن{{ع}} به دلیل آنکه این بیعت از پشتوانه اعتقادی چندان عمیقی برخوردار نبود، دیری نپایید که ارکانش متزلزل شد و مردم متأثر از فریب‌کاری‌ها و سیاست‌های مزورانه معاویه و دنیاطلبی خود، دست از بیعت خویش با امام برداشتند و ایشان را مجبور کردند تا حاکمیت سیاسی را به معاویه واگذارد. البته امام حسن مجتبی{{ع}} نیز برای حفظ مصالح مسلمانان فقط قدرت سیاسی رسمی خویش را به طور محدود و موقت به معاویه واگذار کرد و این، هرگز به معنای واگذاری زعامت دینی و امامت ایشان به معاویه نبود؛ زیرا روشن است که امامت و پیشوایی دینی، منصبی خاص معصوم است که قابل واگذاری به غیر نیست. در اینجا به این نکته نیز باید توجه داشت که واگذاری حاکمیت سیاسی از سوی امام حسن مجتبی{{ع}} به معاویه، هرگز حکومت معاویه را مشروعیت نبخشید، زیرا: نخست اینکه این اقدام با رضایت و آزادی امام صورت نگرفت، بلکه اوضاع حاکم بر آن زمان و مصلحت جامعه اسلامی و مسلمین، ایشان را به این اقدام مجبور کرد. دوم اینکه با توجه به عدم امکان تفکیک میان دین و سیاست در شریعت اسلام، حاکمیت و رهبری سیاسی نیز امری توقیفی و منوط به رضایت الهی است. اسلام برای حاکم اسلامی شرایط و ویژگی‌های خاصی قرار داده که بدون احراز آنها، حاکمیت وی مشروعیت نخواهد یافت.</ref>. [[امام حسین]]{{ع}} نیز پس از دریافت نامه‌های بسیار از سوی [[مردم کوفه]] مبنی بر اعلام [[آمادگی]] برای [[بیعت]] با آن [[حضرت]] برای [[تشکیل حکومت اسلامی]]، [[حجت]] را بر خود تمام دید و به سوی ایشان حرکت کرد. پس از [[شهادت امام حسین]]{{ع}}، [[امامان]] پس از ایشان در خلال [[مبارزه]] با [[حاکمان جور]]، برای تشکیل حکومت اسلامی از طریق آگاهی‌بخشی به توده‌های [[اجتماعی]] و تقویت پایگاه‌های مردمی [[زمینه‌سازی]] کرده و برای تحقق آن بسیار کوشیدند، اما به [[دلیل]] فراهم نبودن زمینه مناسب برای [[بیعت مردم]] با ایشان در تشکیل حکومت اسلامی، موفق به [[تأسیس حکومت]] به [[رهبری سیاسی]] خود نشدند<ref>به این نکته باید توجه داشت که نقش بیعت، تنها در شکل‌گیری حکومت و اعمال حاکمیت سیاسی معصوم و حکومت اسلامی است نه مشروعیت بخشیدن به آن؛ زیرا ولایت سیاسی را خداوند تأسیس می‌کند و مردم نقشی در مشروعیت‌بخشیدن به آن ندارند. مردم در رسمیت یافتن و تحقق خارجی این ولایت الهی نقش دارند و از طریق بیعت و اقبال و رضایت خویش، امکان استقرار آن را فراهم می‌آورند. در آیات متعددی از قرآن کریم افزون بر تأکید بر ولایت سیاسی رسول خدا{{صل}} از مؤمنان خواسته می‌شود که اوامر رسول خدا{{صل}} را اطاعت کنند و در برابر حکم خدا و رسول، اختیار و حق مخالفتی برای خویش قائل نباشند ({{متن قرآن|وَمَا أَرْسَلْنَا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِيُطَاعَ بِإِذْنِ اللَّهِ وَلَوْ أَنَّهُمْ إِذْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ جَاءُوكَ فَاسْتَغْفَرُوا اللَّهَ وَاسْتَغْفَرَ لَهُمُ الرَّسُولُ لَوَجَدُوا اللَّهَ تَوَّابًا رَحِيمًا}} سوره نساء، آیه ۶۴؛ {{متن قرآن|وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا}} سوره احزاب، آیه ۳۶). در آیه ششم سوره احزاب خداوند با صراحت، ولایت پیامبرش را نسبت به مؤمنان برتر دانسته و حکم و دستور او را در جنبه‌های گوناگون اجتماعی نافذتر و مقدم بر هر صاحب ولایتی توصیف می‌کند. حتی رسول خدا{{صل}} نیز در مواردی با استناد به این آیات، درصدد تبیین و توجیه برخی از جنبه‌های حکومتی و ولایت سیاسی خویش بر می‌آمدند که مهم‌ترین آن در واقعه غدیر خم است. رسول خدا{{صل}} در این واقعه، ابتدا مردم را بر این نکته هشدار داد که ولایتش به نص الهی بر مردم ثابت است، سپس فرمود: هر که را من بر او ولایت دارم، از این پس علی{{ع}} نیز بر او ولایت خواهد داشت. و بر همین اساس، ما معتقدیم ولایت و حاکمیت سیاسی معصوم از سوی خداوند نصب شده و مشروعیت می‌یابد؛ نه آنکه خداوند در مقام امضاء و تأیید ولایت و منصبی برآید که مردم به ائمه اطهار{{عم}} اعطا کرده‌اند.</ref>.<ref>[[محمد ملک‌زاده|ملک‌زاده، محمد]]، [[سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور (کتاب)|سیره سیاسی معصومان در عصر حاکمیت جور]]، ص ۱۲۱.</ref>