یعقوب بن ابراهیم بن کثیر دورقی

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

ابویوسف یعقوب بن ابراهیم بن کثیر دورقی عبدی قیسی بغدادی. در سال ۱۶۶ه‍ قدم به عرصه وجود گذارد و با سکونت در بغداد از اهالی آنجا به شمار آمد و به بغدادی شهرت یافت، گرچه اصل او از ایران بود. وی را به جهت پوشیدن کلاه بلند، دورقی خوانده‌اند.[۱]

یعقوب که برادر بزرگ‌تر احمد بن ابراهیم بود، از بزرگانی چون هشیم بن بشیر سلمی، یحیی بن قطان و اسماعیل ابن علیّه استماع حدیث کرده و افرادی چون ابوزرعه عبیدالله بن عبدالکریم، ابوحاتم محمد بن ادریس رازی و ابوعبدالله محاملی از او روایت کرده‌اند.[۲] او در نگاه رجال‌نویسان فردی صدوق، ثقه، متقن و حافظ بود.[۳] ابویوسف سرانجام در سال ۲۵۲ه‍ از دنیا رفت. کتاب المسند فی الحدیث[۴] و تفسیر[۵] از آثار اوست.[۶]

منابع

  1. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱

پانویس

  1. الثقات ۹/۲۸۶.
  2. تاریخ بغداد ۱۴/۲۷۷.
  3. تهذیب الکمال ۳۲/۳۱۱.
  4. هدیة العارفین ۲/۵۳۸.
  5. الفهرست (الندیم) ۳۷.
  6. جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱، ص ۸۵۸.