احمد بن عبدالعظیم

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

آشنایی اجمالی

«احمد بن عبدالعظیم» در دو مورد از اسناد تفسیر کنز الدقائق، به نقل از کتاب الکافی وارد شده است:

«أَحْمَدُ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ عَنِ ابْنِ أُذَيْنَةَ عَنْ مَالِكٍ الْجُهَنِيِّ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع)- وَأُوحِيَ إِلَيَّ هَذَا الْقُرْآنُ لِأُنْذِرَكُمْ بِهِ وَمَنْ بَلَغَ[۱] قَالَ مَنْ بَلَغَ أَنْ يَكُونَ إِمَاماً مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ يُنْذِرُ بِالْقُرْآنِ كَمَا يُنْذِرُ بِهِ رَسُولُ اللَّهِ(ص)»[۲].

در سند روایت، تصحیف رخ داده و «بن» مصحّف «عن» است؛ زیرا در منبع اصلی به جای «احمد بن عبدالعظیم»، «احمد» عن «عبدالعظیم» ثبت شده است[۳] و همین عنوان صحیح است.

و مقصود از احمد، احمد بن مهران است که از مشایخ کلینی است؛ چنان که مقصود از عبدالعظیم، حضرت عبدالعظیم بن عبدالله الحسنی(ع) است و مؤیدش سندی است که در آن احمد بن مهران از عبدالعظیم نقل کرده است[۴].[۵]

منابع

پانویس

  1. «و به من این قرآن وحی شده است تا با آن به شما و به هر کس که (این قرآن به او) برسد، هشدار دهم» سوره انعام، آیه ۱۹.
  2. تفسیر کنز الدقائق، ج۴، ص۳۰۳، به نقل از: الکافی، ج۱، ص۴۲۴، ح۶۱.
  3. الکافی، ج۱، ص۴۲۴، ح۶۱.
  4. «أَحْمَدُ بْنُ مِهْرَانَ عَنْ عَبْدِ الْعَظِيمِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْفُضَيْلِ...»، الکافی، ج۱، ص۴۲۳ - ۴۲۴، ح۵۸.
  5. جوادی آملی، عبدالله، رجال تفسیری، ج۲ ص ۳۳۲.