استغفار در لغت

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

مقدمه

استغفار، در لغت به معنای درخواست زبانی یا عملی از خداوند برای آمرزش گناهان است[۱] و هدف از آن، درخواست مصونیت از آثار بد گناه و عذاب الهی دانسته شده است[۲]. برخی مفسران اهل سنت، از جمله زمخشری و فخر رازی، واژه استغفار را در آیاتی از قرآن به معنای ایمان[۳] یا اسلام دانسته‌اند[۴]. مفهوم استغفار، ۶۸ بار در قرآن کریم آمده است[۵].[۶]

منابع

پانویس

  1. والاستغفار: طلب ذلك بالمقال و الفعال؛ (راغب، مفردات، ص۶۰۹).
  2. ابن عاشور، التحریر و التنویر، ج۳، ص۲۲۳.
  3. قيل استغفروا ربكم آمنوا به، (زمخشری، الکشاف، ج۲، ص۴۰۲).
  4. أن الاستغفار هاهنا بمعنى الإسلام؛ (فخر رازی، مفاتیح الغیب، ج۱۵، ص۴۸۰).
  5. مرکز فرهنگ و معارف قرآن، دائرة المعارف قرآن کریم، ج۳، ص۱۳۴.
  6. مقاله «عصمت ائمه و استغفار از گناه»، موسوعه رد شبهات ج۱۷ ص ۱۲۳.