حدیث قدسی
مقدمه
پاره‌ای کلمات داریم که به نام “احادیث قدسیه” معروف‌اند، و عیناً سخن خدایند که وحی و الهام شده‌اند[۱].[۲]
حدیث قدسی
علمای حدیث گفته‌اند: حدیث قدسی به حدیثی اطلاق می‌‌‌‌گردد که در آن رسول خدا(ص) یا امامان معصوم(ع) مطلبی را از قول خدای تبارک و تعالی نقل و حکایت کنند و این نقل و حکایت می‌‌‌‌تواند با استفاده از الفاظ و عبارات خود معصوم(ع) صورت پذیرد. به عبارت دیگر در حدیث قدسی پیامبر(ص) و امام(ع) در حکم یک راوی به شمار رفته و مطلبی را با زبان خود از ناحیه خدای تعالی باز می‌‌‌‌گوید همانند این حدیث: «قال رسول الله قال اللَّه تعالى: الصَّوْمَ لِي وأَنا أَجْزي بِه» خداوند فرموده است که روزه متعلق به من است و من خود پاداش آن را می‌‌‌‌دهم».[۳]
حدیث قدسی با آنکه به خداوند انتساب پیدا می‌‌‌‌کند اما از نظر سبک و اسلوب و عنصر اعجاز هرگز موقعیت آیات قرآن را ندارد، از این جهت این رشته از احادیث فاقد خاصیت تحدی بوده و غالباً ماهیتی جز خبر واحد ندارد، در صورتی که آیات قرآن از جهت سبک و اسلوب از خاصیت اعجاز بهره مند بوده و از جهت کثرت نقل نیز از قید تواتر برخوردار است.[۴].[۵]
منابع
پانویس
- ↑ مجموعه آثار، ج۲، ص۲۰۸.
- ↑ زکریایی، محمد علی، فرهنگ مطهر، ص ۶۲.
- ↑ وجیزه، شیخ بهایی، ص۳؛ به نقل از: تاریخ عمومی حدیث، ص۲۸.
- ↑ . جهت مطالعه بیشتر در باره تفاوت حدیث قدسی با آیات قرآن بنگرید به: علوم الحدیث و مصطلحه، صبحی صالح، ص۱۱؛ قواعد التحدیث، ص۹۰ و تلخیص مقباس الهدایه مامقانی، ص۱۳.
- ↑ کمالی، علی رضا، اصطلاحات حدیثی