مجنه

از امامت‌پدیا، دانشنامهٔ امامت و ولایت

موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد

مقدمه

مجنه نام بازاری است از بازارهای عرب در جاهلیت که در ده روز آخر ماه ذی‌القعده برپا می‌شده است. موقعیت این بازار را برخی در مرّ الظهران، نزدیک کوهی به نام «الاصفر» در پایین دست مکه و به فاصله یک مرحله ای آن گفته‌اند.[۱] بعضی هم بر این اعتقادند که مجنه نزدیک عرفه قرار داشته، برخی هم مجنه را در چند میلی مکه و از آن بنی الدئل گفته‌اند. اصمعی هم با برشمردن مجنه به عنوان کوهی از آن بنی الدئل، این مکان را موضعی در تهامه و نزدیک طفیل دانسته است.[۲] اعراب جاهلی بیست روز نخست ذی القعده را در بازار «عکاظ» وقوف می‌کردند، سپس به «مجنه» منتقل می‌شدند. آنان پس از سپری کردن ده روز آخر ماه ذی‌القعده در مجنه، هشت روز اول ذی الحجه را در «ذی المجاز» مقیم می‌شدند و پس از آن در روز نهم ذی الحجه در عرفه مقیم می‌شدند.[۳].[۴]

منابع

پانویس

  1. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۵۸-۵۹. نیز ر. ک. بکری، معجم ما استعجم، ج۴، ص۱۱۸۷.
  2. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۵۹.
  3. یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۵، ص۵۹. حموی در بخش دیگر از کتاب خود آورده: «گفته‌اند که عرب در ماه شوال در بازار عکاظ مقیم می‌‌شد و سپس به «بازار مجنّه» می‌‌رفت و پس از سپری کردن بیست روز از ماه ذی القعده، به «بازار ذی المجاز» منتقل می‌‌شد و در آن به سر می‌‌برد تا ایام حج فرا می‌‌رسید». (یاقوت حموی، معجم البلدان، ج۴، ص۱۴۲)
  4. بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص۲۸۳.