نمایش مبدأ برای سفیانی که خروجش از نشانه‌های حتمی ظهور است کیست؟ (پرسش)

{{جعبه اطلاعات پرسش
| موضوع اصلی        = [[نشانه‌های ظهور (پرسش)|بانک جامع پرسش و پاسخ نشانه‌های ظهور]]
| موضوع فرعی        =  [[سفیانی]] که خروجش از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] است کیست؟
| تصویر             = 7626626264.jpg
| اندازه تصویر      = 200px
| مدخل بالاتر      = [[مهدویت]] / [[مقدمات ظهور امام مهدی]] / [[نشانه‌های ظهور امام مهدی]] /  [[خروج سفیانی]]
| مدخل اصلی    = [[سفیانی]]
| مدخل وابسته    = 
| پاسخ‌دهنده         = 
| پاسخ‌دهندگان       =  ۱۴ پاسخ
}}
از مشهورترین [[نشانه‌های حتمی ظهور]]، [[خروج سفیانی]] است. وی [[لشکر]] سفاک و [[خون‌ریز]] خود را بعد از جنایت‌های بسیاری که [[قبل از ظهور]] مرتکب شده، برای مقابله با [[حضرت مهدی]]{{ع}} به سمت [[مکه]] روانه می‌سازد که سرانجام آن فرو رفتن در سرزمین [[بیدا]] ([[خسف بیدا]]) است. عده‌ای او را یک فرد معین از [[نسل]] [[ابوسفیان]] می‌دانند و عده‌ای دیگر آن را نماد جریان [[باطل]] در برابر جریان [[حق]] معرفی می‌کنند. البته در [[روایات]] به اسم و ویژگی‌های شخصی او اشاره شده است.

در ذیل، پاسخ جامع اجمالی به اين پرسش و دیدگاه‌های متفرقه برخی از نویسندگان و دانشمندان، در این باره، به طور مفصل‌تری قابل بررسی است.
==عبارت‌های دیگری از این پرسش==
*[[سفیانی]] کیست و چه می‌کند؟

== پاسخ جامع اجمالی==
<div style="border-right-style: solid; border-right-color: #FFCC33; background-color: #FFF1B9; font-size: 100%;">* ''<sub>پاسخ جامع به این پرسش، برگرفته از تمامی پاسخ‌ها ودیدگاه‌های متفرقه اندیشمندان و نویسندگانی است که تصویر و متن سخنان آنان در ذیل دیده می‌شود:</sub>''</div>
{|style="text-align: center; background-color:##fff; width:40%; border-radius:0px; align:left !important; margin:left"
|-
|[[پرونده:مکارم شیرازی.jpg|75px|link=ناصر مکارم شیرازی]]||[[پرونده:173589.jpg|75px|link=ابراهیم امینی]]||[[پرونده:152012.jpg|75px|link=محمد محمدی اشتهاردی]]||[[پرونده:Pic259.jpg|75px|link=عبدالمجید زهادت]]||[[پرونده:1368299.jpg|75px|link=علی رضا رجالی تهرانی]]||[[پرونده:136863.JPG|75px|link=خدامراد سلیمیان]]||[[پرونده:13681131.jpg|75px|link=اسماعیل اسماعیلی]]||[[پرونده:151864.jpg|75px|link=عباس رحیمی]]||
|-
|<sub>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی]]</sub>||<sub>[[ابراهیم امینی|امینی]]</sub>||<sub>[[محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی]]</sub>||<sub>[[عبدالمجید زهادت|زهادت]]</sub>||<sub>[[علی رضا رجالی تهرانی|رجالی تهرانی]]</sub>||<sub>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان]]</sub>||<sub>[[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی]]</sub>||<sub>[[عباس رحیمی|رحیمی]]</sub>
|-
|[[پرونده:11562.jpg|75px|link=حبیب‌الله طاهری]]||[[پرونده:15207.jpg|75px|link=علی ‎اصغر رضوانی]]||[[پرونده:151872.jpg|70px|link=محمد باقری‌زاده اشعری]]||[[پرونده:13681078.jpg|75px|link=مجتبی تونه‌ای]]||[[پرونده:152019.jpg|75px|link=فخری سادات موسوی شکور]]||[[پرونده:1402.jpg|70px|link=نویسندگان کتاب آفتاب مهر]]||[[پرونده:1368303.jpg|75px|link=پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]||[[پرونده:152168.jpg|52px|link=پژوهشگران مرکز آینده سازان]]
|-
|<sub>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری]]</sub>||<sub>[[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی]]</sub>||<sub>[[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری]]</sub>||<sub>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای]]</sub>||<sub>[[فخری سادات موسوی شکور|موسوی شکور]]</sub>||<sub>آفتاب مهر</sub>||<sub>[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]</sub>||<sub>[[پژوهشگران مرکز آینده سازان]]</sub>
|-
|}

===مشهور ترین نشانه [[ظهور]] وقوع حتمی [[خروج سفیانی]]===
*مشهورترین نشانۀ [[ظهور]]<ref>ر.ک. [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۷۲ ـ ۷۸</ref> [[حضرت ولی عصر]] که وقوعش حتمی شمرده شده [[خروج سفیانی]] است.<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴؛ نویسندگان کتاب، [[آفتاب مهر (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۴؛ پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۹۰؛ نویسندگان کتاب، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳ـ۲۷۵؛ [[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۵۲۴</ref> [[خروج]] "[[سفیانی]]" در بسیاری از منابع [[حدیث]] [[شیعه]] و [[اهل تسنن]] به عنوان یکی از [[نشانه‌های ظهور]] [[مصلح]] بزرگ جهانی، و یا به عنوان یکی از حوادث [[آخر زمان]] آمده است<ref>ر.ک. [[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج ۵۳، ص ۱۸۲، ۱۹۰، ۱۹۲، ۲۰۶، ۲۰۸ و ۲۰۹</ref>.<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵</ref> [[امام صادق]] فرمودند: «[[خروج]] [[سفیانی]] از [[علایم حتمی]] [[ظهور]] است.<ref>الغیبه، للطوسی، ص ۴۳۵: «خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ مِنَ الْمَحْتُومِ»</ref>»<ref>ر.ک. [[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی ‎اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص۵۲۴</ref>
*دربارۀ [[نام سفیانی]] نظرات مختلفی مطرح شده است اما مشهور آن است که نام او [[عثمان بن عنبسه]] است.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟</ref> و مشهورترین لقب او [[سفیانی]] است، او را از آن جهت [[سفیانی]] می‌نامند که از تبار [[ابوسفیان]] است.<ref>ر.ک. [[علی اکبر مهدی‌پور|مهدی‌پور، علی اکبر]]، [[در آستانه ظهور (کتاب)|در آستانه ظهور]]، ص؟؟؟</ref> در مورد خصوصیات [[سفیانی]] نیز چنین آمده است: او مردی است به رنگ سرخ و زرد، با چشم کبود،<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۴؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> بی ‌بند و [[بار]]، آلوده و پرده در،<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> از نسل [[بنی امیه]] و [[ابوسفیان]] است.<ref>ر.ک. نویسندگان کتاب، [[آفتاب مهر (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۴؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴؛ [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۴؛ پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۹۰</ref> در ظاهر ذکر [[خدا]] می‌گوید،<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> و همواره ذکر یارب یارب بر زبانش جاری است<ref>ابن بابویه، محمد بن علی، کمال الدین، ص ۶۵۱؛ [[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۵.</ref>،<ref>ر.ک. نویسندگان کتاب، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳ ـ ۲۷۵.</ref> ‌ولی از پلیدترین و کثیف ‌ترین [[مردم]] روزگار است<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴؛ نویسندگان کتاب، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳ ـ ۲۷۵؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص 273 ـ 275</ref> و در [[پلیدی]] و خباثت چنان است که زن بچه‌دارِ خود را از [[ترس]] این که مبادا [[مردم]] را به مخفیگاه او [[راهنمایی]] کند، زنده به گور می‌کند<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۶</ref>.<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴؛ محمدی اشتهاردی، محمد، حضرت مهدی، فروغ تابان ولایت، ص 68 ـ 69</ref> او با تظاهر به [[دین]] ‌داری، گروه زیادی از [[مردم]] را [[فریب]] می‌دهد،<ref>ر.ک. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص۳۹۰؛ نویسندگان کتاب، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳ ـ ۲۷۵</ref> [[حدود]] شش ماه قبل از [[ظهور امام زمان]] {{ع}}<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۴</ref> [[خروج]] و [[قیام]] خود را از منطقه وادی یابس ـ احتمالاً در جنوب غرب [[سوریه]] واقع است ـ شروع می‌کند. <ref>ر.ک. نویسندگان کتاب، [[آفتاب مهر (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۴</ref>

'''احتمال اول: [[سفیانی]] نماد یک جریان'''
*برخی<ref>ر.ک. [[ابراهیم امینی|امینی، ابراهیم]]، [[دادگستر جهان (کتاب)|دادگستر جهان]]، ص ۲۲۱؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> قائلند [[سفیانی]]، نماد جریان [[کفر]] در برابر [[اسلام]] است نه یک شخص؛<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۴</ref> هرچند از بعضی [[روایات]] بر می‌آید "[[سفیانی]]" شخص معیّنی از [[آل ابوسفیان]] و فرزندان او است؛ ولی از پاره‌ای دیگر استفاده می‌شود [[سفیانی]] منحصر به یک فرد نبوده<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵</ref> بلکه فردی است با ویژگی‌‌های [[ابوسفیان]]، که در آستانۀ [[ظهور]] [[مهدی]] به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند.<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴؛ نویسندگان کتاب، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳ ـ ۲۷۵؛ [[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص 273 ـ 275</ref> همچنین اشاره به [[صفات]] و برنامه‌های مشخّصی است که در طول [[تاریخ]] افراد زیادی مَظهر آن بوده‌اند.<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵</ref> از جمله در روایتی از [[امام سجاد|امام علی بن الحسین]] [[نقل]] شده:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲: «أَمْرُ السُّفْيَانِيِ‏ حَتْمٌ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏، وَ لَا يَكُونُ قَائِمٌ إِلَّا بِسُفْيَانِي»</ref> «[[ظهور قائم]] از ناحیۀ [[خداوند]]، قطعی و [[خروج سفیانی]] نیز، قطعی است. در برابر هر قیام‌ کننده و مصلحی، یک [[سفیانی]] وجود دارد»؛<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> از این [[حدیث]] به خوبی روشن می‌شود [[سفیانی]] جنبه "توصیفی" دارد نه "شخصی" و اوصاف او همان برنامه‌ها و ویژگی‌های او است و نیز استفاده می‌شود که در برابر هر مرد انقلابی و [[مصلح]] راستین یک یا چند [[سفیانی]] قد [[علم]] خواهد کرد.<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵</ref> در [[حدیث]] دیگری [[امام صادق]] می‌فرماید:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۹۰: «إِنَّا وَ آلُ‏ أَبِي‏ سُفْيَانَ‏ أَهْلُ‏ بَيْتَيْنِ‏ تَعَادَيْنَا فِي‏ اللَّهِ‏ قُلْنَا صَدَقَ اللَّهُ وَ قَالُوا كَذَبَ اللَّهُ قَاتَلَ أَبُو سُفْيَانَ رَسُولَ اللَّهِ{{صل}} وَ قَاتَلَ مُعَاوِيَةُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ{{ع}} وَ قَاتَلَ يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ{{ع}} وَ السُّفْيَانِيُّ يُقَاتِلُ الْقَائِم{{ع}}»</ref> «ما و [[خاندان]] [[ابوسفیان]]، دو خاندانی هستیم که بر سر [[دین خدا]] با هم [[دشمنی]] داریم. ما سخن [[خداوند]] را [[تصدیق]] کردیم و آنان [[تکذیب]] کردند. [[ابوسفیان]]، با [[پیامبر]] [[مبارزه]] کرد و [[معاویه]] با [[امام علی|علی]] و [[یزید]] با [[امام حسین|حسین بن علی]] به [[مخالفت]] برخاستند و [[سفیانی]] نیز با [[قائم]] خواهد جنگید».<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref>
*بر اساس این [[روایات]]، [[سفیانی]] جریان [[باطل]] در بستر [[تاریخ]] است و رودررویی بین [[حق]] و [[باطل]] در این دو خانواده، نمونه بارزی از جریان این دو خط‍‌ است. پس بر فرض که [[سفیانی]] را از نسل [[ابوسفیان]] هم بدانیم، آخرین مهرۀ این زنجیره، همان [[سفیانی]] است که در آستانۀ [[ظهور قائم]] [[خروج]] می‌کند. اینکه هم زمان با [[خروج سفیانی]] از منطقه [[شام]]، [[یمانی]] و [[خراسانی]] به طرفداری از [[حق]] در [[ناحیه]] [[خراسان]] و [[یمن]]، [[قیام]] می‌کنند، نیز مؤید این نظر می‌تواند باشد<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۰ و ۲۱۷.</ref>.<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref>
*در برابر هر [[قائم]] و مصلحی، ابوسفیانی با مشخّصاتِ سرمایه دار غارتگر، قدرتمند و [[ظالم]]، ارتجاعی و مروّج خرافات، وجود داشته و دارد، و می‌کوشد، تلاش‌های انقلابی [[قائم]] و [[مصلح]] را خنثی کند؛ در راه او سنگ بیندازد و حدّاقل [[تاریخ]] انقلابش را به عقب بکشاند. در برابر [[قیام]] [[مصلح]] بزرگ جهانی "[[مهدی]]" نیز "[[سفیانی]]" یا سفیانی‌ها قرار خواهند داشت که با [[قدرت]] جهنّمی‌شان سعی دارند در مسیر [[انقلاب]] راستین [[مهدی]] وقفه ایجاد کنند؛ زمان را به عقب برگردانند یا لااقل متوقّف سازند؛ از بیداری و برچیده شدن نظام‌های ظالمانه طبقاتی به نفع استثمار کنندگان جلوگیری کنند.<ref>ر.ک. [[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ـ ۱۸۵</ref> بر این اساس، در [[حقیقت]] [[سفیانی]] یک جریان است، نه یک شخص<ref>ر.ک. [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، جمعی از نویسندگان مجله حوزه، ص ۲۷۵</ref>.<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref>

'''احتمال دوم: شخص بودن [[سفیانی]]'''

*احتمال دیگر آن است که [[سفیانی]] یک شخص به شمار می‌رود؛ زیرا ویژگی و خاصیت یک علامت، این است که [[انسان]] را به مطلوب دلالت کند، و [[انسان]] بین او و مطلوب رابطه ببیند، بنابراین [[سفیانی]] نیز باید فردی باشد که با [[خروج]] او، [[مردم]] پی به [[ظهور]] حضرت ببرند.<ref>ر.ک. [[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید]]، ص۲۶۴</ref> و افزون بر آن [[اخبار]] و [[روایات]] متعددی وجود دارد که بر خصوصیات و فرد بودن [[سفیانی]] دلالت دارند، که برخی از آنها عبارتند از: 
#[[امیر مؤمنان]] در نامه‌ای به [[معاویه]]، این گونه به [[سفیانی]] اشاره نموده است:<ref>کتاب سلیم بن قیس، ج ۲، ص ۷۷۴: «يَا مُعَاوِيَةُ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص قَدْ أَخْبَرَنِي‏... ٍ وَ أَنَّ رَجُلًا مِنْ وُلْدِكَ مَشُومٌ مَلْعُونٌ جِلْفٌ جَافٍ مَنْكُوسُ الْقَلْبِ فَظٌّ غَلِيظٌ قَدْ نَزَعَ اللَّهُ مِنْ قَلْبِهِ الرَّأْفَةَ وَ الرَّحْمَةَ أَخْوَالُهُ مِنْ كَلْبٍ‏ كَأَنِّي أَنْظُرُ إِلَيْهِ وَ لَوْ شِئْتُ لَسَمَّيْتُهُ وَ وَصَفْتُهُ وَ ابْنُ كَمْ هُوَ فَيَبْعَثُ جَيْشاً إِلَى الْمَدِينَةِ فَيَدْخُلُونَهَا فَيُسْرِفُونَ فِيهَا فِي‏ الْقَتْلِ وَ الْفَوَاحِشِ وَ يَهْرُبُ مِنْهُ رَجُلٌ مِنْ وُلْدِي زَكِيٌّ نَقِيٌّ الَّذِي يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً»</ref> «ای [[معاویه]]! [[پیامبر خدا]] به من خبر داده است که... فردی از نسل تو (که شوم، [[ملعون]]، نابخرد، خشن، با دلی واژگون، بدخو و سخت گیر است و [[خداوند]]، رحم و شفقت را از [[دل]] او برکنده و از سوی مادر به [[قبیله کلب]] می‌‌رسد و گویی او را می‌‌بینم و اگر می‌‌خواستم، نامش، ویژگی‌هایش و چند ساله بودنش را می‌گفتم)، لشکری را روانه [[مدینه]] می‌‌کند و به آن وارد می‌‌شود و در کشتار و زشت کاری، زیاده‌ روی می‌کنند و مردی [[پاک]] و [[پاکیزه]] از نسل من از او می‌گریزد؛ کسی که [[زمین]] را از [[عدل]] و داد پر می‌کند، همان گونه که از [[ظلم]] و [[ستم]] پر شده است».<ref>ر.ک. [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۷۲ـ۷۸</ref>
#و نیز فرمود:<ref>[[علامه مجلسی|مجلسی، محمد باقر]]، بحار الأنوار، ج ۵۲، ص۲۰۶؛ [[لطف‌الله صافی گلپایگانی|صافی گلپایگانی، لطف‌الله]]، منتخب الأثر، ص ۴۵۸: «ِيَخْرُجُ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ وَ هُوَ رَجُلٌ رَبْعَةٌ وَحْشُ الْوَجْهِ ضَخْمُ الْهَامَةِ بِوَجْهِهِ أَثَرُ الْجُدَرِيِّ إِذَا رَأَيْتَهُ حَسِبْتَهُ أَعْوَرَ اسْمُهُ عُثْمَانُ وَ أَبُوهُ عَنْبَسَةُ وَ هُوَ مِنْ وُلْدِ أَبِي سُفْيَانَ حَتَّى يَأْتِيَ أَرْضَ قَرَارٍ وَ مَعِينٍ فَيَسْتَوِيَ عَلَى مِنْبَرِهَا»</ref> «پسر هند جگرخوار ([[سفیانی]]) از بیابان بیرون می‌آید. او مردی متوسط‍‌ القامه، قیافه‌اش وحشتناک و سرش ضخیم و رویش آبله دارد. اگر او را ببینی خیال می‌کنی یک ‌چشمی است، او از اولاد [[ابو سفیان]] است. وی [[خروج]] می‌کند و به [[کوفه]] (یا [[نجف]]) می‌آید و بر [[منبر]] آن می‌نشیند. گروه کثیری را [[فریب]] می‌دهد و آنان را با خود هم دست می‌نماید و مناطق: [[شام]]، [[دمشق]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و قنسرین<ref>قنسرین نام شهری بوده در نزدیکی حلب که در سال ۳۵۱ ه.ق در زمان استیلای رومیان بر آن شهر، ویران شد و مردمان آن از ترس، کوچ کردند و از شهر جز کاروان‌سرایی باقی نماند. (ر.ک. مراصد الإطلاع، ج ۳، ص ۱۱۲۶.)</ref> را [[تصرف]] می‌نماید».<ref>ر.ک. [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref> و....<ref>ر.ک. [[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۷۲ـ۷۸؛ [[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴</ref>

'''نتیجه‌گیری'''
*[[خروج سفیانی]] یکی از مشهورترین [[نشانه‌های ظهور]] است، فردی که در اوج [[پلیدی]] قرار دارد و در آستانۀ [[ظهور]] قتل عام زیادی خواهد کرد. البته دربارۀ [[سفیانی]] دو احتمال وجود داشت برخی او را نماد یک جریان می‌‌دانند که در مقابل هر [[قیام]] کننده ایی یک [[سفیانی]] وجود دارد و برخی هم او را شخص می‌‌دانند که در [[روایات]] هم به شکل ظاهری او پرداخته شده است.

== پاسخ‌ها و دیدگاه‌های متفرقه ==
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱. آیت‌الله مکارم شیرازی؛
| تصویر = مکارم شیرازی.jpg
| پاسخ‌دهنده = ناصر مکارم شیرازی
| پاسخ = [[آیت‌الله]] [[ناصر مکارم شیرازی]] در کتاب ''«[[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]»'' در اين باره گفته است:

«[[ظهور]] "[[سفیانی]]" همانند [[ظهور]] "[[دجال]]" نیز در بسیاری از منابع [[حدیث]] [[شیعه]] و [[اهل سنت|اهل تسنّن]] به عنوان یکی از [[نشانه‌های ظهور]] [[مصلح]] بزرگ جهانی، و یا به عنوان یکی از حوادث [[آخر زمان]]، آمده است<ref>به کتاب بحارالانوار، ج ۵۳، صفحات ۱۸۲، ۱۹۰، ۱۹۲، ۲۰۶، ۲۰۸ و ۲۰۹ و کتاب‌های دیگر مراجعه شود.</ref> گرچه از بعضی [[روایات]] بر می‌آید که "[[سفیانی]]" شخص معیّنی از [[آل ابوسفیان]] و فرزندان او است؛ ولی از پاره‌ای دیگر استفاده می‌شود که [[سفیانی]] منحصر به یک فرد نبوده بلکه اشاره به [[صفات]] و برنامه‌های مشخّصی است که در طول [[تاریخ]] افراد زیادی مظهر آن بوده‌اند. از جمله در روایتی از [[امام علی بن الحسین]]{{ع}} [[نقل]] شده: {{متن حدیث|" أَمْرُ السُّفْيَانِيِ‏ حَتْمٌ‏ مِنَ‏ اللَّهِ‏، وَ لَا يَكُونُ قَائِمٌ إِلَّا بِسُفْيَانِي‏‏‏‏‏‏‏"}}<ref>ظهور سفیانی از مسائل حتمی‌و مسلّم است: و در برابر هر قیام کننده‌ای یک سفیانی وجود دارد!؛ بحار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>. از این [[حدیث]] بخوبی روشن می‌شود که [[سفیانی]] جنبه "توصیفی" دارد نه "شخصی" و اوصاف او همان برنامه‌ها و ویژگی‌های او است و نیز استفاده می‌شود که در برابر هر مرد انقلابی و [[مصلح]] راستین یک (یا چند) [[سفیانی]] قد [[علم]] خواهد کرد. در [[حدیث]] دیگری از [[امام صادق]]{{ع}} می‌خوانیم: {{متن حدیث|" إِنَّا وَ آلُ‏ أَبِي‏ سُفْيَانَ‏ أَهْلُ‏ بَيْتَيْنِ‏ تَعَادَيْنَا فِي‏ اللَّهِ‏ قُلْنَا صَدَقَ اللَّهُ وَ قَالُوا كَذَبَ اللَّهُ قَاتَلَ أَبُو سُفْيَانَ رَسُولَ اللَّهِ {{صل}} وَ قَاتَلَ مُعَاوِيَةُ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ {{ع}} وَ قَاتَلَ يَزِيدُ بْنُ مُعَاوِيَةَ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ {{ع}} وَ السُّفْيَانِيُّ يُقَاتِلُ الْقَائِم‏‏‏‏‏‏‏‏"}} <ref>ما و خاندان ابوسفیان دو خاندانیم که در مورد برنامه‌های الهی با هم مخالفت داریم: ما گفته‌های پروردگار را تصدیق کرده‌ایم و آنها تکذیب کردند. ابوسفیان با رسول خدا{{صل}} مبارزه کرد؛ و معاویه با علی بن ابی طالب{{ع}}؛ و یزید با حسین بن علی{{ع}}؛ و سفیانی با امام قائم مبارزه خواهد کرد؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۱۹۰.</ref> 
*[[ابوسفیان]] که سر سلسله سفیانی‌ها بود مشخّصات زیر را داشت:
#سرمایه داری بود که از طریق غارتگری و غصب [[حقوق]] دگران و [[ربا]] [[خواری]] و مانند آن به نوایی رسیده بود.
#قدرتمندی بود که از طرق شیطانی کسب نفوذ و [[قدرت]] نموده، نقش [[رهبری]] احزاب جاهلی را در [[مکه]] و اطراف آن برعهده داشت؛ و همه شخصیّتش در این دو خلاصه می‌شد. [[پیش از ظهور]] [[اسلام]] برای خود [[ریاست]] و حکومتی قابل ملاحظه داشت، امّا پس از [[ظهور]] [[اسلام]] همه ارکان قدرتش متزلزل گردید، چرا که [[اسلام]] [[دشمن]] سرسخت همانها بود که [[قدرت]] شیطانی ابوسفیان‌ها بر آن قرار داشت؛ و جای تعجّب نیست که او [[دشمن]] شماره یک [[اسلام]] شد.
#او مظهر [[نظام]] ظالمانه [[جامعه]] طبقاتی [[مکه]] به شمار می‌رفت و [[حمایت]] بی‌دریغش از بت و بت‌پرستی نیز به همین خاطر بود؛ زیرا بتها [[بهترین]] وسیله برای "[[نفاق]] افکندن و [[حکومت]] کردن" و "تحمیق و تخدیر توده‌های به زنجیر کشده" و در نتیجه تحکیم پایه‌های [[قدرت]] ابوسفیان‌ها بودند.
*[[مخالفت]] سرسختانه او با [[اسلام]] چنان که گفتیم به همین [[دلیل]] بود که [[اسلام]] تمام پایه‌هایی را که شخصیّت جهنمی‌ او بر آن قرار داشت ویران می‌کرد؛ لذا از هیچ‌گونه تلاش و کوشش برای خفه کردن [[انقلاب]] [[اسلام]] فرو گذار نکرد. امّا سرانجام در جریان [[فتح]] [[مکه]] آخرین سنگر قدرتش فرو ریخت و برای همیشه به کنار رفت و گوشه نشین شد؛ هر چند دست از تحریکات پنهانی برنداشت. او تمام این [[صفات]] را از طریق [[تربیت]] و توارث به فرزندش [[معاویه]] و از او به نوه‌اش [[یزید]] منتقل ساخت، و آن دو نیز برنامه‌های پدر را منتها در شکل دیگر تعقیب کردند هر چند سرانجام با ناکامی‌ مواجه گشتند. [[ابوسفیان]] یک مرد بتمام معنی ارتجاعی بود که از جنبش انقلابی [[پیامبر]]{{صل}} سخت بیمناک بود؛ چرا که [[اسلام]] طرحی همه جانبه برای دگرگون ساختن آن [[جامعه]] عقب افتاده، و به تمام معنی فاسد داشت؛ طرحی که با اجرای آن محلّی برای زالوهائی همچون [[ابوسفیان]] و دار و دسته‌اش باقی نمی‌ماند. و از این جا می‌توانیم [[درک]] کنیم چرا فرزندان و اعقاب او کوشش داشتند رشته‌های [[اسلام]] را پاره کنند و [[مردم]] را به آئینهای جاهلی باز گردانند، هر چند در زیر چرخهای آن سرانجام [[خرد]] شدند؛ ولی به هر حال، ضربه‌های سنگینی بر [[پیشرفت]] [[اسلام]] و [[مسلمین]] وارد ساختند. از اصل سخن دور نشویم، در [[احادیث]] گذشته خواندیم که پیدا شدن [[ابوسفیان]] با این مشخّصات بر سر راه [[پیامبر]]{{صل}} از ویژگیهای [[انقلاب]] اسلامی‌ نبود، در برابر هر [[قائم]] و مصلحی، ابوسفیانی با مشخّصاتِ سرمایه دار غارتگر، قدرتمند و [[ظالم]]، ارتجاعی و مروّج خرافات، وجود داشته، و دارد که می‌کوشد، تلاشهای انقلابی [[قائم]] و [[مصلح]] را خنثی کند؛ در راه او سنگ بیندازد و حدّاقل [[تاریخ]] انقلابش را به عقب بکشاند. در برابر [[قیام]] [[مصلح]] بزرگ جهانی "[[مهدی]]" نیز "[[سفیانی]]" یا سفیانی‌ها قرار خواهند داشت که با [[قدرت]] جهنّمی‌شان سعی دارند در مسیر [[انقلاب]] راستین [[مهدی]] وقفه ایجاد کنند؛ زمان را به عقب برگردانند یا لااقل متوقّف سازند؛ از بیداری و برچیده شدن نظامهای ظالمانه طبقاتی به نفع استثمار کنندگان جلوگیری کنند.
*تفاوتی که "[[سفیانی]]" با "[[دجال]]" دارد شاید بیشتر در این است که [[دجال]] از طریق حیله و تزویر و [[فریب]]، برنامه‌های شیطانی خود را پیاده می‌کند، امّا [[سفیانی]] از طریق استفاده از [[قدرت]] تخریبی وسیع خود این کار را انجام می‌دهد؛ همانگونه که در [[اخبار]] آمده است که او نقاط آبادی از روی [[زمین]] را زیر [[پرچم]] خود قرار خواهد داد<ref>بحارالانوار، ج۵۲، ص ۲۶.</ref> که نظیر آن را در [[حکومت]] [[ابوسفیان]] و [[معاویه]] و [[یزید]] در [[تاریخ]] خوانده‌ایم. هیچ مانعی ندارد که [[سفیانی]] [[آخر زمان]] که در برابر [[مصلح]] بزرگ جهانی "[[مهدی]]" [[قیام]] می‌کند از نواده‌های [[ابوسفیان]] باشد و شجره‌نامه و نسبش به او منتهی گردد، همانطور که در [[اخبار]] آمده است؛ ولی مهمتر از مسأله نسب این است که برنامه‌های او و [[صفات]] و مشخّصات و تلاشها کوششهایش همه مانند [[ابوسفیان]] است و روشی همسان او دارد. و این "[[سفیانی]]" مانند همه ابوسفیانها و همه سفیانیهای دیگر، سرانجام در برابر جنبش [[انقلاب جهانی]] [[امام مهدی|مهدی]]{{ع}} به زانو در خواهد آمد و تلاشها و کوششها و نقشه هایش نقش بر [[آب]] خواهد شد. از همه مهمتر آن است که باید [[مردم]] "دجّال‌ها" و "سفیانی‌ها" را بشناسانند. این سفیانی‌ها گذشته از نشانه‌هایی که قبلا گفتیم نشانه دیگری نیز دارند که نمونه‌اش در [[تاریخ اسلام]] بروشنی دیده می‌شود، و آن این که: صلحا و شایستگان را از صحنه اجتماع کنار می‌زنند و افراد ناصالح و مطرود را به جای آنها قرار می‌دهند. "[[بیت المال]]" را چنانکه در [[حکومت]] دودمان [[ابوسفیان]] آمده میان حواشی و طرفداران خود تقسیم می‌کنند؛ طرفدار انواع تبعیض‌ها، تحمیق‌ها و پراکندگی‌ها هستند و با این مشخّصات می‌توان آنها را [[شناخت]] و شناساند. "دجّال‌ها" صفوف ضدّ انقلابی مرموز را تشکیل می‌دهند، و "سفیانی‌ها" صفوف ضدّ انقلابی آشکارا، و هر دو، در واقع یک موضع دارند در دو چهره مختلف، و تا صفوف آنها در هم شکسته نشود تضمینی برای "[[پیشرفت]]" و "بقای" [[انقلاب]] نیست»<ref>[[ناصر مکارم شیرازی|مکارم شیرازی، ناصر]]، [[حکومت جهانی مهدی (کتاب)|حکومت جهانی مهدی]]، ص ۱۸۰ -۱۸۵.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۲. آیت الله امینی؛
| تصویر = 173589.jpg
| پاسخ‌دهنده = ابراهیم امینی
| پاسخ = [[آیت الله]] '''[[ابراهیم امینی]]'''، در کتاب ''«[[دادگستر جهان (کتاب)|دادگستر جهان]]»'' در این‌باره گفته است:

«از [[احادیث]] بسیاری استفاده می‌شود که: [[پیش از ظهور]] حضرت [[صاحب الامر]] {{ع}} مردی از نسل [[ابو سفیان]] [[خروج]] می‌کند. در توصیف وی گفته شده: مردیست ظاهر الصلاح و ذکر [[خدا]] مرتبا بر زبانش جاری است، اما از پلیدترین و خبیث‌ترین [[مردم]] است. گروه کثیری را [[فریب]] می‌دهد و با خود همدست می‌کند.

مناطق پنجگانه: [[شام]] و [[حمص]] و [[فلسطین]] و [[اردن]] و قنسرین را [[تصرف]] می‌نماید و [[دولت]] [[بنی عباس]] برای همیشه به دستش منقرض می‌گردد. گروه زیادی از [[شیعیان]] را به قتل می‌رساند، سپس از [[ظهور]] حضرت [[صاحب الامر]] اطلاع می‌یابد. لشکری را به جنگش می‌فرستد اما به آنجناب دست نمی‌یابد و در بیابان بین [[مکه]] و [[مدینه]] به [[زمین]] فرو می‌روند.

حضرت [[موسی بن جعفر]] {{ع}} در حدیثی فرمود: [[دولت]] [[بنی عباس]] بر روی حیله و [[نیرنگ]] بنا شده است، آن [[دولت]] به‌طوری از میان خواهد رفت که اثری از آن باقی نماند، لکن دوباره تجدید می‌شود به‌طوری که گویی اصلا آسیبی ندیده است‌<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۵۰.</ref>از ظاهر این [[حدیث]] استفاده می‌شود که [[دولت]] [[بنی عباس]] باز تجدید می‌گردد و انقراض [[آخرین دولت]] آنها به دست [[سفیانی]] به وقوع خواهد پیوست. ممکن است گفته شود گرچه اصل [[خروج سفیانی]] از حتمیات شمرده شده ولی کیفیت و زمان خروجش معلوم نیست از حتمیات باشد، مثلا ممکن است موضوع انقراض [[دولت]] [[بنی عباس]] به دست [[سفیانی]] از حتمیات نباشد و به دست دیگران واقع شود.

می‌گویند خالد بن [[یزید]] بن معاویة بن ابی سفیان چون آرزوی [[خلافت]] بر دلش ماند و [[حکومت]] را به دست [[بنی‌مروان]] می‌دید، برای تسلیت خویش و تقویت روحیه [[بنی امیه]]، [[حدیث]] [[سفیانی]] را [[جعل]] کرد. [[صاحب]] اغانی درباره خالد می‌نویسد: مرد [[عالم]] و شاعری بوده و درباره‌اش گفته شده که: [[حدیث]] [[سفیانی]] را [[جعل]] نموده است‌<ref>الاغانی، ج ۱۶، ص ۱۷۱.</ref>. [[طبری]] می‌نویسد: [[علی]] بن [[عبد الله]] بن خالد بن [[یزید]] بن [[معاویه]] در سال (۱۵۹) در [[شام]] [[خروج]] نموده می‌گفت: من همان [[سفیانی]] [[منتظر]] هستم و بدین‌وسیله [[مردم]] را به سوی خویش [[دعوت]] می‌نمود<ref>تاریخ طبری، ج ۷، ص ۲۵.</ref>از این شواهد تاریخی استفاده می‌شود که موضوع [[سفیانی]] از مجعولات است.

[[احادیث]] [[سفیانی]] را [[عامه]] و [[خاصه]] [[روایت]] کرده‌اند و بعید نیست [[متواتر]] باشد و به صرف احتمال و وجود یک مدعی [[باطل]]، نمی‌شود [[حکم]] به مجعولیت و بطلان کرد. بلکه باید چنین گفت: چون [[حدیث]] [[سفیانی]] در بین [[مردم]] شایع بود و [[مردم]] در انتظارش بودند بعضی‌ها از این موضوع سوءاستفاده نمودند و [[خروج]] کرده می‌گفتند: ما همان [[سفیانی]] [[منتظر]] هستیم و بدین‌وسیله گروهی را [[فریب]] دادند»<ref>[[ابراهیم امینی|امینی، ابراهیم]]، [[دادگستر جهان (کتاب)|دادگستر جهان]]، ص ۲۲۲.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۳. حجت الاسلام و المسلمین محمدی اشتهاردی؛
| تصویر = 152012.jpg
| پاسخ‌دهنده = محمد محمدی اشتهاردی
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[محمد محمدی اشتهاردی]]'''، در کتاب ''«[[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]»''  در این‌باره گفته است:

«[[سفیانی]] از جانب [[شام]] برمی‌خیزد<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۳۹۱ و ۳۹۲.</ref>. افراد دیگری نیز که در [[روایات]] تا سی یا شصت [[کذاب]] ذکر شده است‌<ref>بحار الانوار ج ۵۲، ص ۲۰۹ و اعلام الوری، ص ۴۲۶.</ref>، اینها همه [[پرچم]] مخالف برافروزند و سرانجام به دست [[یاران]] [[مهدی]] و به [[رهبری]] آن حضرت شکست می‌خورند و به‌ [[هلاکت]] می‌رسند. از جمله از شکست خوردگان گروه ده هزار نفری "[[بتریه]]" است که در مسیر [[کوفه]] با [[سپاه]] [[قائم]] {{ع}} [[جنگ]] کنند و همگی به [[هلاکت]] می‌رسند. [[امام]] در [[کوفه]] کاخ‌های [[ستمگران]] را ویران می‌سازد و همه منافقین توطئه‌گر به دست [[یاران مهدی]] {{ع}} به [[هلاکت]] می‌رسند.<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۸؛ کشف الغمه، ج ۳ ص ۳۶۴.</ref>. در [[وصف]] [[سفیانی]] آمده که: او از نسل [[ابوسفیان]] است از پلیدترین [[مردم]]، سرخ مایل به زرد است (در ظاهر مقدس مآبی می‌کند) و ذکرش این است: "یارب، یارب، یارب" سرانجامش [[دوزخ]] است، آن‌قدر پلید است که کنیزش را که از او بچه‌دار شده، زنده‌به‌گور می‌کند<ref>اثبات الهداة، ج ۷ ص ۳۹۸، بحار الانوار، ج ۵۲ ص ۲۱۳ (از نسل عتبة بن ابی سفیان).</ref>. و به [[نقل]] دیگر [[امام باقر]]{{ع}} فرمود: "در [[شام]] سه گروه دارای [[پرچم]]، [[خروج]] می‌کنند: [[اصهب]]، [[ابقع]] و [[سفیانی]]"<ref>اعلام الوری، ص ۴۲۸.</ref>. به هر حال [[سفیانی]] پلید با دار و دسته‌اش بر ضد [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[قیام]] می‌کند. [[مهدی]]{{ع}} به [[مردم]] [[فرمان]] می‌دهد به [[جنگ]] این [[دشمن]] [[خدا]] و [[دشمن]] خودتان برخیزید. سپس خود همراه [[مسلمانان]] برای [[جنگ]] با [[سفیانی]] از [[مکه]] به [[شام]] رفته و در [[شام]] با او می‌جنگد، سرانجام [[سفیانی]] و دار و دسته‌اش شکست می‌خورند و [[سفیانی]] زیر درخت [[بغوطه]] [[دمشق]] به [[هلاکت]] می‌رسد<ref>المجالس السنیه، ج ۵، ص ۷۲۳؛ درخت بلند و پر شاخه‌ای است که در آن هنگام در حیره است؛ اثبات الهداة، ج ۷، ص ۱۶۸.</ref>. در بعضی از [[روایات]] آمده: ارتش و طرفداران او برای [[جنگ]] با [[مهدی]]{{ع}} به [[مکه]] می‌روند، وقتی که در راه به سرزمین [[بیداء]] رسیدند، به [[قدرت الهی]] [[مسخ]] می‌گردند و یا در [[زمین]] فرو می‌روند<ref>اثبات الهداة، ج ۷، ص ۲۳۹.</ref>. سخن کوتاه آن‌که: [[سفیانی]] یک [[طاغوت]] پلید دارای یک رژیم جهنمی است با ویژگی‌های خاص که با [[انقلاب جهانی]] [[مهدی]]{{ع}} [[مخالفت]] می‌کند و شکست می‌خورد<ref>المجالس السنیه، ج ۵ ص ۷۲۳؛ بحار الانوار، ج ۵۳ ص ۱۰.</ref>»<ref>[[ محمد محمدی اشتهاردی|محمدی اشتهاردی، محمد]]، [[حضرت مهدی فروغ تابان ولایت (کتاب)|حضرت مهدی فروغ تابان ولایت]]، ص ۶۸-۶۹.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۴. حجت الاسلام و المسلمین زهادت؛
| تصویر = Pic259.jpg
| پاسخ‌دهنده = عبدالمجید زهادت
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[عبدالمجید زهادت]]'''، در کتاب  ''«[[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]»'' در این‌باره گفته است:

« از نشانه [[خروج سفیانی]] در [[روایات]] سخن بسیار به میان آمده است. اهمیّت این علامت از چند جهت است:
#در میان علایم مطرح و مشهور، نشانه [[سفیانی]] جامعۀ انسانی را تحت تأثیر حرکت خود قرار می‌دهد.
#علامتی مدت‌دار بوده و از زمان شروع تا پایان بیش از یک سال به طول می‌کشد.
#این علامت، حداقل با دو نشانه حتمی دیگر ارتباط دارد: [[خسف بیداء]] و [[یمانی]].
#طبق برخی [[روایات]] او با حضرت می‌جنگد.
#طبق برخی [[روایات]] وی از [[خاندان]] [[بنی امیه]] است که سابقۀ دیرین در [[مخالفت]] با [[اهل بیت]]{{عم}} و [[شیعه]] دارند.
#[[رفتار]] او با [[شیعیان]] خشن است.

[[سفیانی]] مردی است که گویا از تبار [[بنی امیه]] می‌باشد. او [[حدود]] شش ماه قبل از [[ظهور]] [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} در [[حدود]] منطقه [[شامات]] [[خروج]] کرده و آن محدوده ([[سوریه]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]) را تحت [[تصرف]] خود در می‌آورد. سپس به [[عراق]] حمله کرده و با [[تصرف]] آنجا [[شیعیان]] را تحت فشار قرار می‌دهد. هم‌زمان با [[خروج]] وی و در مقابل او افراد دیگری بپا می‌خیزند که از مردی [[خراسانی]] و مردی [[یمانی]] نام برده شده است. او لشکری را برای [[مبارزه]] با [[امام مهدی]]{{ع}} به [[حجاز]] می‌فرستد. لشکر او در منطقه [[بیداء]] به [[زمین]] فرو می‌رود. [[امام مهدی]] {{ع}} پس از [[ظهور]] و [[تصرف]] [[حجاز]]، به سمت [[عراق]] حرکت کرده و با [[سفیانی]] درگیر می‌شود، و در نهایت [[سفیانی]] کشته شده و همۀ لشکریان او نابود می‌شوند<ref>ر.ک: غیبت نعمانی، ص ۲۷۹، ب ۱۴، ح ۶۷ و بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۴۴.</ref>.

برخی گمان کرده‌اند که [[سفیانی]]، نماد جریان [[کفر]] در برابر [[اسلام]] است نه یک شخص؛ ولی به نظر می‌آید او یک شخص به شمار می‌رود؛ زیرا ویژگی و خاصیت یک علامت این است که [[انسان]] را به مطلوب دلالت کند، و [[انسان]] بین او و مطلوب رابطه ببیند بنابراین [[سفیانی]] نیز باید فردی باشد که با [[خروج]] او، [[مردم]] پی به [[ظهور]] حضرت ببرند<ref>برای مطالعه بیشتر ر.ک: دادگستر جهان، ص ۲۲۱.</ref><ref>[[عبدالمجید زهادت|زهادت، عبدالمجید]]، [[معارف و عقاید ۵ ج۲ (کتاب)|معارف و عقاید ۵ ج۲]]، ص۲۶۴.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۵. حجت الاسلام و المسلمین رجالی تهرانی؛
| تصویر = 1368299.jpg
| پاسخ‌دهنده = علی رضا رجالی تهرانی
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[علی رضا رجالی تهرانی]]'''، در کتاب ''«[[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]»'' در این‌باره گفته است:

«یکی از [[علایم ظهور]] [[امام مهدی]] {{ع}} که وقوعش حتمی و قطعی شمرده شده است، [[خروج سفیانی]] است. [[اخبار]] و روایاتی که بر وجود و خصوصیات او دلالت دارند، بدین ترتیب می‌‏باشند: حتمی بودن [[خروج]] او: [[امام صادق]] {{ع}} فرموده است: پیش از [[قیام]] [[قائم]] {{ع}} پنج علامت حتمی می‌‏باشد: [[یمانی]]، [[سفیانی]]، [[صیحه آسمانی]]، [[قتل نفس زکیه]]، و فرورفتن سرزمین [[بیدا]].<ref> کمال الدّین و تمام النّعمه، شیخ صدوق، ص ۶۵۰</ref>
::::::نام و نسب او: [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} فرمود: فرزند خورنده جگرها، از وادی یابس خارج می‌‏شود... اسمش [[عثمان]] و پدرش [[عنبسه]] و از اولاد [[ابوسفیان]] است و [[امام سجاد|امام زین العابدین]] {{ع}} فرموده است: سپس [[سفیانی]] [[ملعون]] از وادی یابس بیرون می‌‏‏آید، وی از فرزندان عنبسة بن ابی سفیان است<ref> کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص ۲۷۰.</ref>
::::::خصوصیات فردی او: [[امام باقر]] {{ع}} در این رابطه می‌‏‏فرماید: [[سفیانی]]، سرخ رویی سپیدپوست و زاغ‌‏چشم است، هرگز [[خدا]] را [[پرستش]] نکرده و هرگز [[مکه]] و [[مدینه]] را ندیده است...<ref> غیبت نعمانی، باب ۱۸، ص ۴۳۵</ref>
::::::[[عقیده]] او: از برخی [[روایات]] استفاده می‌‏شود که وی مسیحی و یا از ساخته‌‏های [[مسیحیت]] است. مانند روایتی که [[شیخ طوسی]] [[نقل]] کرده است که: [[سفیانی]] از شهرهای [[روم]] روی می‌‏‏آورد برای [[انتقام]] و در گردنش [[صلیب]] است...<ref> کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص ۲۷۸</ref> البته این [[روایت]] که از [[معصوم]] [[نقل]] نشده نمی‌‏تواند مورد اعتماد باشد. و از برخی [[روایات]] چنین استفاده می‌‏شود که وی [[مسلمان]] منحرفی است که [[کینه]] [[امام علی|حضرت علی]] {{ع}} را به [[دل]] دارد. چنانکه [[امام صادق]] {{ع}} می‌‏فرماید: گویا [[سفیانی]] را می‌‏بینم که در میدان [[کوفه]] شما [[جایگاه]] خود را گسترده، و منادی او فریاد می‌‏زند؛ هرکس‏ سر [[شیعه]] [[امام علی|علی بن ابی طالب]] را بیاورد، هزار درهم مزد خواهد گرفت. همسایه بر همسایه می‌‏‏جهد و گردنش را می‌‏زند و هزار درهم را می‌‏‏گیرد. [[آگاه]] باشید که در آن روز [[حکومت]] شما فقط به دست زنازادگان خواهد بود<ref> کتاب الغیبه، شیخ طوسی، ص ۲۷۳</ref>. زمان [[خروج]] او: [[امام صادق]] {{ع}} می‌‏‏فرماید: [[امر]] [[سفیانی]] از مسائل حتمی است، و خروجش در [[ماه رجب]] می‏‌باشد<ref> غیبت نعمانی، باب ۱۸، ص ۴۲۶.</ref> و نیز می‌‏‏فرماید: [[خروج سفیانی]] و [[یمانی]] و [[خراسانی]] در یک سال و یک ماه و یک روز واقع خواهد شد<ref> همان مأخذ، باب ۱۴، ص ۳۶۹</ref>. مکان [[خروج]] او: [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} می‌‏فرماید: سپس پسر جگ‌رخوار (هند، همسر [[ابو سفیان]]) از وادی یابس [[خروج]] کند، تا به [[منبر]] [[دمشق]] نشیند. و [[امام هادی]] {{ع}} در ضمن حدیثی چنین فرموده است: [[خراسانی]] و [[سفیانی]] [[خروج]] خواهند کرد، این از [[مشرق]] و آن دیگری از [[مغرب]]<ref> بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۵۲، ص ۲۳۲.</ref>.

مدّت حکومتش: [[امام صادق]] {{ع}} فرمود: [[سفیانی]] از [[علایم حتمی]] است، [[خروج]] او در [[ماه رجب]] خواهد بود، و از آغاز خروجش تا پایان آن جمعا ۱۵ ماه است که در ۶ ماه آن [[جنگ]] و پیکار می‌‏کند، و چون شهرهای پنجگانه ([[دمشق]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]، [[حلب]]) را تصرّف کرد، ۹ ماه [[فرمانروایی]] می‌‏کند، و یک روز هم بر آن افزوده نمی‌‏‏شود.<ref> غیبت نعمانی، باب ۱۸، ص ۴۲۶</ref> محلّ مرگ او: حضرت [[امام علی|امیر المؤمنین]] {{ع}} در ذیل [[آیه]] شریفه: {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ}}<ref>سوره سبا آیه۵۱</ref> می‌‏‏فرماید: کمی پیش از [[قیام قائم]] ما [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}}، [[سفیانی]] [[خروج]] می‌‏‏کند، پس به اندازه دوران حاملگی یک زن که ۹ ماه باشد [[حکومت]] می‌‏کند، لشکریان او به مدینه‏ وارد می‌‏شوند، تا اینکه به [[بیدا]] می‌‏‏رسند، [[خداوند]] آنها را در [[زمین]] فرو می‌‏‏برد<ref> تاریخ غیبت کبری، سید محمد صدر، ص ۶۴۸</ref>. به فرض صحّت [[روایت]] مذکور و مانند آن، تمامی اخباری که از فرورفتن لشکری در صحرای [[بیدا]] خبر می‌‏دهند، و مورد قبول [[شیعه]] و سنّی است، همگی مربوط به [[سفیانی]] و برنامه‏‌ها و کارهای او می‌‏‏شود. این بود مهم‌ترین خصوصیاتی که در کتب [[حدیث]]، پیرامون [[سفیانی]] ذکر شده است. در آخر، ذکر این نکته [[شایسته]] است که در پاره‌‏ای از [[روایات]] استفاده می‌‏شود که امکان دارد [[سفیانی]] منحصر به یک فرد نبوده، بلکه اشاره به [[صفات]] و برنامه‏‌های مشخّصی باشد، که در طول [[تاریخ]] افراد زیادی مظهر آن بوده‌‏اند. از جمله، در روایتی از [[امام سجاد|امام زین العابدین]] {{ع}} [[نقل]] شده، [[خروج سفیانی]] از مسائل حتمی و مسلّم است، و در برابر هر [[قیام]] ‏کننده‏‌ای یک [[سفیانی]] وجود دارد.<ref> بحار الانوار، علّامه مجلسی، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>»<ref>[[یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (کتاب)|یکصد پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان]]، ص ۱۸۱ تا ۱۸۳.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۶. حجت الاسلام و المسلمین سلیمیان؛
| تصویر = 136863.JPG
| پاسخ‌دهنده = خدامراد سلیمیان
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[خدامراد سلیمیان]]'''، در کتاب ''«[[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]»'' در این‌باره گفته است:

«پیش از [[قیام]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ مردی از نسل [[ابو سفیان]] در منطقه [[شام]] [[خروج]] می‌‏کند و با تظاهر به [[دینداری]]، گروه فراوانی از [[مسلمانان]] را [[فریب]] می‏‌دهد و بخش گسترده‌‏ای از سرزمین‏‌های اسلامی "[[شام]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]، قنسرین و منطقه [[عراق]]" را به تصرّف خود در می‏‌آورد<ref>  مقدسی شافعی، عقد الدرر، ص ۸۶</ref>. در [[کوفه]] و [[نجف]]، به کشتار [[شیعیان]] می‌‏پردازد و برای کشتن و یافتن آنان جایزه تعیین می‌‏کند<ref> [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۶۵۱</ref>، مدت [[حکومت]] او، نه ماه است<ref>[[شیخ طوسی]]، کتاب الغیبة، ص ۴۴۹</ref>.

وی، آن‏گاه که از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت حجّت]]{{ع}} [[آگاه]] می‌‏شود، با سپاهی بزرگ به [[جنگ]] وی می‌‏رود. در منطقه "[[بیدا]]"<ref>  ر. ک: متقی هندی، کنز العمال، ح ۳۱۵۳۵</ref> "بین [[مکه]] و [[مدینه]]" با [[سپاه]] [[امام]]{{ع}} برخورد می‌‏کند و به [[امر]] [[خدا]]، همه لشکریان وی - جز چند نفر- در [[زمین]] فرو می‌‏روند و هلاک می‌‏شوند<ref> ابن ابی زینب نعمانی، الغیبة، ص ۲۷۹، ح ۶۷؛ همچنین ر. ک: نعیم بن حماد، کتاب الفتن، ص ۱۶۸</ref>.

این‏که [[سفیانی]] کیست و چه ویژگی‌‏هایی دارد و چگونه [[خروج]] می‌‏کند و پرسش‌‏هایی از این دست هرگز به گونه‌‏ای روشن و قابل قبول در [[روایات]] و سخنان بزرگان مورد اشاره قرار نگرفته و به طور صرف، به گمانه‌‏هایی بسنده شده است. از جمله این‏که گفته شده: نام وی [[عثمان بن عنبسه]] و از [[خاندان]] [[ابو سفیان]] است<ref>  [[شیخ صدوق]]، [[کمال الدین و تمام النعمة (کتاب)|کمال الدین و تمام النعمة]]، ج۲، ص ۳۶۵، ح ۹</ref> از این ‏رو برخی بر این باورند [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست؛ بلکه فردی است با ویژگی‌‏های [[ابو سفیان]] که در آستانه [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌‏کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌‏کشاند. این‏ها در بیان دیدگاه خود می‌‏گویند: در [[حقیقت]]، [[ابو سفیان]]، به عنوان سرسلسله سفیانیان، نماد [[پلیدی]] است. او غارتگری بود که با رباخواری، زورگویی و چپاول [[اموال]] [[مردم]]، ثروت‏های هنگفتی به چنگ آورده بود و از راه [[فریب]] و استثمار توده‏‌های ستم‏‌کشیده و ترویج خرافات و دامن زدن به [[نظام]] طبقاتی جاهلی، [[قدرت]] فراوانی داشت. [[ابو سفیان]]، در [[جایگاه]] سردمدار [[شرک]] و بت‏‌پرستی و سرمایه‌‏داری طاغوتی، هر نوع حرکت و جنبشی را که دم از [[عدالت]]، برادری و آزادی می‏زد، [[دشمن]] شماره یک خود می‏دانست و با [[قدرت]] تمام برابر آن به [[مبارزه]] برمی‌‏خاست<ref>  جمعی از نویسندگان، چشم‏به‏راه مهدی عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف، ص ۲۷۴</ref>.

بنابراین، در [[حقیقت]] [[سفیانی]] یک جریان است، نه یک شخص. [[سفیانی]] جریان [[باطل]] در بستر [[تاریخ]] است. بر فرض هم که [[سفیانی]] را از نسل [[ابو سفیان]] بدانیم، اشکالی پدید نمی‌‏آید و واپسین مهره این زنجیره، همان [[سفیانی]] است که در آستانه [[ظهور]] [[امام مهدی|قائم]]{{ع}} [[خروج]] می‌‏کند<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص۲۰۵ - ۲۰۶.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۷. حجت الاسلام و المسلمین اسماعیلی؛
| تصویر = 13681131.jpg
| پاسخ‌دهنده = اسماعیل اسماعیلی
| پاسخ = [[حجت]] الاسلام و المسمین '''[[اسماعیل اسماعیلی]]'''، در مقاله ''«[[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]»'' در این‌باره گفته است:

«پیش از [[قیام]] [[قائم]]{{ع}}، مردی از نسل [[ابو سفیان]]، در منطقه [[شام]]، [[خروج]] می‌کند و با تظاهر به [[دینداری]]، گروه زیادی از [[مسلمانان]] را می‌فریبد و به گرد خود، می‌آورد و بخش گسترده‌ای از سرزمین‌های [[اسلام]] را به [[تصرف]] خویش درمی‌آورد و بر مناطق پنجگانه: [[شام]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]]، قنسرین‌<ref>قنسرین نام شهری بوده در نزدیکی حلب که در سال ۳۵۱ ه.ق در زمان استیلای رومیان بر آن شهر، ویران شد و مردمان آن از ترس، کوچ کردند و از شهر جز کاروان‌سرایی باقی نماند. ر. ک: مراصد الإطلاع، ج ۳، ۱۱۲۶.</ref> و منطقه [[عراق]]، سیطره می‌یابد و در [[کوفه]] و [[نجف]]، به قتل عام [[شیعیان]] می‌پردازد. و برای کشتن و یافتن آنها جایزه تعیین می‌کند<ref>کمال الدین، ۶۵۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۲۱۵.</ref>. [[سفیانی]]، با این‌که از خبیث‌ترین و پلیدترین مردمان است، ولی همواره ذکر یارب یارب بر زبانش جاری است‌<ref>کمال الدین، ۶۵۱؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ۲۱۵.</ref>. [[حکومت]] دودمان [[بنی عباس]] به دست وی از هم گسسته می‌شود. وی، آن‌گاه که از [[ظهور]] [[مهدی]]{{ع}} باخبر می‌گردد و با سپاهی عظیم به [[جنگ]] وی می‌رود و در منطقه "[[بیداء]]" بین [[مکه]] و [[مدینه]]، با [[سپاه]] [[امام]]{{ع}} برخورد می‌کند و به [[امر]] [[خدا]]، همه لشکریان وی، به جز چند نفر، در [[زمین]] فرو می‌روند و هلاک می‌شوند<ref>کنز العمال، ج ۱۴، ۲۷۲؛ تاریخ [[غیبت ]] کبری، ۵۱۸- ۵۲۰.</ref>. این خلاصه از ویژگی‌های [[سفیانی]] است که در منابع دینی و کتاب‌های معتبر به‌ عنوان نشانه [[ظهور]] آمده است: "[[غیبت ]]" [[شیخ طوسی]] و [[نعمانی]]، "[[ارشاد]]" [[شیخ مفید]]، "[[کمال الدین]]" [[شیخ صدوق]] و... [[روایات]] مربوط به [[خروج سفیانی]]، به اندازه‌ای است که برخی آنها را [[متواتر]] و برای اثبات [[سفیانی]]، کافی دانسته‌اند<ref>منتخب الأثر، ۴۵۹.</ref>. بنابراین، اصل [[خروج سفیانی]]، صرف‌نظر از ویژگی‌ها و قضایای جزئی امری مسلم است. پیش از این گفتیم که [[خروج سفیانی]]، از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] است. ولی این‌که [[سفیانی]] کیست و چه ویژگی‌هایی دارد و چگونه شورش می‌کند و... چندان روشن نیست. از برخی [[روایات]]، استفاده می‌شود که نام وی [[عثمان بن عنسبة]] است و از [[خاندان]] [[ابو سفیان]]، که در دوره [[غیبت ]] [[خروج]] می‌کند. این احتمال درست نیست. زیرا، [[سند]] این [[روایات]] ضعیف است‌<ref>جامع الرواة، ج ۲، ۱۵۶، اختیار معرفة الرجال، طوسی، تحقیق حسن مصطفوی، ۵۴۵- ۵۴۶.</ref>. در منابع [[شیعه]]، گویا فقط دو [[روایت]] در این مورد وجود دارد که در [[سند]] یکی، [[محمد بن علی الکوفی‌]]<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ۲۰۵؛ منتخب الأثر، ۴۵۷.</ref> قرار دارد که توثیق نشده و [[روایت]] دوم هم، مرسله است‌<ref>کتاب الغیبة، شیخ طوسی، ۴۴۲؛ اعلام الوری، فضل بن حسن طبرسی، تحقیق علی اکبر غفاری، ۴۲۶، دار المعرفة، بیروت.</ref>. افزون بر این در برخی از [[روایات]]، از [[امام]]{{ع}} در مورد نام [[سفیانی]] پرسیده شده و آن حضرت، از بیان آن خودداری کرده‌اند<ref>بحار الأنوار، ج ۵۲، ۲۰۶.</ref>. حال آن‌که اگر نام وی مشخص بود، دلیلی نداشت که از بردن نام وی، خودداری کند. به نظر می‌رسد، [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست، بلکه فردی است با ویژگی‌های [[ابو سفیان]]، که در آستانه [[ظهور]] [[مهدی]]{{ع}} به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند. در [[حقیقت]]، [[ابو سفیان]]، به عنوان سرسلسله سفیانیان، سمبل [[پلیدی]] است. او غارتگری بود که با رباخواری و زورگویی و چپاول [[اموال]] [[مردم]]، ثروت‌های هنگفتی به چنگ آورده بود و از راه [[فریب]] و تحمیق توده‌های ستم‌کشیده و ترویج خرافات و دامن‌زدن به [[نظام]] طبقاتی جاهلی، [[قدرت]] فراوانی به دست آورده بود. [[ابو سفیان]]، به عنوان سردمدار [[شرک]] و بت‌پرستی و سرمایه‌داری طاغوتی، هر نوع حرکت و جنبشی را که دم از [[عدالت]]، برادری، آزادی می‌زد، [[دشمن]] شماره یک خود می‌دانست و با [[قدرت]] تمام دربرابر آن به [[مبارزه]] برمی‌خاست. [[سفیانی]]، فردی است با این ویژگی‌ها که دربرابر [[انقلاب]] بزرگ و جهانی [[حضرت مهدی]] {{ع}} [[خروج]] می‌کند و تلاش‌های فراوانی برای رودررویی با آن به [[عمل]] می‌آورد»<ref>[[اسماعیل اسماعیلی|اسماعیلی، اسماعیل]]، [[بررسی نشانه‌های ظهور (مقاله)|بررسی نشانه‌های ظهور]]، [[چشم به راه مهدی (کتاب)|چشم به راه مهدی]]، ص ۲۷۳-۲۷۵.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۸. حجت الاسلام و المسلمین رحیمی؛
| تصویر = 151864.jpg
| پاسخ‌دهنده = عباس رحیمی
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین '''[[عباس رحیمی]]'''، در کتاب ''«[[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]»'' در این‌باره گفته است:

«[[خروج]] او از [[نشانه‌های حتمی]] است. او از نسل [[یزید بن معاویه]] و [[دشمن]] [[شیعه]] است. وی با صد هزار نفر از [[شام]] یا از بین [[مکه]] و [[شام]] [[خروج]] می‌کند<ref>معجم الملاحم، ج ۳، ص ۳۷۰.</ref> و به قتل و خونریزی ادامه می‌دهد، شهرهایی از جمله [[دمشق]] و فسلطین را [[تصرف]] می‌کند، او در [[مدینه]] قتل عام می‌کند. [[سفیانی]] در [[ماه رجب]] [[خروج]] می‌کند و پس از پانزده ماه [[جنگ]] و خونریزی، به دست [[سپاه]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} کشته می‌شود<ref>معجم الملاحم، ج ۳، ص ۱۴ و ۱۶ و بحارالانوار، ج ۵۲، باب ۲۵.</ref>».<ref>[[عباس رحیمی|رحیمی، عباس]]، [[امید فردا (کتاب)|امید فردا]]، ص۴۳.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۹.حجت الاسلام و المسلمین طاهری؛
| تصویر = 11562.jpg
| پاسخ‌دهنده = حبیب‌الله طاهری
| پاسخ = حجت الاسلام و المسلمین دکتر [[حبیب‌الله طاهری]] در کتاب ''«[[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]»'' در این‌باره گفته‌است:
*«از جمله علامات حتمی که پیشوایان معصوم ما بر آن بسیار تأکید کرده و صریح و روشن بیان فرموده‌اند: [[خروج سفیانی]] است. [[سفیانی]] طبق پاره‌ای از روایات، مردی اموی و از نسل [[یزید بن معاویة بن ابی سفیان[[ و از پلید‌ترین مردم است، نامش "[[عثمان بن عنبسه]]" است و با خاندان [[نبوت]] و [[امامت]] و [[شیعیان]] دشمنی ویژه‌ای دارد. سرخ چهره و کبود چشم و آبله رو و بد منظر و ستمگر و خیانتکار است، از سرزمین شام قیام می‌کند و به سرعت پنج شهر دمشق، فلسطین، اردن، حمص و قنسرین، را تصرف می‌کند و با سپاهی بزرگ به سوی [[کوفه]] در عراق می‌آید و در شهرهای عراق، به ویژه در [[نجف]] و [[کوفه]] جنایات بزرگی مرتکب می‌شود، و سپاهی دیگر به سوی [[مدینه]] می‌فرستد. سپاه [[سفیانی]] در [[مدینه]] به قتل و غارت می‌پردازند و از آنجا به سوی [[مکه]] می‌روند. این سپاه در بین [[مکه]] و [[مدینه]] به فرمان خدای متعال به زمین فرو می‌روند، آنگاه [[امام]] [[قائم]]{{ع}} پس از جریاناتی از [[مکه]] به [[مدینه]] و از مدینه به سوی عراق و [[کوفه]] می‌آید و [[سفیانی]] از عراق به شام و دمشق فرار می‌کند [[امام]] سپاهی را به تعقیب او روانه می‌کند که سرانجام، او را در بیت المقدس هلاک کرده و سرش را جدا می‌سازد»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۲۷۷.</ref>.

[[سفیانی]] مردی است بدمنظر، آبله‌رو، چهار‌شانه و از رق چشم و اسم او [[عثمان بن عنبسه]] و از اولاد [[یزید بن معاویه]] است. خروج او یکی از [[علائم ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است و از وادی یابس، یعنی بیابان بی‌آب و علف، بین [[مکه]] و شام خروج می‌کند، پس از خروجش به سرعت پنج شهر دمشق، حمص، قنسرین، فلسطین و اردن، را تصرف می‌کند، سپس لشکر بسیار به اطراف می‌فرستد و کثیری از لشکر او به سمت [[کوفه]] و بغداد می‌روند و قتل و غارت و بی‌حیایی بسیار در آن صفحات می‌کنند، در [[کوفه]] و نجف اشرف قتل و کشتار بسیار دارند، سپس لشکر خود را به دو قسمت تقسیم کرده، قسمتی را به سوی شام و قسمت دیگر آن را به جانب [[مدینه]] منوره می‌فرستد، وقتی به [[مدینه]] رسیدند سه روز به قتل‌عام و ویرانی می‌پردازند و بعد از آن به سمت [[مکه]] روانه می‌شوند، ولی در بین راه [[خسف بیداء]] رخ می‌دهد و زمین همه را فرو می‌برد و آن دسته از لشکریانی هم که به سمت شام می‌رفتند در بین راه با لشکر [[امام مهدی|احضرت بقیة الله]]{{ع}} برخورد می‌کنند و شکست سختی نصیبشان می‌شود، همگی هلاک می‌گردند و اموالشان به عنوان غنیمت جنگی نصیب نیروهای [[امام زمان]] می‌شود. به هر حال، وقتی خبر [[خسف بیداء]] و شکست نیروهایش به او می‌رسد، از شام به جانب [[کوفه]] حرکت می‌کند و در آنجا خرابی بسیار دارد و چون [[حضرت مهدی]] به [[کوفه]] برسد، فرار کرده و به سمت شام برمی‌گردد، ولی حضرت لشکری عظیم به تعقیب او می‌فرستد و او را صخره بیت المقدس به قتل رسانده و سرش را از بدن جدا می‌کنند<ref> محدث قمی، منتهی الآمال، ص ۳۳۶.</ref>»<ref>[[حبیب‌الله طاهری|طاهری؛حبیب‌الله]]، [[سیمای آفتاب (کتاب)|سیمای آفتاب]]، ص۳۹۰-۳۹۱.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۰. آقای رضوانی؛
| تصویر = 15207.jpg
| پاسخ‌دهنده = علی ‎اصغر رضوانی
| پاسخ = '''[[علی ‎اصغر رضوانی]]''' در کتاب ''«[[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]»'' در این باره گفته است:

«در [[روایات]] [[اهل بیت]]{{عم}} سخن از [[خروج سفیانی]] به عنوان یکی از [[نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی|علایم حتمی ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} به میان آمده است:

[[شیخ]] [[طوسی]] رحمه الله به سندش از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] کرده که فرمود: «[[خروج سفیانی]] از [[نشانه‌های حتمی ظهور امام مهدی|علایم حتمی ظهور]] است» <ref>الغیبه، للطوسی، ص ۴۳۵.</ref>.

از مجموعه [[روایات]] [[شیعه]] و [[اهل سنت]] به دست می‌آید که [[سفیانی]]، شخصی از معاندین است که به قصد مقابله با [[امام مهدی|امام زمان]]{{ع}} برمی‌خیزد و در سرزمینی به نام [[بیدا]] به [[امر]] [[خداوند]] با لشکریانش به [[زمین]] فرو خواهند رفت.

مسلم به [[سند]] خود از [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} [[نقل]] کرده که فرمود: «شخصی به [[خانه خدا]] پناه می‌‌برد، آن گاه لشکری به سوی او فرستاده می‌‌شود، هنگامی که به [[بیدا]] رسیدند به [[زمین]] فرو خواهند رفت» <ref>صحیح مسلم، ج ۸، ص ۱۶۷.</ref>
::::::[[نعمانی]] نیز به [[سند]] خود از [[امام صادق]]{{ع}} [[نقل]] کرده که فرمود: «برای [[قائم]] پنج علامت است، از آن جمله [[خسف بیداء]] را بر می‌شمارد» <ref>الغیبه، للنعمانی، ص ۲۵۲.</ref>
::::::[[نعمانی]] در جایی دیگر، از جمله [[نشانه‌های ظهور|علایم ظهور]] را [[خروج سفیانی]] و [[خسف بیداء]] می‌داند<ref>الغیبه، للنعمانی، ص ۲۶۴.</ref>»<ref>موعودشناسی و پاسخ به شبهات: ص۵۲۴.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۱. آقای باقری‌زاده اشعری؛
| تصویر = 87666522.jpg
| پاسخ‌دهنده = محمد باقری‌زاده اشعری
| پاسخ = آقای '''[[محمد باقری‌زاده اشعری]]'''، در کتاب ''«[[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]»'' در این‌باره گفته است:

«شورش [[سفیانی]]، مشهورترین نشانه [[ظهور]] است که به طور گسترده در منابع قدیم و جدید، بیان شده است و در مصادر حدیثی [[شیعه]] و [[اهل سنت]] تقریباً یکسان آمده است.

[[دلایل]] اثبات کننده این نشانه این برای [[ظهور]] [[امام مهدی|مهدی موعود]] ، عبارت‌اند از:
#[[احادیث صحیح]] و معتبر [[شیعه]] و [[اهل سنت]]،
#فراوانی [[احادیث]] موجود در منابع کهن [[شیعه]] و [[اهل  سنت]]،
#اشتراک متون حدیثی [[شیعه]] و [[اهل سنت]] در این باره،
#[[فرهنگ]] عمومی [[حاکم]] بر [[جامعه]] (برگرفته از [[حدیث]] و تواریخ کهن)،
#سوء استفاده [[امویان]] از نام [[سفیانی]] برای به دست گرفتن [[قدرت]].

[[احادیث]] مرتبط با [[سفیانی]] ، متنوع‌اند و مفصل به بیان جزئیات پرداخته‌اند. در حدیثی، [[امام صادق]] {{ع}} [[سفیانی]] را این گونه معرفی می‌فرماید: فرزند زن جگرخوار، از بیابان خشک، [[خروج]] می‌کند؛ مردی میانه بالا، ترسناک، با سری ستبر، آبله‌رو که چون او را ببینی، می‌پنداری یک چشم است. نامش [[عثمان]]، پدرش [[عنبسه]] و از نسل [[ابوسفیان]] است، تا این که به سرزمینی که [[آرامش]] و [[آب]] روان دارد، وارد می‌شود و بر [[منبر]] آن می‌نشیند<ref>کمال الدین، ص ۶۵۱، ح ۹.</ref>.

[[امام صادق]] {{ع}} در حدیثی دیگر می‌فرماید: اگر [[سفیانی]] را ببینی، او را خبیث‌ترینِ [[مردم]] می‌یابی؛ بور، سرخ‌رو و کبود چشم، که می‌گوید: خدایا! انتقامم را می‌گیرم، انتقامم را می‌گیرم، هر چند با رفتن در [[آتش]] باشد. او آن اندازه خبیث است که یکی از کنیزانش را که از او فرزند دارد، زنده به گور می‌کند، مبادا که جایش را نشان دهد<ref>کمال الدین، ص ۶۵۱، ح ۱۰.</ref>.

[[امیر مؤمنان]] {{ع}} نیز در نامه‌ای به [[معاویه]]، این گونه به [[سفیانی]] اشاره نموده است: "ای [[معاویه]]! [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} به من خبر داده است که... فردی از نسل تو –که شوم، [[ملعون]]، نابخرد، خش، وارانه‌دل، بدخو و سختگیر است و [[خداوند]]، رحم و شفقت را از [[دل]] او برکنده و از سوی مادر به [[قبیله کلب]] می‌رسد و گویی او را می‌بینم و اگر می‌خواستم، نامش، ویژگی‌هایش و چندساله بودنش را می‌گفتم-، لشکری را روانه [[مدینه]] می‌کند و به ان وارد می‌شود و در کشتار و زشتکاری، زیاده‌روی می‌کنند و مردی [[پاک]] و [[پاکیزه]] از نسل من از او می‌گریزد؛ کسی که [[زمین]] را از [[عدل]] و داد پر می‌کند، همان گونه که از [[ظلم]] و [[ستم]] پر شده است<ref>کتاب سلیم بن قیس: ج ۲، ص ۷۷۴.</ref>.

در [[احادیث]]، شورش [[سفیانی]]، یکی از [[نشانه‌های حتمی]] پیش از [[ظهور]] [[امام]] [[امام مهدی|مهدی]] {{ع}} دانسته شده است. برای نمونه، {{امام سجاد|امام زین العابدین]] {{ع}} می‌فرماید: [[قائم]]  ما [[[خاندان محمد]]]، در سالی که [[مردم]] [که همان [[یاران]] اویند، گرد او] جمع می‌شوند، [[ظهور]] می‌کند... [[قیام]] [[قائم]]، از امور حتمی الهی است و کار [[سفیانی]] نیز از امور حتمی الهی است و [[قیام]] کننده‌ای نداریم، جز آن که [پیش از او] [[سفیانی]] داریم<ref>قرب الإسناد: ص ۳۷۴، ح ۱۳۲۹.</ref>.

[[امام رضا]] {{ع}} نیز در توضیح چرایی نپذیرفتن [[حکومت]]، به [[مأمون]] می‌فرماید: این کار (به دست گرفتن [[حکومت]] از سوی ما) جز پس از شورش [[سفیانی]]، شدنی نیست<ref>دلائل الإمامة: ص ۳۴۹، ح ۳۰۴.</ref>
::::::[[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: [[[خروج]]] [[سفیانی]]  و [[قائم]]، در یک سال است<ref>الغیبة، نعمانی، ص ۲۶۷، ح ۳۶.</ref>
::::::[[امام صادق]] {{ع}} در حدیثی به [[فضل]] کاتب می‌فرماید:‌ای [[فضل]]! از جایت تکان نخور تا [[سفیانی]] [[خروج]] کند و چون [[سفیانی]] [[خروج]] کرد، ما را لبیک بگویید (سه [[بار]]) که [[خروج]] او، از [[نشانه‌های حتمی]] است<ref>الکافی: ج ۸، ص ۲۷۴، ح ۴۱۲.</ref>
::::::درباره زمان و چگونگی شورش [[سفیانی]]، در [[احادیث]]، توضیحاتی آمده است. از جمله، [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: آنچه را [[دوست]] می‌دارید، نخواهید دید تا فرزندان فلان طایفه با هم [[اختلاف]] پیدا کنند که چون با هم [[اختلاف]] پیدا کنند، [[مردم]] [برای در دست گرفتن [[قدرت]]] به طمع می‌افتند و دو دستگی پدید می‌آید و [[سفیانی]] [[خروج]] می‌کند<ref>الکافی، ج ۸، ص ۲۰۹، ح ۲۵۴.</ref>
::::::نیز می‌فرماید: کار [[سفیانی]]، از امور حتمی است و [[خروج]] او در [[ماه رجب]] است<ref>کمال الدین، ص ۶۵۲، ح ۱۵.</ref>
::::::[[امام صادق]] {{ع}} در حدیثی دیگر می‌فرماید: [[خروج]] سه نفر ([[سفیانی]]، [[سید خراسانی|خراسانی]] و [[یمانی]])، در یک سال، در یک ماه و در یک روز است و هیچ کدام، ره‌یافته‌تر از [[یمانی]] نیست؛ زیرا او به سوی [[حق]] می‌خواند<ref>الإرشاد: ج ۲، ص ۳۷۵.</ref>
::::::[[امام علی]] {{ع}} درباره سختی شورش [[سفیانی]] می‌فرماید: هنگامی که کار [[سفیانی]] بالا می‌گیرد، هیچ کس از بلای آن در امان نمی‌ماند، جز کسی که بر محاصره و در تنگنا واقع شدند، شکیب ورزد<ref>الفتن: ج ۱، ص ۲۴۶، ح ۶۹۹.</ref>
::::::[[امام صادق]] {{ع}} درباره مدت فرمان‌روایی [[سفیانی]] می‌فرماید: ابتدا تا انتهای [[خروج]] و شورش او، پانزده ماه است: شش ماه می‌جنگد و چون مناطق پنجگانه[ی [[شام]] یعنی [[دمشق]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و قنسرین] را به [[تصرف]] در آورد، نُه ماه فرمان‌روایی می‌کند و یک روز هم بیشتر نمی‌شود<ref>کمال الدین، ص ۶۵۲، ح ۱۵.</ref>
::::::[[امیر مؤمنان]] {{ع}} می‌فرماید: [[امام مهدی|مهدی]] با موهایی موجدار و خالی در گونه، از سمت شرق می‌آید و این هنگام، [[سفیانی]] [[خروج]] می‌کند و به اندازه بارداریِ یک زن، نُه ماه، فرمان‌روایی می‌یابد و در [[شام]] [[خروج]] می‌کند و [[شامیان]]، [[مطیع]] او می‌شوند –جز برخی دسته‌ها که بر [[حق]] [[پایداری]] می‌کنند و [[خداوند]]، آنان را از [[خروج]] با او نگاه می‌دارد- و با لشکری انبوه به سوی [[مدینه]] می‌آید تا این که به بیابان میان [[مدینه]] و [[مکه]] می‌رسد و [[خداوند]]، او را به [[زمین]] فرو می‌برد و این هما سخن [[خدای جل جلاله]] در کتابش است: "و کاش آنان را می‌دیدی که چه سان هراسان‌اند و راه گریزی ندارند و از جایی نزدیک، فرو گرفته شده‌اند!"<ref>سبأ، آیه ۵۱.</ref><ref>الغیبة، نعمانی، ص ۳۰۴، ح ۱۴.</ref>
::::::[[امام صادق]] {{ع}} درباره علت جنگیدن [[امام مهدی]] {{ع}} با [[سفیانی]] می‎فرماید: ما و [[خاندان]] [[ابوسفیان]]، دو خاندانی هستیم که به خاطر [[خدا]] با هم [[دشمنی]] می‌کنیم. ما می‌گوییم: [[خدا]] راست گفت و آنان می‌گویند: [[خدا]] [[دروغ]] گفت. [[ابوسفیان]] با [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]] {{صل}} جنگید و [[معاویه]] با [[امام علی|علی بن ابی طالب]] جنگید و [[یزید بن معاویه]] با [[امام حسین|حسین بن علی]] جنگید و [[سفیانی]] با [[قائم]] می‌جنگد<ref>معانی الأخبار: ص ۳۴۶، ح ۱.</ref>
::::::[[امام باقر]] {{ع}} درباره چگونگی ملاقات [[امام مهدی]] {{ع}} با [[سفیانی]] می‌فرماید: هنگامی که به [[سفیانی]] خبر می‌رسد که [[قائم]] از سمت [[کوفه]] به سوی او می‌آید، از لشکرش کناره می‌گیرد و بیرون می‎رود تا [[قائم]] را ملاقات کند و می‌گوید: مرا نزد پسر عمویم ببرید. [[سفیانی]] را نزد او می‌آورند و [[قائم]] با وی سخن می‌گوید و [[سفیانی]] با او [[بیعت]] می‌کند و سپس به سوی یارانش باز می‌گردد. آنان به وی می‌گویند: چه کردی؟ می‌گوید: [[تسلیم]] شدم و [[بیعت]] کردم. به او می‌گویند: [[خداوند]]، رأیت را زشت گرداند! در حالی که خلیفه‌ای فرمان‌روا بودی، به فردی فرمان‌بردار تبدیل شدی! پس [[سفیانی]] [پشیمان و] با او ([[قائم]]) رو در رو می‌شود و با او می‌جنگد و سپس آن شب را سپری می‌کنند و صبح دوباره در برابر [[قائم]] صف‌آرایی می‌نماید و آن روز را نیز می‌جنگند<ref>بحار الأنوار: ج ۵۲، ص ۳۸۸، ح ۲۰۶.</ref>
::::::[[امام علی]] {{ع}} درباره رویارویی لشکر [[سفیانی]] با [[پرچم‌های سیاه]] می‌فرماید: [[سفیانی]] و [[پرچم‌های سیاه]] در [[دروازه اصطخر]]<ref>اصطخر یا استخر: شهری بزرگ در فارس بوده است.</ref> با هم رو در رو می‌شوند. میان [[پرچم‌های سیاه]]، جوانی از [[بنی‌هاشم]] است که در [[کف دست]] چپش خالی دارد و [[فرمانده]] طلایه‌داران این [[سپاه]]، مردی از بنی‌تمیم به نام [[شعیب بن صالح]] است. جنگی سخت و بزرگ، میان آن دو در می‌گیرد و [[پرچم‌های سیاه]]، [[غلبه]] می‌کنند و لشکر [[سفیانی]] می‌گریزد و در این هنگام، [[مردم]]، [[امام مهدی|مهدی]] را آرزو و پیجویی می‌کنند<ref>الفتن: ج ۱، ص ۳۲۱، ح ۹۱۴.</ref>
::::::درباره سرانجام لشکر [[سفیانی]] نیز [[امام باقر]] {{ع}} می‌فرماید: چون خبر [[خروج]] [[امام مهدی|مهدی]] به سمت [[مکه]] به [[فرمانده]] اعزامی [[سفیانی]] می‌رسد، لشکری را در پی او روانه می‌کند؛ ولی به او نمی‌رسند و [[مهدی]] همچون [[حضرت موسی|موسی بن عمران]]، بیمناک مراقب وارد [[مکه]] می‌شود. سپس [[فرمانده]] لشکر اعزامی [[سفیانی]]، وارد بَیدا (بیابان میان [[مدینه]] و [[مکه]]) می‌شود و منادی‌ای از [[آسمان]]، ندا می‌دهد: "ای بَیدا! این [[قوم]] را هلاک کن" و همگی در [[زمین]] فرو می‌روند و جز سه تن از آنها نمی‌توانند بگریزند، و [[خداوند]]، سر و صورت این را –که از [[قبیله کلب]] هستند-، وارونه می‌کند<ref>الغیبة، نعمانی، ص ۲۷۹، ح ۶۷.</ref>.

[[امام باقر]] {{ع}} در حدیثی، [[سرنوشت]] [[سفیانی]] را این گونه توصیف فرموده است: [[امام مهدی|مهدی]] ، [[سفیانی]] را زیر درختی که در [[حیره]] است و شاخه‌هایش دراز و تا به [[زمین]] رسیده است، شکست می‌دهد<ref>بحار الأنور، ج ۵۲، ص ۳۸۶، ح ۱۹۹.</ref><ref>ر.ک: [[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[دانشنامهٔ امام مهدی ج۷ (کتاب)|دانشنامهٔ امام مهدی]]، ج ۷، ص ۶۵–۱۳۵.</ref>» <ref>[[محمد باقری‌زاده اشعری|باقری‌زاده اشعری، محمد]]، [[از امام مهدی بیشتر بدانیم (کتاب)|از امام مهدی بیشتر بدانیم]]، ص۷۲-۷۸.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۲. مجتبی تونه‌ای؛
| تصویر = 13681078.jpg
| پاسخ‌دهنده = مجتبی تونه‌ای
| پاسخ = آقای '''[[مجتبی تونه‌ای]]'''، در کتاب ''«[[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]»'' در این‌باره گفته است:
*«[[سفیانی]]، یکی از [[نشانه‌های قطعی ظهور]] است. [[سفیانی]]، عنصر بی‌بندوبار، آلوده و پرده در [[اموی]] نسب و اموی‌نژاد است که در [[سوریه]] [[انقلاب]] می‌کند و انقلابش نیز، پس از [[غلبه]] بر دو گروه مخالف خویش، به ظاهر پیروز می‌گردد و آن دو خطّ‍‌ مخالف را که [[رهبری]] یکی را مردی سرخ رو و دیگری را مردی "[[ابرص]]" به عهده دارد، درهم می‌کوبد. فضای سیاسی و اجتماعی برای او آماده می‌شود و او بر منطقه وسیعی که شامل: [[دمشق]]، [[حمص]]، [[حلب]]، [[اردن]]، [[فلسطین]] و [[اسرائیل]] کنونی است، مسلّط‍‌ می‌گردد و [[یهودیان]] و عناصر تبهکار و حق‌ستیز، کودکان پرورشگاهی و کنار خیابانی از او [[پیروی]] می‌کنند و همه این تحوّلات ظرف شش ماه صورت می‌پذیرد. پس از استقرار [[قدرت]] و سیطره [[سفیانی]] در [[سوریه]] و منطقه وسیعی که نام برده شد، [[سپاه]] گرانی مرکب از ١٤٢ هزار نفر سازماندهی می‌کند و بخشی از آن را به منظور [[فتح]] [[عراق]] و بخشی دیگر را به سوی [[حجاز]] و [[مدینه منوّره]]، گسیل می‌دارد. [[سپاه]] ١٢ هزار نفری او به سوی [[مدینه]] می‌رود تا [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آن [[اصلاحگر بزرگ جهانی]] را که خبر ظهورش پخش گردیده، دستگیر نماید. انان سه روز در [[مدینه]] توقّف می‌کنند و در آن‌جا دست به چپاول و جنایت می‌زنند و پس از آن، بخش مهمّ‌ آن ١٢ هزار نفر، [[مدینه]] را به منظور دستیابی به [[امام مهدی]] {{ع}} به قصد [[مکه]] ترک می‌کنند، چرا که اطّلاع می‌یابند که آن [[اصلاحگر بزرگ]]، از [[مدینه]] به [[مکه]] رفته است. 
::::::این [[سپاه]] تجاوزکار در راه [[مکه]]، به بیابانی می‌رسند و در آن‌جا، [[زمین]] به [[امر]] [[خدا]] همه آنان را می‌بلعد و جز دو نفر باقی نمی‌ماند، یکی از آن دو به سوی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} می‌رود تا [[بشارت]] [[نابودی دشمنان]] [[حق]] و [[عدالت]] را بدهد و دیگری به سوی [[سفیانی]] می‌رود تا [[سرنوشت]] شوم ستونی از [[سپاه]] تجاوزکار او را گزارش کند. اما [[سپاه]] تجاوزکاری که از سوی [[سفیانی]] به [[عراق]] گسیل می‌گردد، در منطقه‌ای از اطراف [[نجف]] که "[[روحاء]]" نام دارد پیاده می‌شود و ده‌ها هزار نفر از آنان برای اشغال [[نجف]] و [[کوفه]] حرکت می‌کنند. 
::::::روز عیدی از [[اعیاد اسلامی]]، تجاوز خویش را به این دو شهر آغاز می‌کنند و سر راه خود با ستونی از مدافعان که از [[بغداد]] می‌رسد درگیر می‌شوند و میان این ده‌ها هزار مدافع عراقی و [[سپاه سفیانی]]، [[جنگ]] وحشتناکی جریان می‌یابد که البته [[سپاه سفیانی]]، پیروز می‌شود و [[کوفه]] را به اشغال خود درمی‌آورد و در آن‌جا سخت به کشتار وسیع غیرنظامیان، جاری ساختن سیلاب [[خون]] از بیگناهان، برپا ساختن چوبه‌های بی‌شمار دار و به [[اسارت]] بردن زنان و دختران، دست می‌زند. مردی برای [[دفاع]] از [[کوفه]] و [[حقوق مردم]] آن بپا می‌خیزد و انقلابی به راه می‌اندازد، اما کشته می‌شود. 
::::::سرانجام این بخش از [[سپاه سفیانی]] به سوی [[شام]] برمی‌گردد، اما گروهی از [[کوفه]] و گروهی به [[فرماندهی]] "[[سید هاشمی]]" و گروهی به [[فرماندهی]] قهرمان پرواپیشه "[[یمانی]]"، [[سپاه]] ١٠٠ هزار نفری [[سفیانی]] را تعقیب می‌کنند و طی‌ [[جنگ]] خونین میان راه [[عراق]] و [[شام]] همه را درهم می‌کوبند و انبوهی اسیر و غنایم جنگی، به‌دست می‌آورند. 
::::::اما سرانجامِ شوم [[سفیانی]] و جنبش ارتجاعی او، بدین‌گونه پایان می‌پذیرد که: [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} آن [[اصلاحگر]] [[زمین]] و زمان پس از [[ظهور]] خویش، از [[مکه]] به تدریج به [[کوفه]] می‌رسد و پس از استقرار [[عدالت]] در [[حجاز]] و [[عراق]] و [[دمشق]]، قلمرو سیطره ظالمانه [[سفیانی]] را [[هدف]] قرار می‌دهد. در حرکت اصلاحی [[امام]] به سوی [[شام]]، انبوهی از حق‌طلبان به او می‌پیوندند و [[سفیانی]] نیز در "رمله"، شمال شرقی [[فلسطین]] و [[قدس]] برای شرارت آماده می‌شود. لحظات رویارویی دو [[سپاه حق]] و [[باطل]] و [[عدل]] و بیداد، فرا می‌رسد، گروه‌هایی از [[سپاه سفیانی]]، قرارگاه خویش را رها کرده و به لشکر [[حق]] می‌پیوندند و گروهی نیز به [[سپاه سفیانی]] ملحق می‌شوند. شرایط‍‌ برای یک پیکار بزرگ و سرنوشت‌ساز آماده می‌شود. 
::::::[[سفیانی]] با دریافت گزارش رسیدن نیروی [[حق]] و آمدن [[اصلاحگر]] بزرگ [[امام مهدی]] {{ع}} از [[عراق]] به [[شام]] و [[فلسطین]]، خود را با همه [[قدرت]] و امکانات آماده رویارویی و دیدار می‌کند و بنا به روایتی از [[امام باقر]] {{ع}} می‌گوید: {{متن حدیث|"أَخْرِجُوا إِلَيَّ ابْنَ عَمِّي!"}} یعنی: عموزاده‌ام را نزد من بیاورید<ref>به اعتبار این‌که از نسل بنو امیه است و آنان خود را پسر عموهای [[بنی هاشم]] می‌پندارند.</ref>. پس از آن‌که رویاروی هم قرار می‌گیرند و [[امام مهدی]] {{ع}} [[سفیانی]] را برای گفتگو به حضور می‌پذیرد و آن گفتگو به [[بیعت]] [[سفیانی]] با [[امام مهدی|حضرت مهدی]] و با [[ایمان]] به او و حرکت عظیم و عمیق و آسمانی او می‌انجامد، [[سفیانی]] از قرارگاه [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} به سوی [[سپاه]] خویش بازمی‌گردد که سران سپاهش می‌پرسند: چه کردی‌؟ پاسخ می‌دهد: "من در برابر منطق پولادین و موضع بحق [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}}، [[اسلام]] او را پذیرفتم و به راه و رسم او گردن نهادم و با او دست [[بیعت]] دادم و از گذشته سیاه خویش، ندامت کردم." سران [[سپاه]] او می‌گویند: "زشت باد [[رأی]] تو! در شرایطی که خلیفه‌ای بلامانع و پراقتدار به سوی [[امام مهدی]] {{ع}} رفتی، اینک بر خطّ‍‌ [[اطاعت]] او گردن نهاده، بازگشته‌ای‌؟" [[سفیانی]] از [[پیمان]] خویش دست کشیده و [[بیعت]] خویش با [[حجّت]] [[خدا]] و [[خلیفه]] راستین او را می‌شکند و به تشویق سران [[سپاه]] تجاوزکار خود، برای پیکار با [[حق]] و [[عدالت]] آماده می‌شود.

سحرگاه یکی از روزها، پیکار نهایی [[حق]] و [[باطل]] آغاز می‌گردد و [[خداوند]] پس از نبردی خونبار میان دو [[سپاه]] [[عدل]] و [[ظلم]]، [[حجت]] [[خدا]] و [[یاران]] حق‌گرای او را [[پیروزی]] کامل می‌بخشد و آنان، [[سپاه]] حق‌ستیز [[سفیانی]] را به‌طور کامل نابود می‌سازند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۸؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج ۳، ص ۳۱۶.</ref>.

طبق [[روایت]] دیگری، [[سفیانی]] از [[سرنوشت]] شوم و تکاندهنده [[سپاه]] خویش که در راه [[مکه]] به [[زمین]] فرومی‌رود و [[زمین]] به [[فرمان خدا]] آن‌ها را می‌بلعد درس عبرت گرفته و می‌کوشد تا [[فرمان]] [[امام مهدی]] {{ع}} را گردن نهد. به همین جهت [[بیعت]] می‌کند، اما پس از اندک‌زمانی [[بیعت]] خویش را می‌شکند و سرکشی می‌کند و پس از نبردی خونین به [[اسارت]] درمی‌آید و نابود می‌گردد<ref>عقد الدرر، ص ۱۳۳؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج ۱، ص ۵۰۵.</ref>.

به [[روایت]] دیگری، پس از دستگیری به [[دستور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} در دروازه [[بیت المقدس]] کشته می‌شود<ref>عقد الدرر، ص ۸۵؛ معجم احادیث الامام المهدی {{ع}}، ج ۳، ص ۳۱۳.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۲۹۴.</ref>.
*«یکی از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[مصلح]] بزرگ جهانی، [[خروج سفیانی]] است<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>. [[سفیانی]] در [[روایات]] این‌گونه توصیف شده است: مردی است به رنگ سرخ و زرد، با چشم کبود. در ظاهر ذکر [[خدا]] می‌گوید، ولی از پلیدترین و کثیف‌ترین [[مردم]] روزگار است و در [[پلیدی]] و خباثت چنان است که زن بچه‌دار خود را از [[ترس]] این‌که مبادا [[مردم]] را به مخفیگاه او [[راهنمایی]] کند، زنده به گور می‌کند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۶.</ref>. در روایتی [[حضرت علی]] {{ع}} فرمود: پسر هند جگرخوار ([[سفیانی]]) از بیابان بیرون می‌آید. او مردی متوسط‍‌ القامه، قیافه‌اش وحشتناک و سرش ضخیم و رویش آبله دارد. اگر او را ببینی خیال می‌کنی یک‌چشمی است، او از اولاد [[ابو سفیان]] است. وی [[خروج]] می‌کند و به [[کوفه]] (یا [[نجف]]) می‌آید و بر [[منبر]] آن می‌نشیند. گروه کثیری را [[فریب]] می‌دهد و آنان را با خود همدست می‌نماید و مناطق: [[شام]]، [[دمشق]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و قنسرین را [[تصرف]] می‌نماید<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۰۶؛ [[منتخب الاثر (کتاب)|منتخب الاثر]]، ص ۴۵۸.</ref>. وی گروه بسیاری از [[شیعیان]] را به قتل می‌رساند<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۵ و ۲۲۲.</ref>، سپس از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} اطلاع پیدا می‌کند. لشکری انبوه به سوی او می‌فرستد اما به خود [[امام]] دست نمی‌یابد و سرانجام در بیابانی بین [[مکه]] و [[مدینه]] به [[زمین]] فرو می‌روند<ref>همان، ص ۲۳۸.</ref>. از [[امام صادق]] {{ع}} آورده‌اند که فرمود: گویی می‌نگرم که [[سفیانی]] در [[کوفه]] و در میدان شهر شما، بساط‍‌ خویش را گسترده است و جارچی‌های او جار می‌زنند که: "هرکس سر شیعه‌ای را بیاورد یک هزار درهم جایزه دارد"<ref>غیبة طوسی، ص ۲۷۳؛ بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۵.</ref>. آن‌گاه است که همسایه بر همسایه می‌شورد و او را به [[جرم]] [[شیعه]] بودن سر می‌برد تا هزار درهم جایزه بگیرد. اصل [[خروج سفیانی]]، صرف‌نظر از ویژگی‌ها و قضایای جزئی، امری مسلّم است، ولی این‌که [[سفیانی]] کیست و چه ویژگی‌هایی دارد و چگونه شورش می‌کند، چندان روشن نیست. در برخی از [[روایات]]، از [[امام علی]] {{ع}} در مورد [[نام سفیانی]] پرسیده شده و آن حضرت، از بیان آن خودداری کرده‌اند<ref>همان، ص ۲۰۶.</ref>. حال آن‌که اگر نام وی مشخص بود، دلیلی نداشت که از بردن نام وی، خودداری کند. به نظر می‌رسد، [[سفیانی]] فرد مشخصی نیست، بلکه فردی است با ویژگی‌های [[ابو سفیان]]، که در آستانه [[ظهور]] [[مهدی]] {{ع}} به طرفداری از [[باطل]]، [[خروج]] می‌کند و [[مسلمانان]] را به [[انحراف]] می‌کشاند. [[امام سجاد]] {{ع}} می‌فرماید: "[[ظهور قائم]] {{ع}} از [[ناحیه]] [[خداوند]]، قطعی و [[خروج سفیانی]] نیز، قطعی است. در برابر هرقیام‌کننده و مصلحی، یک [[سفیانی]] وجود دارد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۱۸۲.</ref>. و یا [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "ما و [[خاندان]] [[ابو سفیان]]، دو خاندانی هستیم که بر سر [[دین خدا]] باهم [[دشمنی]] داریم. ما سخن [[خداوند]] را [[تصدیق]] کردیم و آنان [[تکذیب]] کردند. [[ابو سفیان]]، با [[پیامبر]] {{صل}} [[مبارزه]] کرد و [[معاویه]] با [[امام علی|علی]] {{ع}} و [[یزید]] با [[امام حسین|حسین بن علی]] {{عم}} به [[مخالفت]] برخاستند و [[سفیانی]] نیز با [[قائم]] {{ع}} خواهد جنگید"<ref>همان.</ref>.

براساس این [[روایات]]، [[سفیانی]] جریان [[باطل]] در بستر [[تاریخ]] است و رودررویی بین [[حق]] و [[باطل]] در این دو خانواده، نمونه بارزی از جریان این دو خط‍‌ است. پس بر فرض که [[سفیانی]] را از نسل [[ابو سفیان]] هم بدانیم، آخرین مهره این زنجیره، همان [[سفیانی]] است که در آستانه [[ظهور قائم]] {{ع}} [[خروج]] می‌کند. این‌که همزمان با [[خروج سفیانی]] از منطقه [[شام]]، [[یمانی]] و [[خراسانی]] به طرفداری از [[حق]] در [[ناحیه]] [[خراسان]] و [[یمن]]، [[قیام]] می‌کنند، نیز مؤید این نظر می‌تواند باشد"<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۲۱۰ و ۲۱۷.</ref>. [[ابو سفیان]]، به عنوان سردمدار [[شرک]] و بت‌پرستی و سرمایه‌داری طاغوتی، هرنوع حرکت و جنبشی را که دم از [[عدالت]]، برادری و آزادی می‌زد، [[دشمن]] خود می‌دانست و با [[قدرت]] تمام در برابر آن به [[مبارزه]] برمی‌خاست. [[سفیانی]]، فردی است با این ویژگی‌ها که در برابر [[انقلاب]] بزرگ جهانی [[امام مهدی|حضرت مهدی]] {{ع}} [[خروج]] می‌کند. بر این اساس، در [[حقیقت]] [[سفیانی]] یک جریان است، نه یک شخص<ref>چشم‌به‌راه مهدی، جمعی از نویسندگان مجله حوزه، ص ۲۷۵.</ref>»<ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۴۰۴.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۳. خانم دکتر خیراللهی و موسوی شکور ؛
| تصویر = 152019.jpg
| پاسخ‌دهنده = فخری سادات موسوی شکور
| پاسخ = خانم دکتر '''[[زهرا خیراللهی]]'''و خانم [[فخری سادات موسوی شکور]]، در مقاله ''«[[علائم ظهور در آیات قرآن (مقاله)|علائم ظهور در آیات قرآن]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

«از [[نشانه‌های ظهور امام مهدی|نشانه‌های ظهور مهدی موعود]] {{ع}}، قیام شخصی به نام "[[سفیانی]]" است که در احادیث [[شیعه]] در روایات فراوانی بر حتمی بودن آن تاکید شده است، در برخی از احادیث [[اهل سنت]] نیز با صراحت از آن به عنوان یکی از نشانه‌های خروج [[مهدی]]{{ع}} یاد شده است. [[امام صادق]]{{ع}} در ذیل تفسیر آیه: {{متن قرآن|ثُمَّ قَضَى أَجَلًا وَأَجَلٌ مُسَمًّى}}<ref>سپس اجلی مقرر داشت و اجل معیّن نزد اوست آنگاه شما تردید می‌کنید؛ سوره انعام/۲.</ref> فرمودند: "که خداوند امر فرمودند دو أجل را، أجل موقوف و أجل محتوم، و سپس فرمودند که خروج "[[سفیانی]]" أجل حتمی است. که حتما به وقوع می‌پیوندد"<ref>الغیبة «النعمانی»، ص ۳۰۰.</ref>. [[قیام سفیانی|خروج سفیانی]] که گفته شده او از نسل [[ابوسفیان]] است قبل از [[ظهور]] اتفاق می‌افتد که سپاهیان خود را به طرف [[مدینه]] و [[مکه]] و [[کوفه]] و... می‌فرستد و در این مدت زمانی فجایع بسیاری را به بار می‌آورد. در آیات پایانی سوره "سبأ" به طور مشخص به این گروه می‌پردازد که: {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلَا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِنْ مَكَانٍ قَرِيبٍ وَقَالُوا آمَنَّا بِهِ وَأَنَّى لَهُمُ التَّنَاوُشُ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ وَقَدْ كَفَرُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ وَيَقْذِفُونَ بِالْغَيْبِ مِنْ مَكَانٍ بَعِيدٍ وَحِيلَ بَيْنَهُمْ وَبَيْنَ مَا يَشْتَهُونَ كَمَا فُعِلَ بِأَشْيَاعِهِمْ مِنْ قَبْلُ إِنَّهُمْ كَانُوا فِي شَكٍّ مُرِيبٍ}}<ref>اگر ببینی هنگامی که فریادشان بلند می‌شود، اما نمی‌توانند بگریزند، و آنها را از مکان نزدیکی می‌گیرند * و در آن حال می‌گویند ایمان آوردیم، ولی چگونه می‌توانند از فاصله دور به آن دسترسی پیدا کنند؟ آنها پیش از این به آن کافر شدند و از مکانی دور دست به جهان غیب پرتاب می‌شدند نسبت‌های ناروا به او می‌دادند سرانجام میان آنها و آنچه مورد علاقه‌شان بود جدایی افکنده شده همان گونه که به پیروان آنها از قبل عمل گردید چرا که آنها در شک و تردید بودند؛ سوره سبأ/ ۵۱ - ۵۴.</ref>؛ در آیات مورد بحث که آخرین آیات "سوره سبأ" است، در آخرین آیه تعبیری است که نشان می‌دهد این آیات همه مربوط به دنیا و عذاب استیصال و لحظه جان دادن است، چرا که در آیه آخر می‌گوید: "میان آنها و آنچه مورد علاقه آنهاست جدایی افکنده می‌شود، همان گونه که قبل از آن درباره گروه‌های دیگری از کفار این عمل انجام گرفت. این تعبیر با روز قیامت سازگار نیست، چرا که در آن روز همه انسان‌ها یک جا برای حساب جمع می‌شوند چرا که در روز رستاخیز اولاً: همه انسان‌ها حضور می‌یابند و این که در آن موقع چیزی از علائق آنها نیست که بخواهند بین آنها جدایی بیفتد. و در سوره واقعه می‌خوانیم {{متن قرآن|قُلْ إِنَّ الأَوَّلِينَ وَالآخِرِينَ * لَمَجْمُوعُونَ إِلَى مِيقَاتِ يَوْمٍ مَّعْلُومٍ}}<ref>"بگو اولین و آخرین همگی برای وقت روز معینی جمع آوری می‌شوند؛ سوره الواقعه، ۵۰.</ref>؛ پس منظور از جمله {{متن قرآن|أُخِذُوا مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ}} این است که این افراد بی‌[[ایمان]] و ستمگر نه تنها نمی‌توانند از حوزه قدرت خدا فرار کنند بلکه خدا آنها را از جایی گرفتار می‌کند که بسیار به آنها نزدیک است! همان طور که فرعونیان در امواج نیل که سرمایه افتخار آنها بود دفن شدند؛ یعنی: همان سدّ عظیمی که قلب آبادی آنها و مایه حیات و حرکت آنان بود ولی عذاب الهی آنان را گرفتار کرد و از نزدیکترین مکان گرفتار شدند تا به این وسیله قدرت نمایی خدا را ببینند. بسیاری از پادشاهان ظالم نیز به وسیله نزدیکترین افرادشان به قتل رسیدند و نابود شدند، و بسیاری از قدرتمندان ستمگر از درون خانه‌هایشان آخرین ضربت را خوردند. پس مشخص می‌شود که این عذاب در دنیا اتفاق می‌افتد و روایات فراوانی هم از طرق [[شیعه]] و [[اهل سنت]] نقل شده این آیه تطبیق بر خروج "[[سفیانی]]" و گروهی که پیرو مکتب ابوسفیانی‌اند و تفاله‌های عصر جاهلیت‌اند و بر ضد طرفداران حق در آستانه قیام [[مهدی]]{{ع}} خروج می‌کنند دارد که آنها به هنگام حرکت به سوی مکه به قصد تسخیر آن در صحرا گرفتار می‌شوند، و زمین لرزه شدیدی سبب شکافتن زمین و فرو رفتن تسخیر آنها در آن می‌شود، در حقیقت سفیانی از مصادیق {{متن قرآن|أُخِذُوا مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ}} است که آنها از نقطه‌ای که زیر پایشان است گرفتار چنگال عذاب الهی می‌شوند<ref>تفسیر نمونه، ج ۱۸، ص ۱۵۳.</ref>. [[پیامبر]]{{صل}} در مورد [[خروج سفیانی]] به [[معاویه]] گفته بود که مردی از فرزندان تو که شوم و ملعون و احمق و خشن و وارونه قلب و سنگدل و غلیظ است و دایی‌هایش از طایفه کلب است، گویا او را می‌بینم، و اگر بخواهم نام او و صفتش و این که چند سال سن دارد را ذکر می‌کنم، او لشگری به مدینه می‌فرستد آنان وارد شهر می‌شوند، و کشتار و فواحش را از حد می‌گذرانند و آنگاه که وارد سرزمین "[[بیداء]]" شدند و مستقر گردیدند خداوند آنان را در زمین فرو می‌برد. خداوند عزوجل می‌فرماید: {{متن قرآن|وَلَوْ تَرَى إِذْ فَزِعُوا فَلا فَوْتَ وَأُخِذُوا مِن مَّكَانٍ قَرِيبٍ}} اگر ببینی وحشت‌زده می‌شوند و از دست نمی‌روند بلکه از مکانی نزدیک گرفته می‌شوند؛ یعنی: از زیر پاهایشان، و از لشگر آنها جز فردی که خداوند صورت او را به پشت سرش بر می‌گرداند، باقی نمی‌ماند<ref>اسرار آل محمد {{صل}} «سلیم بن قیس»، ص ۴۷۷.</ref>. و در سوره نساء در مورد همین لشکر [[سفیانی]] آورده شده که این افراد همگی‌شان دچار عذاب الهی می‌شوند و از بین می‌روند به جز دو نفر که آنها هم به اذن خدا صورت‌هایشان به پشت برگرداننده می‌شود و زنده ماندن آنها با این حالت جز این نیست که سرگذشت لشکریان همراه خود را به گوش دیگران برسانند. {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ آمِنُواْ بِمَا نَزَّلْنَا مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَكُم مِّن قَبْلِ أَن نَّطْمِسَ وُجُوهًا فَنَرُدَّهَا عَلَى أَدْبَارِهَا}}<ref>ای اهل کتاب! به آنچه بر پیامبر اسلام نازل کردیم که تصدیق کننده آنچه که با شماست کتاب ایمان بیاورید پیش از آن که چهره‌هایی را بازگردانیم به کیفر تکبر؛ سوره النساء، ۴۷.</ref>. از [[شیخ مفید]] هم به سند از جابر از [[امام باقر|امام محمد باقر]]{{ع}} آمده که این خبر در مورد لشگر [[سفیانی]] است<ref>المیزان، ج ۴، ص ۳۷۹.</ref>. در سوره اسراء آمده که: {{متن قرآن|عَسَى رَبُّكُمْ أَنْ يَرْحَمَكُمْ وَإِنْ عُدْتُمْ عُدْنَا وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}}<ref>امید است پروردگارتان باز بر شما مهربانی کند و اگر بازگردید، ما نیز به کار کیفر شما برمی‌گردیم و جهنم را زندان کافران قرار داده‌ایم؛ سوره اسراء، ۸.</ref>؛ [[علی بن ابراهیم]] در تفسیرش -که منسوب به [[امام صادق]]{{ع}} است- گوید: امید است پروردگارتان باز بر شما مهربانی کند یعنی: شما را بر دشمنتان پیروز فرماید. سپس به بنی امیه خطاب کرد و فرمود:و اگر به عصیان و گناه بازگردید، ما هم به عقوبت شما برمی‌گردیم؛ یعنی: اگر به وسیله سفیانی بازگردید، ما به وسیله [[قائم]] از [[آل محمد]]{{صل}} بازمی‌گردیم، و جهنم را زندان کافران قرار دهیم؛ یعنی: زندانی که در آن محصور بمانند<ref>{{متن حدیث|"علي بن ابراهيم، في تفسيره المنسوب إلی الصادق {{ع}} قال: {{متن قرآن|عَسَى رَبُّكُمْ أَن يَرْحَمَكُمْ}} أَيْ يَنْصُرُكُمْ عَلَى عَدُوِّكُمْ ثُمَّ خَاطَبَ بَنِي أُمَيَّةَ فَقَالَ: {{متن قرآن|وَإِنْ عُدتُّمْ عُدْنَا}} يَعْنِي: إِنْ عُدْتُمْ بِالسُّفْيَانِيِّ عُدْنَا بِالْقَائِمِ مِنْ آلِ مُحَمَّدٍ {{صل}}، {{متن قرآن|وَجَعَلْنَا جَهَنَّمَ لِلْكَافِرِينَ حَصِيرًا}} أَيْ حَبْساً يحْصرُونَ فِيهَا"}}؛ سیمای مهدی در قرآن «سید هاشم بحرینی»، ص ۲۷۱.</ref>»<ref>[[زهرا خیراللهی|خیراللهی، زهرا]]؛ [[فخری سادات موسوی شکور|موسوی شکور،فخری سادات]]، [[علائم ظهور در آیات قرآن (مقاله)|علائم ظهور در آیات قرآن]]، ص 231-233.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۴. نویسندگان کتاب «[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]»؛
| تصویر = 1402.jpg
| پاسخ‌دهنده = آفتاب مهر ج۱ (کتاب)
| پاسخ = نویسندگان کتاب ''«[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

«در برخی [[روایات]]، یکی از [[نشانه‌های حتمی‌ ظهور]]، [[خروج]] فردی معروف به [[سفیانی]] شمرده شده است. از جزئیات حرکت وی نمی‌توان به روشنی و با قطعیت چیزی گفت؛ اما به صورت کلی می‌توان بیان کرد او که گویا از نسل [[بنی امیه]] و [[ابوسفیان]] است چند ماهی [[پیش از ظهور]]، [[خروج]] و [[قیام]] خود را از منطقه وادی یابس "احتمالاً جنوب غرب [[سوریه]] واقع است" شروع می‌کند و بر منطقه [[عراق]]، [[سوریه]]، [[اردن]] و این نواحی مسلط می‌شود. او، مردی خون‌ریز است که در زمان تسلط و [[حکومت]] او عده زیادی کشته می‌شوند. او با احساس خبر [[ظهور]]، لشکری را برای [[مبارزه]] و کشتن [[امام مهدی]]{{ع}} به طرف [[مدینه]] و [[مکه]] روانه می‌کند. لشکر وی در منطقه "[[بیدا]]" بین [[مکه]] و [[مدینه]] به [[اراده خداوند]] به [[زمین]] فرو می‌رود. [[امام مهدی]]{{ع}} پس از [[ظهور]] و حرکت به سمت [[عراق]]، [[سفیانی]] را می‌کشد»<ref>[[آفتاب مهر ج۱ (کتاب)|آفتاب مهر]]، ج۱، ص ۲۲۴.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۵. پژوهشگران مؤسسه آینده روشن؛
| تصویر = 1368303.jpg
| پاسخ‌دهنده = پژوهشگران مؤسسه آینده روشن
| پاسخ = '''[[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]'''، در کتاب ''«[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

«پیش از [[قیام]] [[حضرت مهدی]] {{ع}}، مردی از نسل [[ابو سفیان]] از منطقه [[شام]] [[خروج]] می‌کند و با تظاهر به [[دین‌داری]]، گروه زیادی از [[مردم]] را [[فریب]] می‌دهد و بر بخش گسترده‌ای از [[سرزمین‌های اسلامی]] مثل [[سوریه]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و [[عراق]] تسلط می‌یابد. آنگاه که از [[ظهور حضرت مهدی]] {{ع}} [[آگاه]] می‌شود، سپاهی عظیم به طرف [[مکه]] گسیل می‌دارد و در منطقه [[بیداء]] بین [[مکه]] و [[مدینه]] به [[امر]] [[خداوند]] قهار، همه لشکریان او به جز چند نفر در [[زمین]] فرومی‌روند. از این [[حقیقت]] به [[خسف در بیداء]] یاد شده است. از [[روایات]] استفاده می‌شود [[خروج سفیانی]]، از [[نشانه‌های حتمی ظهور]] [[حضرت مهدی]] {{ع}} است»<ref>[[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۹۰.</ref>.
}}
{{پاسخ پرسش 
| عنوان پاسخ‌دهنده = ۱۶. پژوهشگران مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان؛
| تصویر = 152168.jpg
| پاسخ‌دهنده = پژوهشگران مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان
| پاسخ = '''[[پژوهشگران مرکز فرهنگی تبلیغی آینده سازان]]'''، در کتاب ''«[[پرسمان نوجوان (کتاب)|پرسمان نوجوان]]»'' در این‌باره گفته‌اند:

«[[روایات]] مربوط به [[سفیانی]] [[متواتر]] اجمالی است و پاره‌ای از آنها [[متواتر]] لفظ می‌باشد، بنا به تصریح [[روایات]] [[خروج سفیانی]] از امور و وعده‌های حتمی [[خداوند]] است، اما درباره مصداق [[سفیانی]] دو نظر وجود دارد: 
#'''نظر مشهور:''' از [[احادیث]] بسیاری استفاده می‌شود که [[پیش از ظهور]] [[حضرت صاحب الامر]]{{ع}} مردی از [[نسل]] [[ابوسفیان]] [[خروج]] می‌کند. در توصیف وی گفته شده است مردی است ظاهرالصلاح و ذکر [[خدا]] مرتباً بر زبانش جاری است، اما پلیدترین و خبیث‌ترین [[مردم]] است. گروه کثیری را [[فریب]] می‌دهد و با خود همدست می‌کند. آغاز [[قیام]] او [[ماه رجب]] است و مناطق پنجگانه: [[شام]]، [[حمص]]، [[فلسطین]]، [[اردن]] و قنسرین را [[تصرف]] می‌نماید. گروه زیادی از [[شیعیان]] را به [[قتل]] می‌رساند، سپس از [[ظهور حضرت مهدی]]{{ع}} اطلاع می‌یابد و لشکری را به جنگش می‌فرستد، اما به آن جناب دست نمی‌یابد و در بیابان بین [[مکه]] و [[مدینه]]، در منطقه ایبه نام "[[بیداء]]" به [[زمین]] فرو می‌رود<ref>دادگستر جهان، ص ۲۲۱.</ref> بر اساس بعضی از [[روایات]]، از [[خروج]] تا کشته شدن او ۱۵ [[ماه]] به طول می‌انجامد. 
#نظر دوم این است که از پاره‌ای [[روایات]] استفاده می‌شود که [[سفیانی]] منحصر به یک فرد نبوده است، بلکه اشاره به صفات و برنامه‌های مشخصی است که در طول [[تاریخ]] افراد زیادی [[مظهر]] آن بوده‌اند، یعنی [[سفیانی]] جنبه توصیفی دارد نه شخصی، اوصاف او، همان برنامه و ویژگی‌های اوست و در برابر هر مرد انقلابی و [[مصلح]] یک (یا چند) [[سفیانی]] قد [[علم]] خواهد کرد. در برابر هر قیام‌کننده مصلحی ابوسفیانی با مشخصات [[سرمایه‌دار]] غارتگر، قدرتمند و [[ظالم]]، ارتجاعی و مروج [[خرافات]] وجود داشته و دارد که می‌کوشد تلاش‌های انقلابی قیام‌کننده را خنثی کند، در راه او سنگ بیندازد و حداقل انقلابش را به عقب بکشاند. در برابر [[قیام]] [[مصلح جهانی]] نیز "[[سفیانی]]" یا "سفیانی‌ها" قرار خواهند داشت که با [[قدرت]] جهنمی‌شان سعی دارند در مسیر [[انقلاب]] [[راستین]] [[مهدی]]{{ع}} وقفه ایجاد کنند، زمان را به عقب برگردانند یا لا اقل متوقف سازند و از برچیده جلوگیری شدن نظام‌های ظالمانه طبقاتی به نفع [[استثمار]] کنندگان جلوگیری کنند<ref>حکومت جهانی مهدی، ص ۱۸۰ – ۱۸۴.</ref>»<ref>[[پرسمان نوجوان (کتاب)|پرسمان نوجوان]]، ص 32-33.</ref>.
}}

{{پرسمان خروج سفیانی}}

{{مدخل سفیانی}}

== پانویس ==
{{پانویس}}

[[رده:پرسش‌]]
[[رده:پرسمان مهدویت]]
[[رده:(اص): پرسش‌هایی با ۱۴ پاسخ]]
[[رده:(اص): پرسش‌های مهدویت با ۱۴ پاسخ]]
[[رده:پرسش‌های مربوط به نشانه‌های ظهور امام مهدی]]

[[en:Who is the Sufyani, Whose Uprising is One of the Immutable Signs of Imam Mahdi’s Reappearance? (Question)]]