ابولیث سمرقندی
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
ابولیث نصر بن محمد بن ابراهیم سمرقندی (۳۰۱ یا ۳۱۰ - ۳۷۳ق)، مشهور به «امام الهدی» فقیه، مفسر، صوفی و اعتقادنامه‌نویس حنفی اهل سنت و جماعت در ماوراءالنهر در قرن چهارم.
ولادت
او متولد بین ۳۰۱ق تا ۳۱۰ق در سمرقند از کشور ازبکستان و از شهرهای خراسان بزرگ قدیم است. به وی لقب صوفی نیز داده‌اند.
اساتید
او نزد محمد بن فضل بلخی تفسیر آموخت، علم فقه را نزد ابی هندوانی فرا گرفت. از دیگر اساتید وی خلیل بن احمد بن اسماعیل (متوفای ۳۶۸ق) و محمد بن حسین حدادی (متوفای ۳۸۸ق) می‌باشند.
مذهب
وی در فروع تابع مذهب حنفی و در عقاید اشعری است.
وفات
وفات وی شب سه شنبه یازدهم جمادی الثانی سال ۳۹۵ق بود، البته برخی وفات او را ۳۷۳ ق و ۳۷۵ق، ۳۷۶ق و ۳۸۳ق نیز گفته‌اند و در بلخ به جوار استادش ابوجعفر هندوانی مدفون گردید.
او آثار گرانبهایی دارد از جمله:
- بستان العارفین در تصوف معروف به البستان،
- خزانة الفقه،
- تنبیه الغافلین، در مواعظ،
- المُقدّمة در فقه،
- تفسیر القرآن،
- عمدة العقائد،
- فضائل رمضان،
- عُیون المسائل،
- دقائق الاخبار فی بیان أهل الجنة وأهوال النار،
- اصول الدین، و آثار دیگر.[۱].[۲]
منابع
پانویس
- ↑ خیرالدین زرکلی، الأعلام، ج۸، ص۲۷، اسماعیل باشاالبغدادی، هدیة العارفین، ج۲، ص ۴۹۰.
- ↑ تهامی، سید غلام رضا، فرهنگ اعلام تاریخ اسلام ج۱، ص ۳۹۳.