بحث:زکات در فقه سیاسی
زکات
زکات یکی از منابع مالی حکومت اسلامی است که اسلام آن را بر ثروتمندان واجب کرده تا بدین وسیله ضعف مالی و اقتصادی تهیدستان جبران گردد تا حدی که بی‌نیاز شوند. مصرف زکات در قرآن این‌گونه بیان شده است: زکات مخصوص فقرا و مساکین و کسانی است که برای (جمع‌آوری) آن کار ی‌کنند و کسانی که برای جلب محبتشان اقدام می‌شود و برای (آزادی) بردگان و بدهکاران و در راه (تقویت آیین) خدا و واماندگان در راه...[۱]
از این آیه استفاده می‌شود، زکات باید در هشت مورد مصرف گردد:
- نیازمندانی که در تأمین مخارج زندگی خود کمبود دارند؛
- مستمندانی که حتی مخارج روزانه خود را ندارند؛
- مأمورینی که برای گردآوری و حفظ زکات می‌کوشند؛
- برای متمایل کردن بیگانگان به آیین اسلام؛
- آزاد کردن بردگان؛
- دادن قرض بدهکاران؛
- هر کاری که برای خشنودی خدا باشد مانند ساختن پل، مسجد، کتابخانه و کارهای عام المنفعه؛
- برای درماندگان در راه؛ یعنی کسانی که از وطن دور مانده و برای رسیدن به وطن نیاز به کمک دارند[۲].
پانویس
- ↑ ﴿إِنَّمَا الصَّدَقَاتُ لِلْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ وَالْعَامِلِينَ عَلَيْهَا وَالْمُؤَلَّفَةِ قُلُوبُهُمْ وَفِي الرِّقَابِ وَالْغَارِمِينَ وَفِي سَبِيلِ اللَّهِ وَابْنِ السَّبِيلِ...﴾ «زکات، تنها از آن تهیدستان و بیچارگان و مأموران (دریافت) آنها و دلجویی‌شدگان و در راه (آزادی) بردگان و از آن وامداران و (هزینه) در راه خداوند و از آن در راه‌ماندگان است که از سوی خداوند واجب گردیده است و خداوند دانایی فرزانه است» سوره توبه، آیه ۶۰.
- ↑ علیدوست خراسانی، نورالله، منابع مالی اهل بیت ص ۲۱۲.