←غدیر و خطبه پیامبر
| خط ۹: | خط ۹: | ||
== غدیر و خطبه پیامبر == | == غدیر و خطبه پیامبر == | ||
{{همچنین| | {{همچنین|غدیر|خطبه‌های پیامبر خاتم}} | ||
پیش از [[خطبه]]، آیۀ [[قرآن]] نازل شده و [[پیامبر]] را [[مأمور]] به [[ابلاغ پیام]] مهمّی کرده بود که اگر آن را به [[مردم]] نرساند، [[رسالت]] الهی خویش را انجام نداده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ}}<ref>مائده آیه۶۷</ref>. و پس از اعلام [[امامت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} آیۀ دیگری نازل شد که [[اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]] و پسندیده بودن [[اسلام]] را به عنوان [[دین خدا]] در آن روز [[تاریخی]] بیان می‌کرد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ....}}<ref>مائده آیه۳</ref>. در این میان، [[خطبۀ غدیریّۀ]] [[پیامبر]] [[جایگاه]] خود را می‌یابد. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} وقتی در ۱۸ ذی‌حجّه در بازگشت از [[مکه]] به سوی [[مدینه]] به [[جحفه]] رسید (که محلّ جدا شدن کاروان‌های [[شام]] و [[عراق]] و [[مصر]] از یکدیگر بود) در منطقۀ [[غدیر خم]] فرود آمد. در آن هوای گرم نیمروز [[دستور]] داد تا رفتگان برگردند و ماندگان برسند. در آن جمع انبوه، به [[سخنرانی]] پرداخت و خطبه‌ای طولانی ایراد کرد که هم خبر از نزدیک شدن رحلتش می‌داد، هم فشرده‌ای از [[معارف دین]] را بیان کرد، [[معارف]] بلندی از [[توحید]] و [[قرآن]] و [[رسالت]] خویش را بازگو نمود، از تأکیدی که [[خداوند]] بر اعلام [[خلافت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} داشته سخن گفت<ref>در کتاب "آیات الغدیر" علی کورانی ص ۱۰۱ محورهایی چون: مساوات انسان‌ها، وحدت امت اسلامی، وحدت شریعت اسلام و فرهنگ مسلمانان، ریشه‌های حکومت اسلامی پس از پیامبر، کیفر مخالفت با وصیت پیامبر نسبت به اهل بیت و... برای خطبۀ حجة الوداع بیان شده است.</ref> و ضمن اعتراف گرفتن از آنان که آن حضرت از خودشان اولی و شایسته‌تر به تصدّی امورشان است و مولای همه محسوب می‌گردد، ضمن برشمردن [[فضایل]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} و سوابق [[ایمان]] و [[هجرت]] و [[جهاد]] او و اینکه امامتش از سوی خداست و [[امام علی|علی]]{{ع}} [[افضل]] از همگان است، با عبارات گوناگون [[امامت]] و [[ولایت]] آن حضرت را به همه [[ابلاغ]] فرمود و دست [[امام علی|علی]]{{ع}} را بالا برد و جملۀ معروف {{متن حدیث|من کنت مولاه فعلیّ مولاه، اللّهمّ وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله...}} را بیان کرد و [[امام علی|علی]]{{ع}} را [[برادر]]، [[وصیّ]]، [[وارث]] [[علم]]، خلیفۀ بر [[امّت]]، [[مفسّر]] [[کتاب خدا]]، پیشوای [[هدایتگر]] و [[ناصر]] [[دین خدا]] شمرد و تاج [[امامت]] بر سر حضرت نهاد و او را به [[افتخار]] [[ولایت]] بر [[مسلمانان]] پس از [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} مفتخر ساخت. | پیش از [[خطبه]]، آیۀ [[قرآن]] نازل شده و [[پیامبر]] را [[مأمور]] به [[ابلاغ پیام]] مهمّی کرده بود که اگر آن را به [[مردم]] نرساند، [[رسالت]] الهی خویش را انجام نداده است: {{متن قرآن|يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ}}<ref>مائده آیه۶۷</ref>. و پس از اعلام [[امامت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} آیۀ دیگری نازل شد که [[اکمال دین]] و [[اتمام نعمت]] و پسندیده بودن [[اسلام]] را به عنوان [[دین خدا]] در آن روز [[تاریخی]] بیان می‌کرد: {{متن قرآن|الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دِينَكُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ....}}<ref>مائده آیه۳</ref>. در این میان، [[خطبۀ غدیریّۀ]] [[پیامبر]] [[جایگاه]] خود را می‌یابد. [[پیامبر خاتم|رسول خدا]]{{صل}} وقتی در ۱۸ ذی‌حجّه در بازگشت از [[مکه]] به سوی [[مدینه]] به [[جحفه]] رسید (که محلّ جدا شدن کاروان‌های [[شام]] و [[عراق]] و [[مصر]] از یکدیگر بود) در منطقۀ [[غدیر خم]] فرود آمد. در آن هوای گرم نیمروز [[دستور]] داد تا رفتگان برگردند و ماندگان برسند. در آن جمع انبوه، به [[سخنرانی]] پرداخت و خطبه‌ای طولانی ایراد کرد که هم خبر از نزدیک شدن رحلتش می‌داد، هم فشرده‌ای از [[معارف دین]] را بیان کرد، [[معارف]] بلندی از [[توحید]] و [[قرآن]] و [[رسالت]] خویش را بازگو نمود، از تأکیدی که [[خداوند]] بر اعلام [[خلافت]] [[امام علی|علی]]{{ع}} داشته سخن گفت<ref>در کتاب "آیات الغدیر" علی کورانی ص ۱۰۱ محورهایی چون: مساوات انسان‌ها، وحدت امت اسلامی، وحدت شریعت اسلام و فرهنگ مسلمانان، ریشه‌های حکومت اسلامی پس از پیامبر، کیفر مخالفت با وصیت پیامبر نسبت به اهل بیت و... برای خطبۀ حجة الوداع بیان شده است.</ref> و ضمن اعتراف گرفتن از آنان که آن حضرت از خودشان اولی و شایسته‌تر به تصدّی امورشان است و مولای همه محسوب می‌گردد، ضمن برشمردن [[فضایل]] [[امام علی|امیر المؤمنین]]{{ع}} و سوابق [[ایمان]] و [[هجرت]] و [[جهاد]] او و اینکه امامتش از سوی خداست و [[امام علی|علی]]{{ع}} [[افضل]] از همگان است، با عبارات گوناگون [[امامت]] و [[ولایت]] آن حضرت را به همه [[ابلاغ]] فرمود و دست [[امام علی|علی]]{{ع}} را بالا برد و جملۀ معروف {{متن حدیث|من کنت مولاه فعلیّ مولاه، اللّهمّ وال من والاه و عاد من عاداه و انصر من نصره و اخذل من خذله...}} را بیان کرد و [[امام علی|علی]]{{ع}} را [[برادر]]، [[وصیّ]]، [[وارث]] [[علم]]، خلیفۀ بر [[امّت]]، [[مفسّر]] [[کتاب خدا]]، پیشوای [[هدایتگر]] و [[ناصر]] [[دین خدا]] شمرد و تاج [[امامت]] بر سر حضرت نهاد و او را به [[افتخار]] [[ولایت]] بر [[مسلمانان]] پس از [[پیامبر خاتم|پیامبر خدا]]{{صل}} مفتخر ساخت. | ||