نشانه‌های ظهور امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*[[شرایط ظهور]] یعنی اموری که [[تحقق ظهور]] وابسته به آنهاست و تا آنها محقق نشوند [[ظهور]] واقع نخواهد شد. مانند وجود [[یاران باوفا]] و [[آمادگی جهانی]] برای پذیرش [[امام زمان]]{{ع}}. اما [[علائم ظهور]] به نشانه‌هایی گفته می‌شود که بر اساس [[روایات معصومین]]{{ع}} [[قبل از ظهور]] و یا در آستانه آن واقع خواهد شد و نوید [[ظهور]] را می‌دهد. مانند [[قیام یمانی]]، [[خروج سفیانی]] و.... ما برای ایجاد شرایط باید تلاش کنیم، [[نشانه‌ها]] خود واقع می‌شوند.

*[[نشانه‌‏های ظهور]]<ref>  نگارنده، بحث را بر اساس آنچه امروزه مشهور است پی گرفته؛ اما بر این باور است که تعریف مشهور [[نشانه‏‌های ظهور]] نادرست می‌‏نماید؛ چرا که بیشتر کسانی که [[نشانه‌‏های ظهور]] را تعریف کرده‌‏اند به رخدادهای پیش از [[ظهور]] تفسیر کرده‌‏اند، در حالی که بررسی‏‌ها نشان می‏‌دهد همه [[نشانه‌‏های حتمی ظهور]] پس از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} رخ خواهد داد؛ از این ‏رو نشانه‏‌های قیام یا نشانه‏‌های [[مهدی]] موعود را مناسب‏‌تر می‌‏داند. یا این‏که گفته شود [[نشانه‏‌های ظهور]] به این معناست که حکایت از واقع شدن ظهور می‌‏کند</ref>، عبارت است از آن دسته از رخدادها که بر اساس پیش‏بینی [[معصومان]]{{عم}}، [[پیش از ظهور]] یا در آستانه آن، یا هم‏زمان یا [[پس از ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}} پدید می‌‏آید. پدید آمدن هریک از آن نشانه‌‏ها نویدی از [[ظهور]] [[امام مهدی|حضرت مهدی]]{{ع}}‏ و نزدیک‏‌تر شدن [[قیام جهانی]] آن حضرت است<ref>[[خدامراد سلیمیان|سلیمیان، خدامراد]]، [[فرهنگ‌نامه مهدویت (کتاب)|فرهنگ‌نامه مهدویت]]، ص ۴۴۵ - ۴۴۸.</ref>.

*'''آیت:''' دربارۀ ریشۀ لغتِ "[[آیه]]"، میان لغت‌شناسان [[اختلاف]] هست؛ از این رو معانی گوناگونی برای آن ذکر شده است. یکی از معانی آن «نشانه» است. که ریشۀ همۀ معانی دیگر می‌باشد [[راغب اصفهانی ]]«[[آیه]]» را به علامت [[آشکار]] معنا کرده و [[حقیقت]] معنای آن را برای هر چیز [[آشکار]] که همراه چیز دیگری که [[آشکار]] نیست بیاید دانسته است <ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ماده «ای».</ref> برخی دیگر از بزرگان لغت‌شناس نیز به طور روشن «[[آیات]]» را به معنای «علامات» دانسته‌اند<ref> فخرالدین طریحی، مجمع البحرین، ج۱، ص۱۰۴؛ جوهری، الصحاح، ج۶، ص۲۲۷۵؛ و نیز نک: حسن مصطفوی، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۱، ص۱۸۶.</ref> در مفهوم این واژه نیز همچون مترادف آن (علامت)، نوعی هم‌زمانی در وجود نشانه و آنچه نشانه از آن حکایت می‌کند، به چشم می‌خورد <ref>{{متن قرآن|وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَنْ يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلَائِكَةُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَةً لَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ}}؛ و پیامبرشان به آنان گفت: نشانه پادشاهی او این است که تابوت (عهد) نزدتان خواهد آمد که در آن آرامشی از سوی پروردگارتان (نهفته) است و (نیز) بازمانده‌ای از آنچه از خاندان موسی و هارون بر جای نهاده‌اند و فرشتگان آن را حمل می‌کنند، بی‌گمان در آن برای شما اگر مؤمن باشید نشانه‌ای است؛ سوره بقره، آیه ۲۴۸ و {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ إِلَّا رَمْزًا وَاذْكُرْ رَبَّكَ كَثِيرًا وَسَبِّحْ بِالْعَشِيِّ وَالْإِبْكَارِ}}؛ گفت: پروردگارا! برای من نشانه‌ای بگذار! فرمود: تو را نشانه این باد که سه روز با مردم جز به اشارت سخن نگویی و پروردگارت را بسیار به یاد آور و در پایان روز و پگاهان به پاکی بستای؛ سوره آل عمران: آیه ۴۱ و {{متن قرآن|قَالَ رَبِّ اجْعَلْ لِي آيَةً قَالَ آيَتُكَ أَلَّا تُكَلِّمَ النَّاسَ ثَلَاثَ لَيَالٍ سَوِيًّا}}؛ گفت: پروردگارا! نشانه‌ای برای من بگذار! فرمود: نشانه تو آنکه سه شب با داشتن تندرستی با مردم سخن نمی‌توانی گفت؛ سوره مریم؛ آیه ۱۰.</ref> برخی نیز تفاوت بین «علامت» و «[[آیه]]» را در این دانسته‌اند که نشانه بودن در «[[آیه]]» ثبوت بیشتری دارد<ref>ابوهلال عسکری، الفروق الغویه، ص۳۶۸، ش۱۴۷۶.</ref>. در [[قرآن مجید]] آمده است: {{متن قرآن|وَكَأَيِّن مِّن آيَةٍ فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ يَمُرُّونَ عَلَيْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ}}<ref>«و بسا نشانه‌ای است در آسمان‌ها و زمین که بر آن می‌گذرند و آنان از آن رو گردانند»؛ سوره یوسف، آیه ۱۰۵.</ref> و {{متن قرآن|فِيهِ آيَاتٌ بَيِّنَاتٌ مَّقَامُ إِبْرَاهِيمَ وَمَن دَخَلَهُ كَانَ آمِنًا وَلِلَّهِ عَلَى النَّاسِ حِجُّ الْبَيْتِ مَنِ اسْتَطَاعَ إِلَيْهِ سَبِيلاً وَمَن كَفَرَ فَإِنَّ اللَّه غَنِيٌّ عَنِ الْعَالَمِينَ }}<ref>«در آن نشانه‌هایی روشن (چون) مقام ابراهیم وجود دارد و هر که در آن در آید در امان است و حجّ این خانه برای خداوند بر عهده مردمی است که بدان راهی توانند جست؛ و هر که انکار کند (بداند که) بی‌گمان خداوند از جهانیان بی‌نیاز است»؛ سوره آل عمران، آیه ۹۷.</ref> این واژه در بعضی از [[روایات]]<ref>امام باقر{{ع}} فرمود: «آيَتَانِ تَكُونَانِ قَبْلَ قِيَامِ الْقَائِم‏»؛ الکافی، ج۸، ص۱۲، ح۲۵۸؛ الغیبة للطوسی، ص۴۴۴، الغیبة للنعمانی، ص۲۱۷.</ref> و نیز در سخنان برخی از بزرگان، به معنای «نشانه‌های مرتبط با [[ظهور]] و [[قیام حضرت مهدی]]{{ع}}» به کار رفته است<ref>«قَدْ جَاءَتِ الْأَخْبَارُ بِذِكْرِ عَلَامَاتٍ لِزَمَانِ قِيَامِ الْقَائِمِ الْمَهْدِيِّ{{ع}} وَ حَوَادِثَ تَكُونُ أَمَامَ قِيَامِهِ وَ آيَاتٍ وَ دَلَالات‏»؛ الارشاد: ج ۲، ص ۳۶۸.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87_%D9%85%D9%87%D8%AF%D9%88%DB%8C%D8%AA_%D8%AC%DB%B3_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) درسنامه مهدویت: ج۳ ، ص ۱۰۱.]</ref>.

*[[شناخت]] [[نشانه‌های ظهور]]، از آن جهت دارای اهمیت است که کارکردها و فواید مختلفی را برای [[مؤمنان]] در بر دارد. به جهت همین کارکردهاست که [[اهل بیت]]{{عم}} به تبییم [[علائم]] باری [[شیعیان]] اهمیت داده‌اند و [[شناخت]] این [[نشانه‌ها]] را برای آنان لازم دانسته‌اند. مهم‌ترین کارکردهای [[شناخت]] این نشانه‌های عبارت‌اند از:<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۱۴.]</ref>.

#[[مرگ]] و میرها، زلزله‌‏ها و جنگ‏ها و آشوب‌‏های فراگیر؛

#[[خسوف و کسوف]] نابه‌‏هنگام؛

* ارتباط [[امام مهدی]]{{ع}} با [[پایان تاریخ]] است. [[آدمیان]] با هر [[دین]] و آیینی، معتقدند که پایان درخشان [[تاریخ]]، همراه با [[ظهور منجی]] عدالت‌گستر است و پایان [[قیام]] هم [[قیامت]] است. به نظر می‌رسد که این ذهنیت‌ها باعث شده باشد برخی [[راویان]] یا [[محدثان]] نیز در [[نقل]] معنا تسامح کرده و به خاطر مرادف دانستن [[اشراط الساعه]] با [[علائم ظهور]]، آن دو را به جای یکدیگر به کار برده باشند. چهارمین علّت، نزدیک بودن الفاظ [[قیام]] و [[قیامت]] و [[قائم]] با همدیگر و هم‌‌معنا بودن آنهاست. مثلاً [[نعمانی]]، روایتی از [[امیر مؤمنان]]{{ع}} آورده که با عبارت {{عربی|« لَا تَقُومُ الْقِيَامَةُ حَتَّى تَظْهَرَ الْحُمْرَةُ»}} آغاز می‌شود <ref>الغیبة، نعمانی: ص۱۴۹.</ref>. یعنی [[قیامت]] به پا نمی‌شود مگر آن که نشانه‌هایی از جمله [[سرخی در آسمان]] محقّق شود؛ امّا [[مرحوم مجلسی]]، همین [[حدیث]] را با عبارت {{عربی|«لَا يَقُومُ الْقَائِمُ حَتَّى‏»}} آورده است.<ref>بحار الأنوار: ج۵۲ ص۲۲۶. در پاورقی الغیبة نعمانی هم به نسخه‌ای که مانند بحار الأنوار است، اشاره شده است.</ref> این گونه تشابه و تصحیفات می‌تواند دلیلی دیگر بر خلط [[علائم ظهور]]، با [[نشانه‌های قیامت]] باشد<ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۲۹.]</ref>.

#[[خروج سفیانی]]؛

#[[خروج دجال]]؛

#[[خسف در بیداء]]؛

#[[قتل نفس زکیه]]؛

#[[قیام سید حسنی]]؛

#[[ندای آسمانی]]؛

#[[قیام یمانی]]؛

#[[قیام خراسانی]]؛

#[[انتشار علوم اهل بیت از قم]]؛

#[[طلوع خورشید از مغرب]].

#مهم‌تر و مؤثرتر از همۀ این گروه‌ها [[اسماعیلیه]] و [[حکومت]] آنان یعنی [[فاطمیان]] [[مصر]] است که گوی [[سبقت]] را از همگان ربوده و تطبیق نشانۀ [[طلوع خورشید از مغرب]] که در صفحات پیشین بدان اشاره کردیم از این جمله است. [[قاضی]] [[نعمان ]] [[مغربی]] که از داعیان [[اسماعیلی]] است، نمونه‌های دیگری از [[نشانه‌ها]] را بر [[فاطمیان]] و [[مهدی]] آنان تطبیق کرده است<ref>شرح الأخبار: ج۳ ص۳۵۹ و ۳۶۸.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۵۲.]</ref>.

*[[بدا]]، یکی از [[اعتقادات شیعه]] است بدان معنا که [[خداوند]]، تغییراتی را در برخی امور ایجاد می‌کند که تصوّر ما بر قطعی بودن آنهاست. در واقع، تغییری در [[علم الهی]] به وجود نمی‌آید؛ بلکه تغییر در اطلاع ما از آنچه قبلاً خبر داده شده، ایجاد می‌شود. پس [[بدا]]، به معنای [[آشکار]] شدن بعد از خفاست. در موضوع [[علائم ظهور]]، [[احادیث]] داریم که می‌گویند ممکن است حتّی دربارۀ مهم‌ترین [[نشانه‌ها]] هم [[بدا]] پیش آید. [[ابوهاشم جعفری]]، یار دیرین چندین [[امام]] آخر می‌گوید: {{عربی|«كُنَّا عِنْدَ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الرِّضَا{{ع}} فَجَرَى ذِكْرُ السُّفْيَانِيِّ وَ مَا جَاءَ فِي الرِّوَايَةِ مِنْ أَنَّ أَمْرَهُ مِنَ الْمَحْتُومِ فَقُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ{{ع}} هَلْ يَبْدُو لِلَّهِ فِي الْمَحْتُومِ قَالَ نَعَمْ قُلْنَا لَهُ فَنَخَافُ أَنْ يَبْدُوَ لِلَّهِ فِي الْقَائِمِ فَقَالَ إِنَّ الْقَائِمَ مِنَ الْمِيعَادِ وَ اللَّهُ لا يُخْلِفُ الْمِيعاد»}}<ref>نزد [[امام جواد]]{{ع}} از سفیانی و حتمی بودن خروج او سخن به میان آمد. گفتم: آیا ممکن است در امر حتمی، بدا پیش آید؟ فرمود: آری. گفتم: می‌ترسم دربارۀ قائم هم بدا حاصل شود. فرمود: نه! قائم، وعدۀ الهی است و در آن، تخلّف نمی‌شود؛ الغیبة النعماني: ص ۳۰۲ ح ۱۰.</ref>. این [[حدیث]] با آنچه در [[قرآن]] آمده است که: {{متن قرآن| لِكُلِّ أَجَلٍ كِتَابٌ يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاء وَيُثْبِتُ وَعِندَهُ أُمُّ الْكِتَابِ}}<ref> هر سرآمدی، زمانی نگاشته دارد خداوند هر چه را بخواهد از لوح محفوظ پاک می‌کند و یا در آن می‌نویسد و لوح محفوظ نزد اوست؛ سوره رعد، آیه ۳۸ و ۳۹.</ref> سازگار و موافق است؛ چه آن که [[حکم]] محو و اثبات برای همۀ حوادثی که زمان بردارند، عمومیت دارد و این حوادث، عبارت اند از: همۀ آنچه در آسمان‌ها و [[زمین]] و ما بین آنها هست <ref>المیزان: ج۱۱ ص۳۷۹.</ref><ref>[http://fa.imamatpedia.com/wiki/%D8%AF%D8%A7%D9%86%D8%B4%D9%86%D8%A7%D9%85%D9%87%D9%94_%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85_%D9%85%D9%87%D8%AF%DB%8C_%D8%AC%DB%B7_(%DA%A9%D8%AA%D8%A7%D8%A8) دانشنامهٔ امام مهدی: ج۷، ص۴۵۵.]</ref>.

#[[انسان]] نسبت به [[شرایط ظهور]]، [[تکلیف]] دارد و باید زمینه‌های تحقق آن را مهیا سازد بر خلاف [[علایم ظهور]] که نسبت به ایجاد آن [[وظیفه]] ایی ندارد.<ref>ر.ک. [[علی ‎اصغر رضوانی|رضوانی، علی اصغر]]، [[موعودشناسی و پاسخ به شبهات (کتاب)|موعودشناسی و پاسخ به شبهات]]، ص ۵۱۸؛ [[پژوهشگران مؤسسه آینده روشن]]، [[مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها (کتاب)|مهدویت پرسش‌ها و پاسخ‌ها]]، ص ۳۷۵؛ [[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه، سید محمد رضی]]، [[بازشناسی تعریف علائم و شرایط ظهور (مقاله)|بازشناسی تعریف علائم و شرایط ظهور]]، ص ۱۶۰ ـ ۱۶۱</ref>

#[[درک]] [[شرایط ظهور]] نیازی به بیان [[خداوند متعال]] ندارد و [[عقل]] آدمی آن را می‌فهمد؛ ولی [[علائم ظهور]] نیازمند بیان [[خداوند متعال]] است؛ چون یک نوع پیشگویی بوده و [[درک]] آن از توان [[عقل]] خارج است.<ref>ر.ک. [[سید محمد رضی آصف آگاه|آصف آگاه، سید محمد رضی]]، [[بازشناسی تعریف علائم و شرایط ظهور (مقاله)|بازشناسی تعریف علائم و شرایط ظهور]]، ص ۱۶۰ ـ ۱۶۱</ref>

#[[شرایط ظهور]] با هم ارتباط متقابل و واقعی دارند، حال آن‏‌که ارتباط خاصی میان نشانه‏‌های [[ظهور]] مشاهده نمی‏‌شود<ref>ر.ک: [[رحیم کارگر|کارگر، رحیم]]، [[مهدویت دوران ظهور (کتاب)|مهدویت دوران ظهور]]، ص ۲۳ و ۲۶ و ۳۳ ـ ۳۷.</ref>.

#[[شرایط ظهور]] باید مداومت داشته باشند و شرط بقای ظهورند، حال آنکه نشانه‏‌های [[ظهور]] در زمانی خاص رخ می‏‌دهند و نه [[لزوم]] و نه امکان دارد که آن شرایط در مدت زمانی طولانی واقع شوند و وقوع آنها ادامه یابد<ref>ر.ک: [[رحیم کارگر|کارگر، رحیم]]، [[مهدویت دوران ظهور (کتاب)|مهدویت دوران ظهور]]، ص ۲۳ و ۲۶ و ۳۳ ـ ۳۷.</ref>.

{{مدخل‌ وابسته}}

* [[پرونده:1404.jpg|22px]] [[مهدی علی‌پور|علی‌پور، مهدی ]]، [[ظهور (مقاله)|'''ظهور''']]

{{منبع‌ جامع}}