ادب کلام در محضر امام‌: تفاوت میان نسخه‌ها

}}

* [[سخن گفتن]] [[زائر]] در [[حضور معصوم]]{{ع}}، ویژگی ممتازی را می‌طلبد. زیرا، نه [[زائر]] به [[دیدار]] یک [[انسان]] عادی رفته است، و نه [[زیارت]] یک کار ساده و کم ارج و بی‌بهاست. [[دیدار]] یک [[زائر]]، از [[مزار]] [[حجت خدا]] و زبان گشودن به [[تمجید]] و [[ستایش]] و عرض حال و طرح سؤال، ادبی را می‌طلبد که این [[ادب]]، هم در [[رفتار]] و [[سلوک]] [[زائر]]، هم در [[کلام]] و متن گفتارش بروز و جلوه یابد. در مواجهه با [[امام]] [[معصوم]]{{عم}} و هنگام [[تشرف]] به [[زیارت]] [[مرقد]] [[پاک]] و [[نورانی]] [[ائمه|ائمه اطهار]]{{عم}} و اولیای [[دین]]، چه باید گفت؟ چه باید خواست؟ چگونه باید شروع کرد؟ با چه تعبیراتی باید ستود؟ چگونه باید آنان را واسطه و شفیع قرار داد؟ با عنوان کردن چه مطلبی باید رابطه [[روحی]] برقرار کرد؟ با بیان چه فضیلتی باید [[عشق]] و ارادت را نشان داد؟ چه [[کلامی]] باید گفت که [[شایسته]] [[مقام]] آنان باشد؟ متنی که به عنوان [[زیارتنامه]] از سوی [[امامان]] صادر شده است، راهگشای کیفیت [[ارتباط]] و شیوه [[رعایت ادب]] [[کلام]] در برخورد با [[معصومین]]{{عم}} است. زیارت‌های [[مأثور]]، که به‌عنوان یک اثر از [[ائمه]]{{عم}} [[نقل]] شده، راهنمای ماست که [[امامان]] را چگونه مورد خطاب قرار دهیم و چه نکاتی را عنوان کنیم و چگونه [[زیارت]] کنیم و چه بخواهیم<ref>[[جواد محدثی|محدثی، جواد]]، [[فرهنگ زیارت (کتاب)|فرهنگ زیارت]]، ص۲۸۳، ۲۸۴.</ref>.

== منابع ==