ابومنصور فارسی: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۲۴ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۷:۳۸

مقدمه

از نام، نسب و احوالات شخصی وی اطلاعی در دست نیست، جز اینکه وی را از صحابه و ساکن مهر شمرده‌اند^[۱]. لقب فارسی را سمعانی با کسر راء ضبط کرده است و می‌گوید: مراد از فارسی، استان فارس با مرکزیت شیراز است و منسوبان به آن را فارسی گویند^[۲]. امثال این لقب در میان صحابه و دانشمندان اسلامی بسیار است.

ابن حجر به نقل از دولابی، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور آدم تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این اخلاق سرزنش می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از پیامبر خدا (ص) روایت می‌کرد: "تندخویی بر نیکان امت عارض می‌شود"^[۳]. بخاری او را صحابی ندانسته و حدیثش را مرسل می‌داند^[۴].

دوید بن نافع قرشی اموی شامی دمشقی^[۵] از موالیان قریش ^[۶] راوی اوست ^[۷]. روایت او را به فرزندش "یزید بن (ابی) منصور" نیز نسبت داده‌اند ^[۸]، وی از ابوهریره روایت دارد ^[۹]^[۱۰]

منابع

حسینیان مقدم، حسین، مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱

پانویس

↑ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.
↑ سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.
↑ «ان الحدة تعتری خیار أمتی»؛ ابوداود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.
↑ بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.
↑ مزی، ج۸، ص۴۹۹.
↑ ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.
↑ بخاری، ۷۱.
↑ ابن اثیر، ۵۲۹ / ۶.
↑ ابن کثیر، ۱۲۹ / ۶.
↑ حیدری آقایی، محمود، مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۵۳۰-۵۳۱.

[1] ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.

[2] سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.

[3] «ان الحدة تعتری خیار أمتی»؛ ابوداود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.

[4] بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.

[5] مزی، ج۸، ص۴۹۹.

[6] ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.

[7] بخاری، ۷۱.

[8] ابن اثیر، ۵۲۹ / ۶.

[9] ابن کثیر، ۱۲۹ / ۶.

[10] حیدری آقایی، محمود، مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص:۵۳۰-۵۳۱.

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

@@ خط ۴: / خط ۴: @@
 از نام، [[نسب]] و احوالات شخصی وی اطلاعی در دست نیست، جز اینکه وی را از [[صحابه]] و ساکن مهر شمرده‌اند<ref>ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۰.</ref>. [[لقب]] [[فارسی]] را [[سمعانی]] با کسر راء ضبط کرده است و می‌گوید: مراد از فارسی، استان [[فارس]] با مرکزیت [[شیراز]] است و [[منسوبان]] به آن را فارسی گویند<ref>سمعانی، ج۴، ص۳۰۷.</ref>. امثال این لقب در میان صحابه و [[دانشمندان اسلامی]] بسیار است.
-[[ابن حجر]] به نقل از [[دولابی]]، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور [[آدم]] تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این [[اخلاق]] [[سرزنش]] می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از [[پیامبر خدا]]{{صل}} [[روایت]] می‌کرد: "[[تندخویی]] بر [[نیکان]] [[امت]] عارض می‌شود"<ref>{{متن حدیث|ان الحدة تعتری خیار أمتی}}؛ ابوداود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.</ref>. [[بخاری]] او را [[صحابی]] ندانسته و حدیثش را مرسل می‌داند<ref>بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.</ref>.
+[[ابن حجر]] به نقل از [[دولابی]]، از ابومنصور نام می‌برد، در حالی که در نسخه چاپی الکنی و الاسماء نامی از وی یافت نشد. بر اساس گزارش‌های موجود، ابومنصور [[آدم]] تندخو و خشکی بود و اطرافیانش وی را به سبب این [[اخلاق]] [[سرزنش]] می‌کردند. او در پاسخ به آنان می‌گفت: این اخلاق را با چیزی عوض نمی‌کند و از [[پیامبر خدا]] {{صل}} [[روایت]] می‌کرد: "[[تندخویی]] بر [[نیکان]] [[امت]] عارض می‌شود"<ref>{{متن حدیث|ان الحدة تعتری خیار أمتی}}؛ ابوداود، ج۲، ص۱۶۹-۱۷۰؛ ابن عبدالبر، ج۴، ص۳۲۶؛ ابن اثیر، ج۶، ص۲۹۸؛ ابن حزم، ص۴۶۲.</ref>. [[بخاری]] او را [[صحابی]] ندانسته و حدیثش را مرسل می‌داند<ref>بخاری، ص۷۱؛ ابن حجر، ج۷، ص۳۲۱.</ref>.
 [[دوید بن نافع]] قرشی [[اموی]] شامی دمشقی<ref>مزی، ج۸، ص۴۹۹.</ref> از [[موالیان]] [[قریش]] <ref>ثقفی، ۵۵ / ۱؛ عجلونی، ۳۵۳ / ۱. ثقفی نام وی را دوید آورده است.</ref> [[راوی]] اوست <ref>بخاری، ۷۱.</ref>. روایت او را به فرزندش "یزید بن (ابی) منصور" نیز نسبت داده‌اند <ref>[[ابن اثیر]]، ۵۲۹ / ۶.</ref>، وی از [[ابوهریره]] روایت دارد <ref>[[ابن کثیر]]، ۱۲۹ / ۶.</ref><ref>[[محمود حیدری آقایی|حیدری آقایی، محمود]]، [[دانشنامه سیره نبوی ج۱ (کتاب)|مقاله «ابومنصور فارسی»، دانشنامه سیره نبوی]] ج۱، ص:۵۳۰-۵۳۱.</ref>