جز
وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۸: | خط ۸: | ||
[[بدیهی]] است که هر کدام از سه محورفوق، نیازمند مباحث خاص خود است. از این رو محور اول به عنوان «احیای فرهنگ جهاد» و محورهای دوم و سوم به عنوان [[کارکردهای سیاسی عاشورا]] «زمینهسازی تشکیل حکومت اسلامی» و «احیای فرهنگ [[امر به معروف ونهی از منکر]]» مورد بررسی قرار میگیرند. | [[بدیهی]] است که هر کدام از سه محورفوق، نیازمند مباحث خاص خود است. از این رو محور اول به عنوان «احیای فرهنگ جهاد» و محورهای دوم و سوم به عنوان [[کارکردهای سیاسی عاشورا]] «زمینهسازی تشکیل حکومت اسلامی» و «احیای فرهنگ [[امر به معروف ونهی از منکر]]» مورد بررسی قرار میگیرند. | ||
قطعاً از مهمترین کارکردهای [[سیاسی]] حادثه [[عظیم]] [[عاشورا]] احیای فرهنگ جهاد در میان [[امت مسلمان]] بود؛ زیرا با بروز [[مجدد]] [[روحیه]] [[جاهلی]] و خوگیری روزافزون [[حاکمان]] به [[ملوک]] [[پادشاهی]] - پس از [[رسول خدا]]{{صل}} - به تدریج اصول و [[فروع اسلام]] رنگ باختن را آغاز کرد؛ از جمله این اصول و [[فروع]]، جهاد بود. به [[یقین]] سرآغاز این رنگ باختن را میتوان [[سرپیچی]] نمودن سران [[سقیفه]] از [[فرمان پیامبر]] [[اسلام]] در [[سپاه اسامه]]، آن هم به بهانه [[جوانی]] [[فرمانده سپاه]] دانست. | قطعاً از مهمترین کارکردهای [[سیاسی]] حادثه [[عظیم]] [[عاشورا]] احیای فرهنگ جهاد در میان [[امت مسلمان]] بود؛ زیرا با بروز [[مجدد]] [[روحیه]] [[جاهلی]] و خوگیری روزافزون [[حاکمان]] به [[ملوک]] [[پادشاهی]] - پس از [[رسول خدا]] {{صل}} - به تدریج اصول و [[فروع اسلام]] رنگ باختن را آغاز کرد؛ از جمله این اصول و [[فروع]]، جهاد بود. به [[یقین]] سرآغاز این رنگ باختن را میتوان [[سرپیچی]] نمودن سران [[سقیفه]] از [[فرمان پیامبر]] [[اسلام]] در [[سپاه اسامه]]، آن هم به بهانه [[جوانی]] [[فرمانده سپاه]] دانست. | ||
آغاز جنگهای گسترده [[سپاهیان]] اسلام و آغاز [[کشور]] گشایی و صدور اسلام - به ویژه در [[زمان]] [[خلیفه دوم]] - و به تدریج پس از آن به [[خلافت]] رسیدن [[حضرت]] [[امام علی]]{{ع}} و آغاز جنگهای خونین داخلی در پی سه [[نبرد]] سنگین با [[قاسطین]]، [[مارقین]] و [[ناکثین]] و به هر حال خستگی سپاهیان و آغاز عذر و بهانههای مختلف از شرکت در [[جنگها]] روندی بود که به تدریج دامن گیر «[[جهاد]]» گردیده بود. | آغاز جنگهای گسترده [[سپاهیان]] اسلام و آغاز [[کشور]] گشایی و صدور اسلام - به ویژه در [[زمان]] [[خلیفه دوم]] - و به تدریج پس از آن به [[خلافت]] رسیدن [[حضرت]] [[امام علی]] {{ع}} و آغاز جنگهای خونین داخلی در پی سه [[نبرد]] سنگین با [[قاسطین]]، [[مارقین]] و [[ناکثین]] و به هر حال خستگی سپاهیان و آغاز عذر و بهانههای مختلف از شرکت در [[جنگها]] روندی بود که به تدریج دامن گیر «[[جهاد]]» گردیده بود. | ||
شکوه و [[شکایت]] امام علی{{ع}} از [[یاران]] و سپاهیان در [[رویارویی]] با سردمداران [[جاهلیت]] و [[ملوکیت]] حکایت از وضعیت «جهاد» در میان [[مسلمانان]] دارد که هر [[روز]] به بهانهای از این [[وظیفه]] خطیر میگریختند: | شکوه و [[شکایت]] امام علی {{ع}} از [[یاران]] و سپاهیان در [[رویارویی]] با سردمداران [[جاهلیت]] و [[ملوکیت]] حکایت از وضعیت «جهاد» در میان [[مسلمانان]] دارد که هر [[روز]] به بهانهای از این [[وظیفه]] خطیر میگریختند: | ||
{{متن حدیث|يَا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ حُلُومُ الْأَطْفَالِ وَ عُقُولُ رَبَّاتِ الْحِجَالِ لَوَدِدْتُ أَنِّي لَمْ أَرَكُمْ وَ لَمْ أَعْرِفْكُمْ مَعْرِفَةً وَ اللَّهِ جَرَّتْ نَدَماً وَ أَعْقَبَتْ ذَمّاً قَاتَلَكُمُ اللَّهُ لَقَدْ مَلَأْتُمْ قَلْبِي قَيْحاً وَ شَحَنْتُمْ صَدْرِي غَيْظاً وَ جَرَّعْتُمُونِي نُغَبَ التَّهْمَامِ أَنْفَاساً}}<ref>«ای نامردانِ به صورت مرد، ای کمخردانِ نازپرور! کاش شما را ندیده بودم و نمیشناختم که به خدا پایان این آشنایی ندامت بود و دستاورد آن اندوه و حسرت، خدایتان بمیراند که دلم از دست شما پرخون است و سینهام مالامال خشم شما مردم دون که پیاپی جرعه اندوه به کامم میریزید» نهج البلاغه، خطبه ۲۷.</ref>. | {{متن حدیث|يَا أَشْبَاهَ الرِّجَالِ وَ لَا رِجَالَ حُلُومُ الْأَطْفَالِ وَ عُقُولُ رَبَّاتِ الْحِجَالِ لَوَدِدْتُ أَنِّي لَمْ أَرَكُمْ وَ لَمْ أَعْرِفْكُمْ مَعْرِفَةً وَ اللَّهِ جَرَّتْ نَدَماً وَ أَعْقَبَتْ ذَمّاً قَاتَلَكُمُ اللَّهُ لَقَدْ مَلَأْتُمْ قَلْبِي قَيْحاً وَ شَحَنْتُمْ صَدْرِي غَيْظاً وَ جَرَّعْتُمُونِي نُغَبَ التَّهْمَامِ أَنْفَاساً}}<ref>«ای نامردانِ به صورت مرد، ای کمخردانِ نازپرور! کاش شما را ندیده بودم و نمیشناختم که به خدا پایان این آشنایی ندامت بود و دستاورد آن اندوه و حسرت، خدایتان بمیراند که دلم از دست شما پرخون است و سینهام مالامال خشم شما مردم دون که پیاپی جرعه اندوه به کامم میریزید» نهج البلاغه، خطبه ۲۷.</ref>. | ||
خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
«شگفتا! به [[خدا]] قسم! [[دل]] به [[مرگ]] میپیوندد و [[اندوه]] بر [[جان]] میرسد از [[اجتماع]] آنها بر باطلی که درآنند و پراکندگی شما از حقی که به آنگراییدهاید». «شما که آماج تیرهای حملات آنها شدهاید و نمیجنبید و با شما میجنگند و [[دفاع]] نمیکنید و [[امام]] خود را [[نافرمانی]] میکنید و به چنین عصیانی [[راضی]] هستید. چون در تابستان شما را به [[جنگ]] میخوانم میگویید هوا به شدت گرم است، مهلتی ده تا هوا خنک شود و چون در زمستان، شما را به [[نبرد]] [[دعوت]] میکنم میگویید هوا خیلی سرد است مهلتی ده تا هوا گرم گردد. شما از سرما و [[گرما]] فرار میکنید و از مرگ فرار شما بیشتر است»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۷.</ref>. | «شگفتا! به [[خدا]] قسم! [[دل]] به [[مرگ]] میپیوندد و [[اندوه]] بر [[جان]] میرسد از [[اجتماع]] آنها بر باطلی که درآنند و پراکندگی شما از حقی که به آنگراییدهاید». «شما که آماج تیرهای حملات آنها شدهاید و نمیجنبید و با شما میجنگند و [[دفاع]] نمیکنید و [[امام]] خود را [[نافرمانی]] میکنید و به چنین عصیانی [[راضی]] هستید. چون در تابستان شما را به [[جنگ]] میخوانم میگویید هوا به شدت گرم است، مهلتی ده تا هوا خنک شود و چون در زمستان، شما را به [[نبرد]] [[دعوت]] میکنم میگویید هوا خیلی سرد است مهلتی ده تا هوا گرم گردد. شما از سرما و [[گرما]] فرار میکنید و از مرگ فرار شما بیشتر است»<ref>نهج البلاغه، خطبه ۲۷.</ref>. | ||
فقرات بالا، بازگو کننده وضعیت پیش آمده برای «[[جهاد]]» در دوران [[امیر المؤمنین]]{{ع}} بود. چنین روند وحشتناک و [[روز]] افزونی در [[زمان]] [[امام حسن مجتبی]]{{ع}} نیز تکرار گردید و به آن چنان صورتی نمودار شد که [[سپاهیان]] و [[اصحاب]] شبانه و روزانه، آشکار و پنهان اردوگاه را ترک میگفتند و به [[سپاه معاویه]] ملحق میشدند. [[تهدید]] و [[تطمیع]] و [[رشوه]]... از سوی [[معاویه]] به [[یاران امام]]{{ع}} آنها را آن چنان فریفت که [[فرمانده سپاه]] امام{{ع}}، عبداللّٰه بن [[عباس]] به همراه هشت هزار نفر از سپاهیان در صف [[یاران]] معاویه ظاهر گردید! | فقرات بالا، بازگو کننده وضعیت پیش آمده برای «[[جهاد]]» در دوران [[امیر المؤمنین]] {{ع}} بود. چنین روند وحشتناک و [[روز]] افزونی در [[زمان]] [[امام حسن مجتبی]] {{ع}} نیز تکرار گردید و به آن چنان صورتی نمودار شد که [[سپاهیان]] و [[اصحاب]] شبانه و روزانه، آشکار و پنهان اردوگاه را ترک میگفتند و به [[سپاه معاویه]] ملحق میشدند. [[تهدید]] و [[تطمیع]] و [[رشوه]]... از سوی [[معاویه]] به [[یاران امام]] {{ع}} آنها را آن چنان فریفت که [[فرمانده سپاه]] امام {{ع}}، عبداللّٰه بن [[عباس]] به همراه هشت هزار نفر از سپاهیان در صف [[یاران]] معاویه ظاهر گردید! | ||
[[خیانت]] یاران به [[امام حسن]]{{ع}} تا بدان جا فزونی یافت که نامههایی را برای معاویه مینوشتند و [[آمادگی]] خود را برای [[تسلیم]] نمودن امام خود به صورت پنهان یا آشکار به معاویه و [[قتل]] امام به [[فرمان]] معاویه ابراز میداشتند<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی{{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۱.</ref>. [[امام]]{{ع}} زمانی که [[خیانت]] [[فرمانده]] یک [[سپاه]] چهار هزار نفری را در [[پیوستن]] به [[معاویه]] دید دردمندانه فرمودند: «این مرد کندی هم به معاویه پیوست و به من و شما خیانت کرد و من چندین بار گفتم که شما [[مردم]]، وفایی ندارید و [[بندگان]] دنیایید، اکنون مرد دیگری را به جای او میفرستم ولی میدانم که او هم به زودی مثل [[رفیق]] شما به ما خیانت میکند و رضای [[خداوند]] را دربارۀ ما مراعات نمیکند»<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی{{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۲.</ref>. | [[خیانت]] یاران به [[امام حسن]] {{ع}} تا بدان جا فزونی یافت که نامههایی را برای معاویه مینوشتند و [[آمادگی]] خود را برای [[تسلیم]] نمودن امام خود به صورت پنهان یا آشکار به معاویه و [[قتل]] امام به [[فرمان]] معاویه ابراز میداشتند<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی {{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۱.</ref>. [[امام]] {{ع}} زمانی که [[خیانت]] [[فرمانده]] یک [[سپاه]] چهار هزار نفری را در [[پیوستن]] به [[معاویه]] دید دردمندانه فرمودند: «این مرد کندی هم به معاویه پیوست و به من و شما خیانت کرد و من چندین بار گفتم که شما [[مردم]]، وفایی ندارید و [[بندگان]] دنیایید، اکنون مرد دیگری را به جای او میفرستم ولی میدانم که او هم به زودی مثل [[رفیق]] شما به ما خیانت میکند و رضای [[خداوند]] را دربارۀ ما مراعات نمیکند»<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی {{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۲.</ref>. | ||
خیانتگران و جهادگریزان سرانجام [[پستی]] را به آن حد رساندند که علاوه بر [[غارت]] اردوگاه امام، امام خود را [[تکفیر]] نمودند: «ای حسن! تو هم به مانند پدرت [[مشرک]] شدی» و سه بار به [[جان امام]]{{ع}} [[سوء قصد]] نمودند. امام{{ع}} که از [[سپاهیان]] خود [[نومید]] شده بود - به درخواست [[صلح]] معاویه اشاره فرمودند و گفتند: | خیانتگران و جهادگریزان سرانجام [[پستی]] را به آن حد رساندند که علاوه بر [[غارت]] اردوگاه امام، امام خود را [[تکفیر]] نمودند: «ای حسن! تو هم به مانند پدرت [[مشرک]] شدی» و سه بار به [[جان امام]] {{ع}} [[سوء قصد]] نمودند. امام {{ع}} که از [[سپاهیان]] خود [[نومید]] شده بود - به درخواست [[صلح]] معاویه اشاره فرمودند و گفتند: | ||
«[[آگاه]] باشید که معاویه ما را به کاری میخواند که در آن عزتی نیست، اکنون اگر برای [[مرگ]] آمادهاید بر او [[حمله]] میبریم و با ضربههای [[شمشیر]] به او [[فرمان]] میرانیم و اگر خواهان [[زندگی]] هستید دعوتش را میپذیریم و به درخواستش [[رضایت]] میدهیم». | «[[آگاه]] باشید که معاویه ما را به کاری میخواند که در آن عزتی نیست، اکنون اگر برای [[مرگ]] آمادهاید بر او [[حمله]] میبریم و با ضربههای [[شمشیر]] به او [[فرمان]] میرانیم و اگر خواهان [[زندگی]] هستید دعوتش را میپذیریم و به درخواستش [[رضایت]] میدهیم». | ||
هنوز [[سخنان امام]] پایان نیافته بود که جهادگریزان، [[جان]] خود را ترجیح دادند و یک صدا پاسخ دادند: زنده میمانیم، زنده میمانیم<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی{{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۹.</ref>. | هنوز [[سخنان امام]] پایان نیافته بود که جهادگریزان، [[جان]] خود را ترجیح دادند و یک صدا پاسخ دادند: زنده میمانیم، زنده میمانیم<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی {{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۳۹.</ref>. | ||
امام{{ع}}، در پاسخ به [[یزید بن وهب جهنی]] در [[مصلحت]] و [[انگیزه]] خود از [[صلح با معاویه]] به روشنی خیانت [[یاران]] و بیسپاهی را متذکر گردیدند: | امام {{ع}}، در پاسخ به [[یزید بن وهب جهنی]] در [[مصلحت]] و [[انگیزه]] خود از [[صلح با معاویه]] به روشنی خیانت [[یاران]] و بیسپاهی را متذکر گردیدند: | ||
«به [[خدا]] قسم! من معاویه را از اینان بهتر میدانم که خود را [[شیعه]] من شمارند و آهنگ جانم را دارند و خیمهام را غارت میکنند و اموالم را میبرند. به خدا! اگر بتوانم از معاویه پیمانی بگیرم که خونم ریخته نشود و [[پیروان]] و خاندانم در [[امان]] بمانند برایم بهتر است که به دست این [[مردم]] کشته شوم و خاندانم نابود گردند. به [[خدا]] قسم! اگر با [[معاویه]] [[صلح]] کنم و [[عزیز]] بمانم بهتر است که با [[پستی]] و [[اسارت]] به دست اینها بیفتم و کشته شوم. اگر بخواهم با معاویه بجنگم اینها گردن مرا میگیرند و [[تسلیم]] [[دشمن]] میکنند و آن گاه معاویه یا مرا میکشد یا بر من [[منت]] میگذارد و رهایم میکند و این [[ننگ]] همیشه برای [[بنیهاشم]] میماند و معاویه و دودمانش بر زنده و مردۀ ما همیشه منت میگذارند»<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی{{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۴۰.</ref>. | «به [[خدا]] قسم! من معاویه را از اینان بهتر میدانم که خود را [[شیعه]] من شمارند و آهنگ جانم را دارند و خیمهام را غارت میکنند و اموالم را میبرند. به خدا! اگر بتوانم از معاویه پیمانی بگیرم که خونم ریخته نشود و [[پیروان]] و خاندانم در [[امان]] بمانند برایم بهتر است که به دست این [[مردم]] کشته شوم و خاندانم نابود گردند. به [[خدا]] قسم! اگر با [[معاویه]] [[صلح]] کنم و [[عزیز]] بمانم بهتر است که با [[پستی]] و [[اسارت]] به دست اینها بیفتم و کشته شوم. اگر بخواهم با معاویه بجنگم اینها گردن مرا میگیرند و [[تسلیم]] [[دشمن]] میکنند و آن گاه معاویه یا مرا میکشد یا بر من [[منت]] میگذارد و رهایم میکند و این [[ننگ]] همیشه برای [[بنیهاشم]] میماند و معاویه و دودمانش بر زنده و مردۀ ما همیشه منت میگذارند»<ref>باقر شریف القرشی، زندگی حسن بن علی {{ع}}، ترجمه فخرالدین حجازی، ج۲، ص۱۴۰.</ref>. | ||
با [[مرگ معاویه]] و آغاز [[پادشاهی]] [[یزید]]، [[جامعۀ اسلامی]] وارد مرحلۀ نوینی گردید. شرایط و اقتضاءات [[حاکم]] و زمانه بهگونهای دیگر گردید به صورتی که زمینه را برای [[جهاد امام حسین]]{{ع}} مهیا مینمود. | با [[مرگ معاویه]] و آغاز [[پادشاهی]] [[یزید]]، [[جامعۀ اسلامی]] وارد مرحلۀ نوینی گردید. شرایط و اقتضاءات [[حاکم]] و زمانه بهگونهای دیگر گردید به صورتی که زمینه را برای [[جهاد امام حسین]] {{ع}} مهیا مینمود. | ||
[[فسق]] و [[فجور]] علنی یزید از سویی و سیل [[نامههای کوفیان]] که حاکی از [[آگاهی]] نسبی [[مردمان]] [[کوفه]] بود از سوی دیگر و از همه مهمتر در [[اختیار]] داشتن [[یاران]] با وفایی هر چند اندک که [[امام]]{{ع}} خود در وفای آنان فرمود: | [[فسق]] و [[فجور]] علنی یزید از سویی و سیل [[نامههای کوفیان]] که حاکی از [[آگاهی]] نسبی [[مردمان]] [[کوفه]] بود از سوی دیگر و از همه مهمتر در [[اختیار]] داشتن [[یاران]] با وفایی هر چند اندک که [[امام]] {{ع}} خود در وفای آنان فرمود: | ||
{{متن حدیث|لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَيْراً مِنْ أَصْحَابِي}}<ref>امین الاسلام، اعلام الوری، ص۲۳۷؛ شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۹۱.</ref> [[ضرورت]] [[جهاد]] و [[قیام امام حسین]]{{ع}} را نمایان میساخت. | {{متن حدیث|لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَيْراً مِنْ أَصْحَابِي}}<ref>امین الاسلام، اعلام الوری، ص۲۳۷؛ شیخ مفید، الارشاد، ج۲، ص۹۱.</ref> [[ضرورت]] [[جهاد]] و [[قیام امام حسین]] {{ع}} را نمایان میساخت. | ||
همین جمله بالا حکایت از آن دارد که [[امام علی]]{{ع}} و [[امام حسن]]{{ع}} به همین [[میزان]] نیز [[یار]] باوفا در اختیار نداشتهاند، از این رو دست آنان در جهاد بسته بود. [[قیام]] و جهاد امام حسین{{ع}} عامل [[تحول]] و [[پویایی]] در [[امت اسلام]] گردید و [[اسلام]] [[نبوی]]{{صل}} را که اندک اندک به [[اسلام اموی]] تبدیل گردیده بود [[نجات]] بخشید و بار دیگر آن را [[حیات]] داد. | همین جمله بالا حکایت از آن دارد که [[امام علی]] {{ع}} و [[امام حسن]] {{ع}} به همین [[میزان]] نیز [[یار]] باوفا در اختیار نداشتهاند، از این رو دست آنان در جهاد بسته بود. [[قیام]] و جهاد امام حسین {{ع}} عامل [[تحول]] و [[پویایی]] در [[امت اسلام]] گردید و [[اسلام]] [[نبوی]] {{صل}} را که اندک اندک به [[اسلام اموی]] تبدیل گردیده بود [[نجات]] بخشید و بار دیگر آن را [[حیات]] داد. | ||
قیام و جهاد [[حسینی]] الگویی گردید برای [[عدالتخواهان]] و آزادیخواهان. برای کسانی که [[ظلم و ستم]] را میدیدند و [[وظیفه]] خود میدانستند تا در برابر آن [[ایستادگی]] کنند. این قیام به لحاظ تأثیر، هم در کوتاه مدت و هم در دراز مدت [[اسوه]] ستمستیزان گردیده است. به لحاظ تأثیر کوتاه مدت میتوان به [[قیامها]] و حرکاتی که پس از [[عاشورا]] اتفاق افتاد اشاره کرد، یعنی به جامعهای که [[روح]] و [[فرهنگ]] [[جهاد]] و [[قیام]] علیه ستمگران و [[حاکمان]] [[ستمپیشه]] از آن رنگ باخته بود. این قیام سبب آن گردید تا قیامهای متوالی و پی در پی - چه در [[زمان]] [[حکومت اموی]] و چه در زمان [[حکومت عباسی]] - اتفاق بیفتد و [[ساختار سیاسی]] آنها را با [[بحران]] مواجه سازد. | قیام و جهاد [[حسینی]] الگویی گردید برای [[عدالتخواهان]] و آزادیخواهان. برای کسانی که [[ظلم و ستم]] را میدیدند و [[وظیفه]] خود میدانستند تا در برابر آن [[ایستادگی]] کنند. این قیام به لحاظ تأثیر، هم در کوتاه مدت و هم در دراز مدت [[اسوه]] ستمستیزان گردیده است. به لحاظ تأثیر کوتاه مدت میتوان به [[قیامها]] و حرکاتی که پس از [[عاشورا]] اتفاق افتاد اشاره کرد، یعنی به جامعهای که [[روح]] و [[فرهنگ]] [[جهاد]] و [[قیام]] علیه ستمگران و [[حاکمان]] [[ستمپیشه]] از آن رنگ باخته بود. این قیام سبب آن گردید تا قیامهای متوالی و پی در پی - چه در [[زمان]] [[حکومت اموی]] و چه در زمان [[حکومت عباسی]] - اتفاق بیفتد و [[ساختار سیاسی]] آنها را با [[بحران]] مواجه سازد. | ||
[[انقلاب]] و حرکت [[مدینه]]، قیام و جهاد [[توابین]] در [[شهر کوفه]] به فاصله چهار سال از [[قیام عاشورا]]، [[نهضت]] مختار ثقفی در سال شصت و شش، انقلاب [[مطرف بن مغیره]] در سال هفتاد و هفت، نهضت ابن [[اشعث]] علیه [[حجاج بن یوسف]]، [[قیام زید بن علی]] در سال صدو بیست و دو [[هجری]] و سرانجام قیام و [[جنبش]] [[شهید فخ]] در سال صد و شصت و نه بر [[ضد]] حکومت عباسی. | [[انقلاب]] و حرکت [[مدینه]]، قیام و جهاد [[توابین]] در [[شهر کوفه]] به فاصله چهار سال از [[قیام عاشورا]]، [[نهضت]] مختار ثقفی در سال شصت و شش، انقلاب [[مطرف بن مغیره]] در سال هفتاد و هفت، نهضت ابن [[اشعث]] علیه [[حجاج بن یوسف]]، [[قیام زید بن علی]] در سال صدو بیست و دو [[هجری]] و سرانجام قیام و [[جنبش]] [[شهید فخ]] در سال صد و شصت و نه بر [[ضد]] حکومت عباسی. | ||
اما به لحاظ زمان بلند مدت میتوان به گفتار گاندی [[رهبر]] انقلاب [[هند]] علیه [[استعمار]] [[انگلستان]] [[تمسک]] نمود که آن را [[سرمشق]] خود برای [[هندوستان]] اعلام نموده بود: «[[زندگی امام حسین]]{{ع}} آن [[شهید]] بزرگ [[اسلام]] را به دقت خواندهام... بر من روشن شده است که اگر هندوستان بخواهد یک [[کشور]] [[پیروز]] گردد باید از سرمشق [[امام حسین]]{{ع}} [[پیروی]] کند»<ref>سید عبدالکریم هاشمینژاد، درسی که حسین{{ع}} به انسانها آموخت، ص۴۷۷.</ref>. «ای [[ملت]] هند! من هیچگونه [[الگو]] و روشی از هیچ کس در [[دنیا]] برای [[شکست]] استعمار پیر برنگزیدم، مگر از حسین [[شیعه]]»<ref>احمد ناصری، یادداشتهای طف، بخش شعر عربی، نسخه تایپی ۱۳۷۷.</ref>. | اما به لحاظ زمان بلند مدت میتوان به گفتار گاندی [[رهبر]] انقلاب [[هند]] علیه [[استعمار]] [[انگلستان]] [[تمسک]] نمود که آن را [[سرمشق]] خود برای [[هندوستان]] اعلام نموده بود: «[[زندگی امام حسین]] {{ع}} آن [[شهید]] بزرگ [[اسلام]] را به دقت خواندهام... بر من روشن شده است که اگر هندوستان بخواهد یک [[کشور]] [[پیروز]] گردد باید از سرمشق [[امام حسین]] {{ع}} [[پیروی]] کند»<ref>سید عبدالکریم هاشمینژاد، درسی که حسین {{ع}} به انسانها آموخت، ص۴۷۷.</ref>. «ای [[ملت]] هند! من هیچگونه [[الگو]] و روشی از هیچ کس در [[دنیا]] برای [[شکست]] استعمار پیر برنگزیدم، مگر از حسین [[شیعه]]»<ref>احمد ناصری، یادداشتهای طف، بخش شعر عربی، نسخه تایپی ۱۳۷۷.</ref>. | ||
[[انقلاب اسلامی ایران]] به [[رهبری امام خمینی]] بیشک مهمترین رویداد [[ستمستیزی]] با [[حاکمان جور]] و [[استبداد]] است که مستقل از ایدههای لیبرالیستی و [[مارکسیستی]] در قرن بیستم به وقوع پیوست. | [[انقلاب اسلامی ایران]] به [[رهبری امام خمینی]] بیشک مهمترین رویداد [[ستمستیزی]] با [[حاکمان جور]] و [[استبداد]] است که مستقل از ایدههای لیبرالیستی و [[مارکسیستی]] در قرن بیستم به وقوع پیوست. | ||
این انقلاب را باید در جریان [[اندیشه سیاسی اسلام]] و [[سرمشقگیری]] از [[قیام حسینی]] ارزیابی نمود. [[امام خمینی]] با اشاره به {{متن حدیث|کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا}} در بهرهگیری از [[قیام امام حسین]]{{ع}} فرمودند: | این انقلاب را باید در جریان [[اندیشه سیاسی اسلام]] و [[سرمشقگیری]] از [[قیام حسینی]] ارزیابی نمود. [[امام خمینی]] با اشاره به {{متن حدیث|کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا}} در بهرهگیری از [[قیام امام حسین]] {{ع}} فرمودند: | ||
{{متن حدیث|کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا}} دستور آن است که این برنامه سرلوحه [[زندگی]] است در هر [[روز]] و در هر [[سرزمین]] باشد. | {{متن حدیث|کُلُّ یَومٍ عاشورا و کُلُّ أرضٍ کَربَلا}} دستور آن است که این برنامه سرلوحه [[زندگی]] است در هر [[روز]] و در هر [[سرزمین]] باشد. | ||