لهو و لعب در قرآن: تفاوت میان نسخه‌ها

| پرسش مرتبط  = لهو و لعب (پرسش)

}}

[[بازی]] و لعب و [[لهو]]، جنبه‌های مختلفی از مطلوب و [[مباح]] تا [[مکروه]] و [[حرام]] در [[فرهنگ]] [[قرآنی]] دارد. اما آنچه مربوط به این بحث می‌باشد، آنهایی است که جنبه [[ایستادگی]] در برابر [[پیامبر]] به خاطر [[تعلق به دنیا]] و سرگرمی‌ها و یا [[انتخاب]] [[دنیا]] در برابر [[آخرت]] دارد و نوعی [[مخالفت]] با [[دعوت]] آن [[حضرت]] شمرده می‌شود و [[قرآن]] [[دستور]] گذر کردن از آن را به [[پیامبر]] می‌دهد. یا در تحلیلی انسان‌شناسانه [[دلیل]] [[مخالفت]] عده‌ای با [[پیامبر]] را بیان می‌کند. چنان‌که یکی از موارد [[نکوهش]] [[بازی]] با [[دین]] و [[سوء]] استفاده از [[دین]] برای مقاصد دنیاطلبانه است.

#{{متن قرآن|وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ وَإِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لَا يُؤْخَذْ مِنْهَا أُولَئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِمَا كَسَبُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ}}<ref>«و آنان را که دین خویش به بازیچه و سرگرمی گرفتند و زندگانی دنیا آنان را فریفت رها کن و به آن (قرآن) پند ده، مبادا کسی برای آنچه کرده است نومید و نابود گردد، در حالی که او را در برابر خداوند میانجی و یاوری نباشد و هر جایگزینی (به سربها) دهد از او پذیرفته نشود؛ اینان کسانی هستند که برای کارهایی که کرده‌اند نومید و نابود گردیده‌اند؛ آنان را برای کفری که ورزیده‌اند، نوشابه‌ای از آب جوشان و عذابی دردناک خواهد بود» سوره انعام، آیه ۷۰.</ref>.

در [[آیات]] فوق این موضوعات مطرح گردیده است:

# [[پیامبر]] [[وظیفه]] دار [[بی‌اعتنایی]] به تبدیل کنندگان [[دین خدا]] به ملعبه و بازیچه: {{متن قرآن|وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا}}؛

[[لهو]] از جنبه‌های مختلفی در [[قرآن]] در کنار لعب به کار رفته است. اما عمده جهت‌گیری آن مسائلی است که در [[تقابل]] با [[وحی]] و [[پیامبر]] آمده و به برخی از ریشه‌های [[روحی]] و [[نفسانی]] [[مخالفت]]، اشاره شده است. از آن جمله [[روحیه]] [[بازی]] گوشی و [[بازی]] کردن با [[دین]] با توجه به [[قدرت]] [[قوی]] این نهاد [[اجتماعی]].

#{{متن قرآن|وَذَرِ الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَهُمْ لَعِبًا وَلَهْوًا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَذَكِّرْ بِهِ أَنْ تُبْسَلَ نَفْسٌ بِمَا كَسَبَتْ لَيْسَ لَهَا مِنْ دُونِ اللَّهِ وَلِيٌّ وَلَا شَفِيعٌ وَإِنْ تَعْدِلْ كُلَّ عَدْلٍ لَا يُؤْخَذْ مِنْهَا أُولَئِكَ الَّذِينَ أُبْسِلُوا بِمَا كَسَبُوا لَهُمْ شَرَابٌ مِنْ حَمِيمٍ وَعَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْفُرُونَ}}<ref>«و آنان را که دین خویش به بازیچه و سرگرمی گرفتند و زندگانی دنیا آنان را فریفت رها کن و به آن (قرآن) پند ده، مبادا کسی برای آنچه کرده است نومید و نابود گردد، در حالی که او را در برابر خداوند میانجی و یاوری نباشد و هر جایگزینی (به سربها) دهد از او پذیرفته نشود؛ اینان کسانی هستند که برای کارهایی که کرده‌اند نومید و نابود گردیده‌اند؛ آنان را برای کفری که ورزیده‌اند، نوشابه‌ای از آب جوشان و عذابی دردناک خواهد بود» سوره انعام، آیه ۷۰.</ref>.