نیایش چهاردهم: تفاوت میان نسخه‌ها

نیایش چهاردهم (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۱۲:۳۱

۱۲ بایت حذف‌شده ، ‏۲۵ اوت ۲۰۲۲

جز

وظیفهٔ شمارهٔ ۵، قسمت دوم

دیداریویکی‌متن

HeydariBot

۱۱۸٬۲۸۱

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-{{امامت}}
+== مقدمه ==
-==مقدمه==
 این [[نیایش]] آن [[حضرت]] است هرگاه که از [[ستمکاران]] ستمی می‌دید.
 از اهداف بلند [[پیامبران]] [[مبارزه با ظلم]] و [[ظالم]] و برداشتن موانع [[راه رشد]] و [[سعادت]] انسان‌هاست. [[جهان‌بینی توحیدی]] به ما می‌گوید [[خداوند]] [[عادل]] است و از [[ظالمان]] [[بیزاری]] می‌جوید. [[قرآن کریم]] در توصیف خداوند می‌فرماید: {{متن قرآن|إِنَّ اللَّهَ لَا يَظْلِمُ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ}}<ref>«خداوند همسنگ ذرّه‌ای ستم نمی‌ورزد» سوره نساء، آیه ۴۰.</ref>؛ و می‌فرماید: {{متن قرآن|وَاللَّهُ لَا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و خداوند گروه ستمکاران را رهنمون نمی‌گردد» سوره بقره، آیه ۲۵۸.</ref>؛ و {{متن قرآن|لَا يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ}}<ref>«پیمان من به ستمکاران نمی‌رسد» سوره بقره، آیه ۱۲۴.</ref>؛ {{متن قرآن|وَاللَّهُ لَا يُحِبُّ الظَّالِمِينَ}}<ref>«و خداوند ستمکاران را دوست نمی‌دارد» سوره آل عمران، آیه ۵۷.</ref>؛ {{متن قرآن|فَلَا تَقْعُدْ بَعْدَ الذِّكْرَى مَعَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ}}<ref>«پس از یادآوری با گروه ستمگران منشین» سوره انعام، آیه ۶۸.</ref>؛ و در [[روز قیامت]] گوینده‌ای صدا می‌زند: {{متن قرآن|لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ}}<ref>«لعنت خداوند بر ستمکاران!» سوره اعراف، آیه ۴۴.</ref>.
-[[امام زین‌العابدین]]{{ع}} نیز در روزگاری [[زندگی]] می‌کرد که [[ظلم و جور]] [[جامعه]] را فرا گرفته بود و [[خفقان]] به حدی بود که [[امام]] نمی‌توانست علناً به [[مبارزه]] برخیزد، از این‌رو آن حضرت در قالب [[دعا]] [[روحیه]] [[ظلم‌ستیزی]] و [[حمایت از مظلوم]] را در [[دل‌ها]] زنده نگه داشت. امام در این دعا بالاترین [[پشتیبان]] در برابر ظالمان را خدای [[عزیز]] و [[رحیم]] می‌داند و این‌گونه به [[دادخواهی]] به [[محکمه عدل الهی]] می‌رود و با خدای خود [[راز و نیاز]] می‌کند: {{متن حدیث|يَا مَنْ‏ لَا يَخْفَى‏ عَلَيْهِ‏ أَنْبَاءُ الْمُتَظَلِّمِينَ...}}؛ «ای خداوندی که درد و [[رنج]] دادخواهان بر تو پوشیده نیست؛ ای خداوندی که در دادخواهیشان به [[گواهی]] گواهانت نیاز نیست؛ ای خداوندی که [[ستمدیدگان]] را [[یاوری]] تو نزدیک است و از ستمکاران جانبداریت دور؛ تو می‌دانی -ای خداوند من- که فلان، فرزند فلان، در [[حق]] من مرتکب چه کارهایی شده که تو خود از آن منع فرموده‌ای و او را در بی‌حرمتی به من چه اعمالی است که تو خود از آن [[نهی]] کرده‌ای و این همه از سرمستی اوست به سبب نعمتی که تواش [[عنایت]] کرده‌ای و از [[بی‌باکی]] اوست در برابر [[کیفری]] که تواش مقرر داشته‌ای».
+[[امام زین‌العابدین]] {{ع}} نیز در روزگاری [[زندگی]] می‌کرد که [[ظلم و جور]] [[جامعه]] را فرا گرفته بود و [[خفقان]] به حدی بود که [[امام]] نمی‌توانست علناً به [[مبارزه]] برخیزد، از این‌رو آن حضرت در قالب [[دعا]] [[روحیه]] [[ظلم‌ستیزی]] و [[حمایت از مظلوم]] را در [[دل‌ها]] زنده نگه داشت. امام در این دعا بالاترین [[پشتیبان]] در برابر ظالمان را خدای [[عزیز]] و [[رحیم]] می‌داند و این‌گونه به [[دادخواهی]] به [[محکمه عدل الهی]] می‌رود و با خدای خود [[راز و نیاز]] می‌کند: {{متن حدیث|يَا مَنْ‏ لَا يَخْفَى‏ عَلَيْهِ‏ أَنْبَاءُ الْمُتَظَلِّمِينَ...}}؛ «ای خداوندی که درد و [[رنج]] دادخواهان بر تو پوشیده نیست؛ ای خداوندی که در دادخواهیشان به [[گواهی]] گواهانت نیاز نیست؛ ای خداوندی که [[ستمدیدگان]] را [[یاوری]] تو نزدیک است و از ستمکاران جانبداریت دور؛ تو می‌دانی -ای خداوند من- که فلان، فرزند فلان، در [[حق]] من مرتکب چه کارهایی شده که تو خود از آن منع فرموده‌ای و او را در بی‌حرمتی به من چه اعمالی است که تو خود از آن [[نهی]] کرده‌ای و این همه از سرمستی اوست به سبب نعمتی که تواش [[عنایت]] کرده‌ای و از [[بی‌باکی]] اوست در برابر [[کیفری]] که تواش مقرر داشته‌ای».
-[[امام]] سپس با صلوات‌های پی در پی بر [[پیامبر]]{{صل}} و آلش از [[خداوند]] مدد می‌خواهد:
+[[امام]] سپس با صلوات‌های پی در پی بر [[پیامبر]] {{صل}} و آلش از [[خداوند]] مدد می‌خواهد:
 «بارخدایا، بر [[محمد و خاندانش]] [[درود]] بفرست و به نیروی خود آن را که بر من [[ستم]] می‌کند یا [[دشمنی]] می‌ورزد فرو گیر و به [[قدرت]] خود از تیزی سطوتش بکاه و به درماندگی‌های خود مشغولش نمای و در [[پیکار]] با آنکه به خلافش برخاسته است عاجزش گردان».
 «بارخدایا، بر محمد و خاندانش درود بفرست و [[خصم]] مرا [[رخصت]] مده که بر من ستم روا دارد. [[نیک]] یاریم کن که در برابرش [[پایداری]] کنم. و مرا از ارتکاب اعمالی چون [[اعمال]] او و گرفتار آمدن به حالتی چون حال او، نگه دار».