زهد در اخلاق اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها

از فلسفه‌های زهد، ایثار و مقدم داشتن دیگران بر خود و به [[سختی]] افتادن برای [[آسایش]] دیگران است. [[زاهد]]، [[ساده]] و [[بی‌تکلف]] و در کمال [[قناعت]] [[زندگی]] می‌کند و بر خود سخت می‌گیرد تا دیگران را به آسایش برساند. آن‌چه را دارد، به [[نیازمندان]] می‌بخشد؛ زیرا [[دل]] او آن‌گاه به نعمت‌های جهان دست می‌یازد که دیگر [[انسان]] [[نیازمندی]] وجود نداشته باشد. [[لذت]] او در آسایش دیگران است و برای آسایش دیگران هر سختی را بر خود هموار می‌سازد. ایثار بزرگ [[خاندان]] [[عترت]] و [[نزول]] [[سوره]] «[[هل اتی]]»، از مصادیق بارز این عمل است. هر قدر نیازمند در [[جامعه]] بیش‌تر باشد، این ویژگی در [[اولیای الهی]] بیش‌تر جلوه‌گر می‌شود؛ از این رو، در [[مدینه]] [[پیامبر]]، [[خاندان]] [[عترت]] و [[صحابه]] [[راستین]] ایثارگر بودند؛ ولی در زمان‌های [[امامان]] بعد به جهت وضعیت متفاوت جامعه، این امر کم‌تر نقل شده است. [[حضرت امیر]] {{ع}} از دسترنج خود هزار برده را [[آزاد]] کرد. آن‌گاه که [[لباس]] می‌خرید، بهترین را به [[غلام]] خود می‌داد. شب‌ها به [[فقیران]] [[غذا]] می‌رساند و [[اموال]] و باغ‌های خود را که در مدینه احداث کرده بود، [[وقف]] عموم کرد<ref>ری‌شهری، محمد، موسوعة الامام علی بن ابی طالب، ج۹، ص۳۷۶ - ۳۸۶؛ مجلسی، محمدباقر، بحارالانوار، ج۴، ص۲۴-۴۳.</ref>.<ref>[[مجید رضایی|رضایی، مجید]]، [[زهد و قناعت (مقاله)| مقاله «زهد و قناعت»]]، [[دانشنامه امام علی ج۷ (کتاب)|دانشنامه امام علی]]، ج۷، ص ۱۸۴.</ref>