تعرب پس از هجرت در فقه اسلامی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «{{نبوت}} {{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = تعرب پس از هجرت | عنوان مدخل = تعرب پس از هجرت | مداخل مرتبط = تعرب پس از هجرت در فقه اسلامی | پرسش مرتبط = }} == مقدمه == تَعَرُّب بعد از هجرت: سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب نقص در دین فرد میگردد. عنوان یادش...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهام‌زدایی |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۳ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
}} | }} | ||
== مقدمه == | == مقدمه == | ||
تَعَرُّب بعد از [[هجرت]]: سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب [[نقص]] در [[دین]] فرد | تَعَرُّب بعد از [[هجرت]]: سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب [[نقص]] در [[دین]] فرد میگردد. | ||
عنوان | عنوان یاد شده در [[روایات]] متعدّد آمده و از آن [[نهی]] شده است<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۵، ص۳۱۸ ـ ۳۳۲.</ref>. | ||
مراد از تعرّب بعد از هجرت ـ بر اساس آنچه از روایات و کلمات [[فقها]] استفاده می‌شود ـ آن است که فرد پس از [[معرفت]] و [[اعتقاد]] به [[آیین اسلام]] و [[فراگیری احکام]] و [[معارف]] آن، جایی را برای سکونت خود | مراد از تعرّب بعد از هجرت ـ بر اساس آنچه از روایات و کلمات [[فقها]] استفاده می‌شود ـ آن است که فرد پس از [[معرفت]] و [[اعتقاد]] به [[آیین اسلام]] و [[فراگیری احکام]] و [[معارف]] آن، جایی را برای سکونت خود برگزیند که موجب وهن و [[نقصان دین]] وی میگردد، مانند [[سرزمین کفر]] یا [[بادیه]]؛ از اینرو، در روایتی از [[امام رضا]] {{ع}}، علّت [[حرمت]] تعرّب بعد از هجرت، بازگشت از دین و ترک [[یاری]] [[پیامبران]] و حجّت‌های [[خداوند]] شمرده شده است و نیز در روایتی از [[امام صادق]] {{ع}}، تعرّب بعد از هجرت به ترک [[ولایت]] [[ائمّه]] {{عم}} پس از معرفت آن [[تفسیر]] شده است<ref>مصباح المنهاج، ص۲۶۷ ـ ۲۶۸؛ کلمة التقوی، ج ۱، ص۵۸۶.</ref>. | ||
در کلمات برخی آمده که تعرّب (به معنای در بادیه سکنی گزیدن) از این جهت که مستلزم ترک دین و [[کنارهگیری]] از [[علم]] و [[آداب و سنن]] [[شرع]] [[مبین]] میگردد مورد نهی قرار گرفته است | در کلمات برخی آمده که تعرّب (به معنای در بادیه سکنی گزیدن) از این جهت که مستلزم ترک دین و [[کنارهگیری]] از [[علم]] و [[آداب و سنن]] [[شرع]] [[مبین]] میگردد مورد نهی قرار گرفته است<ref>مرآة العقول، ج۹، ص۱۰.</ref>. برخی دیگر گفتهاند: تعرّب عبارت است از [[انحراف از حق]] و پیوستن به [[گمراهان]] و [[منحرفان]] پس از ورود به [[حریم]] [[سعادت]] و [[همراهی]] با [[هدایت]] یافتگان<ref>الرواشح السماویة، ص۱۴۲</ref>. بنابر این سکونت در سرزمین کفر یا بادیه و مانند آن اگر موجب نقص در دین [[انسان]] نشود تعرّب محسوب نمیگردد<ref>ارشاد السائل، ص۱۹۴؛ صراط النجاة، ج ۱، ص۴۵۱</ref>، چنانکه در برخی روایات به آن اشاره شده است<ref>وسائل الشیعة، ج ۱۵، ص۱۰۱ و ج ۲۰، ص۵۶۳.</ref>. از این عنوان به مناسبت در باب [[صلات]] سخن رفته است. | ||
== [[حکم]] == | == [[حکم]] == | ||
رفتن به سرزمین کفر و سکنی گزیدن در آن اگر موجب [[نقص دین]] [[مسلمان]] گردد، تعرّب بعد از هجرت محسوب شده و از [[گناهان کبیره]] است | رفتن به سرزمین کفر و سکنی گزیدن در آن اگر موجب [[نقص دین]] [[مسلمان]] گردد، تعرّب بعد از هجرت محسوب شده و از [[گناهان کبیره]] است<ref>ذخیرة المعاد، ج ۲، ص۳۰۴؛ الحدائق الناضرة، ج ۱۰، ص۴۷ و ۴۶؛ القضاء فی الفقه الإسلامی، ص۱۱۸ ـ ۱۱۹؛ ریاض المسائل، ج ۴، ص۳۵۳.</ref>. اگر در سکونتِ [[سرزمین کفر]] برای [[خانواده]] و [[فرزندان]]، [[خوف]] تعرّب وجود داشته باشد، بر فرد [[واجب]] است به [[سرزمین اسلام]] [[هجرت]] کند<ref>صراط النجاة، ج ۲، ص۳۷۶.</ref>.<ref>[[سید محمود هاشمی شاهرودی|هاشمی شاهرودی، سید محمود]]، [[فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (کتاب)|فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت]] ج۲، صفحه ۵۲۸-۵۲۹.</ref> | ||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||
{{ | {{مدخل وابسته}} | ||
* [[هجرت به طائف]] | * [[هجرت به طائف]] | ||
* [[هجرت به مدینه]] | * [[هجرت به مدینه]] | ||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
[[رده:هجرت]] | [[رده:هجرت]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۸ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۴
این مدخل زیرشاخهٔ بحث تعرب پس از هجرت است. تعرب پس از هجرت از چند منظر متفاوت، بررسی می‌شود: تعرب پس از هجرت در فقه اسلامی - پرسش مرتبط نداردمقدمه
تَعَرُّب بعد از هجرت: سکنی گزیدن در سرزمینی که موجب نقص در دین فرد میگردد.
عنوان یاد شده در روایات متعدّد آمده و از آن نهی شده است[۱].
مراد از تعرّب بعد از هجرت ـ بر اساس آنچه از روایات و کلمات فقها استفاده می‌شود ـ آن است که فرد پس از معرفت و اعتقاد به آیین اسلام و فراگیری احکام و معارف آن، جایی را برای سکونت خود برگزیند که موجب وهن و نقصان دین وی میگردد، مانند سرزمین کفر یا بادیه؛ از اینرو، در روایتی از امام رضا (ع)، علّت حرمت تعرّب بعد از هجرت، بازگشت از دین و ترک یاری پیامبران و حجّت‌های خداوند شمرده شده است و نیز در روایتی از امام صادق (ع)، تعرّب بعد از هجرت به ترک ولایت ائمّه (ع) پس از معرفت آن تفسیر شده است[۲].
در کلمات برخی آمده که تعرّب (به معنای در بادیه سکنی گزیدن) از این جهت که مستلزم ترک دین و کنارهگیری از علم و آداب و سنن شرع مبین میگردد مورد نهی قرار گرفته است[۳]. برخی دیگر گفتهاند: تعرّب عبارت است از انحراف از حق و پیوستن به گمراهان و منحرفان پس از ورود به حریم سعادت و همراهی با هدایت یافتگان[۴]. بنابر این سکونت در سرزمین کفر یا بادیه و مانند آن اگر موجب نقص در دین انسان نشود تعرّب محسوب نمیگردد[۵]، چنانکه در برخی روایات به آن اشاره شده است[۶]. از این عنوان به مناسبت در باب صلات سخن رفته است.
حکم
رفتن به سرزمین کفر و سکنی گزیدن در آن اگر موجب نقص دین مسلمان گردد، تعرّب بعد از هجرت محسوب شده و از گناهان کبیره است[۷]. اگر در سکونتِ سرزمین کفر برای خانواده و فرزندان، خوف تعرّب وجود داشته باشد، بر فرد واجب است به سرزمین اسلام هجرت کند[۸].[۹]
جستارهای وابسته
منابع
پانویس
- ↑ وسائل الشیعة، ج ۱۵، ص۳۱۸ ـ ۳۳۲.
- ↑ مصباح المنهاج، ص۲۶۷ ـ ۲۶۸؛ کلمة التقوی، ج ۱، ص۵۸۶.
- ↑ مرآة العقول، ج۹، ص۱۰.
- ↑ الرواشح السماویة، ص۱۴۲
- ↑ ارشاد السائل، ص۱۹۴؛ صراط النجاة، ج ۱، ص۴۵۱
- ↑ وسائل الشیعة، ج ۱۵، ص۱۰۱ و ج ۲۰، ص۵۶۳.
- ↑ ذخیرة المعاد، ج ۲، ص۳۰۴؛ الحدائق الناضرة، ج ۱۰، ص۴۷ و ۴۶؛ القضاء فی الفقه الإسلامی، ص۱۱۸ ـ ۱۱۹؛ ریاض المسائل، ج ۴، ص۳۵۳.
- ↑ صراط النجاة، ج ۲، ص۳۷۶.
- ↑ هاشمی شاهرودی، سید محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت ج۲، صفحه ۵۲۸-۵۲۹.