←تقسیم غنایم
(←منابع) |
|||
| خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
== تقسیم [[غنایم]] == | == تقسیم [[غنایم]] == | ||
در این [[غزوه]]، ۵۰ [[زره]]، ۵۰ کلاهخود و ۳۴۰ [[شمشیر]] به [[غنیمت]] [[مسلمانان]] درآمد<ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۰۴؛ نویری، نهایة الارب فی فنون و الوثائق القومیه، ج۱۷، ص۱۳۹-۱۴۰.</ref>. گفتنی است، از آنجا که این [[غزوه]] بدون [[جنگ]] و [[خونریزی]] تمام شد، همه [[اموال]] غنیمتی به عنوان "فی" به [[رسول خدا]] {{صل}} رسید، تا آن‌گونه که خود [[صلاح]] بداند در [[جامعه اسلامی]] هزینه کند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۵؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۳۹؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۰۴.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} با وجود [[خشم]] شدید [[منافقان]] از این [[غزوه]]<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۳۷۶؛ نویری، نهایة الارب فی فنون و الوثائق القومیه، ج۱۷، ص۱۳۹.</ref>، قسمتی از [[غنایم]] را با هماهنگی [[انصار]]، بین [[مهاجران]] تقسیم کرد تا برای آنان نیز در [[زندگی]]، گشایشی ایجاد شود. [[آیات]] متعددی از [[سوره]] [[حشر]]، درباره [[غزوه بنی‌نضیر]] نازل شده است<ref>سوره حشر، آیات ۱-۱۹.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[بنی‌نضیر (مقاله)|بنی‌نضیر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۲۰۲-۲۰۳.</ref> | در این [[غزوه]]، ۵۰ [[زره]]، ۵۰ کلاهخود و ۳۴۰ [[شمشیر]] به [[غنیمت]] [[مسلمانان]] درآمد<ref>ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۰۴؛ نویری، نهایة الارب فی فنون و الوثائق القومیه، ج۱۷، ص۱۳۹-۱۴۰.</ref>. گفتنی است، از آنجا که این [[غزوه]] بدون [[جنگ]] و [[خونریزی]] تمام شد، همه [[اموال]] غنیمتی به عنوان "فی" به [[رسول خدا]] {{صل}} رسید، تا آن‌گونه که خود [[صلاح]] بداند در [[جامعه اسلامی]] هزینه کند<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، ج۲، ص۴۵؛ احمد بن یحیی بلاذری، انساب الاشراف، ج۱، ص۳۳۹؛ ابن جوزی، المنتظم فی تاریخ الأمم و الملوک، ج۳، ص۲۰۴.</ref>. [[پیامبر]] {{صل}} با وجود [[خشم]] شدید [[منافقان]] از این [[غزوه]]<ref>محمد بن عمر واقدی، المغازی، ج۲، ص۳۷۶؛ نویری، نهایة الارب فی فنون و الوثائق القومیه، ج۱۷، ص۱۳۹.</ref>، قسمتی از [[غنایم]] را با هماهنگی [[انصار]]، بین [[مهاجران]] تقسیم کرد تا برای آنان نیز در [[زندگی]]، گشایشی ایجاد شود. [[آیات]] متعددی از [[سوره]] [[حشر]]، درباره [[غزوه بنی‌نضیر]] نازل شده است<ref>سوره حشر، آیات ۱-۱۹.</ref>.<ref>[[عباس میرزایی|میرزایی، عباس]]، [[بنی‌نضیر (مقاله)|بنی‌نضیر]]، [[فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه تاریخ زندگانی پیامبر اعظم]]، ج۱، ص۲۰۲-۲۰۳.</ref> | ||
==نبرد بنی نضیر== | |||
پس از [[جنگ احد]]، [[منافقان]] و [[یهودیان]] نیز بر [[پیامبر]]{{صل}} و [[مسلمانان]] [[جرأت]] یافتند و [[قریش]] نیز ایشان را به کشتن [[رسول خدا]]{{صل}} تحریک کرد<ref>شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج۴، ص۳۳۱.</ref>. آن [[حضرت]] پس از واقعه [[بئر]] معونه، برای دریافت کمک در پرداخت خون‌بهای دو مرد عامری که به [[اشتباه]] به وسیله [[عمرو بن امیه]] ضمری کشته شده بودند، به [[قلعه]] [[بنی نضیر]] رفت. یهودیان [[تصمیم]] گرفتند با انداختن سنگی از بالای بام، آن حضرت را بکشند که رسول خدا{{صل}} [[آگاه]] شد و به سرعت از قلعه بیرون رفت. | |||
در پی این حادثه، رسول خدا{{صل}} به ایشان [[فرمان]] داد از [[مدینه]] خارج شوند، ولی [[عبدالله بن اُبی]] آنان را به ماندن و [[مقاومت]] [[تشویق]] کرد. پیامبر{{صل}} آنان را محاصره کرد و چون محاصره طول کشید و یهودیان [[تسلیم]] نمی‌شدند، پیامبر{{صل}} برای ایجاد [[یأس]] در یهودیان و شکستن مقاومت آنان و در نتیجه جلوگیری از [[خونریزی]]، دستور داد نخل‌های آنان را قطع کنند. این [[اقدام]] به لحاظ نظامی می‌توانست برای فراخ و بازتر شدن فضا برای [[نبرد]] بوده باشد. | |||
در این شرایط، یهودیان به [[امید]] ماندن در مدینه با وساطت منافقانی چون [[عبدالله بن ابی]] و به احتمال جلب [[رأفت]] رسول خدا{{صل}} تسلیم شدند و رسول خدا{{صل}} آنان را به شرط همراه بردن تنها یک بار شتر از اموالشان برای هر [[خانواده]] از مدینه [[اخراج]] کرد. چون این [[اموال]] بدون [[جنگ]] به مسلمانان رسید [[حکم]] [[فئ]] پیدا کرد که در [[سوره حشر]] حکمش بیان شد. اخراج بنی نضیر، حتی برای برخی مسلمانان هم‌پیمان آنان نیز خوشایند نبود، تا آنجا که افرادی چون [[حسان بن ثابت]] از رفتن آنان [[تأسف]] خوردند<ref>واقدی، المغازی، ج۱، ص۳۷۵.</ref>. | |||
آیاتی از سوره حشر درباره [[جنگ بنی نضیر]] نازل شدند که [[ترجمه]] [[آیه]] دوم این [[سوره]] چنین است: «اوست آن خدایی که نخستین بار کسانی از [[اهل کتاب]] را که [[کافر]] بودند، از خانه‌هایشان بیرون راند و شما نمی‌پنداشتید که بیرون روند. آنها نیز می‌پنداشتند حصارهاشان را توان آن هست که در برابر [[خدا]] نگهدارشان باشد. خدا از سویی که گمانش را نمی‌کردند بر آنها تاخت و در دلشان [[وحشت]] افکند، چنان که خانه‌های خود را به دست خود و به دست [[مؤمنان]] خراب می‌کردند. پس ای [[اهل]] [[بصیرت]]! [[عبرت]] بگیرید»<ref>{{متن قرآن|هُوَ الَّذِي أَخْرَجَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ مِنْ دِيَارِهِمْ لِأَوَّلِ الْحَشْرِ مَا ظَنَنْتُمْ أَنْ يَخْرُجُوا وَظَنُّوا أَنَّهُمْ مَانِعَتُهُمْ حُصُونُهُمْ مِنَ اللَّهِ فَأَتَاهُمُ اللَّهُ مِنْ حَيْثُ لَمْ يَحْتَسِبُوا وَقَذَفَ فِي قُلُوبِهِمُ الرُّعْبَ يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَأَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ فَاعْتَبِرُوا يَا أُولِي الْأَبْصَارِ}}«اوست که کافران اهل کتاب را از خانه‌هایشان در نخستین گردآوری بیرون راند (هر چند) شما گمان نمی‌کردید که بیرون روند و (خودشان) گمان می‌کردند که دژهایشان بازدارنده آنان در برابر خداوند است اما (اراده) خداوند از جایی که گمان نمی‌بردند بدیشان رسید و در دل‌هایشان هراس افکند؛ به دست خویش و به دست مؤمنان خانه‌های خویش را ویران می‌کردند؛ پس ای دیده‌وران پند بگیرید!» سوره حشر، آیه ۲.</ref>.<ref>[[رمضان محمدی|محمدی]]، [[منصور داداش‌نژاد|داداش‌نژاد]]، [[حسین حسینیان مقدم|حسینیان]]، [[تاریخ اسلام (کتاب)|تاریخ اسلام]] ص ۱۷۸.</ref> | |||
== جستارهای وابسته == | == جستارهای وابسته == | ||