بحث:غزوه بنینضیر
جنگ بنی نضیر
پس از جنگ احد، منافقان و یهودیان نیز بر پیامبر و مسلمانان جرأت یافتند و قریش نیز ایشان را به ترور رسول خدا (ص) تحریک کرد[۱]. آن حضرت پس از واقعه بئر معونه، برای دریافت کمک در پرداخت خونبهای دو مرد عامری که به اشتباه به وسیله عمرو بن امیه ضمری کشته شده بودند، به قلعه بنی نضیر رفت. یهودیان تصمیم گرفتند با انداختن سنگی از بالای بام، آن حضرت را ترور کنند که رسول خدا (ص) آگاه و به سرعت از قلعه خارج شد. در پی این حادثه، رسول خدا (ص) به ایشان فرمان داد از مدینه خارج شوند، ولی عبدالله بن ابی آنان را به ماندن و مقاومت تشویق کرد. رسول خدا (ص) آنان را محاصره نمود و چون محاصره طول کشید و یهودیان تسلیم نمیشدند، پیامبر برای جلوگیری از خونریزی، دستور داد نخلهای آنان را قطع کنند. در این شرایط، یهودیان به امید بازگشت دوباره به مدینه تسلیم شدند و رسول خدا (ص) آنان را از مدینه اخراج کرد. اخراج بنی نضیر، حتی برای برخی از مسلمانان همپیمان آنان نیز خوشایند نبود، تا آنجا که افرادی چون حسان بن ثابت از رفتن آنان تأسف خوردند[۲].
آیاتی از سوره حشر درباره جنگ بنی نضیر نازل شد. ترجمه آیه دوم این سوره چنین است: "اوست آن خدایی که نخستین بار کسانی از اهل کتاب را که کافر بودند. از خانههایشان بیرون راند و شما نمیپنداشتید که بیرون روند، آنها نیز میپنداشتند حصارهاشان را توان آن هست که در برابر خدا نگهدارشان باشد. خدا از سویی که گمانش را نمیکردند بر آنها تاخت آورد و در دلشان وحشت افکند، چنان که خانههای خود را به دست خود و به دست مؤمنان خراب میکردند. پس ای اهل بصیرت عبرت بگیرید"[۳].
پانویس
- ↑ شامی، ج۴، ص۳۳۱.
- ↑ واقدی، ج۱، ص۳۷۵.
- ↑ داداش نژاد، منصور، مقاله «محمد رسول الله»، دانشنامه سیره نبوی ج۱، ص۶۱.