بحث:مخالفان امام مهدی: تفاوت میان نسخه‌ها

*کندوکاو درباره [[مخالفان]]، نشان می‌دهد سوای [[مستکبران]] که در سرلوحه [[قهر]] [[سپاه مهدی]] {{ع}} قرار دارند، بیشترین کارشکنی‌ها از جانب کسانی است که ادعای موافقت با [[امام]] دارند و خود را از [[منتظران]] [[حضرت]] {{ع}} می‌دانند. اینان، [[امام]] را نه به خاطر پیاده کردن [[اسلام]] اصیل، بلکه برای همراه کردن [[امام]] با [[آرزوها]] و هوس‌های خود می‌خواهند. پس از پیوستن به [[امام]]، چون [[کارها]] را بر وفق مراد خود نمی‌بینند و ناچارند از [[منافع]] [[نامشروع]] خود درگذرند، به توجیه اهداف خود روی می‌آورند و با [[سلاح]] [[دین]] و [[مذهب]] به [[جنگ]] [[امام]] می‌روند که به فرموده [[امام صادق]] {{ع}}: "چه بسیار از کسانی که ادعای [[پیروی]] او را دارند، ولی [[پس از ظهور]] [[حضرت]]، از او روی می‌گردانند"<ref>میزان الحکمة، ری شهری، ج ۱، ص ۲۹۲.</ref>. در این‌جا به برخی از این افراد یا گروه‌ها اشاره می‌کنیم:  

#'''[[راحت‌طلبان]]''': [[راحت‌طلبی]] ریشه در [[خودپرستی]] دارد و [[خودخواهی]] منشأ همه [[مفاسد]] است. جمعی از [[مسلمانان]] [[مکه]]، پیش از [[هجرت]] به [[مدینه]]، [[خدمت]] [[پیامبر]] {{صل}} رسیده ابراز می‌داشتند: مورد [[آزار]] دشمنانیم، اگر اجازه دهی با [[دشمنان]] می‌جنگیم. [[پیامبر]] {{صل}} فرمود: اکنون [[مأمور]] به [[مبارزه]] نیستیم. دست نگه دارید. [[نماز]] بخوانید و [[زکات]] بدهید. پس از [[هجرت]] به [[مدینه]] و ایجاد [[آرامش]] نسبی در آن [[شهر]]، پس از آن‌که [[دستور]] [[جهاد]] نازل گشت، زبان به [[اعتراض]] گشودند که خدایا، چرا [[فرمان]] [[نبرد]] دادی و آن را مدتی به تأخیر نینداختی. [[قرآن]]، ریشه [[ترس]] و [[وحشت]] آنان را [[راحت‌طلبی]] می‌شمرد و [[مردم]] را نسبت به فرجام آن هشدار می‌دهد<ref>تفسیر "قمی"، علی بن ابراهیم قمی، ج ۱، ص ۱۴۴، ذیل آیه ۷۱ سوره نساء.</ref>. [[امام خمینی]] در طرز [[تفکر]] [[راحت‌طلبان]] می‌گوید: "می‌گویند: اگر [[حضرت صاحب]]، خودشان مقتضی می‌دانند، برای [[جهاد]] و [[مبارزه]] تشریف بیاورند، من که دلم برای [[اسلام]] بیشتر از آن [[حضرت]] نسوخته است و [[حضرت]] هم که این‌ها را می‌بیند، خودشان بیایند، چرا من این کار را بکنم..."<ref>امام و روحانیت، مجموعه دیدگاه‌ها و سخنان امام درباره روحانیت، ص ۲۰۶.</ref>. [[امام صادق]] {{ع}} می‌فرماید: "... اگر شما برای [[یاری]] ما [[دعوت]] شدید، خواهید گفت: ما در [[تقیه]] هستیم و نمی‌توانیم شما را [[یاری]] دهیم..." <ref>وسائل الشیعه، ج ۱۱، ص ۴۸۳.</ref>.

#'''[[کافران]] و [[منافقان]]''': دو چهرگان که [[آینده]] خود را در خطر می‌بینند، با پخش شایعه و [[همکاری]] با گروه‌های معارض، [[دشمنی]] خود را [[آشکار]] می‌کنند. در مناطق مرزی، با [[دشمنان خارجی]] همدست می‌شوند و در مرکز [[خلافت]] -[[کوفه]]- آشکارا با [[امام]] می‌جنگند. [[حضرت]] پس از درهم شکستن [[مقاومت]] [[مخالفان]]، پیروزمندانه وارد [[کوفه]] می‌شود و [[منافقان]] را در ردیف سایر فرقه‌های [[منحرف]] نافرمان، از میان بر می‌دارد<ref>بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۳۸.</ref><ref>[[مجتبی تونه‌ای|تونه‌ای، مجتبی]]، [[موعودنامه (کتاب)|موعودنامه]]، ص۶۲۵.</ref>.

==پانویس==

{{یادآوری پانویس}}

{{پانویس2}}