روضة الشهدا (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) |
جز (جایگزینی متن - '-،' به '-') |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
[[کمال الدین حسین بن علی واعظ کاشفی]] مبتکر سبک قصه‌پردازی و پردازش پندگونه از وقایع [[تاریخی]] است. او که [[سنی]] یا [[شیعه]] بودنش معلوم نیست، شیفته [[اهل بیت]] {{عم}} بود و برای جذب [[عوام]]، حوادث تاریخی و به‌ویژه [[حادثه عاشورا]] را با نثری دل‌پسند به داستان در آورد و در این میان، مطالب معتبر و غیر معتبر و مستند و بدون [[سند]] را با هم در آمیخت. تازگی سبک، [[فارسی]] بودن و نیز [[انگیزه]] مؤلف برای خوانده شدن کتابش در مجالس [[عزا]]، موجب شد که کتاب کاشفی، نه یک اثر تاریخی، بلکه یک اثر [[تبلیغی]] و حتی تخیلی، شمرده شود. | [[کمال الدین حسین بن علی واعظ کاشفی]] مبتکر سبک قصه‌پردازی و پردازش پندگونه از وقایع [[تاریخی]] است. او که [[سنی]] یا [[شیعه]] بودنش معلوم نیست، شیفته [[اهل بیت]] {{عم}} بود و برای جذب [[عوام]]، حوادث تاریخی و به‌ویژه [[حادثه عاشورا]] را با نثری دل‌پسند به داستان در آورد و در این میان، مطالب معتبر و غیر معتبر و مستند و بدون [[سند]] را با هم در آمیخت. تازگی سبک، [[فارسی]] بودن و نیز [[انگیزه]] مؤلف برای خوانده شدن کتابش در مجالس [[عزا]]، موجب شد که کتاب کاشفی، نه یک اثر تاریخی، بلکه یک اثر [[تبلیغی]] و حتی تخیلی، شمرده شود. | ||
متأسفانه عدم توجه به این مطلب و قرائت و استنساخ چندین باره آن - تا آنجا که سخنرانان مجالس [[سوگواری امام حسین]] {{ع}} را، «روضه‌خوان» نامیدند - | متأسفانه عدم توجه به این مطلب و قرائت و استنساخ چندین باره آن - تا آنجا که سخنرانان مجالس [[سوگواری امام حسین]] {{ع}} را، «روضه‌خوان» نامیدند - زمینه ورود بسیاری از اطلاعات نادرست این کتاب را به [[فرهنگ عاشورا]] فراهم ساخت و در موارد متعددی، «زبان حال»، [[جانشین]] «زبان قال» حماسه‌سرایان [[کربلا]] گشت. | ||
مصحح و حاشیه‌نگار کتاب، [[علامه]] میرزا [[ابوالحسن شعرانی]]، نیز در مقدمه‌اش بر کتاب، به این موضوع، اشاره کرده است: از نقل [[ضعیف]] در [[روضة الشهدا]]، [[عجب]] نباید داشت؛ چون در ادای مقصود واعظ، [[قوی]] است، اگر چه برای مقصود [[مورخ]]، کافی نیست<ref>روضة الشهدا، ص۶ (مقدمه).</ref>. پیش از شعرانی نیز، میرزا [[عبدالله اَفَندی]]، همکار عالم و کتاب‌شناس [[علامه مجلسی]]، اکثر [[روایات]] این کتاب و بلکه همه آن را مأخوذ از کتب غیر مشهور و غیر قابل [[اعتماد]] دانسته است<ref>ریاض العلماء، ج۲، ص۱۹۰.</ref>. علامه [[سید محسن امین عاملی]] نیز این سخن را [[تأیید]] نموده است<ref>أعیان الشیعة، ج۶، ص۱۲۲.</ref>. [[محدث نوری]]، برخی گزارش‌های کتاب را بدون پشتوانه تاریخی خوانده<ref>لؤلؤ و مرجان، ص۲۸۷ - ۲۸۸.</ref> و [[شهید مطهری]]، آن را پُر از [[دروغ]]، و تألیف و نشر این کتاب را مانع مراجعه به منابع اصلی و مطالعه[[تاریخ]] [[واقعی]] [[امام حسین]] {{ع}} دانسته است<ref>حماسه حسینی، ج۱، ص۵۴.</ref>. [[شهید]] [[سید محمد علی قاضی طباطبایی]] نیز مطالب آن را به جهت [[تعارض]] با [[مقاتل]] معتبر، بی‌ارزش و از درجه اعتبار، ساقط می‌داند<ref>تحقیق درباره اولْ اربعین حضرت سید الشهدا {{ع}}، ص۶۶.</ref>. نمونه‌های متعددی از [[اخبار]] غیر قابل [[باور]] را می‌توان در جای جای این کتاب دید<ref>مانند: بیست و دو هزار زخم در پیکر امام حسین {{ع}} (روضة الشهدا، ص۶۰)، چسبیدن سر به تنه فرزندان مسلم بن عقیل (ص ۲۴۱)، حضور هاشم مرقال (هاشم بن عتبة) در کربلا (ص ۳۰۰)، قصه زعفر جنی (ص ۳۴۶) و عروسی قاسم (ص ۳۲۱).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]]، ص:۳۶- ۳۷.</ref> | مصحح و حاشیه‌نگار کتاب، [[علامه]] میرزا [[ابوالحسن شعرانی]]، نیز در مقدمه‌اش بر کتاب، به این موضوع، اشاره کرده است: از نقل [[ضعیف]] در [[روضة الشهدا]]، [[عجب]] نباید داشت؛ چون در ادای مقصود واعظ، [[قوی]] است، اگر چه برای مقصود [[مورخ]]، کافی نیست<ref>روضة الشهدا، ص۶ (مقدمه).</ref>. پیش از شعرانی نیز، میرزا [[عبدالله اَفَندی]]، همکار عالم و کتاب‌شناس [[علامه مجلسی]]، اکثر [[روایات]] این کتاب و بلکه همه آن را مأخوذ از کتب غیر مشهور و غیر قابل [[اعتماد]] دانسته است<ref>ریاض العلماء، ج۲، ص۱۹۰.</ref>. علامه [[سید محسن امین عاملی]] نیز این سخن را [[تأیید]] نموده است<ref>أعیان الشیعة، ج۶، ص۱۲۲.</ref>. [[محدث نوری]]، برخی گزارش‌های کتاب را بدون پشتوانه تاریخی خوانده<ref>لؤلؤ و مرجان، ص۲۸۷ - ۲۸۸.</ref> و [[شهید مطهری]]، آن را پُر از [[دروغ]]، و تألیف و نشر این کتاب را مانع مراجعه به منابع اصلی و مطالعه[[تاریخ]] [[واقعی]] [[امام حسین]] {{ع}} دانسته است<ref>حماسه حسینی، ج۱، ص۵۴.</ref>. [[شهید]] [[سید محمد علی قاضی طباطبایی]] نیز مطالب آن را به جهت [[تعارض]] با [[مقاتل]] معتبر، بی‌ارزش و از درجه اعتبار، ساقط می‌داند<ref>تحقیق درباره اولْ اربعین حضرت سید الشهدا {{ع}}، ص۶۶.</ref>. نمونه‌های متعددی از [[اخبار]] غیر قابل [[باور]] را می‌توان در جای جای این کتاب دید<ref>مانند: بیست و دو هزار زخم در پیکر امام حسین {{ع}} (روضة الشهدا، ص۶۰)، چسبیدن سر به تنه فرزندان مسلم بن عقیل (ص ۲۴۱)، حضور هاشم مرقال (هاشم بن عتبة) در کربلا (ص ۳۰۰)، قصه زعفر جنی (ص ۳۴۶) و عروسی قاسم (ص ۳۲۱).</ref><ref>[[محمد محمدی ری‌شهری|محمدی ری‌شهری، محمد]]، [[گزیده دانشنامه امام حسین (کتاب)|گزیده دانشنامه امام حسین]]، ص:۳۶- ۳۷.</ref> | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ نوامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۳۸
| روضة الشهدا | |
|---|---|
 | |
| زبان | فارسی |
| نویسنده | حسین واعظ کاشفی |
| مذهب | شیعه |
| ناشر | انتشارات نوید اسلام |
| محل نشر | قم، ایران |
| سال نشر | ۱۳۸۲ ش |
| تعداد صفحه | ۵۹۰ |
| شابک | ۹۷۸-۹۶۴-۶۴۹۴-۸۸-۶ |
| شماره ملی | ۵۸۹۸۵۱۳ |
روضة الشهدا ، کتابی است که با زبان فارسی به بررسی موضوع گزارش واقعۀ عاشورا و شهادت امام حسین می‌پردازد. پدیدآورندهٔ این اثر ملا حسین واعظ کاشفی است و انتشارات نوید اسلام انتشار آن را به عهده داشته است.[۱]
دربارهٔ کتاب
کمال الدین حسین بن علی واعظ کاشفی مبتکر سبک قصه‌پردازی و پردازش پندگونه از وقایع تاریخی است. او که سنی یا شیعه بودنش معلوم نیست، شیفته اهل بیت (ع) بود و برای جذب عوام، حوادث تاریخی و به‌ویژه حادثه عاشورا را با نثری دل‌پسند به داستان در آورد و در این میان، مطالب معتبر و غیر معتبر و مستند و بدون سند را با هم در آمیخت. تازگی سبک، فارسی بودن و نیز انگیزه مؤلف برای خوانده شدن کتابش در مجالس عزا، موجب شد که کتاب کاشفی، نه یک اثر تاریخی، بلکه یک اثر تبلیغی و حتی تخیلی، شمرده شود.
متأسفانه عدم توجه به این مطلب و قرائت و استنساخ چندین باره آن - تا آنجا که سخنرانان مجالس سوگواری امام حسین S را، «روضه‌خوان» نامیدند - زمینه ورود بسیاری از اطلاعات نادرست این کتاب را به فرهنگ عاشورا فراهم ساخت و در موارد متعددی، «زبان حال»، جانشین «زبان قال» حماسه‌سرایان کربلا گشت.
مصحح و حاشیه‌نگار کتاب، علامه میرزا ابوالحسن شعرانی، نیز در مقدمه‌اش بر کتاب، به این موضوع، اشاره کرده است: از نقل ضعیف در روضة الشهدا، عجب نباید داشت؛ چون در ادای مقصود واعظ، قوی است، اگر چه برای مقصود مورخ، کافی نیست[۲]. پیش از شعرانی نیز، میرزا عبدالله اَفَندی، همکار عالم و کتاب‌شناس علامه مجلسی، اکثر روایات این کتاب و بلکه همه آن را مأخوذ از کتب غیر مشهور و غیر قابل اعتماد دانسته است[۳]. علامه سید محسن امین عاملی نیز این سخن را تأیید نموده است[۴]. محدث نوری، برخی گزارش‌های کتاب را بدون پشتوانه تاریخی خوانده[۵] و شهید مطهری، آن را پُر از دروغ، و تألیف و نشر این کتاب را مانع مراجعه به منابع اصلی و مطالعهتاریخ واقعی امام حسین S دانسته است[۶]. شهید سید محمد علی قاضی طباطبایی نیز مطالب آن را به جهت تعارض با مقاتل معتبر، بی‌ارزش و از درجه اعتبار، ساقط می‌داند[۷]. نمونه‌های متعددی از اخبار غیر قابل باور را می‌توان در جای جای این کتاب دید[۸][۹]
فهرست کتاب
در این مورد اطلاعاتی در دست نیست.
دربارهٔ پدیدآورنده
طرح جلد دیگر کتاب
-
انتشارات کتابفروشی اسلامی
-
انتشارات صدای معاصر
-
انتشارات چاپکو
-
انتشارات علمی و فرهنگی
پانویس
- ↑ وبگاه حدیث نت
- ↑ روضة الشهدا، ص۶ (مقدمه).
- ↑ ریاض العلماء، ج۲، ص۱۹۰.
- ↑ أعیان الشیعة، ج۶، ص۱۲۲.
- ↑ لؤلؤ و مرجان، ص۲۸۷ - ۲۸۸.
- ↑ حماسه حسینی، ج۱، ص۵۴.
- ↑ تحقیق درباره اولْ اربعین حضرت سید الشهدا S، ص۶۶.
- ↑ مانند: بیست و دو هزار زخم در پیکر امام حسین S (روضة الشهدا، ص۶۰)، چسبیدن سر به تنه فرزندان مسلم بن عقیل (ص ۲۴۱)، حضور هاشم مرقال (هاشم بن عتبة) در کربلا (ص ۳۰۰)، قصه زعفر جنی (ص ۳۴۶) و عروسی قاسم (ص ۳۲۱).
- ↑ محمدی ری‌شهری، محمد، گزیده دانشنامه امام حسین، ص:۳۶- ۳۷.
- ↑ وبگاه حوزه نت