خوش‌گمانی به مردم: تفاوت میان نسخه‌ها

| عنوان مدخل  = [[خوش‌گمانی به مردم]]

| مداخل مرتبط = [[خوش‌گمانی به مردم در قرآن]] - [[خوش‌گمانی به مردم در حدیث]] - [[خوش‌گمانی به مردم در اخلاق اسلامی]]

==مقدمه==

حسن ظن به مردم آن است که از هر [[مسلمانی]] عملی سر می‌زند که قابل [[تفسیر]] درست و [[نادرست]] است، آن را با تفسیر درستش بپذیریم. اگر کسی مایعی می‌‌نوشد که ممکن است آب یا شراب باشد، موظّفیم آن را آب تلقّی کنیم. اگر کسی عملی انجام می‌دهد که هم می‌تواند به [[قصد قربت]] باشد و هم ریاکارانه، حسن ظن اقتضا می‌کند ما آن را یک عمل [[خالص]] قُربی تلقّی کنیم. اگر کسی پُستی [[سیاسی]] یا [[اجتماعی]] به عهده می‌گیرد، به مقتضای حسن ظن باید بگوییم آن را برای [[خدمت به مردم]] پذیرفته است، نه از سر [[جاه‌طلبی]] و [[دنیا دوستی]]. اگر کسی سخنی می‌گوید که خلاف آن [[ثابت]] می‌شود، به جای اینکه بگوییم [[دروغ]] گفته است، به اقتضای حسن ظن باید بگوییم [[اشتباه]] کرده است. اگر کسی را می‌بینیم که [[مال]] دیگری را [[مصرف]] می‌کند، باید بگوییم از مالکش اجازه گرفته است. معلمی که با [[دانش‌آموزی]] [[درشتی]] می‌کند، قصد تشفّی خاطر ندارد، بلکه می‌خواهد او را [[ادب]] کند. [[کلامی]] که دو معنی خوب و بد دارد، گوینده‌اش معنی خوب آن را [[اراده]] کرده است. کلامی که فقط معنی بد دارد، گوینده به معنی آن توجه نداشته است. کسی که [[روزه]] می‌خورد، حتماً عذری دارد. [[زن]] و مردی که با هم در خیابان می‌روند، حتماً به هم محرمند و هزاران نمونه دیگر که تمامی [[شئون زندگی]] را فرا می‌گیرد. در مقابل، [[سوء ظن]] به دیگران به این معنی است که هر عملی از کسی صادر می‌شود، با [[تفسیری]] نادرست پذیرفته شود.<ref>[[مجتبی تهرانی|تهرانی، مجتبی]]، [[اخلاق الاهی ج۱۴ (کتاب)|اخلاق الاهی]]، ج۱۴، ص ۲۳۴.</ref>.

[[رده:خوش‌گمانی به مردم]]