قاسم بن محمد اموی بیانی قرطبی: تفاوت میان نسخه‌ها
HeydariBot (بحث | مشارکتها) جز (وظیفهٔ شمارهٔ ۵) |
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی') |
||
| خط ۱۸: | خط ۱۸: | ||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۹
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
ابومحمد قاسم بن محمد بن قاسم قرطبی، معروف به بیانی. خاندان وی از موالی ولید بن عبدالملک[۱] و هشام بن عبدالملک بودند.[۲]
او در شهر قرطبه، از شهرهای معروف اندلس به دنیا آمد[۳] و طی دو سفری که به مصر داشت، از دانشمندان و عالمان آن دیار علومی را فرا گرفت[۴] و در زمره شاگردان و یاران محمد بن عبدالله بن عبدالحکم قرار گرفت و پیوسته با او به سر می‌‌برد.[۵] علم فقه را از وی و مزنی آموخت. وی به مذهب شافعی تمایل داشت.[۶] ابراهیم حرامی، ابراهیم شافعی و گروهی دیگر نیز از استادان وی بودند و او از آنان روایت کرده است. محمد بن عمر بن لبابه و فرزندش محمد بیّانی هم از او روایت کرده‌اند.
وی از فقیهان و محدثان برجسته عصر خویش بود و احادیث بسیاری را حفظ داشت.[۷] به علاوه، در زمینه تفسیر قرآن نیز ماهر بود.[۸]
آثار و تألیفات وی عبارت‌اند از: تفسیر القرآن[۹] الایضاح فی الرّد علی المقلدین[۱۰] که به نام الرّد علی ابن مزیّن و العتبی شهرت دارد[۱۱] و تصنیفی گرانسنگ در موضوع خبر واحد است.[۱۲]
بیّانی در سال ۲۷۶هـ[۱۳] در قرطبه درگذشت[۱۴].[۱۵]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۷.
- ↑ بغیة الملتمس، ص ۴۴۶.
- ↑ معجم البلدان، ج۴، ص ۳۲۴.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۸.
- ↑ طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
- ↑ تذکرة الحفاظ، ج۲، ص ۶۴۸.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۴۳۵.
- ↑ جذوة المقتبس، ص ۳۱۰.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ الدیباج المذهب، ص ۳۲۰.
- ↑ طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
- ↑ نفح الطیب، ج۲، ص ۵۱.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۶۱۹.