قاسم بن محمد اموی بیانی قرطبی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
جز (جایگزینی متن - 'پرونده:9030760879.jpg|22px]] 22px جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی') |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{ | {{مدخل مرتبط | ||
| موضوع مرتبط = | |||
< | | عنوان مدخل = قاسم بن محمد اموی بیانی قرطبی | ||
| مداخل مرتبط = | |||
| پرسش مرتبط = | |||
}} | |||
== آشنایی اجمالی == | |||
[[ابومحمد قاسم بن محمد بن قاسم قرطبی]]، معروف به [[بیانی]]. [[خاندان]] وی از [[موالی]] [[ولید بن عبدالملک]]<ref>تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۷.</ref> و [[هشام بن عبدالملک]] بودند.<ref>بغیة الملتمس، ص ۴۴۶.</ref> | |||
او در [[شهر]] قرطبه، از شهرهای معروف [[اندلس]] به [[دنیا]] آمد<ref>معجم البلدان، ج۴، ص ۳۲۴.</ref> و طی دو سفری که به [[مصر]] داشت، از [[دانشمندان]] و [[عالمان]] آن دیار علومی را فرا گرفت<ref>معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.</ref> و در زمره [[شاگردان]] و [[یاران]] [[محمد بن عبدالله بن عبدالحکم]] قرار گرفت و پیوسته با او به سر می‌‌برد.<ref>تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۸.</ref> [[علم فقه]] را از وی و [[مزنی]] آموخت. وی به [[مذهب شافعی]] [[تمایل]] داشت.<ref>طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.</ref> [[ابراهیم حرامی]]، [[ابراهیم شافعی]] و گروهی دیگر نیز از استادان وی بودند و او از آنان [[روایت]] کرده است. [[محمد بن عمر بن لبابه]] و فرزندش محمد بیّانی هم از او روایت کرده‌اند. | |||
[[ | |||
وی از [[فقیهان]] و [[محدثان]] برجسته عصر خویش بود و [[احادیث]] بسیاری را [[حفظ]] داشت.<ref>تذکرة الحفاظ، ج۲، ص ۶۴۸.</ref> به علاوه، در زمینه [[تفسیر قرآن]] نیز ماهر بود.<ref>معجم المفسرین ۱/۴۳۵.</ref> | |||
وی از | آثار و تألیفات وی عبارت‌اند از: تفسیر القرآن<ref>جذوة المقتبس، ص ۳۱۰.</ref> الایضاح فی الرّد علی المقلدین<ref>معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.</ref> که به نام الرّد علی ابن مزیّن و العتبی [[شهرت]] دارد<ref>الدیباج المذهب، ص ۳۲۰.</ref> و تصنیفی گرانسنگ در موضوع [[خبر واحد]] است.<ref>طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.</ref> | ||
بیّانی در سال ۲۷۶هـ<ref>نفح الطیب، ج۲، ص ۵۱.</ref> در قرطبه درگذشت<ref>معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.</ref>.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۶۱۹.</ref> | |||
بیّانی در سال ۲۷۶هـ<ref>نفح | |||
.<ref> [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی]]، ج۱ ص۶۱۹.</ref> | |||
== منابع == | == منابع == | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
# [[پرونده: | # [[پرونده: IM009687.jpg|22px]] جمعی از پژوهشگران، [[فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱ (کتاب)|'''فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱''']] | ||
{{پایان منابع}} | {{پایان منابع}} | ||
| خط ۲۵: | خط ۲۴: | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
[[رده:اعلام]] | [[رده:اعلام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۱۶:۳۹
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
آشنایی اجمالی
ابومحمد قاسم بن محمد بن قاسم قرطبی، معروف به بیانی. خاندان وی از موالی ولید بن عبدالملک[۱] و هشام بن عبدالملک بودند.[۲]
او در شهر قرطبه، از شهرهای معروف اندلس به دنیا آمد[۳] و طی دو سفری که به مصر داشت، از دانشمندان و عالمان آن دیار علومی را فرا گرفت[۴] و در زمره شاگردان و یاران محمد بن عبدالله بن عبدالحکم قرار گرفت و پیوسته با او به سر می‌‌برد.[۵] علم فقه را از وی و مزنی آموخت. وی به مذهب شافعی تمایل داشت.[۶] ابراهیم حرامی، ابراهیم شافعی و گروهی دیگر نیز از استادان وی بودند و او از آنان روایت کرده است. محمد بن عمر بن لبابه و فرزندش محمد بیّانی هم از او روایت کرده‌اند.
وی از فقیهان و محدثان برجسته عصر خویش بود و احادیث بسیاری را حفظ داشت.[۷] به علاوه، در زمینه تفسیر قرآن نیز ماهر بود.[۸]
آثار و تألیفات وی عبارت‌اند از: تفسیر القرآن[۹] الایضاح فی الرّد علی المقلدین[۱۰] که به نام الرّد علی ابن مزیّن و العتبی شهرت دارد[۱۱] و تصنیفی گرانسنگ در موضوع خبر واحد است.[۱۲]
بیّانی در سال ۲۷۶هـ[۱۳] در قرطبه درگذشت[۱۴].[۱۵]
منابع
جمعی از پژوهشگران، فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی ج۱
پانویس
- ↑ تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۷.
- ↑ بغیة الملتمس، ص ۴۴۶.
- ↑ معجم البلدان، ج۴، ص ۳۲۴.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ تاریخ العلماء و الرواة للعلم بالاندلس، ج۱، ص ۳۹۸.
- ↑ طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
- ↑ تذکرة الحفاظ، ج۲، ص ۶۴۸.
- ↑ معجم المفسرین ۱/۴۳۵.
- ↑ جذوة المقتبس، ص ۳۱۰.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ الدیباج المذهب، ص ۳۲۰.
- ↑ طبقات الشافعیة الکبری، ج۲، ص ۳۴۵.
- ↑ نفح الطیب، ج۲، ص ۵۱.
- ↑ معجم المفسرین، ج۱، ص ۴۳۵.
- ↑ فرهنگ‌نامه مؤلفان اسلامی، ج۱ ص۶۱۹.