فیفاء فحلتین: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{مدخل مرتبط | موضوع مرتبط = | عنوان مدخل = | مداخل مرتبط = | پرسش مرتبط = }} ==مقدمه== امروزه فحلتان نام شناخته شدهای نیست اما "الفیافی"، زمینهای وسیعی هستند که از اطراف بدان افزوده میشود و از این حیث، کاملاً شبیه به اراضی موسوم به "الخبت"<ref...» ایجاد کرد) برچسب: پیوندهای ابهامزدایی |
(←مقدمه) |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
==مقدمه== | ==مقدمه== | ||
امروزه فحلتان نام شناخته شدهای نیست اما | امروزه فحلتان نام شناخته شدهای نیست اما «الفیافی»، زمینهای وسیعی هستند که از اطراف بدان افزوده میشود و از این حیث، کاملاً شبیه به [[اراضی]] موسوم به «الخبت»<ref>.زمین سخت و سفت و قابل اطمینان که وسعت مییابد. (ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۷)</ref> هستند. از این مکان در [[سریه زید بن حارثه]] به [[جذام]] ذکری به میان آمده است.<ref>محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۱۴۳؛ صالحی شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج۶، ص۸۸-۸۹.</ref> از خبر این سریه چنین به دست میآید که [[فیفاء الفحلتین]] در مسیر مدینه به بلاد جذام قرار داشته، اما به [[شهر مدینه]] نزدیکتر بوده است. به نظر میرسد موقعیت دقیقتر این مکان، محلی بین [[إضم]] و العلا بوده است.<ref>[[عاتق بن غيث بلادی|بلادی، عاتق بن غيث]]، [[معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة (کتاب)|معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة]] ص ۲۴۱.</ref> | ||
== منابع == | == منابع == |
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ ژانویهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۵۳
موضوع مرتبط ندارد - مدخل مرتبط ندارد - پرسش مرتبط ندارد
مقدمه
امروزه فحلتان نام شناخته شدهای نیست اما «الفیافی»، زمینهای وسیعی هستند که از اطراف بدان افزوده میشود و از این حیث، کاملاً شبیه به اراضی موسوم به «الخبت»[۱] هستند. از این مکان در سریه زید بن حارثه به جذام ذکری به میان آمده است.[۲] از خبر این سریه چنین به دست میآید که فیفاء الفحلتین در مسیر مدینه به بلاد جذام قرار داشته، اما به شهر مدینه نزدیکتر بوده است. به نظر میرسد موقعیت دقیقتر این مکان، محلی بین إضم و العلا بوده است.[۳]
منابع
پانویس
- ↑ .زمین سخت و سفت و قابل اطمینان که وسعت مییابد. (ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۲۷)
- ↑ محمد بن جریر طبری، تاریخ الامم و الملوک، ج۳، ص۱۴۳؛ صالحی شامی، سبل الهدی و الرشاد، ج۶، ص۸۸-۸۹.
- ↑ بلادی، عاتق بن غيث، معجم المعالم الجغرافیة فی السیرة النبویة ص ۲۴۱.